สาวน้อยสีเทากับเจ้าชายเปียโน

เสียงเปียโนตัวโปรดของคุณพ่อดังขึ้น หลังจากที่มันหลับไหลไปนานหลายปี
'ไซรัส' พี่ชายที่แสนดีของฉัน กำลังนั่งอยู่บนเก๊าอี้นวมตัวใหญ่ด้านหน้าเปียโน แล้วพยายามบรรเลงมันเหมือนกับที่คุณพ่อเคยทำเมื่อหลายปีก่อน
ผิดกับฉัน ... ฉันไม่เคยแตะต้องมันอีกเลย หลังจากที่มันพรากชีวิตคนที่ฉันรักไปถึง 2 คน โรคหัวใจที่ร้ายกาจของคุณแม่กำเริบ ขณะที่ท่านกำลังบรรเลงมัน คุณแม่ฉันหมดลมอยู่บนเก๊าอี้นวมตัวนั้น ต่อมาอีก 4 ปี ธุรกิจของคุณพ่อประสบปัญหาทางด้านการเงิน คุณพ่อคิดถึงคุณแม่มาก ท่านไปนั่งด้านหน้าเปียโน เก๊าอี้ตัวเดียวกันกับที่คุณแม่เคยนั่ง แล้วท่านก็จากฉันไปเพราะเครียดมากจนเส้นเลือดในสมองแตก 
... .. ทุกครั้งที่ฉันมองไปยังเปียโนแล้วเก๊าอี้นวมตัวนั้น ฉันรู้สึกเหมือนมีใครกำลังเอามีดคมๆมากรีดหัวใจฉัน กรีดซ้ำๆตรงรอยเดิม มันเจ็บปวดมาก น้ำตาใสๆค่อยๆไหลออกมาจากตาของฉันทุกครั้งที่ฉันนึกถึงมัน 
เสียงลากเก๊าอี้ค่อยๆดึงฉันออกมาจากภวังค์ที่เจ็บปวด ไซรัสค่อยๆเดินขึ้นบรรไดมาหาฉัน 
'ร้องไห้อีกแล้วนะ น้องสาว'  ไซรัสทิ้งตัวลงบนเตียง ก่อนจะจับหน้าของฉันหมุนไปเผชิญหน้ากับเขา มือสากๆตามประสาผู้ชายค่อยๆเกลี่ยน้ำตาบนหน้าฉันออกไปทีละนิด ละนิด จนหมด 
'นายห้ามยุ่งกับมันอีก เข้าใจมั่ย' 
ฉันออกคำสั่งกับคนตรงหน้า ไซรัสเกิดก่อนฉันแค่ 2 ปี เขาบอกว่าฉันว่าไม่ต้องเรียกเขาว่าพี่ ฉันก็เรียกแค่ชื่อมาตลอด
'เธอไม่ใช่เด็กๆแล้วนะ เปียโนตัวนั้นมันทำร้ายใครไม่ได้หรอก อย่าคิดมากสิ'
ไซรัสเอื้อมมือมาขยี้หัวฉันเบาๆ ฉันเอียงหัวหลบเล็กน้อย ก่อนจะลุกออกจากเตียงนอน ไปยืนหายใจเงียบๆอยู่ข้างรอบหน้าต่าง
'แต่พ่อกับแม่ตายตรงนั้น ตรงเก๊าอี้ตัวนั้น นายก็รู้'
'แต่พวกเขาตายด้วยโรคประจำตัวนะ' ไซรัสเดินมาปลอบประโลม
'มันไม่บังเอิญไปหน่อยหรอ ถ้าวันนึงนายตายอยู่ตรงนั้น แล้วฉันจะทำยังไง'
น้ำตาที่พึ่งแห้งไป ค่อยๆไหลกลับมาซ้ำรอยเดิมอีกครั้ง เขาเป็นคนเดียวที่ฉันเหลืออยู่ และฉันเสียเขาไปไม่ได้ ไม่ได้เด็ดขาด
'เราทะเลาะกันเพราะเรื่องนี้มานานมากแล้วนะ พอเถอะ' ไซรัสดึงตัวฉันไปหาเขา ฉันยืนมองหน้าพี่ชายที่แสนดีอยู่อย่างนั้น ไม่มีคำพูดใดๆเล็ดลอดออกมาจากปากของฉัน ฉันไม่เคยเถียงเขาได้เลย
'พีแคน จำไว้นะ พี่จะอยู่กับเธอ จะไม่ทิ้งเธอไปไหน พี่จะเป็นคนเดียวในโลกที่ไม่ตาย เข้าใจนะ'
ไซรัสสวมกอดฉันทันทีที่พูดจบ
.... .  ฉันต้องยอมให้เขาเล่นมันใช่ไหม เปียโนตัวนั้น ...