เพียงบุปผชาติ

        © สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ (ฉบับเพิ่มเติม) พุทธศักราช ๒๕๓๗

ห้ามไม่ให้ทำซ้ำ ดัดแปลง เผยแพร่ต่อโดยไม่ได้รับอนุญาตจากเจ้าของลิขสิทธิ์

---------------------------------------------------------

นิยายเรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับใครทั้งสิ้น เป็นเรื่องราวจากจินตนาการ 

แต่งขึ้นโดยนามปากกา 'แพรมาลย์'

เรียนแจ้งนักอ่านที่รักทุกท่าน นิยายทุกเรื่องของนามปากกา : ม่านกู่ / แพรมาลย์

ราคาติดเหรียญจะหารเฉลี่ย = ราคาเท่ากันกับอีบุ๊คนะคะ

ขอบพระคุณสำหรับแรงสนับสนุนจากทุกท่าน ❣

เพียงออหน้าตาตื่นตระหนก ก้มลงมองดอกเจอราเนียม ดอกไม้ดอกเล็กสีสันฉูดฉาดทั้งสีขาว ชมพู แดง ม่วง ส้ม ไม่รู้ว่ามันมาอยู่ในมือได้ยังไง แต่ถ้าเธอดันหลุดเข้ามาในนิยายน้ำเน่าจริง ๆ มันก็คงมาอยู่ในมือเธอได้เองนั่นแหละ

ด้วยความรู้สึกอับจนหนทาง ถกเถียงพวกเขาไปก็เท่านั้น นายหัวบ้าเลือดป่าเถื่อนนี่คงไม่มีวันเชื่อว่าเธอไม่ได้เป็นขโมย

“ที่นี่เป็นพื้นที่ส่วนบุคคล ลูกเมียน้อยอย่างเธอมีอาณาเขตจำกัด เธอจะอยู่ได้แค่ในโรงงาน”

ลูกเมียน้อยหรือ?

หญิงสาวใช้ความคิดวิเคราะห์ตามคำพูดของเขา เธอควรเป็นตัวละครที่เขาเกลียดที่สุดซึ่งก็คือนางเอกของเรื่อง ‘ใยฟ้า’ เป็นนางเอกที่มีจุดจบเหมือนในนิยายน้ำเน่าโบราณ ๆ ถูกจับตัวไปขัง ถูกพระเอกข่มขืนจนท้องลูกพระเอก แล้วเธอก็ยกโทษมัน ตอนจบแฮปปี้เอนดิ้ง เพราะว่ามันเป็นพระเอก!
 

+++++++++++++++++
 

นิยายเรื่องนี้เพิ่งถูกปรับเปลี่ยนเนื้อหา จากใยฟ้าผู้จะต้องยอมรับหนี้ก้อนโตด้วยการเซ็นสัญญายอมรับสภาพหนี้ เอาตัวไปขัดดอกเป็นเมียน้อย หลังการพบกันของนายหัวปุลินท์และคู่หมั้นสาว พวกเขาจะแต่งงานกันในอีกไม่ช้า ส่วนใยฟ้านอกเสียจากจะไปเป็นเมียเก็บในบ้านหลังเล็กซอมซ่อ เป็นที่รองรับอารมณ์ทางเพศ ระบายความสะใจของนายหัว เธอท้อง! มีพระรองเดินเข้า ๆ ออก ๆ บ้านไปคอยดูแลใยฟ้าที่เริ่มท้องโตขึ้นเรื่อย ๆ

นิยายบ้าอะไรวะ! นี่มันปีอะไรแล้ว ยังมีเรื่องราวกดขี่ข่มเหงความเป็นมนุษย์อยู่บนโลกนี้อีกเหรอ ถ้าเป็นสมัยก่อนหลายร้อยหลายพันปี ผู้หญิงไม่มีสิทธิมีปากมีเสียงล่ะว่าไปอย่าง ถ้ามันเป็นนิยายสุดแสนโบราณ บ้านเมืองยังไม่เลิกทาสเป็นไท เธอจะไม่บ่นเลยสักคำ

“ทำอะไรเป็นบ้าง?” เสียงเข้มขัด ในห้องครัวที่มาทดลองงานหญิงสาว ดูหน่วยก้านดีจากใบสมัครงาน ในสายตาของเหมกรชอบที่จะรับเด็กรุ่นใหม่ไฟแรงมากกว่าผู้เฒ่าเจนจัดงานทุกอย่างแต่พูดจาไม่รู้เรื่อง อีโก้สูงปรี้ดติดเพดาน แตะต้องไม่ได้

“อาหารฝรั่ง อาหารญี่ปุ่นได้ค่ะ ข้าวผัดง่าย ๆ หนูก็ทำได้”

ชายหนุ่มเลิกคิ้วขึ้นถาม “ข้าวผัดง่าย? อื้ม... ผมว่าทำให้อร่อย มันไม่ง่ายนะ”

“หนูลองทำให้คุณเหมทานดูสักจานก็ได้ค่ะ” เธอรับคำเป็นอย่างดี เดินไปทางกระทะ หม้อที่วางเรียงรายเป็นระเบียบ ได้ยินจากเจ้าของว่าพ่อครัวคนก่อนเพิ่งลาออกไป เพราะต้องกลับบ้านต่างจังหวัด ร้านกำลังขาดพ่อครัวแม่ครัว

“จะลองกินดูว่าผ่านไหม ถ้าไม่ผ่านไปล้างจานหลังครัวนู่น”

“ค่ะ”