'อัคราของอิงฟ้า' || ฉบับคนโรคจิต

ชายหนุ่มลืมตาขึ้นเมื่อถึงเวลาที่ต้องตื่น เช้าวันนี้เขายังคงรู้สึกเหมือนเดิมเหมือนทุกๆครั้งที่ต้องตื่นนอน...

เรื่องราวภายในอดีต มันยังคงคอยตามหลอกหลอนเขามาอยู่ในความฝันเรื่อยๆ 

10 กว่าปีแล้วที่เขาได้ผ่านมันมา เขาได้เจอจุดเปลี่ยนของชีวิตมามากมาย เรื่องราวอันเลวร้ายต่างๆในอดีตที่เขาได้ประสบพบเจอมายิ่งทำให้เขาได้รู้จักความโหดร้ายของโลกใบนี้มากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ

เด็กน้อยที่ถูกเลี้ยงดูมาด้วยความรุนเเรง จากเด็กคนธรรมดาคนนึงก็ได้ถูกล่อหลอมมาจนกลายเป็นชายหนุ่มคนนึงที่เริ่มมีจิตใจที่บิดเบี้ยวขึ้นมา

.

.

ในปัจจุบันธุรกิจหรืออสังหาริมทรัพย์ต่างๆภายในตระกูลวิเศรธโฎดมทั้งหมด ได้ถูกครอบครองไว้โดยชายหนุ่มผู้ที่ขึ้นชื่อว่า 'อัครา วิเศรธโฎดม' เป็นที่เรียบร้อยแล้ว (วิเศรธโฎดม = วิ-เสด-ทะ-โด-ดม)

อำนาจและเงินทองที่ได้มาด้วยความยากลำบากหลังจากที่พ่อของเขาได้เสียไป การต่อสู้กับเหล่าผู้อาวุโสต่างๆภายในองกรณ์และเหล่าพวกญาติๆของเขาที่ไม่คิดที่จะรู้จักพอก็ได้เกิดขึ้น

และนั่นยิ่งทำให้เขาจำเป็นที่จะต้องแข็งแกร่งมากยิ่งขึ้นเรื่อยๆ เพื่อที่จะได้ผ่านช่วงเวลาเหล่านั้นมาให้ได้

ตั้งเเต่เล็กพ่อบังเกิดเกล้าของเขาไม่เคยคิดที่จะแยแสเขาเลยสักนิด แต่ตั้งแต่ที่แม่เขาเสียไปทุกอย่างก็ได้เริ่มขึ้น กฏเกณฑ์ต่างๆภายในตระกูลที่ถูกวางเอาไว้มาตั้งแต่ต้น ได้ถูกนำมาใช้กับเด็กตาดำๆคนนึงจากพ่อจริงๆของเขาทันที

เพื่อที่จะให้เขาอยู่รอดได้ภายใต้การอยู่ในตระกูล พ่อลงทุนลงเเรงสอนให้เขาได้แข็งแกร่งมากขึ้นเรื่อยๆจากความรุนแรงต่างๆมายมากหลายวิธี นั้นเลยทำให้เขาเริ่มที่จะชินชากับความรุนแรงขึ้นมาเรื่อยๆ คิดว่าความรุนแรงทั้งภายนอกและภายในของจิตใจกลายเป็นเรื่องปกติไปซะแล้ว

ชายหนุ่มในยามนี้ไม่คิดจะเเยเเสใครอีกต่อไป เพราะในตอนนี้แม้แต่คำว่า'ครอบครัว'ก็ไม่มีใครให้เขาเรียกได้เลยสักคนแล้ว

คนที่คอยคิดร้ายกับเขา เขาสามารถฆ่าทิ้งได้เลยถึงแม้จะมีศักดิ์เป็นอาหลานกันก็ตาม นั้นเลยทำให้เขาได้ขึ้นชื่อว่าเป็น'จุดสูงสุดของวงศ์ตระกูล'ไปในตอนนี้นั่นเอง...

... 

ชายหนุ่มเดินออกมาจากห้องเเต่งตัวด้วยชุดทำงานที่พร้อมจะออกไปข้างนอก บ้านหลังใหญ่ที่มีคนเป็นนายเพียงแค่คนเดียวของบ้าน บรรยากาศในตัวบ้านเลยอึมครึมขึ้นมามากกว่าแต่ก่อนค่อนข้างมากนับตั้งแต่นายหญิงของตระกูลได้เสียไป

ชายหนุ่มเดินเข้ามายังห้องรับแขกของตัวบ้าน ก่อนจะเจอกับ 'ไทป์' มือขวาคนสนิทที่คอยช่วยประสานงานต่างๆให้กับเขา

เจ้าตัวยืนรอผู้เป็นนายอยู่ที่ข้างๆโต๊ะอาหาร ซึ่งบนโต๊ะนั้น มีเพียงแค่กาแฟดำ1แก้วกับไอแพด1เครื่องวางไว้อยู่บนโต๊ะเพียงเท่านั้น

ชายหนุ่มนั่งลงบนเก้าอี้ พลางไขว่ห้างแล้วจิบกาแฟไป เลื่อนไอแพดดูข้อมูลข่าวสารไปพร้อมกับฟังตารางงานของเขาในวันนี้จากมือขวาของเขาไปด้วย...

หลักๆของวันนี้คือมีประชุมในตอนเช้ากับบอร์ดบริหาร เซ็นเอกสารในช่วงบ่าย แล้วก็ค่อยเข้าผับในตอนกลางคืนเพื่อเคลียร์งานค้างที่บ่อยครั้งเขาจะต้องไป

ในช่วงนี้ลูกน้องของเขาจับได้ว่าในผับของเขามีหนอนบ่อนไส้อยู่ตัวนึง และในตอนนี้เขาก็รู้ตัวคนมาเยือนเป็นที่เรียบร้อยแล้ว มันคงจะมีแบกใหญ่คอยหนุนหลังอยู่ มันถึงได้ใจกล้าที่จะกล้าเข้าถ่ำเสือมาแบบนี้

.

.

ณ คอนโดย่านใจกลางเมือง

นี่เป็นอีก 1 วันว่างของอิงฟ้าที่ก็ไม่มีอะไรเป็นพิเศษมากนัก นอกจากจะนอนอยู่บนเตียงโง่ๆมาทั้งวัน ก่อนที่จะมีสายโทรศัพท์ดังขึ้นมาในยามดึก เขาเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเพื่อรับสาย

"ว่าไงครับพี่สาย?"

"ฟ้าาา... มารับพี่หน่อยสิ" เสียงเพลงที่ดังกระหึ่มทำให้อีกคนต้องตะโกนพูดออกมา อิงฟ้ารู้ได้ทันทีว่าพี่สาวของตนในตอนนี้นั้นอยู่ที่ไหนกันแน่ 

"พี่อยู่ผับไหนครับ?" 

"ผับk"

"ได้ครับ เดี๋ยวผมออกไป" ชายหนุ่มลุกขึ้นมาเเต่งตัวเพียงเล็กน้อย ก่อนจะคว้ากุญแจรถแล้วเดินออกจากห้องมา

เป็นปกติของพี่สาวของเขาเอง ที่คอยโทรให้ไปรับอยู่บ่อยครั้ง ถ้าหากคิดว่าตัวเองจะกลับไม่ไหว เจ้าตัวก็จะโทรมาหาทันที 

'สายน้ำ' สถาปนิกของบริษัทชื่อดัง ที่ออกจะห้าวๆนิดหน่อย แต่เห็นแบบนี้ก็โซฮอตไม่เบาอยู่เหมือนกัน วันนี้เจ้าตัวก็บอกผมอยู่ว่าจะมากินเลี้ยงกับคนในบริษัท แต่แปลกที่วันนี้เขาให้ผมไปรับเร็วกว่าปกติ เพราะถ้าเป็นปกติโทรศัพท์ผมคงจะดังขึ้นแบบนี้ทีก็ตีสองตีสามนู้นเป็นส่วนใหญ่...

ชายหนุ่มใช้เวลาไม่นานก็ขับรถมาถึงที่หมายก่อนจะเดินเข้าไปทางประตูด้านหลังของผับ ชายหนุ่มเดินเปิดประตูแล้วก้าวเข้าไป แต่เพียงเเค่ก้าวเท้าไปได้ไม่ถึงครึ่งเท้า ชายหนุ่มก็เห็นผู้ชายร่างโตสองคนเดินเข้ามาใกล้ๆทางเขาอย่างเร่งรีบ คนหนึ่งเดินคุยโทรศัพท์นำหน้ามา แล้วมีอีกคนหนึ่งเดินตามหลังออกมาจากห้องที่อยู่เเถวนั้น ยังไม่ทันได้หลีกทางให้ คนตรงหน้าก็ชนกับเขาเข้าอย่างจัง ดีที่ชายร่างโตใช้มืออีกข้างที่ว่าง จับไหล่เขาเอาไว้เพื่อไม่ให้เขาเซไปทางด้านหลัง

ในตอนนั้นเขารู้สึกถึงความแตกต่างของขนาดตัวได้อย่างชัดเจน ฝ่ามือขนาดใหญ่และความสูงที่เกินเอื้อมไปของอีกฝ่าย ทำให้เขากลายเป็นคนตัวเล็กในสายตาของอีกคนไปเลยทันที เขาว่าความสูงของเขาก็ไม่ได้แย่นะแต่พอมายืนเทียบกับคนตรงหน้าใกล้ๆแล้วนั้น เขากลับกลายเป็นคนตัวเตี้ยที่สูงเท่าแค่อกของอีกคนไปเลยทันที

เมื่อชายหนุ่มเงยหน้าขึ้นไปมองอีกคน เขาก็เจอกับสายตาของคนตรงหน้าที่มองมาที่เขาอยู่ก่อนหน้านี้แล้ว สายตาที่เขาเห็นมันดูดุดันเเต่ก็ยังคงความน่าหลงไหลอยู่เป็นพิลึก และนั้นก็ทำให้อิงฟ้าตกอยู่ในอาการเหม่อลอยไปเพียงครู่...

ชายหนุ่มคนตรงหน้าผลักตัวเขาออกเบาๆเเล้วรีบเดินออกไปอย่างหน้าตาเฉย อิงฟ้ายืนงงไปสักพัก ก่อนจะเดินเข้าไปในร้านต่อโดยไม่คิดอะไรต่ออีก แต่ในระหว่างทางที่เดินไป ก็กดเข้าแชทไปด้วย พลางมองหาโต๊ะของพี่สาวตัวดีของเขา

"ฟ้าาาา..." ชายหนุ่มเบี่ยงสายตาไปข้างๆตามเสียงเรียกเมื่อเดินเข้ามาข้างในมาได้สักพักนึงก่อนจะเจอเจ้าตัวคนโทรเรียกมาทันที

"กลับได้แล้วยังครับคนสวย?.."

"จะรีบกลับทำไมฟ้าา... แกพึ่งจะถึงเอง" หญิงสาวพูดขึ้นก่อนจะดึงแขนน้องชายตัวเองนั่งลงข้างๆ 

"ผมเเค่จะมารับ ผมไม่ได้อยากดื่ม ถ้าพี่ไม่กลับ ผมจะกลับแล้วนะ.."

"นั่งเป็นเพื่อนฉันก่อนน แกจะรีบไปไหนกันน" หญิงสาวรีบพูดรั้งเมื่อน้องชายตัวดีของเธอทำท่าทีจะลุกขึ้น

"ฟ้า...ฉันมีคนจะแนะนำ เขาอยากเจอแกน่ะ" นั่นไง ว่าแล้วว่ามันแปลกๆ

"นี่ 'คิม' เพื่อนฉัน" หญิงสาวชี้มือไปที่ชายหนุ่มคนหนึ่งที่นั่งอยู่ตรงกันข้ามกับเขา

"สวัสดีครับน้องอิงฟ้า" ชายหนุ่มคนดังกล่าวเอ่ยทักพร้อมส่งรอยยิ้มแบบมีเสน่ห์มาให้

"สวัสดีครับ พี่คิม" อิงฟ้าได้แต่ตอบรับแล้วส่งยิ้มไปเล็กน้อยตามมารยาทก่อนจะหันไปส่งสายตาไปหาคนข้างๆ

"พี่คิดจะทำอะไรของพี่เนี่ย!?" อิงฟ้าโน้มตัวไปกระซิบข้างๆหูของหญิงสาว 

"ก็เขาชอบแก ฉันเลยเรียกแกมาไง ไอ้น้องโง่!" สายน้ำพูดออกมาเบาๆพลางยิ้มกลบเกลื่อนไปให้คนตรงข้าม อิงฟ้าที่ได้ยินคำตอบก็ถึงกับมองบนให้ ก่อนจะบรรจงพูดที่ละคำให้คนเป็นพี่ได้ฟังชัดๆว่า..

"ผม! ไม่! ชอบ! เขา! จบนะครับ?!..." แล้วหันหน้าออกมาพูดกับคนตรงหน้าว่า..

"ผมกลับก่อนนะ พอดีว่าผมต้องรีบอ่านหนังสือสอบน่ะครับ" อิงฟ้าพูดออกมาพร้อมส่งรอยยิ้มหวานออกไปเล็กน้อยก่อนจะลุกขึ้นเดินออกมาทันที

'ก็ว่าอยู่ว่าทำไมมันแปลกๆ ไม่เคยจะมีนะ กับไอ้คำว่ากลับเร็วของเจ๊เเกน่ะ แล้วตอนนี้จะให้ทำไงได้ล่ะ ให้เขาอยู่นั่งดื่มต่อก็ไม่ใช่เรื่องที่เขาจะทำ งั้นก็กลับเลยแล้วกัน' อิงฟ้าได้แต่คิดในใจพลางเดินกลับออกไปในทางเดิมที่พึ่งเดินเข้ามา แต่ระหว่างทางเดินลงบันไดมานั้น เขากลับได้ยินเสียงผู้ชายคนนึงร้องออกมาดังลั่น จากทางด้านหลังของร้าน ชายหนุ่มนึกตกใจขึ้นมาเล็กน้อยเพราะเสียงดังกล่าวมันดังมากจนน่ากล้ว

ถ้าเขาเดินลงบันไดไป มันจะมีทางเลี้ยวขวาแต่ถ้าตรงไปมันจะออกไปที่ลานจอดรถได้เลย แล้วเสียงนั้นมันก็ดังมาจากทางด้านขวา ชายหนุ่มเดินลงมาจนสุดทางบันได ก่อนจะยืดตัวออกไปดูเพียงเล็กน้อยด้วยความอยากรู้อยากเห็น แล้วมันก็ได้เห็นจริงๆ...

.

.

'ผู้ชายคนนั้น!? คนที่เขาพึ่งเจอไปเมื่อตะกี้หนิ แต่ทำไมเขาถึงกำลังจ่อปืนตรงไปที่กลางหน้าผากผู้ชายคนนึงที่กำลังนั่งคุกเข่าอยู่ด้วย ท่าทางที่ตื่นกลัวมากๆของผู้ชายคนนั้น แถมยังถูกชายร่างชุดดำ2คนจับตัวเอาไว้อีก

"มึงจะบอกไม่บอก!" ชายหนุ่มตะโกนลั่น อิงฟ้าเอามือปิดปากของตัวเองอย่างตกใจ แถวนี้ไม่ค่อยจะมีคนผ่านไปมาสักเท่าไหร่ เพราะคนส่วนมากมักจะเข้าออกจากทางด้านหน้าร้านกันหมด แต่ด้วยทางกลับคอนโดของเขาน้้นอยู่ทางด้านหลังพอดี เลยคิดที่จะกลับทางนี้ แต่ไม่คิดเลยว่าตัวเองจะต้องมาเจอกับเหตุการณ์อะไรแบบนี้ แถมข้างในก็คงไม่มีใครได้ยินเสียงอีกด้วยเพราะเสียงเพลงข้างในนั้นยังคงดังกึกก้องอยู่ตลอดเวลา 

ชายหนุ่มได้แต่คิดหาวิธี.. ว่าควรจะทำอย่างไรกับเหตุการณ์นี้ดี อยากกลับก็อยากกลับแต่ถ้าก้าวเท้าออกไป ได้กระสุนปืนกลับมาด้วยแน่ๆ...

.

.

part อัครา

"กูจะถามมึงอีกแค่รอบเดียว ถ้ามึงไม่ตอบ กูยิง!" อัคราพูดเสียงเย็น รังสีอำมหิตที่แผ่กว้างออกมาแม้กระทั้งคนที่แอบดูนั้นยังรู้สึกได้

"ใครส่งมึงมา?" 'เขาเค้นถามมานานจนจะหมดความอดทน คำถามนี้จะเป็นคำถามสุดท้ายของมัน ก่อนที่มันจะไม่ได้ยินอะไรเลยจากปากของเขาอีก ถ้าหากว่ามันยังไม่คิดที่จะตอบกลับมา ดีๆและเป็นดังคาด...

"ผมไม่รู้จริงๆครับ ผมไม่ได้เป็นคนทำ ปล่อยผมไปเถอะ..นะ..นะครับ" ผู้ชายคนนั้นก็เลือกที่จะตอบซ้ำๆเดิมๆ พูดระรัวพร้อมยกมือไหว้ด้วยความกลัวผิด จนหารู้ไม่ว่านั้น มันยิ่งทำให้ชายหนุ่มนั้นทนฟังไม่ไหวแล้วลั่นไกดัง 'ปั้ง!!'...

เสียงปืนที่ดังลั่นพร้อมกับร่างที่ไร้สติเพียงแค่ในเสี่ยววินั้น ไม่ได้ส่งผลให้ข้างในผับนั้นหยุดกิน หยุดดื่ม หยุดเต้นได้เลยเเม้แต่น้อย แต่มันกลับส่งผลอย่างหนักกับคนที่คอยเเอบดูสถานการณ์ตรงหน้ามาตั้งแต่ต้นอย่างเขา อิงฟ้าได้แต่ยืนช็อกค้างกับเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างกับอะไรดี

"ลากมันไปขึ้นรถ... แล้วจัดการมันซะ" ชายหนุ่มประกาศกร้าวว พูดสั่งลูกน้องก่อนจะเดินออกมา และไม่คิดที่จะเหลียวแลร่างไร้ชีวิตนั่นอีกเลยแม้แต่น้อยเดียว

ส่วนฝั่งที่แอบมองอยู่นั้นก็เลิ่กลักเลยละทีนี้ เด็กหนุ่มรีบหันซ้ายหันขวาหาที่ซ่อนก่อนจะหันหลังแล้วเจอห้องน้ำเดี่ยวอยู่ใต้บันไดผับอยู่พอดี ชายหนุ่มไม่รอช้ารีบวิ่งเข้าไปข้างในห้องแล้วล็อกประตูดัง'แกร็ก!'ทันที..

แต่แล้วเสียงนั้นก็ทำให้คนที่กำลังเดินมาทางนี้ได้ยินเสียงพอดี ชายชุดดำ2คนกับชายผู้ช่วยต่างหันไปมองหน้าผู้เป็นนาย ชายหนุ่มปัดมือบ่งบอกให้ออกไป ก่อนที่ชายหนุ่มจะเดินมาคนละทางกันกับกลุ่มลูกน้องที่พึ่งเดินออกไปพร้อมกับร่างที่ไร้วิญญาณ

ชายหนุ่มก้าวเท้าเดินเข้าไปอย่างช้าๆ ก่อนจะเลื่อนมือไปจับปืนที่เน็บไว้ข้างตัว ตรงไปยังหน้าห้องน้ำอย่างเยือกเย็น 

ตัดภาพมาที่ในห้องน้ำ เด็กหนุ่มเลือกที่จะเปิดน้ำทิ้งไว้เพื่อใม่ให้เป็นที่สังเกตโดยไม่รู้ตัวเลยว่าคนอื่นเขารู้ตัวกันไปหมดแล้วนั้น ก่อนจะทิ้งตัวลงไปนั่งอิงกำแพง แล้วถอนหายใจเข้าออกให้สุดปอดเพื่อที่จะทำให้ใจเย็นลง พลางคิดได้ใจว่าดีที่มีที่หลบซ่อนถึงหลบได้ทัน พลางจะให้เขารีบวิ่งขึ้นบันไดไปก็คงจะไม่ทันในตอนนั้น

ไม่ยักรู้เลยว่าใต้บันไดนี้มันยังมีห้องน้ำไว้ให้ใช้อยู่ เป็นบุญของไอ้อิงจริงๆที่เจ้าของผับทำผับไว้ให้มีห้องน้ำหลายๆที่เพื่อเอาไว้คอยซับพอร์ตลูกค้าแบบนี้ อยากจะกราบเขาจริงๆ แต่หารู้ไม่ว่าเจ้าของผับที่เเท้จริงนั้นก็กำลังยืนรอตนอยู่ข้างหน้าห้องนั้นอยู่...

ชายหนุ่มปลอบใจตัวเองได้สักพักก็เปิดประตูเดินออกไปแต่ยังไม่ทันก้าวเท้าดีๆก็จำต้องหยุดชะงักทันที เมื่อเปิดประตูห้องน้ำมา ก็ต้องมาเจอกับชายหนุ่มคนเดิมยืนประจันอยู่ตรงหน้าซะแล้ว...

'ยังไม่ทันได้หายใจหายคอให้เป็นปกติเลยย...' อิงฟ้าได้แต่คิดในใจ ก่อนที่จะพยายามเก็บสีหน้ากลัวๆของตัวเองเข้าไป พยายามทำตัวเองให้เป็นปกติมากที่สุด ก่อนจะเป็นฝ่ายเริ่มทักถามคนตรงหน้าขึ้นมาก่อนเพราะคนตรงหน้าเอาเเต่ยืนจ้องมองใบหน้าเขาอยู่อย่างเดียวเลย ไม่ยอมพูดไม่ยอมจา...

"อ่าวว..คุณหนิ" อิงฟ้าแสร้งทำเป็นถาม ทั้งที่ในใจก็รู้ดีว่าคงจะไม่รอดแล้ว...

"คุณมารอเข้าห้องน้ำหรอ ผมก็นึกว่าคุณกลับไปแล้วซะอีกเห็นคุณรีบเดินออกไป" อิงฟ้าพูดเเล้วยิ้มกลบเกลื่อน

ชายหนุ่มไม่พูดตอบเช่นเดิมเพียงแต่เดินเข้ามาใกล้ๆอย่างช้าๆ จนอีกฝ่ายต้องเดินถอยหลังตามแต่ด้วยพื้นที่ที่มีจำกัดจึงไม่มีที่จะให้ถอยแล้ว แต่ชายร่างโตก็ยังไม่มีทีท่าว่าจะหยุดเดินเข้ามา..

"ดะ เดี๋ยวคุณ หยุดก่อน" อิงฟ้าใช้มือดันไปที่อกของคนตรงหน้าไว้ อัคราเลยจำต้องหยุดชะงักตามไปด้วย ในตอนนี้เขาทั้งสองนั้นอยู่ใกล้กันมากๆ แทบจะสิงร่างกันได้อยู่แล้วก็ว่าได้

ในทีเเรกชายหนุ่มก็กะว่าจะลองเชิงเด็กหนุ่มคนตรงหน้าดูสักหน่อย ซึ่งเขาก็รู้แล้วว่าคนตรงหน้าต้องเห็นแน่ๆ แต่เขากำลังคิดอยู่ว่าเขาจะต้องทำยังไงกับคนตรงหน้าดี ชายหนุ่มเดินเข้าไปใกล้ๆส่งสายตาขมขู่ก่อนที่คิดจะควักปืนขึ้นมาขู่กับคนตรงหน้า เหมือนกับก่อนหน้านี้ที่เคยทำ จะได้จบๆกันไปสักที แต่พอได้สบตากับคนตรงหน้าดีๆแล้ว ก็เผลอทำให้จ้องมองใบหน้านั้นนานเป็นพิเศษ เขาว่าเขาจำคนตรงหน้าได้ คนที่ทำให้เขาคอยคิดถึงและถวิลหามาตลอด..

ในตอนนั้นเหมือนเขาถูกดึงเข้าไปในวังวนจนถอนตัวไม่ขึ้น เด็กน้อยที่ดูโตขึ้นแต่ยังคงใบหน้าที่อ่อนเยาว์เอาไว้ และดวงตาที่น่าดึงดูดนั้น ยิ่งทำให้เขาได้นึกถึงอดีตที่น่าจดจำนั้นขึ้นมา 'โตขึ้นแล้วสินะ อาอิง...'

กลิ่นหอมอ่อนๆที่ชัดขึ้นมาเรื่อยๆเมื่อเขาได้เดินเข้าไปใกล้ๆ เขายิ่งกลับรู้สึกว่าต้องได้คนๆนี้มาครอบครอง...

"ไม่เจอกันนานเลยนะ..." ชายหนุ่มพึมพำขึ้นมา

"เออคะ..คือว่า" อิงฟ้ายืนงง ทำเอาลืมเรื่องเมื่อตะกี้ไปเลย พอได้สติก็พูดถามกลับออกไปว่า...

"เราเคยรู้จักกันด้วยหรอครับ?.." 

"อัค อัครา" ชายหนุ่มพูดแล้วแทรกตัวเข้าไปใกล้กว่าเดิมพร้อมจ้องมองคนตรงหน้าให้ชัดยิ่งกว่าเดิม

"เอ่อคือว่า... ผมไม่ได้อยากจะรู้ชื่อคุณนะครับ ปล่อยผมได้แล้ว" อิงฟ้าพยายามผลักผู้ชายคนนี้ออก แต่ด้วยแรงที่มีเขากลับสู้อีกคนไม่ได้เลยสักนิดเดียวนั้น.

"สนใจไปกับฉันมั้ย..." ชายหนุ่มพูดถาม อิงฟ้ามองคนตรงหน้าด้วยความแปลกใจ

"คุณเมารึป่าวเนี้ย ปล่อยผมได้แล้..อื้อออ"ยังไม่ทันที่อิงฟ้าจะได้พูดเสร็จ ก็โดนคนตรงหน้าจับจูบไปแล้วอย่างไม่ทันได้ตั้งตัว

อิงฟ้าพยายามผลักอีกคนออกอย่างแรง แต่เหมือนว่าคนตรงหน้าจะไม่สะทกสะท้านกับเเรงใดๆที่เขาพยายามผลักออกไปเลยสักนิด แถมยังเพิ่มเเรงบดขยี้ปากมากขึ้นยิ่งกว่าเดิมอีก ชายหนุ่มบีบคางเล็กให้เปิดออกก่อนจะค่อยๆสอดลิ้นเข้าไปเพื่อหยอกล้ออย่างแผ่วเบา

จากมือที่พยายามผลักคนตรงหน้าออกอย่างแรงเริ่มอ่อนแรงลง แต่เสียงหัวใจกลับยังคงเต้นระรัวอยู่ภายในใจ

เป็นการจูบที่ดูดพลังของเขาเยอะมาก ตอนนี้เขาเริ่มจะหายใจไม่ออกแล้ว ชายหนุ่มคนตรงหน้าเหมือนรู้ ผลักหน้าออกเพียงเล็กน้อยเปลี่ยนองศาในการจูบเพื่อให้อีกคนได้สูดลมหายใจเข้าปอดบ้าง ชายหนุ่มโอบรัดร่างเล็กเอาไว้แน่นอย่างหวงแหน

มือใหญ่เริ่มสอดเข้าไปข้างในสาบเสื้อหวังสัมผัสถึงผิวกายอันอ่อนนุ่มของอีกคน

หากแต่อิงฟ้านั้นกลับสดุ้งไปเล็กน้อยกับมือที่เย็นเฉียบของอีกฝ่าย พลางดึงสติขึ้นมาได้จึงพยายามรวบรวมเเรงเฮือกสุดท้ายที่มีอยู่ทั้งหมดผลักคนตรงหน้าออกและสุดท้ายก็ได้ผล

ชายร่างโตคนตรงหน้าพลางเซถอยหลังออกมาเพียงเเค่เล็กน้อย แต่มันก็เพียงพอที่จะทำให้คนตัวเล็กเบี่ยงตัวหลบและวิ่งหนีออกไปได้ อัคราหันหลังมองตาม ในตาเริ่มเปล่งประกายเมื่อได้พบเจอกับสิ่งที่น่าสนใจ ชายหนุ่มเดินตามออกไปทันทีเพื่อที่จะไม่ได้คาดกับเด็กหนุ่มที่พึ่งวิ่งหนีเขาออกไป...

.

.

.