ไม่สามารถเอื้อนเอ่ย ไม่ว่าจะโลกนี้หรือ "โลกไหนๆ"

บทนำ

มีตำนานหนึ่ง เป็นเรื่องของอาวุธโบราณ ที่ว่ากันว่าสามารถลบ “คน” ที่ต้องการให้หายไปได้ รูปลักษณ์ของมันคล้ายปืนกระบอกใหญ่ แต่โครงสร้างและส่วนประกอบต่างๆนั้นไม่อาจทราบได้ว่ามันทำมาจากอะไร ไม่สามารถใช้ประโยชน์อะไรจากมันได้ ที่ทำได้มีเพียง “ลบ” คน ที่ต้องการให้หายไปก็เท่านั้น วิธีใช้ก็ง่ายๆเหมือนใช้ปืน แค่เล็งคนๆนั้นและยิง และนี่ก็เป็นเพียง “หนึ่ง” ในตำนานเรื่องเล่านับร้อยนับพันที่ผู้คนล้วนแล้วแต่ไม่ทราบว่ามันมีจริงรึไม่..

...ภายในห้องที่มีบรรยากาศมืดครึ้มและเปิดแอร์เย็นเฉียบ ชายในชุดสูทคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้โซฟาที่ดูหรูหรา ระนาบสองข้างด้วยชายชุดดำร่างใหญ่ อีกด้านหนึ่งเป็นชายที่กำลังคุกเข่าอยู่ต่อหน้าชายชุดสูท เขามีผ้าปิดปากสีดำและหัวโล้น พร้อมด้วยชุดที่ถูกตัดเย็บมาอย่างดีเพื่อการเคลื่อนที่และมีความทนทานสูง

“รู้ใช่ไหมว่าสิ่งที่แกต้องทำ.. มันก็แค่รับคำสั่งจากชั้น เท่านั้น.. ไม่ต้องฟังใครอื่น ไม่ต้องไปเสวนาอะไรกับใคร โอ๊.. แต่แกก็ทำไม่ได้อยู่แล้วนี่นะ หึหึ..”

ชายบนเก้าอี้โซฟากล่าวกับคนตรงหน้าด้วยรอยยิ้มเหยียด อีกฝ่ายยังคงนั่งหลับตาฟังคำกล่าวอันเป็นดั่งเสียงเสียงเดียวที่มีในห้องนี้

“เอาล่ะ แกมันเป็นมือใหม่ ถึงจะถูกฝึกฝนมาจนล้มคนอื่นๆได้ แต่การทำภารกิจกับการประลองมันต่างกัน ชั้นจะมอบงานแรกให้แกไปทำ”

ป๊อก! เสียงดีดนิ้วดังขึ้นหลังจบคำกล่าว ชายด้านข้างคนหนึ่งก็ได้นำเอาแฟ้มสีแดงออกมายื่นให้ เมื่อชายบนโซฟารับมาแล้วก็โยนไปตรงหน้าบุรุษที่คุกเข่า ก่อนที่เขาจะหยิบนำมันขึ้นมา

“ไปซะ ภารกิจไม่เสร็จไม่ต้องกลับมา หวังว่าแกคงจะรู้นะ”

หลังจบคำกล่าวของชายบนโซฟา ชายที่คุกเข่าก็ลุกขึ้น และเดินออกจากห้องไปพร้อมกับแฟ้มสีแดง