รักนะยัยเด็กบ้า ( Rivamika )

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ณ โรงเรียนประถมชั้นป.5

มีเด็กสาวหน้าตาน่ารักคนหนึ่งที่เธอแถบไม่มีเพื่อนคบเลยเพราะเห็นว่าเธอสวยกว่าพวกเธอยังไงละพวกเธอเลยอิจฉาก็เลยไม่อยากที่จะเล่นกับเธอ เธอมีเพื่อนเป็นแค่ตุ๊กตาตัวหนึ่งที่เอามาด้วยเพื่อเป็นเพื่อน แล้วเธอจะโดนมองว่าเป็นคนบ้าที่คุยกับตุ๊กตาไปวันๆ แต่ก็มีใครคนนั้นเข้ามาเติมเต็มชีวิตของเธอ 

เด็กหนุ่มที่หน้าตาก็ไม่ต่างกับเธอเท่าไหร่หมายถึงหน้านิ่งๆเหมือนกันน่ะ เด็กหนุ่มเดินเข้าทักทายเธอด้วยทีท่า เอามือล่วงกางเกงทำหน้าตาย

“นี้เธอนะ…ไม่ไปเล่นกับเด็กผู้หญิงคนอื่นรึไงมานั่งคุยกับตุ๊กตา” เขาถามเธอ

“…” เธอไม่ได้ตอบอะไรเขาไปเพียงแค่นำตุ๊กตามาปิดหน้าเอาไว้ เพราะไม่ชินกับการมีคนมาคุยด้วย

“หูตึงรึไง…” เขาพูดอย่างเช้งๆเด็กหนุ่มจับไปที่ใบหน้าของสาวน้อยให้เงยขึ้นมามองเขา”ฉันถามว่าไม่ไปเล่นกับคนอื่นรึไง”

“อื้อ…พวกเธอไม่มีคบฉันเป็นเพื่อนหรอก” เธอพูดพร้อมมีน้ำใสๆออกจากตา ไหลผ่านใบหน้าที่น่ารัก 

“ขอโทษทีนะ…ฉันไม่รู้และขอโทษที่ทำเธอร้องไห้” เขาพูดเสร็จก็นำผ้าเช็ดหน้ามาเช็ดน้ำตาให้เธออย่างเบามือ

เธอปลื้มในการกระทำของเด็กชายคนนั้น พอเขาเช็ดเสร็จก็ยืนมันให้เธอเหมือนกับให้เธอเอาไปซักด้วยแล้วค่อยเอามาคืนเธอรับผ้าเช็ดหน้านั้นมาแล้วยิ้มออกมาน้อยๆน้อยพอที่จะไม่ให้ใครเห็นแต่ไม่ใช่กับเขา เขารู้ว่าเธอกำลังยิ้ม 

“ธะ…เธอ…ชื่ออะไรหรอ ฉันชื่อมิคาสะ” 

“ไงมิคาสะ ฉันชื่อรีไวล์” เค้ายืนมือไปให้เธอจับแต่ดูเหมือนว่าเธอจะงงๆ ก็เลยนำมือขอเขาเอื้อมไปจับมือเธอแทน หน้าสาวน้อยดูเขินๆ เพราะไม่เคยเจออะไรแบบนี้

หลังจากนั้นทั้งคู่ก็เป็นเพื่อนกันจนมาถึงมหาวิทยาลัย

“สวัสดีมิคาสะ” ชายหนุ่มผมดำเดินเข้ามาค้องคอเธอแล้วเธอไปด้วยกัน 

ชายหนุ่มคนนี้คือเอเลนเพื่อนสนิทของมิคาสะส่วนรีไวล์ก็…มัวร์แต่เรียนจนมีเวลาให้เธอน้อยลงก็เลยนานๆจะคุย แถมบางครั้งก็ทะเลาะกันบ่อยเพราะเพียงแค่ฉันอยู่กับเอเลน เขาเปลี่ยนไปเยอะมากปกติฉันชอบอะไรก็จะเออ ออตามแต่ตอนนี้แค่เธอกับเพื่อนสนิทก็โดนดุฉันละไม่เข้าใจจริงๆ

แต่จะว่าไปเวลารีไวล์อยู่กับผู้หญิงฉันก็รู้สึกว่าอยากจะฆ่าพวกเธอส่ะให้หมด (หึง แน่ๆ\\\ไรท์) 

วันพรุ่งนี้เป็นวันรับปริญญาฉัน หวังว่าคนบ้างานอย่างรีไวล์จะมามั้งนะ อย่างนี้ต้องตาม!!

( รีไวล์ พรุ่งนี้นายมางานรับปริญญาฉันไหม ) เธอส่งข้อความไปหาเขาที่ตอนนี้กำลังทำงาน

(ไม่อะ…งานยุ่ง) เขาตอบปฏิเสธอย่างไม่คิดถึงใจคนส่งอย่างฉันเลย

(ก็ได้ไม่เป็นไรฉันอยู่กับเอเลนแทนนะ บาย~) เธอปิดโทรศัพท์แล้วอยู่ๆน้ำใสๆก็ไหลออกจากตาเพราะความน้อยใจ 

ทางฝั่งรีไวล์

“โอ้ย เสร็จแล้วยัยบ้านั้นนอนยังน่ะ” เธอยิบมือถือขึ้นมาอ่านข้อความที่เขาเขียนให้เธอ แล้วเจอสิ่งที่เธอเขียนว่า (อยู่กับเอเลน) มันทำให้เขาหัวเสียมาก

“ไม่น่าตอบยัยบ้าไปแบบนั้นเลย” เธอยืนเก็บของจนหมดแล้วกลับไปบ้านมองนาฬิกาพอว่าตอนนี้เป็นเวลาเที่ยงคืน ยังไงพรุ่งนี้เขาต้องไปเซอร์ไพรส์เธอให้ได้ถึงจะบอกว่าไม่ไปก็เถอะ ของที่เขาจะเซอร์ไพรส์ก็คือตุ๊กตาขนาดใหญ่ดอกไหม้ช่อใหญ่ให้คนอื่นอิจฉาไปเลย

เช้าวันต่อมา

มิคาสะมองหาชายหนุ่มหน้านิ่งแต่อีกใจก็คิดว่า เค้าบอกว่าไม่ก็ไม่สิมิคาสะ จะไปรอให้มันได้อะไรเธอคิดก่อนจะไปอยู่กับครอบครัวของเธอและเอเลน ทั้งสองครอบครัวสนิทกันดี

ระหว่างที่รอเธอก็ไปนั่งที่ใต้ต้นไม้ต้นนึ่งแล้วหยิบผ้าเช็ดหน้าขึ้นมาปิดใบหน้าตัวเองเอาไว้ไม่ให้ใครเห็นว่าตอนนี้เธอเสียใจแบบสุดๆ แล้วก็มีอะไรมาสกิดหลังเธอ ทำให้มองขึ้นไปก็พบก็ชายหนุ่มที่เธอเจอที่สุดในโลกเขาถือตุ๊กตากับดอกไม้มาให้เธอแต่ดูว่าเธอจะโกรธ มากกว่าจะดีใจสะอีก

เขาว่างของลงแล้วเข้าไปกอดเธอ เวลาเห็นเธอร้องไห้แล้วมันรู้สึกเจ็บไปทั้งใจ 

“ขอโทษน่ะมิคาสะ ฉันไม่คิดว่าจะแรงไปสำหรับเธอ ขอโทษ ขอโทษ” เขาพูดซำว่าขอโทษเขาไม่เคยรู้สึกผิดมากขนาดนี้

“ฮึก…”เธอกอดเขาตอบแบบกล้าๆกลัวๆ ซบไปที่ไหลของเขาซูบกลิ่นกายที่เธอชอบที่สุด

เค้าผลักเธอออกเบาๆแล้วมองหน้าสาวสวยที่ตอนนี้มีคาบน้ำตาก่อนจะใช่มือทั้งสองเช็ดออก

“ไม่ร้องสิยัยเด็กบ้า มันเจ็บนะรู้ไหม” เค้าจูบไปที่หน้าผากเธอเบาๆ เธอก็ยินดีจะรับมัน”นี้ยัยเด็กบ้าฉัน…คือฉันชอบเธอน่ะชอบตั้งแต่เด็กแต่ไม่กล้าพูดออกมาเพราะกลัวอกหัก”

“ไม่อกหักหรอค่ะเพราะยังไงหัวใจฉันก็อยู่กับคนติดงานนี่หน่า” เธอยิ้มให้เขาใบหน้าที่ยิ้มแย้มมันทำให้เขารู้สึกมีความสุขมากๆ หลงรักยัยบ้านี้กี่รอบแล้วละเนี่ย