สุดสวาสดิ์

สุดส วาสดิ์

โอ้ดารา ส่องแสงใส ในเวหา

แสงส่องมา แววหยาดแก้ว ดวงสดใส

โอ้เจ้าดวง ปวงดารา เจ้าอยู่ไกล

ตัวพี่ไซร้ สุดจะเอื้อม เจ้าดวงตา

“เมื่อโลกเปิดกว้างขึ้น เราก็ไม่สามารถหลบเร้นจากสายตาพวกเขาอีกต่อไป”

  ร่างอรชรยืนอยู่ใต้ต้นม่วงลาวัลย์ นัยน์ตาทอดมองเมืองของนาง เสียงผู้คน เสียงเด็กน้อยวิ่งซน เสียงอึกทึกดังแว่ว                                                                                                          “เส้นสายชีวิตแห่งเมืองยังคงไหลไปไม่มีหยุด หากแต่มีผู้ใดคิดบ้างว่า ผู้ที่รองรับเส้นสายแห่งวิถีเมืองเหล่านั้นจะมีอยู่เช่นไร”                                                                                       ความรักหรือแผ่นดิน ดารากรต้องตัดสินใจ ใต้ร่มต้นม่วงลาวัลย์แห่งนี้  ใครจะรู้บ้างว่าผู้ที่รองรับเส้นสายแห่งชีวิต มีความทุกข์สาหัสอย่างไร!!!

B
E
R
L
I
N
?