ทำไม...ฉัน(คิดว่า)ไม่รักเขา?

เนื้อเรื่อง

คุณผู้อ่าน (ที่หลงเข้ามา) ทุกท่านคะ 

ฉันนะ...เป็นแค่ผู้หญิงคนหนึ่ง หน้าตาธรรมดา ถานะธรรมดา การเรียนธรรมดา    แต่ทำไมในตอนนี้ฉันรู้สึกว่าบ้างอย่างเปลี่ยนไป

มันอาจเป็นเพราะ "เขา" ก็ได้มันอาจเป็นเพราะ "ฉันรักเขา" แต่มันเป็นไปไม่ได้หลอกไม่มีทางเลยในเมื่อ เขากับฉันแทบไม่เคยพูดกันด้วยซ้ำ  แต่ทำไม....

ทำไม...ฉันต้องจดจำทุกคำพูด ทุกการกระทำของเขา ตั้งแต่ครั้งแรกที่เราพบกัน 

ทำไม...ฉันถึงรู้สึกดีใจ และหน้าแดงทุกครั้งที่เราคุยกัน


ทำไม...ทั้งที่อยากเรียกชื่อเขาแต่...ไม่เคยกล้า

ทำไม...ต้องรู้สึกเจ็บปวดเมื่อเขาไม่สบายแต่...ฉันกลับไม่กล้าแม้แต่พูดคำว่า "เป็นไง"

ทำไม...ฉันต้องรู้สึกอิจฉาเมื่อเห็นเขาคุยกับใครอย่าง สนิดสนม

ทำไม...ฉันถึงพยายามให้ดูดีในสายตาเขา แต่กลายเป็นทำอะไรแย่ๆให้เขาเห็นทุกครั้ง

ทำไม...เมื่อไปถึงห้องเรียน...ฉันต้องมองหาเขาเป็นคนแรกเสมอ

ทำไม...ฉันถึงได้ดีใจที่ได้อยู่ชมรมที่หน้าเบื่อที่สุด...เพราะเราอยู่ชมรมเดียวกันงั้นหรือ

ทำไม...แค่ไม่พบเขาเพียงวันเดียว กลับรู้สึกว่ามันนานเป็นปี

ทำไม...ถึงไม่กล้าสบตา เมื่อคุยกับเขา

ทำไม...ฉันต้องเกือบโดดจากบันไดสูง 4 เมตร แค่เพื่อ พิสูดว่า ฉันไม่ได้แกล้งเขา

ทำไม...ถึงได้รู้สึกเป็นเงาที่คอยมองเขา จากที่ๆเขาไม่เคยสนใจ

แล้วทำไมกันนะ  ทำไม...ถึงต้องมีน้ำเย็นๆไหลออกมาจากดวงตาของฉัน เมื่อคิดว่าที่ข้างกายเขาไม่ได้มีไว้สำหรับฉัน

แต่...ถึงแม้จะมีอีกล้าน "ทำไม" ฉันก็คิดว่าฉันไม่ได้รักเขาหลอกนะ (น่าจะเป็นแบบนั้นนะ)

แล้วคุณผู้อ่านละ คุณคิดเหมือนฉันรึเปล่าว่า ฉันไม่ได้รักเขา(มั้ง)นะ

                                                ~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

เย้  จบแล้วเรื่องสั้น(?) เรื่องแรกของข้าพเจ้าขอฟากผลงานนี้ให้ท่านผู้อ่านติชมด้วยนะครับ ( โค้งคำนับงามๆให้ผู้อ่านหนึ่งที่)