The Letter From Unknown : หากเธออ่านจดหมายนี้

ณ ร้านฟาสต์ฟู๊ดริมถนนคนเดิน แววเสียงน้ำแข็งกระทบกับแก้วทรงสูง แลน้ำในแก้วใกล้จะหมด มีเก้าอี้ 3 ตัวที่ยังคงทำหน้าที่ของมันอยู่ ชายร่างอ้วนและหญิงวัยกลางคนนั่งอยู่ข้างกัน ตรงหน้าพวกเขามีหญิงสาววัยกำลังโตนั่งคิ้วขมวดอยู่ดูแล้วคงจะมีบางอย่างอยู่ในใจ หญิงวัยกลางเอื้อมมือไปหยิบหลอดบนโต๊ะ เบื้องหน้าหญิงหน้าเข้มนั้นเป็น ชาเย็นก้นแก้วที่ยังคงรอคนเอาไปเติมอยู่ 
           (น้ำบนโต๊ะกระเพื่อมเล็กน้อย)

“เฮ้อออ..” เสียงถอนหายใจที่ดูเบื่อหน่ายของเด็กสาวคิ้วขมวด ดูถ้าจะเป็นอีกครั้งในหลายๆครั้ง ที่เด็กสาวขัดใจในสิ่งที่ต้องการนั้น ไม่อาจเป็นดั่งหวัง สงสัยการส่งช้างออกไปนอกอวกาศคงง่ายกว่ากระมัง ความเงียบที่ดูสนิทสนมกำลังจะหายไป ช่างโชคร้ายสำหรับร้านนี้ ที่ต่อจากนี้คงจะระอุไปด้วย เสียงบรรเลงแห่งความโมโหของสาววัยแรกรุ่น

“เสื้อตัวนี้คงไม่ใช่ของตัวเมื่อวาน ใช่มั้ยคะ!?”

“……ซู๊ดดด” เสียงดูดน้ำก้นแก้วดูแล้วคงไม่ใช่การดูดเพื่อลิ้มรสความหวานของชาเย็นเบื้องหน้า  แต่สาวหน้าเข้มคงกำลังหนีอะไรบางอย่าง

“หนูบอกแล้วไงว่าให้เอาไปใส่ตะกร้าผ้า ส่วนเสื้อคุณ หนูก็แขวนไว้หน้าตู้ไม่เห็นหรอคะ!”

“….”

“อย่าบอกนะว่ากางเกงก็ด้วยน่ะ ต้องให้หนูบอกอีกกี่รอบค่ะคุณเนี่ย” เด็กสาวมองหัวจรดเท้า ยังคงเป็นอีกวันในหลายๆวันที่เด็กสาวไม่อาจจะทำให้สาวหน้าเข้มเบื้องหน้าทำตามที่เธอบอกได้ 
              (น้ำกระเพื่อมอีกครั้ง)

“….”

ชายร่างอ้วนลุกขึ้นยืน “ห้องน้ำอยู่หลังร้านใช่มั้ย เดี๋ยวผมไปห้องน้ำแปบนะ เอาอะไรเพิ่มมะ”  ชายร่างอ้วนคนนี้คงกำลังใช้ห้องน้ำเป็นเครื่องมือในการออกจาก วงออเคสตร้าที่กำลังบรรคอนเชโต้อันดุเดือด ให้ผู้ชมของเธอฟัง
             (พื้นเริ่มสั่น)

“….” หญิงหน้าเข้มวางทุกอย่างที่เธอถือลงบนโต็ะ เสมือนถึงเวลาต้องออกจากร้านนี้เสียที ข้างหลังมีกระจกที่ใสพอจะมองเห็นบริเวณนอกร้านได้ คนหน้าเข้มมองออกไปนอกกระจก ใบหน้าที่ดูจะนิ่งเฉยแต่หากมองดีๆ กลับสะท้อนสิ่งที่คนตัวสูงกำลังมองได้ชัดเจนยิ่งกว่ากระจกรอบร้านเสียอีก 

เอี๊ยดดด!.. เสียงเก้าอี้ที่ถูกปลดเปลื้องจากน้ำหนักที่กดทับมัน คนตัวสูงลุกขึ้นใบหน้าวันนี้ก็ยังคง ไร้ซึ้งสีหน้าเหมือนอย่างเคย

“เฮ้อออ…”  เด็กสาวถอนหายใจเฮือกใหญ่ พร้อมตามคนตัวสูงไปที่เค้าเตอร์เพื่อคิดเงิน

แบงค์ 500 ถูกวางไว้ที่เคาเตอร์ วันนี้สาวรุ่นใหญ่เป็นคนเลี้ยงอีกตามเคย 

“ขอบคุณที่อุดหนุนคราบบบบ” เสียงผู้ชายดัดเสียงเพื่อให้สมกับบทบาทของแคชเชียร์ 

“เล่นอะไรเนี่ย ห้องน้ำของร้านนี้ทำให้สมองนายสำนึกได้รึไงว่าโตขนาดนี้ ควรไปหางานทำได้แล้วน่ะ!” เด็กสาวแสนเกรี้ยวกราดปัดมุกฝืดๆของชายร่างอ้วนด้วยความจริงอันจุกไปถึงวิญญาณไก่ทอดที่พึ่งกินไป

เบื้องหลังภาพสะท้อนของกระจกร้านริมถนน การเคลื่อนไหวที่กำลังท้าทายแรงโน้มถ้วงอยู่กำลังเคลื่อนผ่านไปอย่างช้าๆ ท้องฟ้าสะท้อนความโหดร้ายของพื้นดิน พื้นดินสะท้อนความโกลาหลของผื่นฟ้า มหาสมุทรกลับด้าน ล่างเป็นบนบนเป็นล่าง คนตายยังคงเป็น คนเป็นเหมือนคนตาย 

“….วันนี้จะไปได้ถึงไหนกันนะ” หญิงหน้าเข้มพูดพร้อมมองออกไปนอกกระจกหน้าร้าน 2 เท้าก้าวย่าง อย่างช้าๆ เสมือนรอให้คนข้างหลังเดินตาม ร่างนั้นสูงทรวดทรงสมบูรณ์แบบ หน้าตาที่สวยคมจนผู้ชายไม่อาจละสายตา หากเป็นผู้หญิงก็พร้้อมจะทะลายกรอบทางเพศสภาพ หากเปรียบดั่งนิทาน คงเป็นแกะดำที่เด่นสง่าจนแม้หงส์ขาวยังอิจฉา หากแต่ใบหน้านั้น ยิ้มสักหน่อยใครก็ตามได้ชายตามองชาตินี้คงไม่อาจลืมได้อีกเลย หากแต่นั้นคงเป็นฝันกลางวันที่ ชาตินี้คงยากที่จะมีเวสนาที่จะได้เห็น 

“ไม่นอนที่ไอ้ป่าเห็ดยักษ์นั้นอีกแล้วนะคะ!”

“….”

“อย่าบ่นมากนักสิ นี้อายุเท่าไรเนี่ย”

“หุบปากไปเลย ไอ้หมีบ้า วันนี้แกต้องรอฉันนอนก่อนนะถึงแกจะนอนได้ เสียงกรนหรือเสียงระเบิด เมื่อวานฉันไม่ได้นอนก็เพราะแกนั้นแหละ”

“อ่อแล้วขอเป็นที่ไหนก็ได้ที่ไม่ใช่รังของพวกบาซิลิสก์นะคะ ไม่ใช่ที่ไหนก็ได้สิ! ขอเตียงนุ่มๆหมอนผ้-…..”

เสียงทั้งสามคนเบาลงพร้อมเสียงเท้าที่ห่างออกไป เหลือเพียงแค่ร้านที่ไร้เสียงของการสนทนาเหมือนอย่างเคยพร้อมกับ ธนบัตรจำนวน 500 บาทวางอยู่หน้าเค้าเตอร์โดยไม่รอเงินทอน เพราะคงไม่มีใครออกมารับเหมือนทุกที คงไว้แค่เสียงกระดิ่งจากประตูร้านที่ถูกปิดลง…

               หากฝันอันเลือนลาง ตื่นเป็นจริง ขอฝันนี้ คือความจริงที่สวยงาม