เรียกข้าว่าสิงขร

บทนำ

            ครั้งเมื่อหงษายกทัพมาประชิดหน้าประตูเมืองกรุงศรีศึกในครั้งนั้นทำให้กรุงศรีแตก เหล่าราชดอนต้องพากันวิ่งหนีเข้าป่ากระจัดกระจายกันไปคนละทิศละทาง

            “ท่านหมื่นได้โปรดไปกับพวกข้าพเจ้าเถอะขอรับ”นายทหารคนหนึ่งพูดขอร้องผู้เป็นหัวหน้าของเขา

            “มิได้หากมิมีคนถ่วงเวลารึจักหนีไปได้พ้นรึ”ตัวข้านั้นตวาดกลับแล้วพูดต่อไปว่า”ตัวข้านั้นไร้ครอบครัว ไร้สิ่งที่ต้องปกป้องนอกจากบ้านเมืองแต่กระนั้นแล้วบ้านเมืองแตกเสี่ยงๆเยี่ยงนี้ตัวข้าจะทำการอันใดต่อเล่า ต่างจากพวกเจ้าลองหันไปมองดูลูกเมียของพวกเจ้าสิ พวกเขาต้องการให้พวกเจ้าอยู่เขียงข้างพวกเขา เอาล่ะทีนี้พวกเจ้าต้องไปได้แล้วพระคุ้มครอง”ในตอนที่ข้ากล่าวประโยคออกมานั้นเหล่าทหารหารทั้งหลายกลับหลั่งน้ำตาออกมา ข้าเลยพูดแหย่เล่นไปว่า”เอ้า...พวกเองนี้กระไรร้องไห้กันเป็นเด็กไปได้ไปกันได้แล้ว”หลังจากพูดแหย่ข้าตะโกนสั่งให้คนขับรถเดินทางไป

            เมื่อรถม้าของพวกเขาลับสายตาไปแล้วข้าเลยหันหลังกับไปทางกรุงที่มีควันไฟลอยขึ้น กลิ่นศพไหม้ไปไกลถึงจุดที่ข้ายืนอยู่(หากพวกลูกเจ้าหลานเธอไม่พากันกัดกันเองกรุงศรีคง...)ในระหว่างที่ข้ากำลังพึมพำอาลัยอาวรณ์อยู่นั้น ก็มีเสียงฝีเท้าของคนวิ่งไล่ตามมากับทหารม้ามาปะปลาย

            “เองเป็นผู้ได้ใยถึงไม่ยอมจำนน”ทหารม้าหงษาดูเหมือนจะเป็นนายกองชี้ปลายดาบแล้วตามข้า

            “ข้ารึ ข้าชื่อ สิงขร  หมื่นสิงขรแห่งกรุงศรี”ข้ากำดาบทั้งสองข้างไว้แน่น จ้องมองพวกมันด้วยสายตาอย่างกะจะกินเลือดกินเนื้อพวกมัน

            “งั้นรึ หมื่นสิง ผู้นั้นเองรึ พอจักได้ยินชื่อเสียงเรียงนามมาบ้าง งั้นถ้าเจ้าสามารถล้มกองทหารของข้าได้ข้าจักปล่อยเจ้ารอดไปก็ได้”มันนั่งอยู่บนหลังมาพูดออกมาด้วยท่าทางที่ยโส โอหัง

            “อย่ามั่วแต่เห่าเลยใครอยากตายก็เข้ามาเลย”ข้าตะโกนออกมาแล้ววิ่งเข้าไปประจันหน้าหวังจะเอาเลือดนายกองมาล้างตีนให้จงได้

เหล่าทหารหงษาพากันวิ่งมาประจันหน้าเช่นกัน พร้อมกับคมดาบคมหอกที่หมายจักสังหารข้า ใช้ว่าข้าจะตายง่ายๆรึไม่ข้าจักเอาเลือดพวกมันมาล้างตีนด้วยเช่นกันข้าจึงปัดป้องพร้อมสังหารพวกมันศพแล้วศพเล่าฝ่ากองทหารมันไปเรื่อย ยามลงดาบคราได้ครานั้นย่อมมีเลือดนองออกมาราวกับแม่น้ำสีแดงสดสายเล็กๆสายหนึ่ง จนข้าได้มาประจันหน้านายกองที่กำลังแสดงสีหน้าทั้งกลัว ทั้งกังวลออกมาส่วนตัวข้านั้นกลับแสยะยิ้ม ยามเมื่อข้ากำลังประชิดตัวมัน ตัวมันกลับขับม้าหนี ข้าเห็นดังนั้นจึงวิ่งหลบดงคมดาบ เมื่อถึงระยะแล้วข้าจึงกระโดด ง้างดาบ และ ลงดาบไปที่ลำคอของมันเลือดนายกองพุ่งกระเซนไปทั่วร่างข้า ภาพรอบๆตัวข้ามันเป็นภาพที่สยดสยองยิ่งนัก แต่ตัวข้ากลับยิ้มและเข่นฆ่าไปเรื่อย ลงดาบแล้วดาบเล่า ศพแล้วศพเล่า จนร่างกายข้าอ่อนแรงจนไม่มีแม้กระทั้งจะยกดาบ ตอนนั้นเองคือ วินาทีสุดท้ายของข้า คมหอกคมดาบ ของทหารหงษาพากันทั้งฟัน แทง มาที่ตัวข้า ข้าใช้แรงสุดท้ายแหงนมองท้องฟ้าและยิ้มให้ท้องฟ้านั้น

ท้องฟ้านั้นสดใส มีเมฆปะปลาย นั้นคือสิ่งสุดท้ายที่ข้าเห็นก่อนโลกทั้งใบกลับมืดลงค