มันคือ\"ความทรงจำ\"

เนื้อเรื่อง

ซ่า..ซ่า..เสียงคลื่นกระทบชายฝั่ง เด็กสาวผมยาวราวๆเอว รูปร่างผอมบาง นั่งอยู่บนโขดหินริมชายฝั่ง แววตาเหม่อลอยไปเบื้องหน้า

......คงจะไม่มีวันนั้นอีกแล้ว วันแห่งความสุขที่เคยมีมาด้วยกัน ในเมื่อคนที่เรารักต่างจากไปอย่างไม่มีวันกลับ......

น้ำตาหยดใสๆร่วงกระทบโขดหินและเม็ดทราย ลมเบาๆพัดมา ผมยาวปลิวไสวไปตามแรงลม แต่ใบหน้าของเด็กสาว

กลับไม่ไหวติง หยุดนิ่งราวกับรูปปั้น

......ทำไมทุกคนถึงทิ้งฉันไป ทำไมต้องปล่อยให้ฉันอยู่คนเดียว ทำไมทุกคนจะต้องจากไปเร็วอย่างนั้น

ฉันไม่ต้องการให้ทุกคนจากไป......

เด็กๆราว4-5คนวิ่งเล่นกันมาจนถึงบริเวณที่เด็กสาวนั่งอยู่ ตุ้บ!เด็กคนหนึ่งที่วิ่งมาหกล้มลง เพื่อนๆทุกคนก็วิ่งต่อไป

โดยไม่สนใจ แต่มีเด็กคนหนึ่งมาช่วยพยุงเด็กที่หกล้มให้ยืนขึ้น แล้วก็พยุงกันกลับบ้านไป ภาพที่เห็นช่างบาดตาเด็กสาวยิ่งนัก

......ทั้งๆที่ทุกคนต่างก็มีคนมาช่วยพยุงให้ลุกขึ้นจากการที่ล้มลงกลางทาง แต่ทำไมฉันกลับไม่มี ไม่มีคนที่คอยช่วยพยุง

จากการล้มลง ทั้งๆที่ทุกคนต่างก็มีคนมาเดินทางร่วมกันต่อไปไม่ให้เหงา แต่ทำไมฉันกลับไม่มี ไม่มีคนที่จะเดินทางร่วมกัน

เพื่อไม่ให้เหงา ทำไม......

เด็กสาวปาดน้ำตา และค่อยๆลุกยืนขึ้น เดินหน้าไปยังทะเลที่กำลังที่คลื่นมา ซ่า...ซ่า...คลื่นหลายลูกซัดมาอย่างไม่ปราณี

ซัดจนร่างบางจมหายลงไป

.....ทีนี้แหละ ฉันจะได้ไปอยู่กับทุกคน รอฉันด้วย......

“ไหม!ไหม!ไหม!”เสียงชายหนุ่มดังขึ้น ร้องตะโกนหาหญิงสาว

.....เธออย่ามาเรียกหาฉัน ฉันจะไปอยู่กับทุกคน......

“ไหม!โธ่เว๊ย!”ชายหนุ่มร้องตะโกน แต่เมื่อหาหญิงสาวไม่เจอ เขาจึงเดินลุยทะเลมาหาหญิงสาว

.....อย่ามาทางนี้นะ อีกนิดเดียวเท่านั้นฉันก็จะได้ไปอยู่กับทุกคน......

“ไหม!เจอแล้ว”ชายหนุ่มกล่าว เมื่อเจอร่างของหญิงสาว เขาอุ้มร่างบางเบาขึ้นมา แล้วพาเธอขึ้นฝั่ง

“ไหม คุณอย่าเป็นอะไรนะ ไหม”ชายหนุ่มกล่าวเขย่าร่างหญิงสาว

ในเมื่อเขาเห็นว่าหญิงสาวไม่ฟื้นขึ้นมา จึงขอร้องชาวบ้านให้ช่วยปฐมพยาบาล จนหญิงสาวฟื้น

“แค่กๆ...”หญิงสาวสำลักน้ำออกมา

“ไหม คุณฟื้นแล้ว”ชายหนุ่มร้องด้วยความดีใจ

......ทำไมเธอถึงไม่ปล่อยให้ฉันตาย ฉันอยากจะไปอยู่กับทุกคน......

“ฮือ...ดล...ทำไมเธอถึงไม่ปล่อยให้ฉันตาย...ฮือ...ฮือ...”ไหมพูดไปร้องไห้ไปด้วยความน่าเวทนา

“ผมจะไม่มีวันปล่อยให้คุณต้องตาย...ผมรักคุณนะ”ดลกล่าว กุมมือของหญิงสาวเอาไว้

“เธอรัก...ฉัน?”ไหมกล่าวด้วยความงงงวย

“ใช่ รักมานานแล้วด้วย”ดลบอก หน้าหญิงสาวเริ่มแดงระเรื่อ

“ทำ...ไม...”ไหมถาม หน้าเริ่มแดงจัด

“ตอนที่ครอบครัวของคุณประสบอุบัติเหตุเสียชีวิต”ดลเว้นระยะพูด ตอนที่กล่าวถึงครอบครัวของไหม เธอก็ก้มหน้า

ด้วยความเสียใจ

“เมื่อผมเห็นคุณร้องไห้ มันช่างแทงใจผมมาก ตั้งแต่นั้นมา ผมก็เฝ้าเป็นห่วงคุณเสมอ คุณจะตายไม่ได้นะ ถ้าคุณตาย

แล้วผมจะอยู่กับใคร”ดลกล่าว น้ำตาปริ่มเต็มดวงตา แต่เขาก็ยังกลั้นเอาไว้

......นั่นสิ ถ้าฉันตายไป เธอก็ต้องประสบชะตากรรมเหมือนฉัน ที่ต้องทนทุกข์เศร้า ทรมาน ที่คนที่รักต้องจากไป......

“ความตายไม่ได้ช่วยแก้ปัญหาเลยนะ ถ้าคุณตายคนรอบข้างคุณก็ต้องเสียใจ เพราะ คุณจะไม่มีวันกลับมาอีก”ดลบอก

น้ำตาหยดลงบนเม็ดทราย
“คนเราก็ต้องมีวันที่ตายอยู่แล้ว เพียงแต่เราไม่ใช่ผู้กำหนด ชีวิตๆหนึ่งมันมีค่ามาก กว่าเราจะเกิดมาและเติบโตได้จนขนาดนี้

มันยากลำบากมาก กว่าพ่อแม่เราจะเลี้ยงดูเราเติบใหญ่ได้ ท่านก็ยิ่งยากลำบากมากกว่าเราอีก คุณจะเป็นผู้ที่ทำลาย

ความพยายามที่พ่อแม่ของคุณสร้างขึ้นมาเพียงแค่นี้หรือ?”ดลกล่าวมองหน้าหญิงสาวที่บัดนี้เริ่มร้องไห้อีกครั้ง

“ผมเข้าใจในความเศร้าใจของคุณนะ แต่ว่า คุณก็ต้องเดินหน้าสู้ต่อไปด้วยมิใช่หรือ ชีวิตของเราจะให้มันสุขสบาย

ตลอดไปก็ไม่ได้หรอกนะ มันก้ต้องมียากลำบากกันบ้าง เราต้องสู้สิ”ดลบอก กำมือหญิงสาวเพื่อให้ความมั่นใจ

......จริงสินะ ถ้ามีคนตายอีก ก็จะต้องมีคนที่เศร้าเหมือนกับเรา......

“ขอบคุณนะ...ดล...ฉันก็รักเธอ....”ไหมกล่าว แล้วทั้งคู่ก็กอดกัน สายลมพัดผ่านไปเบาๆ ไออุ่นแห่งรักทำให้ไหม

กลับมามีชีวิตต่อ ถึงแม้ว่าเธอจะมีความทรงจำที่น่าเสียใจ แต่ไม่ว่ายังไง ความทรงจำในใจเธอก็มีมากมาย

มีทั้งความทรงจำที่เปี่ยมไปด้วยความสุข ความทรงจำที่เปี่ยมไปด้วยความทุกข์ และความทรงจำอีกมากมายหลายรูปแบบ

ที่แต่ละคนจะสามารถมีได้ แต่ที่แน่ๆความทรงจำในตอนนี้ ตอนที่เรายังมีชีวิตอยู่ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม

ความทรงจำตอนนี้ก็คือสิ่งที่ดีที่สุดของมนุษย์ทุกคน ที่จะสรรหาได้ยามที่มีชีวิตอยู่ ทุกๆอย่างที่เกิดขึ้นกับเรา

ตอนที่ยังมีชีวิตอยู่ ต่างก็สร้างความรู้สึกต่อสิ่งนั้นได้มากมาย แล้วมันก็จะถูกจดจำเอาไว้ ในชื่อที่เรียกกันว่า “ความทรงจำ”