รักมีตัวแปร (Mpreg)

intro

warning: นิยายเรื่องนี้ผู้ชายสามารถท้องได้

เนื้อหามีคำหยาบและการกระทำที่ไม่เหมาะสม

ไม่ควรลอกเลียนแบบหรือทดลองทำตาม

กรุณาพิจารณาอ่านเพื่อความบันเทิงเท่านั้น

-------------------------------

"รีน่า อึก รีน่าหนูอยู่ไหน"

"ยีน่า หายไปไหนหยอ"

"ฮึก รีน่า.."

"มะม๊าย้องไห้ทำไม"

ผมกอดลูกชายตัวน้อยเอาไว้แน่น โดยที่สายตายังคงมองหาลูกสาวอีกคนที่พลัดหลงกัน ในตอนที่ผมหันกลับมาแล้วพบว่ารีน่าหายไป หัวใจของผมก็แทบจะหยุดเต้น ผมวิ่งไปพร้อมๆกับอุ้มรีไนน์เอาไว้ ก่อนที่จะได้ยินเสียงร้องไห้ดังขึ้นมา ผมรีบวิ่งไปดูที่ต้นเสียงก็พบว่าลูกสาวตัวน้อยของผมกำลังร้องไห้อย่างหนักโดยมีผู้ชายใส่สูทคนนึงกำลังคุกเข่าลงกับพื้นแล้วพยายามปลอบลูกสาวผมอยู่

"..อึก ฮึก แงงงงง"

"..หนูคะ"

"งึก..ฮึก มะม๊าหาย ฮึก ฮึก"

"หยุดร้องก่อนนะคะ เดี๋ยวคุณอาพาไปหาหม่าม๊าดีมั้ย"

เมื่อเดินเข้าใกล้ๆผมก็ได้ยินประโยคสนทนานั้น ผู้ชายอีกคนที่ยืนอยู่เลิกคิ้วใส่ผมที่มาหยุดยืนอยู่ข้างหลังผู้ชายคนที่กำลังลูบหัวรีน่าอยู่ และเมื่อรีน่าหยุดร้องไห้เธอก็เหลือบมาเห็นผม ใบหน้าของสาวน้อยเผยยิ้มกว้างออกมาแล้ววิ่งเข้ามาหาผม ผมย่อตัวลงแล้วอ้าแขนรับทันที

"อึก มะม๊าาา! ฮึก ยีน่า ฮึกแง"

"ไม่เป็นไรแล้วนะคนดี หม่าม๊าขอโทษนะครับ"

ผมกอดลูกชายลูกสาวฝาแฝดของตัวเองแน่นโดยไม่ได้สนใจรอบข้าง ผมปลอบจนรีน่าหยุดร้องไห้ก่อนที่จะอุ้มเด็กทั้งสองคนขึ้น และในตอนที่ผมกำลังจะเอ่ยขอบคุณผู้ชายคนนั้น พอได้เห็นใบหน้านั้น หัวใจของผมมันก็เต้นแรงราวกับจะทะลุออกมา มันเหมือนกับว่าฟันเฟืองอะไรสักอย่างได้เริ่มทำงาน โลกที่เคยหมุนเร็วจนตามไม่ทัน ในตอนนี้มันเหมือนกับว่ากำลังหยุดชะงัก

ใบหน้าคมคายของบุคคลตรงหน้านั้นทำให้ภาพในอดีตของผมฉายชัดขึ้นมาในหัว ในระยะเวลาสามปีที่ผ่านมา ผมคิดมาโดยตลอดเลยว่าผมลืมเขาได้แล้ว แต่เปล่าเลย แค่ได้เห็นว่าเขาคนนั้นกำลังยืนอยู่ตรงหน้า ผมก็ได้รับรู้แล้วว่าเวลานั้นไม่เคยช่วยอะไร

ผมไม่เคยลืมเขาได้เลย

"..พี่เกรย์"

"ตัวแปร?"

ถึงแม้ว่าเวลาจะไม่ได้ช่วยให้ลืม แต่เวลามันก็ช่วยให้ผมเข้มแข็งขึ้น เติบโตขึ้น และในตอนนี้ชีวิตผมมีสิ่งสำคัญในต้องดูแล นั่นก็คือลูกๆทั้งสองคนของผม

"เดี๋ยวนะ.."

"ครับ?"

"ตัวแปร..เด็กสองคนนี้เป็นใค-"

"ไม่เสือกสิครับ"

"พี่ถามดีๆนะ"

"คำตอบของผมก็เหมือนเดิมคือ..มันไม่ใช่เรื่องของคุณ"

เพราะเรื่องของเรามันจบลงไปแล้ว..อย่าเดินกลับมาในชีวิตเขาอีกเลย