นักประดิษฐ์สะท้านยุทธภพ END มี e-book

'ถึงเวลาแล้ว'

จู่ ๆ ก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้นจากด้านหลังของผม และเมื่อผมหันหลังกลับไปก็เจอกับบุคคลหน้าตาหล่อเหลาคนหนึ่งที่แต่งกายไม่เหมือนคนเท่าไป หากให้ผมเดา คนๆ นี้ คงเป็นใครสักคนที่มีอำนาจเหนือสรรพสิ่งบนโลกมนุษย์

"หากเราหยุดสิ่งที่อยู่ที่นี่จะเป็นภัยต่อทุกคนบนโลก"

ผมก็ไม่อยากจะทำแบบนี้แต่ผมไม่สามารถปล่อยของพวกนี้ไปอยู่ในมือคนชั่วได้

'เรารู้ เราถึงมาหาเจ้าและมาบอกว่าถึงเวลาของเจ้าแล้ว'

วูบ

อยู่ ๆ ก็มีแสงสีขาวสว่างวาบขึ้นจนผมต้องรีบยกมือขึ้นมาปิดตา และเมื่อแสงสว่างหายไปผมก็ลดมือลงและลืมตาขึ้นมา ตอนนี้สิ่งต่าง ๆ รอบตัวของผมเปลี่ยนไป รอบกายของผมมีเพียงสีขาวที่ไม่มีที่สิ้นสุดคล้ายกับอยู่ในห้วงมิติในนิยายแฟนตาซี

'จงไปอยู่ในที่ที่เจ้าควรจะอยู่ บุตรของข้า'

ชายคนเดิมเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นว่าผมงงอยู่

ผมมองคนตรงหน้าอย่างไม่เข้าใจ เดิมทีผมเด็กกำพร้าที่มีพรสวรรค์ติดตัวมากมาย มีการเรียนรู้ที่รวดเร็ว ฉลาดทุกเรื่อง ไม่ว่าจะหยิบหรือจับอะไรก็มักจะสำเร็จเสมอ สร้างสิ่งของ ฝึกทำอาหารหรือแม้กระทั่ง การเกษตรผมก็ทำมันสำเร็จ หากเขาบอกว่าผมเป็นลูกของเขาก็เท่ากับว่าผมเป็นคนพิเศษหน่ะสิ

'เพราะเจ้าคือบุตรชายของข้า บุตรที่ถูกพลัดพรากจากเวรกรรมที่ไม่อาจหลีกเลี่ยง แต่ต่อให้เจ้าต้องพรากจากอกของบิดามารดา ด้วยสายเลือดของผู้สร้างจะติดตัวของเจ้าไปตลอดจนสิ้นอายุไข นั่นคือคำตอบสำหรับคำถามที่เจ้ากำลังสงสัย'

เหมือนเขาได้ยินสิ่งที่ผมคิด คำตอบของเขาทำให้ผมได้เข้าใจอะไรหลาย ๆ อย่าง

"และสิ่งของพวกนั้นหากผมจากมาจะเป็นยังไง" ผมยังคงเป็นห่วงสิ่งเหล่านั้นกลัวว่าจะเป็นภัยต่อมนุษย์

'ในโลกใหม่ที่เจ้าต้องกลับไปใช้ชีวิต สัญญากับข้าได้หรือไม่ ว่าเจ้าจะต้องดูแลตัวเองและมารดาของเจ้าให้ดีเพื่อตอบแทนข้า นางคือแม่แท้ ๆ ของเจ้า บิดาผู้นี้ไร้วาสนาไม่สามารถเข้าไปดูแลพวกเจ้าได้อย่างใกล้ชิด บิดาทำได้เพียงมองดูเจ้าอยู่ตรงนี้และคอยดูแลเจ้าในยามที่เจ้าจะได้รับภัย และสิ่งของเหล่านั้นที่เจ้ายังห่วง เราจะมอบมันให้ติดกายเจ้าไปในภพหน้าเจ้าวสมารถนำมันออกมาใช้งานได้ มิติที่เราจะสร้างงให้เจ้า เจ้าจงใช้มันเป็นพลังในการปกป้องเจ้าเถิด และไม่ต้องห่วงสิ่งเหล่านั้นจะหายสาบสูญไปพร้อมๆ กับดวงจิตของเจ้า'

วูบ

เพียงแค่ชายที่เอ่ยว่าเป็นบิดาของผมสะบัดมือ บนข้อมือของผมก็ปรากฎปานสวยงามขนาดเล็กรูปหยดน้ำสีฟ้า

'หลับตาและตั้งจิตคิดถึงบ้านของเจ้า'

ทันทีที่ผมทำตามที่เขาพูด ร่างของผมก็กลับมาอยู่ที่บ้าน ผมวิ่งไปด้านหน้าบ้านตอนแรกเป็นถนนที่มีวิวเป็นตัวเมือง ในตอนนี้ไม่มีอีกแล้ว ทุกอย่างยังไงเหมือนเดิมสิ่งที่ผมสร้างเอาไว้มันยังคงอยู่ มีเพียงผืนดินและผืนน้ำทีไกลสุดลูกหูลูกตาเท่านั้นที่เติมเต็มพื้นที่ให้ดูสวยงามมากขึ้น สวยงามนัก

'กรรมลิขิตให้เจ้าได้มาอยู่ที่นี่ และกรรมลิขิตให้เจ้าได้กลับมาอยู่ในภพนี้ ด้ายแดงจะเริ่มสานและชัดเจนขึ้นทันทีที่เจ้าได้ก้าวเข้าสู่ภพของบ้านเกิด จำเอาไว้บุตรของข้าโลกที่เจ้าจะไปอยู่นั้นมันต่างจากโลกนี้ของเจ้านัก จงปรับตัวและอยู่กับมันให้ได้'

วูบ

'โชคดีบุตรของข้า'

สวัสดีค่ะผู้ท่านทุกท่าน นิยายเรื่องนี้เราแต่งขึ้นเพราะความชอบส่วนตัว หากพลอตเรื่องไม่น่าสนใจหรือซ้ำซ้อนต้องขออภัยผู้อ่านทุกท่านด้วยนะคะ

แนะนำข้อมูลเบื้องต้นในนิยายเรื่องนี้

ระดับลมปราณของมนุษย์

ปราณแรกเริ่ม

ปรานแท้จริง

ปราณจิต

ปราณปฐภี

ปราณนภา

ปราณจักรพรรดิ

ปราณเทพสวรรค์

เม็ดยาโอสถ

โอสถแบ่งเป็น 10 ระดับ โดยไล่จากมีคุณภาพของโอสถเต็ม 10-1 ส่วน

1-3 ระดับต่ำ

4-6 ระดับกลาง

7-9 ระดับสูง

10 ระดับเซียน

สัตว์อสูร

อสูรระดับต่ำ

อสูรระดับกลาง

อสูรระดับสูง

อสูรระดับราชันอสูร

อสูรระดับราชันเทพอสูร

ค่าเงิน

100 แปะ เท่ากับ 1 เหรียญทองแดง

100 เหรียญทองแดง เท่ากับ 1 เหรียญเงิน

100 เหรียญเงิน เท่ากับ 1 ทอง

เพศ มีทั้งหมด 2 เพศ

ชายและหญิง (ชายงามก็จัดอยู่ในหมวดชาย)

เรื่องนี้เป็นนิยาย ชายรักชาย หากไม่ชอบ รับไม่ได้ กดผ่านได้เลยนะคะ เรื่องนี้เป็นเรื่องแรก แจ้งคำผิดได้คะ น้อมรับคำแนะนำและคำติชมคะ ขอให้สนุกนะคะ

ปล.อ่านขำๆ เนอะ