เฮียคะ! ขอฉันหลบพายุฝนข้างหลังเฮียหน่อย! (Set Rain)

"หันมานี่ แล้วมองหน้าผม" คนตรงข้ามไม่ได้พูดเปล่า เขาเอื้อมมือร้อนๆนั่นมาดันคางของเธอให้หันกลับไป

       'โอ๊ยยยยยย =/////////=' ถึงเนื้อถึงตัวอ่า!

       "ท่านเทพ อย่าน่า" ฉันเบือนคางตัวเองหนีอีก หัวใจเต้นระห่ำไปหมดแล้ว!!! 

หม้อชาบูเดือด~ หน้าฉันก็เดือดด้วย!~

      "ไม่ต้องย้ายหรอก ผมจะไม่รุ่มร่ามในบ้าน  โอเคมั้ยครับ?" .......ช่างเป็นคำพูดที่ชวนให้ผู้คนรู้สึกพิลึกพิลั่น

เฌอปรางค์รู้สึกว่าเหมือนมีอะไรเริ่มปะทุอยู่ในหัว สมองโลดแล่นซุกซน

       'เอ้า! แล้วถ้าในรถ นอกบ้าน ริมระเบียงล่ะ!? Outdoor!? เว้ย! คิดบ้าอะไรอยู่เนี่ย'

      "อย่าคิดมาก เฌอยังเด็ก ผมรู้ลิมิตของตัวเองดี" หลานเหอพูดไปก็ยีหัวเด็กสาวของเขาไป

ยิ่งได้ยินอย่างนั้น สมงสมองของเฌอก็ยิ่งรวน เริ่มรู้สึกติดขัด หายใจไม่ออก

       "คุณพูดเหมือนกับ รู้แน่ๆว่าฉันจะยอม...?" ฉันส่ายหน้าไปมาอย่างไม่แน่ใจ แววตาดื้อดึงของฉันสว่างจ้า

แต่ว่า ท่านเทพหลานเหอทำไมเอาแต่ยิ้ม ห๊า! ทั้งยังเป็นยิ้มที่ชั่วร้ายสิ้นดี เหอๆๆ! น่าหมั่นไส้อะไรอย่างนั้น