คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : สวัสดีโลกโคนัน :) Hello:พบเจอเด็กผี
รามิลยกยิ้มขึ้นอย่างรู้ทัน จนยูกิอดไม่ได้ที่จะถลึงตาและมองค้อนใส่ เสียงหัวเราะหึๆดังขึ้นมาเบาๆจากร่างสูงพร้อมโทรศัพท์สีฟ้าเรือนสวยในกำมือที่โชว์รูปเครื่องดนตรีชนิดหนึ่งในจอจ่อหน้าเธอ
" ถ้าจะจ่อขนาดนี้ ไม่ปาใส่หน้าเลยล่ะ " ฉันเอ่ยประชดประชันขึ้นมา ก่อนจะแว๊ดเสียงใส่คนตรงหน้าที่พูดขึ้นมาด้วยรอยยิ้มกว้างว่า
" ได้เหรอ!!! "
" ประชดย่ะ! " แกล้งกัดชัดๆเลยเว้ย
" คิคิ ล้อเล่นๆว่าแต่เธอเล่นตัวนี้ได้รึเปล่าล่ะ " ชายหนุ่มในเสื้อฮู้ดสีฟ้าถามขึ้นมาระหว่างเลิกคิ้วขึ้นส่งไปให้หญิงสาว
" เครื่องสายเล่นได้เกือบทุกอย่าง ตัวนี้ไม่มีปัญหา " เพราะเคยโดนแม่ในโลกนั้นจับเข้าติวดนตรีมาหลายครั้งแล้ว อยากบอกท่านเหลือเกิ๊นว่าไม่เปลืองเงินบ้างรึไง เอาเงินนั่นมาลงทุนกับอาหารของหนูน่าจะดีกว่านะคะ อิ_อิ
เปียโนฝีมือของฉันงูๆปลาๆ แต่ถ้าเป็นกลองหนิเตือนแล้วนะว่าชิบหายแน่ (==)
" แล้วเรื่องเพลงที่จะเล่น??~ " รามิลลอกเสียงยาวเพื่อขอความคิดเห็นกับยูกิที่นั่งเท้าคางมองนอกหน้าต่างจากภายในร้านอย่างใช้ความคิด
" Lovely เป็นไง " ว่าแต่อยู่โลกโคนันนี่จะมีเพลงนี้มั้ยนะ
รามิลเลิกคิ้วขึ้นอย่างสงสัยแล้วจึงก้มหน้าลงไปพิมพ์ชื่อเพลงตามที่ได้ยินมาจากยูกิบนโทรศัพท์มือถือ ท่อนเพลงที่ให้อารมณ์ความเศร้าสร้อยเริ่มแรกทำเอาเขาน้ำตาเกือบจะคลอเบ้าหลายต่อหลายครั้งจนกระทั่งจบเพลงไป
ฉันมองรามิลที่นั่งฟังเพลงมีสภาพเหมือนตัดจากโลกภายนอกอย่างนึกขำ เมื่อเวลาผ่านไปหลายนาทีไหล่ของฉันก็เริ่มที่จะสั่นและน้ำตาที่คลอเบ้าเพราะท่าทางของเขาที่อินไปกับเพลงจนพาเปลี่ยนยากาศภายในร้านน่ะสิ
" อย่าพึงอินให้มาก สรุปเพลงนี้เป็นไง "
" อื้ม เอาสิ! " เสียงทุ้มตอบออกมาระหว่างที่เขายกฝ่ามือเช็ดน้ำตาที่เอ่อล้นบนขอบตาของตัวเอง
จากนั้นพวกเธอทั้งคู่ก็ต่างยุ่งกับโน๊ตดนตรีของตัวเองที่เขียนใส่สมุด เสียงระฆังของร้านปัวโรต์ดังกังวานไปทั่วพร้อมกับเสียงหวานของอาซึสะที่ตะโกนตอนรับลูกค้าของเธอ
หญิงสาวทั้งสองคนที่อยู่ในชุดเครื่องแบบโรงเรียนเรียวเทย์เจ้าของเส้นผมสีบรอนซ์และสีน้ำตาลนั้นช่างเหมาะกับพวกเธอทั้งคู่จริงๆ สายตาทั้งคู่กวาดมองไปทั่วร้านแล้วไปสะดุดอยู่โต๊ะมุมหนึ่งที่มีชายหญิงทั้งสองคนก้มหน้าทำงานของตัวเอง
เรือนผมสีขาวราวกับหิมะสั้นประบ่านั้นพวกเธอจำได้ดีและเรือนปมสีน้ำตาลของชายร่างสูงคนหนึ่งที่พวกเธอคาดว่าน่าจะเป็นคู่ของหญิงสาวคนนั้น
เสียงเดินดังขึ้นมาอย่างต่อเนื่องจนมาหยุดอยู่หน้าโต๊ะของยูกิ หญิงสาวผมสั้นประบ่าค่อยๆเงยหน้าจากสมุดโน๊ตแล้วฉีกยิ้มหวานส่งให้ทั้งคู่ในขณะที่รามิลมีใบหน้าที่แสดงความสงสัย
" อ๋อ นี่คู่วิชาดนตรีของเธอสินะ "
" อุ้ย ยูกิจังได้รามิลคุงป็นคู่ซะด้วย " ฮารุป้องปากอย่างหลอกๆขณะเอ่ยแซวเพื่อนของตัวเอง
" นี่รู้จักกันเหรอ? " ฉันหันไปถามรามิลแต่ก็ได้การส่ายหัวเป็นการตอบแทนจึงจำเป็นที่จะต้องละสายตาไปทางฮารุกับซึบาสะที่มีท่าทางจะรู้จักชายคนนี้แทน
" อ้าว ก็รามิลเป็นนักเรียนตัวแทนเขียนโปรแกรมนี่นา ฮอตจะตาย " ซึบาสะบ่นอุบอิบขณะชายตามองฉันที่เริ่มทำสีหน้าเหมือนเห็นสิ่งที่น่าเหลือเชื่อแล้วจึงค่อยๆหันไปมองรามิลที่ทำหน้าเหมือนไม่รู้เรื่อง
" ฉันก็ไม่รู้ " ไม่รู้บ้านนายแหละ นี่ฉันจะโดนแฟนคลับของหมอนี่ฆ่าหมกส้วมมั้ยเนี่ย
" ตายแน่เลยฉัน " แฟนคลับพวกนั้นเอาฉันตายแน่
" เฮ้ ไม่ถึงตายซะหน่อย เธอเห็นนิสัยฉันแล้วจะมองว่าไม่ฮอตก็ไม่แปลก " ร่างสูงกล่าวประโยคกับยูกิคล้ายปลอบประโลม ขณะที่มือคอยหยิบส้อมจิ้มขนมปังกินอย่างแอบๆ
" นั่นสินะ " เสียงร้องโอ๊ยของเขาที่ดังขึ้นมาทำเอาฉันเหยียดยิ้มขึ้นด้วยความสะใจ
จะแอบกินขนมของฉันที่ยังไม่อนุญาต เร็วไปร้อยปีย่ะ!
" ว่าแต่พวกเรานั่งด้วยได้ใช่มั้ย "
ซึบาสะถามขึ้นมาระหว่างยืนรอเคียงข้างกับฮารุที่จ้องมองเมนูจนจะพรุนอยู่แล้ว ยูกิพยักหน้าให้เป็นคำตอบไม่รอช้าฮารุก็เดินมานั่งข้างยูกิส่วนซึบาสะก็นั่งข้างรามิลแทน
เมนูขนมหวานหลายสิบอย่างถูกวางเรียงกันบนโต๊ะที่ต่อกันเป็นกรณีพิเศษสำหรับพวกเรา ฉันกับรามิลมองทั้งคู่ด้วยสายตาอึ้งๆที่พากันกินของหวานเหล่านี้อย่างรวดเร็วเหมือนเป็นผู้หิวโหยมาจากไหนก็ไม่รู้
" อดอยากมาจากไหนกัน " ฉันพึมพำขึ้นมาระหว่างยกแก้วดื่มน้ำ แต่ก็ได้รู้สึกถึงรังสีอาฆาตบางอย่างที่ถูกส่งออกมาทำเอาฉันเหงื่อตก
รักหรอกจึงหยอกเล่น อย่ามองเค้าด้วยสายตาแบบนี้สิ มันน่ากลัวนะรู้มั้ย!
กริ๊งงง
" ร้านปัวโรต์ยินดีต้อนรับค่ะ อ้าว โคนันคุงกับเพื่อนๆนี่เอง "
หืม ไม่เอาน่าคิดในแง่ดีไว้อาจจะเป็นเพียงเด็กชื่อเหมือนเฉยๆก็ได้ มันจะพบอะไรกันเร็วขนาดนี้
" สวัสดีครับ พี่อาซึสะ "
พรูดดด!!!
" เฮ้ย! มันเปียกนะรู้บ้างมั้ย " รามิลตะโกนขึ้นด้วยความตกใจหลังจากที่ร่างบางพ่นน้ำใส่หน้าเขาจนตัวเปียกโชกจนเป็นที่สนใจของสายตาหลายคู่ ต่างจากยูกิที่ไอค่อกแค่กหน้าดำหน้าแดง
" แค่กๆๆ ขะ-ขอโทษ "
มันเจอเร็วเกินไปแล้ว! ก็คิดไว้ขำๆนั่นแหละแต่ไม่นึกว่าจะเจอเนื่องในโอกาสแบบนี้
" !!!! " แย่เเล้ว โคนันหันมาสบตากับฉันจนได้!
หญิงสาวเจ้าของเรือนผมสีขาวสั้นประบ่าและนัยน์ตาสีฟ้าน้ำทะเลรีบก้มมองตักตัวเองด้วยหัวใจที่ถี่รัวบ่งบอกอาการตื่นเต้นที่ได้เจอตัวเอก....
ไม่ใช่เลยสักนิด! ฉันกลัวว่ามันจะเกิดคดีขึ้นในร้านนี้น่ะสิแถมคนในร้านก็มีแค่โต๊ะพวกฉันและนักเรียนหญิงอีกแค่สามสี่คนเท่านั้นเอง
หรือว่าฉันจะถูกฆาตกรรม!o[]o
" คิดมากไปเเล้วน่ายูกิ " ใช่ เราคิดมากไปเองนั่นแหละเพราะนายพระเจ้ามิคาเอลนั่นยังไม่ตกจากสวรรค์เลยแถมคำท้าของฉันก็ยังไม่รู้อีก
" นี่พี่สาวครับ "
" จึ๊ย!!! "
อกอีแป้นจะแตก ตกอกตกใจหมดวุ้ยแม่เจ้า ไม่ทราบว่าคุณโคนันตัวเอกพอจะให้ซุ่มให้เสียงได้รึไม่เจ้าคะคุณพี่ มันตกใจ!
" พี่สาวชื่อยูกิที่เป็นเพื่อนกับพี่รันและพี่โซโนโกะใช่มั้ยครับ "
" ชะ-ใช่ " ยูกิตอบด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกักท่ามกลางความสงสัยของทั้งสามคนบนโต๊ะ
" พอดีพี่รันให้มาขอเบอร์โทรไว้ติดต่อน่ะครับ " เด็กหนุ่มที่มีแว่นสวมอยู่บนใบหน้ากล่าวขึ้นมาด้วยท่าทีใสซื่อ โทรศัพท์เรือนสีแดงถูกยื่นมาให้ร่างบางตรงหน้าที่ยังคงสภาพรอยยิ้มเฝื่อนๆไว้
ดูยังไงตานี่ก็จงใจที่จะเอาไปตรวจสอบชัดๆ
" พี่บอกเบอร์ให้เรากดน่าจะดีกว่านะ " อยากไปยุ่งเกี่ยวกับคดีด้วยอยู่หรอกนะ แต่ยังไม่อยากสนิทกับเด็กผีตอนนี้
" พอดีว่าผมพึ่งกินขนมมาน่ะครับ มือเลยเปลื้อน โทรศัพท์ไม่ได้ล็อคนะครับ " โคนันกล่าวอย่างยิ้มๆเสมือนเด็กไร้เดียงสา
" งั้นก็ได้จ้ะ " ดูยังไงอีตานี่ก็ตั้งใจจะเอาลายมือฉันชัดๆเลย แต่ขอโทษด้วยนะคราวนี้ฉันไม่ยอมหรอกไปให้ไฮบาระสืบน่าจะง่ายกว่านะ
" รามิลหยิบโทรศัพท์แทนฉันหน่อย เดี๋ยวขอเช็ดมือจากน้ำลายที่ไอสำลักน้ำก่อน " ว๊ายๆ หน้าเหวอไปดิโคนันคุง~
" อี๊ ไม่ต้องเอามือเธอมาจับโทรศัพท์ของเด็กคนนี้เลยนะบอกเบอร์เธอมาเดี๋ยวฉันจะกดให้ " โอ๊ยรามิล!!! ฉันรักนายในวันนี้ที่สุด รู้ใจ Oh man เลยคร้าบบบ
" Thanksนะเพื่อน " เธอเอ่ยขอบใจชายหนุ่มผมน้ำตาลตรงหน้าระหว่างรับกระดาษทิชชู่จากซึบาสะมาเช็ดมือ
" เอ้า เสร็จแล้วนะหนุ่มน้อย "
" ขะ-ขอบคุณครับพี่ชาย " ชิ อดได้ลายมือของผู้หญิงคนนี้เลย
" ว่าเเต่เธอชื่ออะไรเหรอ " ฮารุพร่ะออกจากไอศกรีมในถ้วยแล้วหันไปถามเด็กชายแว่นดำที่ยืนจ้องมองเพื่อนเธอตาแป๋ว
" เดโดงาวะ โคนันครับเรียกชื่อหลังก็ได้ "
" กินขนมกันมั้ยล่ะ เดี๋ยวพี่เลี้ยงให้ "
" เห็นเด็กไม่ได้เลยนะซึบาสะ ใจป๋ากับเพื่อนบ้างสิ " ฉันเอ่ยแซวซึบาสะจนโดนเธอเอามือผลักหัวโขกกำแพงดังปึกเลย แรงช้างอ่ะ!
" ไม่เป็นไรดีกว่าครับ วันนี้ผมพาเพื่อนมาซื้อขนมเฉยๆ " ถึงแม้ว่าเด็กหนุ่มจะเอ่ยตอบกับหญิงสาวเรือนผมสีบรอนซ์ แต่สายตาของเขาก็ยังคงจ้องมองยูกิไม่วางตา จนซึบาสะกรอกตามองบนพร้อมนินทาในใจว่า เด็กแก่แดด
* คุยกับไรท์ *
พึ่งคอลงานกลุ่มกับเพื่อนเสร็จเลยแวะมาลงคร่า ที่จริงแต่งยาวกว่านี้นะแต่มันอัปโหลดได้แค่นี้เลยกะว่าเอาเป็นตอนหน้าเลยก็แล้วกัน!
ไรท์กะว่าจะลงตั้งแต่เมื่อวานแล้ว แต่พอดีเมื่อวานเป็นวันเกิดที่บ้านเลยพาไปกินเลี้ยงที่โลตัสทำให้กลับมาก็หลับเป็นตายเลย
ขอให้ทุกคนมีความสุขกับสิ่งที่ทำและสุขภาพร่างกายแข็งแรงกันนร้า จุ๊บๆๆๆ
ความคิดเห็น