คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 2nd movement:วอร์เดอริค มัลฟอย
ฮอกวอตส์
ห้องโถงใหญ่ยังคงงดงามตระการตาเช่นเคย หากทว่าแฝงด้วยกลิ่นอายของเวทมนตร์คาถา ขณะนี้บนเพดานโค้งซึ่งเป็นสีดำสนิท ประดับประดาด้วยแสงกระพริบสีเงินระยิบระยับราวกับดวงดาวจำนวนนับไม่ถ้วน พร้อมด้วยเทียนไขอีกนับพันเล่มที่ลอยอยู่เหนือโต๊ะยาวทั้งสี่ส่องแสงสว่างเย็นตาสะท้อนให้เห็นจานและถ้วยทองคำที่อยู่บนโต๊ะเป็นประกายแวววับ
แฮรรี่สังเกตเห็นว่าพวกนักเรียนพากันทยอยเข้าประจำที่ในห้องโถงใหญ่เกือบจะครบแล้ว จึงพยักพเยิดให้รอนและเฮอร์ไมโอนี่รีบเข้าไปนั่งประจำที่ก่อนที่นักเรียนปีหนึ่งจะเข้ามา การคัดสรรดำเนินไปตามปรกติ ในขณะที่แต่ละบ้านต่างก็ส่งเสียงเชียร์นักเรียนปีหนึ่งของบ้านตนเอง และทันทีที่การคัดสรรจบสิ้นลงศาสตราจารย์มักกอนนากัลก็เก็บหมวกคัดสรรและแป้นสูงออกไป
“ในที่สุดก็ได้เวลากินเสียที”
รอนพูดพลางคว้าอาวุธข้างตัวมาถือไว้อย่างกระตือรือร้น แต่แล้วก็ต้องผิดหวังเมื่อศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ลุกขึ้นยืน และยังไม่มีทีท่าว่าจะอนุญาตให้เริ่มรับประทานอาหารได้ ทั้งห้องโถงเงียบกริบ
“ก่อนที่เราจะรับประทานอาหารกัน มีนักเรียนอีกคนหนึ่ง ที่ฉันอยากจะแนะนำให้ทุกคนรู้จักเป็นกรณีพิเศษ เนื่องจากเขาคนนี้จะย้ายเข้ามาเรียนกับเราตั้งแต่ปีนี้เป็นต้นไป และเพื่อไม่ให้เป็นการเสียเวลา ขอให้เริ่มการคัดสรรเป็นกรณีพิเศษอีกครั้งหนึ่ง”
ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์จบประโยคแล้วหันไปมองศาสตราจารย์มักกอนนากัล เธอพยักหน้าก่อนจะหมุนตัวออกไปจากห้อง ...มีเสียงพึมพำดังขึ้นทั่วห้องโถงใหญ่ แล้วก็แทบจะเงียบกริบลงในทันทีที่ศาสตราจารย์มักกอนนากัลกลับเข้ามาพร้อมกับหมวกคัดสรร แป้นสูงและเด็กหนุ่มคนหนึ่ง
ทันใดนั้น เสียงกระซิบกระซาบอย่างประหลาดใจก็ดังขึ้นทั่วห้องโถงใหญ่เมื่อทุกคนได้เห็นโฉมหน้าของนักเรียนใหม่เต็มตา เขาเป็นเด็กหนุ่มที่หน้าตาดีจัดได้ว่าหล่อเหลาคนหนึ่ง และมันคงจะไม่น่าประหลาดใจถึงเพียงนี้ ถ้าเพียงแค่ผมสีบลอนด็ กับดวงตาสีซีดคู่นั้นจะดูคลับคล้ายคลับคลากับใครบางคนที่พวกเขารู้จัก หากแต่ใบหน้าและลักษณะรูปร่างของเขา ยังแทบจะเป็นพิมพ์เดียวกับเดรโก มัลฟอยอย่างมิผิดเพี้ยน!!!
“ฉันขอแนะนำให้รู้จัก วอร์เดอริค มัลฟอย” ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์บอกเสียงดัง
และในนาทีนั้นทั้งห้องโถงใหญ่ก็เต็มไปด้วยเสียงเอะอะอึกทึก นักเรียนหลายคนถึงกับลุกขึ้นยืนแล้วชะเง้อมองมัลฟอยอีกคนหนึ่งอย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา สลับกับการหันไปมองเดรโก มัลฟอยที่โต๊ะสลิธีรีนซึ่งเห็นได้ชัดว่ากำลังนั่งหน้าซีดด้วยความตกใจไม่ต่างกัน ก่อนจะหันกลับไปวิพากษ์วิจารณ์กันเสียงดัง
“เหลือเชื่อ!! เป็นไปได้ยังไง มีมัลฟอยสองคน”
รอนละล่ำละลักถามเพื่อนเสียงดัง เฮอร์ไมโอนี่ตกใจจนพูดไม่ออก เธอได้แต่จ้องมัลฟอยอีกคนหนึ่งตาไม่กระพริบ มัลฟอยคนนี้มีเส้นผมสีบลอนด์เช่นเดียวกับเดรโกมัลฟอยก็จริงอยู่ แต่ก็เห็นได้ชัดว่าเป็นสีบลอนด์เข้มและสดใสกว่าเดรโก มัลฟอยเล็กน้อย
“เอาล่ะ เมื่อพร้อมแล้วก็เริ่มทำการคัดสรรได้”
ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์กล่าวขึ้นด้วยน้ำเสียงอันทรงอำนาจ ส่งผลให้ทั้งห้องโถงใหญ่กลับมาอยู่ในความสงบเรียบร้อยอีกครั้งหนึ่ง ..ศาสตราจารย์มักกอนนากัลสวมหมวกคัดสรรลงบนศีรษะของเด็กหนุ่มผู้เป็นปริศนาคนนั้น มันเงียบอยู่ครู่หนึ่งจากนั้นก็ตะโกนว่า
“กริฟฟินดอร์!”
แล้วเสียงอื้ออึงก็ดังขึ้นอีกระลอกหนึ่ง และก็เงียบลงแทบจะทันทีที่ศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ยกมือขึ้น
“ในเมื่อผลการคัดสรรออกมาแล้ว ขอให้นักเรียนใหม่ไปนั่งประจำที่ของเธอได้แล้ว”
วอร์เดอริค มัลฟอยพยักหน้าก่อนจะเดินไปที่โต๊ะกริฟฟินดอร์พร้อมด้วยรอยยิ้มนิดๆที่มุมปาก แต่แล้วสายตาของเขาก็หยุดอยู่ที่เด็กสาวผมสีน้ำตาลหยักเป็นลอนกับดวงตากลมโตสีเดียวกัน เขาจ้องเธอนิ่งอยู่พักหนึ่งก็ขยับเข้าไปหาท่ามกลางสายตานับพันคู่และเสียงฮือฮาของนักเรียนทั้งห้องโถง
“หวัดดีครับ ผม วอร์เดอริค มัลฟอย ยินดีที่ได้รู้จัก ..ขอนั่งด้วยคนได้มั้ยครับ” เด็กหนุ่มเอ่ยคำทักทายอย่างสุภาพพร้อมส่งยิ้มตรึงใจมาให้
“เอ่อ...... เชิญค่ะ ฉัน เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ ย ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกันค่ะ”
เฮอร์ไมโอนี่ใบหน้าเป็นสีชมพู ตอบอย่างตะกุกตะกัก ก่อนจะขยับที่นั่งให้จากนั้นจึงได้แนะนำเพื่อนรักทั้งสองของเธอให้รู้จัก
“นี่ แฮรรี่ พอตเตอร์กับโรนัล วิสลีย์”
ทั้งแฮรรี่และรอนต่างก็ทักทายวอร์เดอริค มัลฟอยอย่างเป็นมิตร ถึงแม้ว่าเขาจะมีหน้าตาเหมือนกับคนที่พวกเขาจงเกลียดจงชังนักก็ตาม แต่ในเมื่อเห็นได้ชัดว่าเป็นคนละคนที่ต่างกันสุดขั้ว พวกเขาทั้ง2คนก็ย่อมยินดีต้อนรับเพื่อนใหม่ด้วยความเต็มใจ
“หวัดดีครับ ล....เอ้อ..พอตเตอร์ วิสลี่ย์” วอร์เดอริค มัลฟอยพูดคุยกับทั้งสองอย่างเป็นกันเอง
“ผมดีใจจริงๆที่ได้พบพวกคุณ”
เด็กหนุ่มพูดด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่ฟังราวกับคุ้นเคยกับแฮรรี่ รอนและเฮอร์ไมโอนี่เป็นอย่างดี
และที่โต๊ะสลิธีรีน... เดรโก มัลฟอยยังคงไม่หายตกตะลึง และเขาจะไม่มีทางตกใจมากขนาดนี้แน่ๆถ้าเขาไม่รู้ดีว่าตนเองไม่เคยมีญาติพี่น้องที่อยุ่ในวัยไล่เลี่ยกันแม้แต่คนเดียว ซ้ำร้ายคนที่อยู่ตรงหน้าเขากลับมีรูปร่างหน้าตาเหมือนกันทุกอย่างแต่กลับไม่ได้อยู่บ้านสลิธีรีน มัลฟอยหรี่ตาลงอย่างครุ่นคิด จึงไม่ได้จึงไม่ได้สนใจฟังเสียงวิพากษ์วิจารณ์ของเพื่อนร่วมโต๊ะ
เวลาอาหารมาถึงแล้ว เมื่อศาสตราจารย์ดัมเบิลดอร์ให้สัญญาณ โต๊ะทุกตัวในห้องโถงใหญ่ก็เต็มไปด้วยอาหารนานาชนิดเท่าที่ทุกคนจะสามารถจินตนาการได้
ความคิดเห็น