ม่านมาตา

     "พี่มาตา พ่อปุณณ์เป็นใคร" เด็กชายถามผู้ที่เคยเป็นพี่สาวแล้วเปลี่ยนสถานะเป็นแม่อย่างคาดคั้น

     "อยากรู้ไปทำไมปุณณ์ ทุกวันนี้เราก็มีความสุขกันดีอยู่เเล้ว เราอย่าไปดึงเขาเข้ามาในชีวิตของเราอีกเลยนะ" มือเล็กลูบศีรษะบุตรชายอย่างอ่อนโยน ดวงตาเรียวสวยคลอไปด้วยน้ำตา 

     "พี่คนเดียวต่างหากที่มีความสุข ตั้งแต่แม่กับพ่อจากไปปุณณ์ก็เหมือนตัวคนเดียว พี่ทำแต่งานไม่เคยสนใจปุณณ์ ปุณณ์ก็แค่อยากรู้ว่านอกจากแม่แท้ๆ ที่ไม่ต้องการปุณณ์แล้ว พ่อแท้ๆ ของปุณณ์เขาต้องการปุณณ์หรือเปล่า เขาเคยรับรู้ไหมว่ามีปุณณ์อยู่บนโลกใบนี้" เสียงแข็งตัดพ้อผู้เป็นแม่

     "พี่ เอ่อ...แม่ไม่เคยไม่ต้องการปุณณ์ ที่แม่ทำทุกวันนี้ก็เพื่อปุณณ์ แม่รักปุณณ์มากนะ" ปุณณ์ยืนขึ้นแล้วตะโกนใส่ผู้เป็นแม่เสียงดัง 

     "ถ้าแม่ของปุณณ์ต้องการปุณณ์ ปุณณ์คงไม่ต้องเรียกตากับยายของตัวเองว่าพ่อกับแม่มาตลอด 12 ปีหรอก ปุณณ์จะตามหาพ่อ" เด็กชายวิ่งเข้าห้องปิดประตูเสียงดัง 

"ปุณณ์ ออกมาคุยกับแม่เดี๋ยวนี้ ปุณณ์!!!" มาตาวิ่งตามไป เธอเคาะประตูห้องเสียงดังแต่ก็ไม่มีเสียงตอบรับจากคนในห้อง เมื่อเห็นว่าปุณณ์ไม่ยอมออกมาแน่ เธอก็เดินออกมารอให้อารมณ์เย็นกว่านี้ค่อนคุยกันอีกที