พี่ชายเพื่อน (bad brother)
"ขอบคุณมากนะคะที่เข้ามาในชีวิตหนู"
ผู้เข้าชมรวม
67
ผู้เข้าชมเดือนนี้
0
ผู้เข้าชมรวม
ข้อมูลเบื้องต้น
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
"มึงจะพากูไปไหน"ฉันหันไปถามเพื่อนสนิทอย่างมายด์ที่กำลังฉุดกระชากฉันให้เดินตามมันไป
"เถอะน่าา...ตามกูมาเถอะ"มันตอบโดยไม่ได้มองหน้าฉันสักนิด
"มึงก็บอกกูก็ได้ไหมละ"ที่จริงพวกเรามีการบ้านที่ต้องไปทำต่อแต่มันดันลากฉันออกมาก่อน เราสองคนเป็นเด็กม.6ที่กำลังขึ้นมหาลัยในปีหน้า ตัวฉันมีชื่อว่าอุ้มเป็นเด็กต่างจังหวัดที่มาอาศัยที่กรุงเทพโดยที่พ่อแม่ส่งเงินมาให้ใช้ทุกเดือนที่บ้านฉันมีฐานะปานกลางผิดกับมายที่บ้านจะโคตรรวยแต่เราก็ยัังมาเป็นเพื่อนกันได้เรารู้จักกันตอนม.4ตอนที่ฉันย้ายเข้ามาเรียนที่กรุงเทพโดยที่มายเป็นคนทักฉันก่อน ตอนนั้นฉันอายที่จะทักคนอื่นก่อนเพราะเป็นเด็กบ้านนอกที่วันๆเอาเเต่อยู่บ้านไม่เคยออกไปไหน
"กูจะพามึงไปดูผู้บ่าว"สงสัยมันคงรำคาญที่ฉันเอาเเต่ถามมันไม่หยุดแต่คำตอบของมันทำให้ฉันหยุดชะงักที่มันรีบลากฉันออกมาเพราะมันจะพาฉันไปดูผู้ชายเนี่ยนะ
"ห้ะ!"
"ตกใจอะไร อีกนิดเดียวก็ใกล้ถึงแล้วเนี่ย"
สักพักเราสองคนก็เดินมาถึงสนามบอลใกล้ๆโรงเรียนโดยที่สายตาของคนที่เตะบอลอยู่หันมามองเราสองคนทำให้ฉันทำตัวไม่ถูกเพราะกำลังถูกจับจ้อง
"มึงมาหาใคร"ฉันหันไปถามมายที่กำลังชะเง่อมองหาใครอยู่
"พี่ชายกู"
"มึงมีพี่ชายด้วยเหรอ"ตั้งเเต่เราคบกันมาสามปีฉันพึ่งรู้ว่ามันมีพี่ชายด้วยฉันนึกว่ามันเป็นรู้คนเดียวมาตลอด
"ลูกของป้าน่ะ"
"แล้วมึงมาหาเขาทำไม"
"ป้าแกฝากของมาให้ลูกชายน่ะ"ฉันพยักหน้าอย่างเข้าใจแล้วสายตาก็เหลือบไปเห็นม้านั่งที่อยู่ใกล้ๆ
"กูไปนั่งรอตรงนั้นนะ"ฉันรู้สึกเมื่อยตั้งเเต่มันลากฉันออกมาสักพักแหละ
"เออๆ"เราสองคนไม่ได้คุยอะไรต่อแล้วฉันก็เดินไปที่ม้านั่งพร้อมกับหยิบโทรศัพท์ในกระเป๋ากระโปรงมาเล่นเพื่อข้ามเวลาไปพลางๆ
"พี่บอส"ฉันได้ยินเสียงเพื่อนฉันกำลังเรียกใครสักคนทำให้ฉันเงยหน้าจากโทรศัพท์แล้วหันไปมอง ทำให้พบกับผู้ชายคนหนึ่งที่หน้าตาค่อนข้างดีเลยเเหละ
"แม่พี่ให้ฝากของมาให้"ฉันเห็นเพื่อนตัวเองกำลังยื่นถุงให้พี่ชายมัน
"มายังไง"พี่บอสอะไรนั่นถามเพื่อนฉันโดยที่ฉันก็มองอยู่อย่างงั้น
"ก็เดินมาไงโรงเรียนมายอยู่ใกล้แค่นี้เอง"
"แล้วมากับใครอย่าบอกนะว่ามาคนเดียว?"
"มายมากับเพื่อนนั่งรออยู่นั่นไง"พูดจบมาก็ชี้มือมาทางฉันทำให้พี่บอสนั่นหันมามองแล้วสายตาเราก็ประสานกันแต่ฉันรีบหันหน้าหนีเดี๋ยวเขารู้ว่าฉันกำลังเเอบฟัง
"รีบกลับเย็นแล้ว"
"โอเค ไว้เจอกันที่บ้าน"สักพักฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเข้ามาใกล้
"ไปกันเถอะเดี๋ยวต้องรีบไปทำการบ้านต่อ"
"เดี๋ยวกูเดินไปส่งมึงขึ้นรถก่อนแล้วค่อยกลับ"มายหันมาบอกฉัน
"จะไปส่งกูทำไมกูไม่ใช่เด็กแล้วนะ"
"เออเถอะน่ากูสะดวกแบบนี้"เราสองคนเดินออกมาจากสนามบอลโดยหารู้ไม่ว่ามีสายตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องมาทางเราสองคน
"ว่าแต่พี่มึงเขาอยู่ไหนวะทำไมมึงเอาของมาให้เขาด้วย"
"อยู่ข้างบ้านกู"
"ห้ะ!แล้วทำไมมึงไม่รอให้ที่บ้าน"
"ก็กูอยากมาเปลี่ยนบรรยากาศมึงไม่เห็นผู้บ่าวที่อยู่ในสนามเหรอ หล่อๆทั้งนั้น"ฉันหมดคำจะพูดเลย เพื่อนฉันนี่มันสุดยอดจริงๆ
ผลงานอื่นๆ ของ Monthira2547 ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Monthira2547
ความคิดเห็น