Marlboro

                                                                               

                                                                                                                                                              

                    บรรยากาศการรับสมัครนักเรียนประจำปี คราคร่ำไปด้วยนักเรียนจากทั่วสารทิศ ต่างแห่แหนมาชุมนุมกัน เสียงจอแจดั่งสนั่นไปทั่วหอประชุม ผู้ปกครองมากหน้าหลายตา ต่างมาเชียร์บุตรหลานของตนเอง [ โตชิ ] เด็กหนุ่มหน้าใสนั่งมองหลักฐานการสมัคของตนเองอย่างเศร้าสร้อย นึกลึกลงไปในใจเขาเองก็หวั่นๆเพราะหากถ้าเขาสอบติดขึ้นมาเขาจะทำอย่างไร เพราะนี่ก็เป็นโรงเรียนประจำชายล้วน ที่มีชื่อเสียงไม่น้อยไปกว่าโรงเรียนอื่นๆ ที่สำคัญพ่อกับแม่ของเขาจะยอมให้มาเรียนหรือเปล่าก็ยังไม่รู้ ถ้าพ่อรู้เข้า เขาต้องโดนทำโทษแน่ๆเลย แต่ด็ช่างเถอะจะต้องกลัวอะไรอีกเล่าในเมื่อตัวเขาเองที่ตัดสินใจที่จะออกจากบ้านหลังนั้นอยู่แล้ว เฮ้อ เสียงถอนหายใจยาวๆของเขาดังขึ้น
            หลังจากที่เวลาล่วงเลยไปเกือบๆหนึ่งเดือน ผลสอบก็ออกมาซักทีลุ้นมาตั้งนาน รายชื่อของ โตชิ ติดอยู่ในหนึ่งของรายชื่อนักเรียนนับร้อย ไม่เสียแรงที่เขาตั้งหน้าตั้งตาท่องหนังสือมานาน เอาล่ะเป็นไงเป็นกัน คราวนี้ โตชิ พาคุณปู่ผู้ซึ่งชราภาพมากแล้วไปยังโรงเรียนเพื่อทำการมอบตัว อันที่จริงทางโรงเรียนก็ไม่อนุญาติให้ผู้อื่นมาเป็นผู้ปกครองหรอก แต่คุณปู่ผู้ที่รักหลานชายของท่านมาก บอกกับทางโรงเรียนว่า พ่อกับแต่ของโตชิ  เดินทางไปต่างประเทศ จึงไม่สามารถมาได้ ที่เหลือก้ได้แต่เตรียมทำใจ หากผู้ของเขารู้ มีหวังต้องโดนทำโทษแน่ๆ นี่ก็เหลือเวลาอีกแค่ อาทิตย์เดียว โรงเรียนก็จะเปิดแล้ว ตลอดระยะเวลา 1 อาทิตย์ พ่อกับแม่ของโตชิ แทบจะไม่มีเวลาได้คุยกับลูกขายของตัวเองเลย ระยะนี้ โตชิ ก็ได้แต่เตรียมตัวเก็บข้าวของเครื่องใช้ที่จำเป็น เน้นว่าจำเป็นเท่านั้น เพราะทางโรงเรียนเองก็มีกฎระเบียบเคร่งเหมือนกัน ระหว่าที่โตชิเก็บข้างของเครื่องใช้ก็จวนโรงเรียนจะเปิดแล้ว หลังจากที่เอาเข้าๆออกๆจากกระเป๋ามานานสุดท้ายโตชิก็เก็บกระเป๋าเสร็จเรียบร้อย อาจจะดูเยอะไปบ้างกับกระเป๋าใบโตถึง 3 ใบ แต่ของทั้งหมดมันก็จำเป็นนี่น่า ขนแม่งไปหมดนี่แหละ คงไม่มีใครว่าหรอกมั้ง

           เช้าวันที่ตั้งตารอคอยมาถึง ความรู้สึกตื่นเต้นเป็นบ้าเลย เพื่อนใหม่ โรงเรียนใหม่ อะไรก็ใหม่หมด รถเบนต์คันหรูถูกขับมาจอดยังหน้าโรงเรียน ทำไงตต่อดีว่ะเนี่ย ถึงหน้าโรงเรียนแล้ว ขาของโตชิเริ่มออกอาการสั่นเล็กน้อย สายตาอันว่องไวของเขาเหลือไปเห็นป้ายประกาศการรับรายงานตัวของนักเรียนใหม่ ที่หอประชุมใหญ่
          " คุณหนูครับ จะให้ยกกระเป๋าไปเก็บที่ไหนดีครับ " เสียงคนขับรถถามโตชิก่อนที่เท้าของเขาจะก้าวลงจากรถไป
          " เดี๋ยวรอตรงนี้ก่อนนะครับ ผมเข้าไปรายงานตัวก่อน "
          หลังจากการรายงานตัวอยู่นานสองนาย ผลออกมา โตชิ ได้อยู่ห้องเรียน 1A/E ส่วนที่พักก็อยู่ตึก E ห้อง 2069 หลังจากที่รู้ชะตากรรมของตนเอง โตชิก็มาเอากระเป๋าที่รถพร้อมกับคนขับรถช่วยกันขนไปยังห้องพัก จากการมองดูผู้คนโดยรอบแล้ว ทำไมสายตาของเพื่อนๆถึงมองเขากับคนขับรถแปลกๆ มองอะไรกันไม่เคยเห็นคนกันหรือไง หรือว่าเขาจะมองกระเป่าที่แทบจะยกบ้านทั้งหลังมาเลยก็ว่าได้ แต่ก็ช่างเถอะจะไปสนใจอะไรนักหนา รีบเก็บของดีกว่า ประตูห้องถูกเปิดต้อนรับไว้ สัญชาตญาณของเขาก็เริ่มตะหงิดๆ รู้สึกแปลกๆเมื่อเห็นสภาพภายในห้อง ทำไมเตียวถึงเป็นสองชั้น ตู้เสื้อผ้าก็สองหลัง อะไรๆถูกเตรียมไว้สองชิ้นทุกอย่าง เหมือนราวกับว่าเขาต้องทีรูมเมท แล้วไหนล่ะรูมเมทของเขา โตชิกวาดสายตาไปยังรอบๆห้องแต่ก็ไม่พบเจอใครนอกจากตัวเขาที่ยืนงงกับชีวิต แล้วจะเอายังไงดีล่ะที่นี้ จะแบ่งเตียงแบ่งตู้กันยังไง เอาเป็นว่า มาก่อนได้ก่อน นะ ช่วยไม่ได้ นายอยากมาช้าเอง 555
          โตชิ เลือกที่จะนอนเตียงชั้น ล่าง เพราะตัวเขาเองนอนดิ้นเอามากๆ หลังจากที่ใช้เวลาเก็บข้าวของอยู่นานมาก โตชิก็นอนแผ่หราอยู่บนเตียงด้วยความเหนื่อยเขาจึงเผลอหลับไปอย่างไม่รู้ตัว และก็ไม่รู้เลยว่าระหว่าที่เขาหลับอยู่นั้น ภายในห้องเกิดอะไรขึ้นบ้าง รูมเมทของโตชิ มาถึงโดยที่เขาไม่รู้ตัว
          " อะไรว่ะ เตียงก็โดนแย่งเฉยเลยว่ะ แต่ก็ช่างแม่งมันเถอะนอนไหนก็ได้ " รูมเมทบ่นพึมพัม อยู่คนเดียว รีบเก็บข้างของก่อนดีกว่า ข้าวของเครื่องใช้ของชายนิรนามถูกเก็บอย่างรวดเร็วเนื่องจากเขาเองก็ไม่ได้ พกอะไรมามากมาย แต่เมื่อชายนิรนามเปิดประตูห้องน้ำเข้าไปถึงกับ อึ้ง เลยทีเดียว อะไรมันจะเยอะแยะขนาดนี้ นี่มันมาเรียนหรือว่ามันจะมาทำไรของมันว่ะเนี่ย เต็มห้องน้ำเลยภาพข้าวของเครื่องใช้ส่วนตัวของ โตชิ ถูกวางเต็มห้องน้ำ เออลืมดูหน้ารูมเมทเลยนี่หว่า ไปดูหน้ามันหน่อยสิ เมื่อเขาเห็นหน้ารูมเมทก็แทบจะหัวใจวาย นี่มันผู้หญิงหรือผู้ชายกันว่ะเนี่ย สวยฉิบหายเลย ใบหน้าขาวเรียวได้รูป ผมสีน้ำตาลอ่อน ตัดกับใบหน้าอันขาวนวล คิ้มเข้มสีน้ำตาลราวกับถูกวาดมายังไงยังงั้น ที่น่าสนใจไปใหญ่ก็ริมฝีปากนี่สิ สีชมพูอ่อน น่าจูบซะจริงๆ นี่ถ้าไม่ติดว่าเป็นผู้ชาย เขาเองก็คงอดใจไม่ไหวแน่ๆ ว่าแล้วชายผู้เป็นรูมเมทก็เดินออกจากห้องไปหาเพื่อนๆที่เขานัดไว้ ปล่อยให้ โตชิ นอนหลับไหลอยู่คนเดียว โต๊ะชั้นล่างที่เป็นโถงโล่ง ข้างใต้หอพัก ถูกกลุ้มของ ฮิเดะ ใช้เป็นสถานที่ชุมนุม หรือไม่ก็ไว้หลบเวลาโดดเรียน
          " เฮ้ย ฮิเดะ รูมเมทมึงเป็นไงบ้างว่ะ "
          " ก็ดีว่ะ แต่แม่งหลับเป็นตายอยู่ในห้องโน่น ว่ะ อย่าไปยุ่งกับเขาเลย "