Kingdom Of Eden

บทนำ
กาลครั้งหนึ่งนานมาแล้ว มีหญิงสาวในชุดคลุมสีดำเหลือบทอง ผมสีไวน์แดงแบบฉบับเจ้าหญิงตัวร้ายในซีรี่ย์ ดวงตาสีอัลมอนด์เย็นชา ทอดมองไปยังสายน้ำที่ไหลผ่านโขดหิน และอาศัยอยู่ในกระท่อมชายป่าของอัลฟี่ ซึ่งทุกๆวันหญิงสาวจะออกมานั่งเอาเท้าแช่น้ำรับลมแถวริมธารใกล้ๆกับกระท่อมหลังเล็กของตนเองเป็นประจำ 

เดี๋ยวนะ! กาลครั้งหนึ่งไหนล่ะ! ปัจจุบันนี้ต่างหาก หญิงสาวที่มีนามว่าเพอร์ซี่ ซอว์เยอร์ คูเปอร์ ผู้ควบคุมรัตติกาลคนปัจจุบัน เพอร์ซี่มีฝาแฝดอีกคนนามว่าพอลเวย์ตัน ซอว์เยอร์ คูเปอร์ ที่มีศักดิ์เป็นถึงองค์รัชทายาทแห่งอัลฟี่ ซึ่งเพอร์ซี่กับฝาแฝดเป็นลูกครึ่งจอมเวทย์กับเผ่าปีศาจทำให้ พอลเวย์ตัน ซอว์เยอร์ คูเปอร์ ต้องทำหน้าที่องค์รัชทายาทแห่งอัลฟี่ ส่วนเพอร์ซี่มีสายเลือดของแม่ผู้ควบคุมรัตติกาลคนเก่าที่ล่วงลับ เพอร์ซี่จึงได้รับหน้าที่เป็นผู้ควบคุมรัตติกาลต่อจากแม่
 

แขวกๆ

เสียงอะไรสักอย่างเคลื่อนไหวตามพุ่มไม้เป็นทางยาว ก่อนที่จะมีสิงโตน้ำแข็งตัวใหญ่จะกระโจนเข้ามาใส่หญิงสาวอย่างไม่ทันตั้งตัวและคร่อมร่างหญิงสาวเอาไว้
แพร๊บๆๆ
สิงโตน้ำแข็งตัวใหญ่เลียไปตามใบหน้าของหญิงสาวอย่างคิดถึง
"โอ๊ยยยย! โรนี่ ข้าขยะแขยง..."
หญิงสาวนามว่าเพอร์ซี่เอ่ยปากก่อนจะผละตัวออกจากราชสีห์ตัวโต พอหญิงสาวหลุดออกจากตนได้ ราชสีห์ตัวโตจึงกลายร่างเป็นหญิงสาวผมเรือนผมสีเงินตรงยาวระพื้น พร้อมกับย่อคำนับให้กับเพอร์ซี่อย่างเคารพ 
"ถวายบังคมเพคะ องค์หญิงเพอร์ซี่"
"เจ้ามามีธุระอะไร?" หญิงสาวถามอย่างฉงนสงสัยเพราะมีแค่ภูตรับใช้ของพี่ชายฝาแฝดนามว่าโรนี่โผล่มาตนเดียวเท่านั้น หากเป็นพี่ชายฝาแฝดของเธอมาเยี่ยม คงเดินตามออกมาจากป่าทางไหนสักที่แล้ว แต่นี่เห็นมาแค่ภูตตนเดียว จึงคิดว่าต้องมีธุระสำคัญมาบอกอย่างแน่นอน 
"องค์ราชาฟาโรห์เรียกให้เข้าเฝ้าเพคะ"
"ทำไม?"
"เนื่องจากท่านและองค์รัชทายาทมีอายุครบสิบหกปีบริบูรณ์แล้ว จึงถึงเวลาที่ท่านกับองค์รัชทายาทจะต้องเข้าเรียนที่รอยัลแลนด์แล้วเพคะ และอีกวันสองวันท่านกับองค์รัชทายาทก็จะอายุครบสิบหกปีแล้ว องค์ราชาฟาโรห์จึงจะจัดงานวันเกิดให้กับพวกท่านทั้งสองก่อนที่จะเข้าเรียนเพคะ" 
รอยัลแลนด์เป็นโรงเรียนที่เหล่าจอมเวทย์ เผ่าปีศาจ องค์ชาย องค์หญิง แม้แต่คนธรรมดา รวมไปถึงผู้ควบคุมสรรพสิ่งต่างๆ ที่เมื่อมีอายุครบสิบหกปีบริบูรณ์ ทุกคนจะต้องเข้าเรียนโดยไม่มีข้อยกเว้นใดๆทั้งสิ้น หากมิเช่นนั้นจะถูกตัดสิทธิ์จากการเป็นทายาทครองนครหรือถูกขับไล่ให้ออกจากราชอาณาจักรเอเดนโดยไม่มีข้อยกเว้น ส่วนราชอาณาจักรเอเดนเป็นราชอาณาจักรใหญ่ที่สุดที่ปกครองอยู่เหนือเมืองทั้งหกที่ประกอบไปด้วย ไรคานส์ อัลฟี แอดเดรียน ดัคลาซ มอนทาน่า และ เวล ที่อยู่ร่วมกันภายใต้กฎเกณฑ์ของผู้ที่เรียกตนเองว่าสภากลางสูงสุด และมีอำนาจสูงสุดเหนือราชวงค์เอเดน
"บอกท่านพ่อว่าข้าไม่อยากมีงานวันเกิดและข้าจะไม่เข้าร่วมงานเป็นอันเด็ดขาด " เพอร์ซี่ตอบไปด้วยความเบื่อหน่าย เธอไม่ชอบงานวันเกิดเท่าไหร่นัก เพราะมันทำให้เธอรู้สึกว่าในทุกวันเกิดจะรู้สึกแก่ขึ้นอีกปี
"องค์ราชาฟาโรห์ทราบว่าท่านต้องพูดอย่างนี้เพคะ จึงให้ข้ามาเรียนท่านว่า หากท่านไม่ไปร่วมงาน ท่านก็จะอดได้กระต่ายมูนไนท์เป็นของขวัญวันเกิดเพคะ" เพอร์ซี่ตาโตขึ้นมาทันที ใครจะไม่อยากได้ล่ะ! กระต่ายมูนไนท์ เป็นกระต่ายที่ทรงพลังมากและหายากที่สุด ซึ่งในบันทึกได้บันทึกไว้ว่าเหลือเพียงตัวเดียวบนโลกเท่านั้น
"จริงหรอ! เจ้าพูดจริงหรอ! งั้นข้าไปเก็บของ และเตรียมตัวออกเดินทางกันได้เลย" เพอร์ซี่ดีใจกระโดดโลดเต้นเข้าไปเก็บของในกระท่อมอย่างร่าเริง ไม่ค่อยจะอยากได้ของขวัญสักเท่าไหร่หรอก โดยมีภูตสาวของพี่ชายฝาแฝดเดินตามด้วยใบหน้าเปื้อนยิ้มเล็กๆ
"ข้าช่วยเพคะ" ภูตสาวเอ่ยปาก พร้อมกับช่วยเพอร์ซี่เก็บของ
"แค่นี้แหละ ข้าเอาไปแค่หนังสือเพราะเสื้อผ้าที่วังก็มีเยอะแยะแล้ว" ว่าจบเพอร์ซี่ก็โยนกระเป๋าเข้าไปในมิติ ทำท่าจะเดินออกไปนอกกระท่อม แต่ภูตสาวโรนี่เรียกไว้ก่อน
"องค์หญิงเพคะ จะไปไหนเพคะ?"
"อ้าว! ก็ออกไปจ้างเกวียนสิ เจ้าจะเดินไปปราสาทอัลฟี่เหรอ" ถามแปลกๆเพอร์ซี่คิด
"ไม่ต้องหรอกเพค่ะ เราจะเดินทางผ่านมิติเพคะ" ภูตสาวกล่าวยิ้มๆ
"อ้าวแล้วก็ไม่บอกตั้งแต่แรก งั้นไปสิ" เพอร์ซี่เดินไปอยู่ข้างๆภูตสาวโรนี่ ก่อนภูตสาวจะร่ายเวทเปิดประตูมิติ ที่เพอร์ซี่ไม่เปิดประตูมิติเองก็เพราะการเปิดประตูมิติมันใช้พลังเวทสูงมาก คนที่สามารถเปิดประตูมิติได้จะต้องเป็นผู้ที่มีเวทสูง อย่างเช่นเหล่ามหาปราชญ์ ราชา ผู้ควบคุม เท่านั้น และภูตที่สามารถเปิดประตูมิติได้เจ้านายของภูติตนนั้นจะต้องมีพลังเวทสูงเท่านั้น ซึ่งอธิบายได้ว่าทำไหมภูติสาวโรนี่ถึงเปิดประตูมิติได้ นั้นก็เพราะพอลเวย์ตันพี่ชายฝาแฝดของเพอร์ซี่มีพลังเวทสูงนั้นเอง ในส่วนของเพอร์ซี่เองก็สามารถได้ประตูมิติได้ แต่ที่หญิงสาวไม่ทำเพราะเธอรู้สึกว่ามันเปลืองพลังเวทแค่นั้นแหละ เพราะการนั่งรถม้าความเร็วสูงก็ถึงเร็วเหมือนกัน
พรึ่บ!
แสงสว่างจ้ากลางห้องโถงปราสาทอัลฟี่ปรากฏร่างหนึ่งหญิงสาว หนึ่งภูต ทำให้ผู้ชายอายุ 100 กว่าปี แต่ใบหน้าราวกับชายวัย 40 ต้นๆ ยิ้มอย่างยินดี ก่อนจะเดินเข้ามาสวมกอดลูกสาวอันเป็นที่รัก ที่หนีไปอยู่ชายป่าตั้งหลายปี
"เพอร์ซี่ลูกรัก ไม่เจอกันนานโตขึ้นเยอะเลยนะ" องค์ราชาฟาโรห์กล่าวอย่างยิ้มแย้ม
"ถวายบังคมเพค่ะเสด็จพ่อ"เพอร์ซี่ผละออกจากราชาฟาโรห์ก่อนจะย่อคำนำตามประเพณี
"ไม่ต้องมากพิธีๆ มาๆลูกรัก เล่าให้พ่อฟังสิไปอยู่ที่ชายป่าเป็นยังไงบ้าง" องค์ราชาฟาโรห์ถึงจะเป็นราชาปีศาจผู้โหดเหี้ยมที่ใครหลายคนหวาดกลัว แต่สำหรับเพอร์ซี่องค์ราชาฟาโรห์ช่างเป็นพ่อที่แสนดีจนน่ารำคาญเลยล่ะ 'ไปอยู่ชายป่ามันจะมีอะไรให้ต้องเล่าให้ฟังหรือ' เพอร์ซี่คิดอย่างเบื่อหน่าย
"ก็ไม่มีอะไรมากหรอกเพคะ อยู่กับแม่น้ำลำธาร แล้วก็สัตว์นานาชนิด ทั้งน้อยใหญ่แค่นั้นแหละเพคะ" เพอร์ซี่ตอบอย่างไม่ใส่ใจ
"แล้วเดินทางมาเป็นยังไงบ้าง เหนื่อยไหมลูก" ราชาฟาโรห์พยายามพูดคุยกับเพอร์ซี่อย่างอ่อนโยน ถึงเขาจะเป็นราชาปีศาจที่ดูโหดเหี้ยมร้ายกาจ แต่สำหรับลูกๆ แล้วเขาก็อยากเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของลูกที่มีแต่ความทรงจำดีๆ ระหว่างพ่อกับลูก ตลอดระยะหลายปีราชาฟาโรห์เอาแต่ปกครองบ้านเมือง ทำแต่งานราชการจนไม่มีเวลาได้ใส่ใจองค์ราชินีพีลอนนี่กับลูกๆ จนวาระสุดท้ายขององค์ราชินีพีลอนนี่ พระองค์ก็ยังคงทำแต่งานราชการ จนทำให้เพอร์ซี่ต้องออกไปอยู่กระท่อมชายป่า ทำตัวห่างเหินจากองค์ราชาฟาโรห์ และองค์รัชทายาทพอลเวย์ตันก็แอบออกไปเล่นกับเพอร์ซี่ที่กระท่อมชายป่าบ่อยๆ จนแทบไม่เห็นหน้าเห็นตา
"เสด็จพ่อเพคะ เดินทางผ่านมิตินะเพคะ ไม่ได้วิ่งสี่คูณร้อยมาเพราะงั้นไม่เหนื่อยเลยเพคะ" ‘คุยกับท่านเหนื่อยกว่าอีก' เพอร์ซี่คิดในใจ แต่ไม่พูดออกไปเพราะกลัวผู้เป็นพ่อจะเสียใจกว่าเดิม
"อ๋อ! แฮะๆ พ่อแค่อยากจะหาเรื่องคุยน่ะ" ราชาฟาโรห์หัวเราะกลบเกลือน พลางกล่าวด้วยใบหน้าที่เศร้าหมอง
"อ้าว! เพอร์ซี่มาถึงแล้วหรอ" บุคคลที่สี่เดินเข้ามาพร้อมกับองครักษ์คู่กายสองนายกล่าวทักทาย
"ก็มาแล้วสิ ถ้าไม่มาจะเห็นหรอ? พอลเวย์ตัน"
"ปากคอเราะร้ายจังนะ สั่งตัดหัวซะดีไหม"
"หึ! ฉันขอตัวไปอาบน้ำล้างเนื้อล้างตัวเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ เดี๋ยวไม่ทันอาหารเที่ยง หิวจนไส้จะขาดแล้วเนี่ย" ว่าจบเพอร์ซี่ก็ย่อคำนับองค์ราชาฟาโรห์และเดินออกไปยังห้องของตน ที่มีเหล่านางกำนัลห้าถึงหกคนยืนรออยู่แล้ว
"ถวายบังคมเพคะองค์หญิง" นางกำนันทั้งหกคน ย่อคำนับองค์หญิงแห่งอัลฟี่อย่างพร้อมเพียง
"เตรียมน้ำอาบให้ข้าแล้วใช่ไหม"
"เพคะ"หนึ่งในนางกำนันเอ่ยขึ้น
"อืม" เพอร์ซี่พยักหน้าก่อนจะเดินนำนางกำนัลไปยังห้องน้ำ ใช้เวลาอาบน้ำราวๆเกือบสองชั่วโมง แต่งองค์ทรงเครื่องอีกเป็นชั่วโมง ก่อนจะได้ทานอาหารเที่ยง เพอร์ซี่เบื่อการใช้ชีวิตแบบนี้เป็นที่สุด เธอชอบการใช้ชีวิตเรียบง่ายที่ชายป่ามากกว่า ไม่ต้องมีคนค่อยปรนิบัตรับใช้ จะมีก็แต่เดลและฟินิกซ์ภูตรับใช้ก็เธอเท่านั้น ที่ค่อยออกมาอยู่เป็นเพื่อนและคอยฝึกเวทไปด้วยกัน
สองวันผ่านไปและแล้วก็ถึงวันเกิดของฝาแฝด งานวันเกิดถูกจัดขึ้นในพระราชวังอัลฟี่อย่างยิ่งใหญ่ ดูก็รู้ว่าองค์ราชาฟาโรห์อยากเอาใจลูกสาวหัวแก้วหัวแหวนของพระองค์ ซึ่งเพอร์ซี่ไม่ได้รู้สึกยินดียินร้ายกับมันเลยสักนิด เพราะหญิงสาวแค่อยากจัดงานวันเกิดเล็กๆ สำหรับครอบครัวเท่านั้น แค่นี้เธอก็มีความสุขแล้ว ถึงจะมองว่าหญิงสาวจะเย็นชากับผู้เป็นบิดา แต่ก็ใช่ว่าเธอจะไม่พอใจกับสิ่งที่ผ่านมา เพราะเธอถือคติว่าอดีตก็คืออดีต ปัจจุบันพ่อของเธอก็ทำเพื่อเธอและพี่ชายฝาแฝดชดเชยสิ่งที่ผิดพลาดไปมากพอแล้ว
หญิงสาวในชุดเจ้าหญิงสีขาวสะอาดตาเหลือบทองตามชายผ้า ผมสีไวน์แดงถูกถักเปียและม้วนขึ้นประดับด้วยมงกุฎสีทอง ริมฝีปากอมชมพู รับกับใบหน้าขาวนวล สวยสง่าราวกับนางในเทพนิยาย แต่หญิงสาวกลับไม่เคยเห็นความงามนี้ของตัวเองแม้แต่น้อย
"พอลเจ้าว่ามันดูเยอะไปไหม" เพอร์ซี่กระซิบกระซาบข้างหูของพี่ชายฝาแฝด ที่ปั่นหน้านิ่งตามแบบฉบับองค์รัชทายาท
"สวยแล้ว" พอลเวตันกระซิบตอบ
ปิ้งๆๆๆ
เสียงส้อมกระทบกับแก้วแชมเปญ ที่ดังมาจากราชาฟาโรห์เพื่อให้ราชบริพารทุกคนในงานเงียบ ก่อนที่พระองค์จะกล่าวเปิดงาน
"ขอบคุณทุกท่าน ที่มาร่วมงานเฉลิมฉลองวันเกิดของลูกข้าทั้งสอง อย่างที่ทุกท่านทราบกันดีว่าปีนี้เป็นปีที่ ลูกๆข้าอายุสิบหกปีบริบูรณ์แล้ว ถึงเวลาที่ลูกข้าทั้งสองจะต้องเข้าเรียนที่รอยัลแลนด์ ดังนั้นข้าจึงจัดงานเลี้ยงวันเกิดที่ยิ่งใหญ่นี้ขึ้น เพื่อเป็นการเลี้ยงส่งลูกของข้าทั้งสองไปด้วย ขอให้ทุกคนสนุกกับงานเลี้ยง ขอบคุณ " องค์ราชาฟาโรห์ากล่าวยาวเหยียดที่อาจสามารถทำให้ลิงทั้งฝูงหลับก็เป็นได้ ก่อนที่ทุกคนจะลงมือทานอาหาร กันยังครื้นเครงพร้อมกับเสียงบรรเลงเพลงจากวงดนตรีของราชวัง งานเลี้ยงวันเกิดดำเนินไปกว่าครึ่งคืน ก่อนทุกคนจะแยกย้ายกลับที่พักของตนเพื่อไปพักผ่อน แต่ยังเหลือสองฝาแฝดที่นั่งทอดมองแสงจันทร์ใต้ร่มไม้ใหญ่ ที่พวกเขาและท่านแม่เคยนั่งเล่นกันประจำ ตอนยังเยาว์วัย
"สุขสันต์วันเกิดนะเพอร์"
"สุขสันต์วันเกิดพอล"
"เจ้าว่าท่านแม่ที่อยู่บนฟ้าท่านกำลังอวยพรวันเกิดให้เราอยู่หรือเปล่า" พอลเวย์ตันพูดพลางเอนตัวลงนอนลงไปกับพื้นหญ้า
"ข้าเชื่อว่าไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน ท่านแม่ก็จะยังอวยพรให้กับเราทั้งคู่เสมอนั่นแหละ " พูดจบเพอร์ซี่ก็เอนตัวลงนอนข้างๆพอลเวย์ตัน
"เจ้ายังนึกโกรธท่านพ่อเรื่องที่ผ่านมาอยู่ไหม?"
"เรื่องมันผ่านมานานแล้วนะพอล ข้าเชื่อว่าท่านแม่ก็คงอยากให้ข้าอภัยให้ท่านพ่อเหมือนกัน แล้วเจ้าล่ะ" ถึงจะพูดอย่างนั้นแต่เพอร์ซี่ก็ไม่เคยคิดจะโกรธราชาฟาโรห์เลยแม้แต่น้อย
"ข้าไม่เคยโกรธท่านอยู่แล้ว ท่านพ่อท่านทำเพื่อประชาชนของเรา เพื่อความเป็นอยู่ของเผ่าปีศาจ ไม่ให้พวกจอมเวทย์ที่ถือตัวเองว่าดีกว่าเราหรือดูถูกเราได้ ข้าคิดว่าท่านพ่อทำสิ่งที่ควรทำแล้ว ต่อให้ท่านไม่ได้อยู่ในวันที่ท่านแม่สิ้นพระชนม์ก็ตาม"
"อนาคตข้างหน้าถ้าเจ้าได้ขึ้นครองราชย์ เจ้าจะเป็นแบบท่านพ่อไหม?" เพอร์ซี่ถามออกไปอย่างเลื่อนลอย
"เป็นสิ ข้าจะเป็นแบบท่าน จะเก่งแบบท่าน และข้าก็จะไม่แต่งงาน เพราะว่าข้ากลัวลูกๆ ข้าน้อยใจเหมือนที่เจ้าน้อยใจท่านพ่อนั่นแหละ ฮ่าๆๆๆ"
"หึ! ข้าจะคอยดู" ว่าจบเพอร์ซี่ก็หันไปพลักหัวพี่ชายฝาแฝดเบาๆ ก่อนที่ทั้งคู่จะหัวเราะออกมาพร้อมกัน
อีกมุมนึงของปราสาทอัลฟี่ ที่สามารถมองลงมาเห็นฝาแฝดทั้งคู่ได้ บุรุษที่มีศักดิ์เป็นราชาปีศาจกำลังมองลูกๆของเขา อยู่ในมุมมืดๆ เขาชอบทำแบบนี้อยู่เป็นประจำ แม้แต่ตอนที่ราชินีของเขายังมีชีวิตอยู่ พวกลูกๆ และราชินีของเขาจะรู้ไหมนะว่าพวกเขาเป็นแรงใจให้เขาได้เป็นราชาที่ดี เขารู้สึกเสียดายที่เมื่อก่อนเขาทำได้แค่มอง ด้วยภาระหน้าที่อันยิ่งใหญ่ ที่เขาต้องแบกรับ ทำให้เขาไม่มีเวลาได้ใช้เวลาร่วมกับลูกๆ และราชินีของเขาเลย จนวาระสุดท้ายของราชินีสุดที่รักของเขาจากโลกนี้ไป เขาก็ไม่ได้อยู่เพื่อดูใจของเธอ องค์ราชาฟาโรห์ได้แต่ถอนหายใจ และหมุนตัวกลับเข้าไปในห้องนอนเพื่อเข้าสู่ห้วงนิทรา