คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ปลาตัวที่ 8
ปลาตัวที่ 8
บริษัท บ้านปลา
06.00 น.
เอี๊ยดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!
รถสปอร์ตสีแดงเพลิง...จอดลงที่หน้าบ้านของรุ่นน้องคนสนิทด้วยความเร่งรีบ เพราะตอนนี้เขาและภรรยาต้องเดินทางไปต่างประเทศแบบกะทันหัน เนื่องจากลูกค้ารายสำคัญต้องการสัตว์น้ำสายพันธุ์หายาก และเขาต้องไปให้ทันเวลาที่พ่อตาโทรมาสั่งเอาไว้ มันเหมือนไฟไหม้บ้านเพราะเก็บเสื้อผ้าด้วยความรวดเร็ว พาสปอร์ต กางเกงใน รายชื่อลูกค้า ทุกๆอย่างถูกโกยใส่กระเป๋าแล้วรีบขับรถออกมาทันที
งานมันเร่งด่วน...จนคริสและอี้ชิงไม่สามารถพาน้องปลาไปด้วยกันได้ แถมงานนี้ต่างคนต่างต้องไปติดต่องานกันอีกหลายที่แล้วเวลาก็มีจำกัด พี่ๆทั้งสองคนจึงไม่มีเวลาดูแลน้องรักเหมือนอย่างที่เคย ส่วนคนที่รู้สึกเหมือนถูกทิ้งก็นั่งร้องไห้มาพักใหญ่และไม่ยอมฟังเหตุผลของพวกพี่ๆเลยสักคำ แต่!!เมื่อบอกว่าจะพามาส่งที่บ้านของจงอินพร้อมสัญญาว่าจะพาไปทานไอศกรีมทันทีเมื่อพวกเขาเดินทางกลับ เด็กน้อยก็ทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น น้ำตาที่ไหลจนเกือบท่วมบ้านกลับเหือดแห้งดั่งมีเวทมนต์ แถมยังเก็บเสื้อผ้าและของใช้ที่จำเป็นบางอย่างใส่กระเป๋าพร้อมออกเดินทางเช่นกัน
เป็นการมาที่นี่โดยไม่ได้แจ้งล่วงหน้าอีกครั้งเพราะทุกอย่างมันกะทันหันไปหมด จะโทรถาม...ก็เกรงใจ เวลาก็กระชั้นชิดและอีกหนึ่งชั่วโมง...เที่ยวบินที่จองไว้ก็ใกล้จะออก ตอนนี้เพิ่งจะหกโมงเช้า ซึ่งคริสทราบดีว่าคนในบริษัทบ้านปลาจะเริ่มต้นทำงานกันตอนกี่โมง ชีวิตลนลานไปหมด กลัวตกเครื่อง กลัวน้องปลาไม่มีใครดูแล กลัวจะผิดนัดกับพ่อตา กลัว กลัว กลัว...กลัวทุกอย่างจนเกือบขับรถไม่ถึงที่หมาย สายตาคม...มองลอดประตูรั้วเมื่อเดินทางมาถึงและกำลังจะเอื้อมมือไปกดกริ่ง แต่...คนที่ถูกภรรยาใช้ให้ออกมาซื้อน้ำเต้าหู้แต่เช้าก็ช่วยทำให้ความลนลานของเขาลดน้อยลง
“ชานยอล...กูฝากน้องปลาหน่อยนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้จะรีบมารับ”
VROOM M M….M M M!!!!!!!!!!!!!!
สิ้นคำฝากฝัง...คริสก็รีบขึ้นรถแล้วขับออกไปทันที เพราะขืนช้ากว่านี้คงได้ตกเครื่องแน่ๆ ส่วนน้องปลาก็ได้แต่เดินตามชานยอลเข้ามาในบ้านอย่างเงียบๆ และทราบดีว่าเวลานี้คงยังไม่มีใครตื่น อ้อมแขนน้อยๆกอดกระเป๋าเป้รูปปลาวาฬเอาไว้พร้อมก้าวขาขึ้นบันไดเพื่อไปที่ห้องของแฟนหนุ่ม ใจหนึ่งก็อยากไปกับพี่ๆ อีกใจก็อยากอยู่กับจงอินเพราะเจ้าตัวไม่ค่อยได้มาที่นี่บ่อยนัก...แต่ก็ยังดีกว่าอยู่บ้านคนเดียว
เมื่อได้กุญแจสำรองมาจากชานยอล...เด็กน้อยก็ไขประตูเข้ามาด้านในอย่างเบามือเพราะเกรงว่าจะรบกวนเวลาพักผ่อนของหนุ่มผิวเข้ม น้องปลาวางเป้ใบใหม่ลงบนโซฟาแล้วถอดเสื้อคลุมพาดไว้บนพนักพิง และจากที่รู้สึกเกรงใจในตอนแรกก็กลับเปลี่ยนเป็นเขินอายเนื่องจากซิกแพกสมส่วน ผิวสีแทน การสวมเพียงกางเกงนอนของจงอิน ทุกๆอย่างที่น้องปลาเห็นอยู่ตอนนี้มันพาให้ใบหน้าเห่อร้อนไปหมด ขาเรียวสวย...ค่อยๆก้าวขึ้นไปนั่งบนเตียงด้วยความระมัดระวัง และอยากทดลองเป็นนาฬิกาปลุกดูสักครั้ง
“อื้มมมมม” คนถูกแกล้ง...ส่งเสียงทุ้มออกมาอย่างรู้สึกรำคาญพร้อมปัดป่ายมือไปมาเมื่อถูกรบกวน
“คิ คิ” เอามือปิดปาก...และหัวเราะเบาๆเพราะตอนนี้เจ้าของกายสมส่วนดูเหมือนหมีขี้เซาตัวใหญ่มากกว่าคนเสียอีก
ปึ่กกก!!
“โอ๊ยยย.....ซี๊ดดดด!!” แกล้งคนอื่นจนได้เรื่องเพราะเมื่อน้องปลาใช้นิ้วชี้ลูบวนไปมาบนหน้าท้องสีแทน จงอินก็ยกมือปัดป่ายอีกครั้ง แต่ครั้งนี้มันแรงกว่าครั้งแรก อกบางที่โผล่พ้นเสื้อสีหวานจึงถูกเล็บเจ้าของซิกแพกชวนสัมผัสข่วนจนได้แผล และ...
“น้องปลา...หนูมาอยู่ที่นี่ได้ยังไงครับ!!!” เสียงหวาน...ที่ร้องออกมาด้วยความเจ็บเมื่อครู่ทำให้จงอินสะดุ้งตื่นด้วยความตกใจ และเมื่อพบแฟนเด็กนั่งอยู่บนเตียงด้วยเสื้อผ้าที่เหมือนใส่มายั่วอารมณ์กันแต่เช้า ความเป็นห่วง ความสงสัย ความปวดตึงตรงส่วนนั้นก็พาลให้สมองเรียงลำดับความสำคัญผิดพลาดไปหมด เสื้อกล้ามคอกว้างสีชมพู กางเกงสกินนี่สีเข้มรัดเรียวขาและแขนเสื้อที่หลุดไหล่ลงมาหนึ่งข้างพร้อมการลูบหน้าอกไปมาของน้องปลามันเป็นภาพที่ทำให้จงอินอยากพรากผู้เยาว์
“หนูเจ็บ >_<)” เป็นการตอบที่ไม่ตรงกับคำถามเลยสักนิด และเมื่อเด็กน้อยเอามือออกจากหน้าอก จงอินก็ได้เห็นบาดแผลที่เป็นรอยข่วน แต่บาดแผลที่เห็นว่ามันเริ่มแดงและมีเลือดออกเล็กน้อยมันก็ยังไม่ชัดเท่า...ยอดอกสีหวาน
“................” กลืนน้ำลายอึกใหญ่ลงคอ หายใจติดขัด ตาสว่างเหมือนกินเครื่องดื่มชูกำลัง ทุกๆอย่างที่ตื่นมาเห็นในเช้านี้มันเป็นเรื่องที่ไม่น่าจะเป็นไปได้....แต่ก็เป็นไปแล้ว!!!
ไม่ได้เจอกันมาหลายวัน...และอยากไปหาใจแทบขาด แต่ต้องไปติดตั้งตู้ปลาให้กับลูกค้า แถมยังไม่มีเวลาไปรับสัตว์น้ำที่สั่งเอาไว้ แต่ตอนนี้...เจ้าของห้องกำลังพยายามตั้งสติ ระงับจิตระงับใจและรอให้อะไรบางอย่างมันสงบลง มือหนารีบดึงผ้าห่มมาปกปิดส่วนล่างเอาไว้ และดีที่เมื่อคืนไม่ได้นอนแก้ผ้า ไม่อย่างนั้น...น้องปลาอาจส่งเสียงร้องดังกว่านี้ หลังจากทุกส่วนในร่างกายกลับสู่สภาวะปกติ จงอินก็ลุกออกจากเตียงกว้างแล้วเดินไปหยิบกล่องยามาทำแผลให้กับเด็กน้อย
ทำแผลไปด้วย...ก็คุยไปด้วยเพราะการมาของน้องปลามันชวนให้สงสัย ปกติรุ่นพี่คนสนิทไม่เคยปล่อยให้น้องเมียอยู่ห่างกายเลยสักวัน จะไปไหนมาไหนก็ต้องขออนุญาตก่อนเสมอ ส่วนเรื่องรอยข่วนบนหน้าอกของน้อง จงอินขอรับผิดเองทั้งหมดแม้รอยแผลจะเกิดจากการที่น้องแปลงร่างเป็นนาฬิกาปลุกก็ตามที ใครจะโกรธแฟนของตัวเองได้ลงคอและความคิดถึงก็ถูกเติมเต็มอย่างไม่คาดฝัน จงอินเก็บอุปกรณ์ในการทำแผลเมื่อจัดการทุกอย่างเรียบร้อยแล้วรีบไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อจะได้พาน้องปลาลงไปทานอาหารเช้าด้วยกัน
...
...
...
แกร๊กก!!
ใช้เวลาในการอาบน้ำค่อนข้างนาน...เพราะต้องขัดบางอย่างให้หายอึดอัด ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกพร้อมกับคนด้านในที่วันนี้ใส่เสื้อผ้าครบทุกชิ้น และที่ต้องเตรียมตัวให้พร้อมเพราะไม่อยากให้เด็กน้อยเห็นความเปลือยเปล่าของเขาบ่อยเกินไป แล้วก็...เพื่อความปลอดภัยของตัวน้องเอง จงอินไม่รู้ว่าจะต้องอดทนต่อสิ่งเย้ายวนหรือต้องอดกลั่นต่อการถูกยั่วอารมณ์โดยไม่ตั้งใจได้นานสักเท่าไหร่ และตอนนี้ก็เหมือนเป็นการทดสอบความอดทนอีกครั้งเมื่อคนที่แต่งกายได้น่าฟัด...ตบเตียงดังปุๆพร้อมกวักมือเรียกให้เดินเข้าไปหา
เหมือนต้องมนต์สะกด...เพราะขายาวสมส่วนเดินไปยังเป้าหมายอย่างไร้สติและสงสัยว่าทำไมน้องถึงทำเช่นนั้น จงอินขึ้นมานั่งบนเตียงกว้างโดยมีร่างน้อยๆนั่งอยู่บนตักพร้อมกับถุงพสาติกหนึ่งใบ งงยิ่งกว่างง...เมื่อถุงพลาสติกที่ว่าถูกกางออก และสิ่งที่ทำให้หายข้องใจก็คือกรรไกรตัดเล็บ น้องปลามักจะพกสิ่งนั้นติดตัวเสมอเพราะการที่เล็บของตัวเองยาวเกินไปมันอาจทำให้เพื่อนๆที่อยู่ในบ่อหลังบ้านหรือสิ่งมีชีวิตที่ขายอยู่ในร้านได้รับบาดเจ็บ เหมือนเป็นของที่ขาดไม่ได้และในกระเป๋าเป้ปลาวาฬก็ยังมีของอำนวยความสะอาดอยู่อีกมากมาย ทิชชู่เปียก ครีมทามือ กระดาษเช็ดหน้า ทุกๆอย่างคือสิ่งที่ต้องนำมาด้วยทุกครั้งเมื่อต้องออกจากบ้าน ส่วนถุงพลาสติกก็เพิ่งหยิบมาจากโต๊ะทำงานของจงอิน
แกร๊บบ!
แกร็บบ!
แกร๊บบ!
จากนิ้วโป้งข้างซ้าย...ตัดไล่มาเรื่อยๆจนถึงนิ้วก้อย แล้วเริ่มตะไบเพื่อลบความคมของเล็บไปทีละนิ้ว เสร็จจากมือซ้ายก็ย้ายมาตัดเล็บที่มือข้างขวาอย่างชำนาญ คนถูกเอาใจใส่นั่งยิ้มเหมือนคนเป็นบ้าเพราะไม่คิดว่าน้องปลาจะทำอะไรแบบนี้เพื่อเขา น่ารักกว่าใคร เอาใจเก่งที่หนึ่ง ตัวก็หอม มือก็นิ่ม เด็กอะไร...ทำไมน่ารักไปหมด ใบหน้าคมเข้มซบลงบนแผ่นหลังขาวเนียนและมือข้างที่ตัดเล็บเสร็จแล้วก็โอบเอวคอดไว้ด้วยความคิดถึง
“ทำไมแฟนของหนูไม่ตัดเล็บบ้างเลยละฮะ เล็บมันยาวม๊ากกกกก ข่วนหนูเจ็บเลยเห็นไหม”
“ก็พี่ไม่มีเวลาหนิครับ ช่วงนี้งานเยอะมาก บางวันก็ไม่ได้กินข้าวเลยด้วย”
คนบ้างาน...ไม่ค่อยใส่ใจตัวเองมาตั้งแต่ไหนแต่ไร แค่ไม่หมกผ้าไว้ในตะกร้าจนเกิน 1 อาทิตย์ก็ถือว่าดีเท่าไหร่แล้ว ยิ่งเรื่องตัดเล็บยิ่งไม่ต้องพูดถึงเพราะต่อให้เล็บมันหักในระหว่างการทำงาน จงอินก็แค่หยิบอุปกรณ์อะไรสักอย่างที่อยู่ใกล้มือแล้วเฉือนมันออกก็แค่นั้น แล้วเล็บที่ข่วนน้องปลาจนได้แผลก็เกิดจากการฉีกขาดตอนแพ็คอุปกรณ์ทำตู้ปลาเมื่อวาน และไม่ได้สนใจที่จะตะไปออกเพื่อลบคมอะไรทั้งนั้น แล้วทุกวันนี้...กรรไกรตัดเล็บอยู่ที่ไหนหรือวางอยู่ที่ใดก็ยังจำไม่ได้
“งั้น...หนูจะเป็นคนทำหน้าที่นี่เอง พี่จงอินจะได้เอาเวลาไปกินข้าว” เจ้าของใบหน้าจิ้มลิ้ม...หันมาเอ่ยประโยคที่ทำให้หัวใจของคนฟังพองโตคล้ายลูกโป่งที่ถูกอัดแก๊ส
เก่งแต่เรื่องที่ทำให้จงอินยิ้มได้...และเก่งทุกเรื่องที่ทำให้เขามีความสุข ต้นคอขาวเนียน ความหอมที่พาให้สติหลุดลอย แผ่นหลังที่อิงซบอยู่นาน ทุกๆอย่างที่เห็นและรู้สึกมาได้สักพักใหญ่มันเหมือนเป็นบททดสอบความอดทนของเขาเหลือเกิน ท่านั่งที่ล่อแหลม ก้นนิ่มที่ขยับยุกยิกไปมา เสียงเจื้อแจ้วที่เอ่ยถ้อยคำหวานหู และ....
“เสร็จแล้ววววว!!! สะอาดอะ...เอี่ยม อ๊ะ!!!” กายหนา...อุ้มเด็กที่นั่งอยู่บนตักให้นอนราบลงไปกับเตียงกว้างเมื่อสิ้นเสียงใสที่เอ่ยออกมาเมื่อครู่ และมันก็หมดสิ้นแล้ว...ซึ่งความอดทนของคิมจงอิน
ริมฝีปากสีเชอร์รี่...ที่อยู่ห่างเพียงอากาศกั้นก็เหมือนเป็นตัวกระตุ้นให้อวัยวะเดียวกันของคนด้านบนต้องรีบชิมความหวานที่ห่างเหินไปนานจนโหยหา ลิ้นอุ่นชื้น...กวาดต้อน เก็บเกี่ยวและกอบโกยรสสัมผัสอย่างอ่อนโยน แต่ก็เต็มไปด้วยอารมณ์ที่ยากจะหยุด มือหนาเริ่มฟอนเฟ้นไปตามเรือยกายบอบบาง แล้วปล่อยริมฝีปากสีสดให้เป็นอิสระเพียวชั่วครู่ก่อนป้อนจูบให้อีกครั้ง อีกครั้งและอีกครั้ง ความวาบหวามเกิดขึ้นในจิตใจของผู้ที่อ่อนประสบการณ์จนต้องบีบไหล่กว้างเอาไว้เพื่อระบายความรู้สึก
"อื้มม"
อารมณ์ต่างๆ...เริ่มไต่ระดับจนควบคุมไม่ได้เมื่อเด็กน้อยจูบตอบและเอียงใบหน้าเรียวสวยให้ถนัดต่อการเติมรสสัมผัสมากขึ้น เสียงจูบดังก้องไปทั่วห้องนอนสีเข้ม และมันก็ดังพอๆกับเสียงหัวใจของคนทั้งคู่ที่คล้ายจะเต้นแข่งกัน มือหนาดึงเสื้อกล้ามของแฟนเด็กขึ้นจนถึงหน้าอกและแตะลิ้นลงบนยอดอกสีหวานที่อยากลิ้มลองมานาน แต่.......
ปังง!!
ปังง!!
ปังง!!
ยังไม่ทันได้ชิมเลยสักคำ...เสียงเคาะประตูห้องก็ดังขึ้นเสียก่อน!??
“ตื่นยังวะจงอิน กูรู้นะ...ว่าน้องปลาอยู่ในนั้น ลงไปกินข้าวเดี๋ยวนี้!!!!!!”
ใบหน้าคมเข้ม...ซบลงบนแผ่นอกขาวเนียนและพยายามทำใจให้นิ่ง อารมณ์ต่างๆดับลงเมื่อได้ยินเสียงของพี่ชายต่างแม่ตะโกนเรียกอยู่หน้าห้อง จงอินค่อยๆดึงมือของเด็กน้อยให้ลุกขึ้นจากที่นอนและจัดสภาพร่างกายรวมถึงเสื้อผ้าให้เรียบร้อยก่อนจะลงไปทานมื้อเช้า ส่วนคนถูกจู่โจมด้วยรสสัมผัสที่ยากจะลืม ก็พยายามทำตัวให้เป็นปกติทั้งๆที่ก้อนเนื้อด้านซ้ายมันยังเต้นไม่หยุดก็ตามที และที่แบคฮยอนรู้ว่าเขาอยู่ที่นี่ก็คงเป็นการบอกเล่าจากคนที่ออกไปซื้อน้ำเต้าหู้เมื่อเช้า
ห้าง XOXO
14.32 น.
ตอนนี้...จงอินพาแฟนเด็กออกมาเที่ยวที่ห้างสรรพสินค้าเนื่องจากวันนี้เป็นวันหยุดตามกฎระเบียบใหม่ที่เขาจัดขึ้น หลังจากเหตุการณ์ที่น้องปลาแผลงฤทธิ์ใส่ลูกค้าจนลูกน้องในโรงงานต่างพากันโห่ร้องด้วยความดีใจ จงอินก็เริ่มเปลี่ยนระบบในบริษัทเกือบทั้งหมดโดยมีลูกน้องและทุกคนในครอบครัวร่วมช่วยกันหาทางออก วันอาทิตย์คือวันหยุด เวลาเข้างานคือเก้าโมงตรง เลิกงานตามออร์เดอร์ที่ได้รับมอบหมายและสิ่งที่ยังคงไว้เหมือนเดิมก็คือทำอาหารทุกมื้อเพื่อเลี้ยงลูกน้อง รวมถึง...มื้อพิเศษเมื่อกลับจากการติดตั้งตู้ปลา ทุกๆอย่างคือข้อตกลงที่ประชุมกันไปเมื่อสัปดาห์ก่อนและทุกคนก็เห็นด้วยโดยไม่มีข้อโต้แย้ง
แต่สำหรับวันหยุดวันนี้....มันกลับมีการโต้เถียงเกินขึ้นเพราะเมื่อพี่ชายต่างแม่เห็นเด็กน้อยคนโปรดปากเจ่อ เจ้าตัวก็โวยวายเป็นการใหญ่พร้อมลงไม้ลงมือกับน้องชายจนบ้านเกือบแตก
เป็นการทานมื้อเช้า...ที่รู้สึกกระอักกระอ่วนใจมากที่สุดเพราะน้องปลาไม่ค่อยพูดเจื้อยแจ้วเหมือนทุกครั้งที่มาที่นี่ แถมยังหน้าแดงเหมือนคนเป็นไข้ และริมฝีปากก็คล้ายจะบวมเล็กน้อย แบคฮยอนเห็นความผิดปกติอยู่หลายอย่าง แต่อดทนรอให้การทานอาหารเช้าร่วมกันจบลงจึงค่อยสอบถามถึงเรื่องที่สงสัย และเมื่อได้รับคำตอบ...มือทั้งสองข้างก็ฟาดลงบนหลังน้องชายด้วยความโมโห ทั้งตบ ทั้งตี ทั้งทุบ เพราะไม่คิดว่าจงอินจะทำอะไรแบบนั้น น้องปลายังเด็กและเป็นเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ
เพี๊ยะ!!
เพี๊ยะ!!
“มึงทำอะไรน้องปลา บอกกูมาเดี๋ยวนี้...จงอิน!!!”
“โอ๊ยยๆ ๆ ๆ เจ๊เบาๆ ผมเจ็บ...ซี๊ดดด”
“อย่ามาสำออย บอกกูมาซะดีๆว่า...มึงทำอะไรน้องปลา”
“เปล่าทำ ไม่ได้ทำอะไรสักหน่อย เจ๊เอาอะไรมาพูด”
“มึงอย่ามาตอแหล ถ้าไม่ได้ทำ...แล้วทำไมปากน้องถึงเจ่อแบบนั้น หึ!!!”
“เอ่ออ...อออออ จะ.....จูบ ผมจูบน้องปลา”
เพี๊ยะ!!
เพี๊ยะ!!!
เพี๊ยะ!!!!
“โอ๊ยยย เจ็บนะเว้ย...เจ๊จะตบอะไรหนักหนาวะ”
“มึงอยากติดคุกเหรอจงอิน น้องมันเพิ่งอายุ 16 มึงเอาสมองส่วนไหนคิด ถ้าผัวอี้ชิงมันรู้เข้า...มีหวังมึงโดนกระทืบตายคาตีนแน่ๆ”
“คนเป็นแฟนกัน...จะจูบนิดหอมหน่อยมันก็ไม่เห็นจะแปลกอะไรเลยหนิเจ๊ หรือว่าเจ๊ไม่เคย!!?”
“มะ....มึงว่าไงนะจงอิน มึงกับน้องปลาเป็นฟะ...แฟนกัน?? แล้วไปเป็นตอนไหนวะ??”
“ตอนไหนเจ๊ไม่ต้องรู้หรอก แล้วก็อย่าเพิ่งบอกเรื่องนี้กับใครล่ะ น้องมันยังไม่พร้อม”
“มึงอย่าทำเป็นเล่นนะจงอิน น้องมันยังเด็ก...จะทำอะไรก็หัดเกรงใจไอ้คริสกับอี้ชิงด้วย ลูกเค้ามีพ่อมีแม่มีครอบครัว”
กว่าคนเป็นพี่จะเข้าใจเหตุผลของน้อง...จงอินโดนตบจนแสบผิวไปหมด และถึงแม้แบคฮยอนจะขี้บ่น ขี้โวยวาย เจ้าระเบียบ แต่ทุกครั้งที่น้องชายอย่างเขามีปัญหา พี่ต่างแม่คนนี้ก็จะคอยอยู่เคียงข้างเสมอ บางครั้ง...ความเป็นห่วงก็มักจะทำให้เขาเจ็บตัวอยู่บ่อยๆ แต่จงอินก็เข้าใจดีว่าแบคฮยอนรักเขามากแค่ไหน ถูกตบ...ก็เพราะไม่อยากให้ทำผิด ถูกตี...ก็เพราะอยากเตือนสติว่าอะไรควรทำหรือไม่ควรทำ ถูกด่า...ก็เพราะว่าอยากให้น้องได้ดี ไม่มีใครเข้าใจแบคฮยอนได้ดีเท่ากับเขาอีกแล้ว ใครจะมองว่าไร้เหตุผล ก้าวร้าวหรือจะอะไรก็ช่างและคิมจงอิน...ก็จะคอยอยู่เคียงข้างพี่ชายคนนี้เช่นกัน
...
...
...
“พี่จงอิน...หนูขอไปดูหมวกร้านนั้นหน่อยฮะ” เสียงใสแจ๋วของแฟนเด็ก...ทำให้คนที่กำลังตกอยู่ในภวังค์ของความคิดมากต้องรีบหันไปมองที่ต้นเสียง และมือน้อยๆ...ที่ชี้นิ้วไปยังร้านขายเสื้อผ้าแบรนดังพร้อมก้าวขาวิ่งตรงไปที่หน้าร้านก็พาให้จงอินต้องวิ่งตามไปอย่างหลีกเลี่ยงไม่ได้
“น้องปลาจะซื้อไปใส่เองเหรอครับ??” ถามด้วยความสงสัยเพราะหมวกที่น้องปลาถืออยู่ตอนนี้มันดูใหญ่เกินไปและไม่เหมาะกับเด็กอายุสิบหกปีเลยสักนิด แถมราคาหมวกใบนั้นก็สามารถซื้อชุดช่างของได้เป็นร้อยๆตัว ใช่ว่าไม่มีเงิน ใช่ว่าไม่มีฐานะ แต่ของบางอย่างมันก็ไม่จำเป็นสำหรับเขา
“หนูจะซื้อไปให้พี่คริสจ๋าฮะ” เป็นการตอบคำถามโดยไม่ได้มองหน้าจงอินเลยสักนิดเพราะมัวแต่พิจารณาหมวกที่ถืออยู่ในมือ น้องปลาจำได้ว่าหมวกใบนี้มันเป็นแบบเดียวกันกับที่พี่เขยต้องการ แต่ยังไม่มีเวลาออกมาซื้อเพราะงานในบริษัทมันยุ่งมากและลูกค้าก็ค่อนข้างเยอะ
“พี่คริสให้เงินค่าขนมไว้เท่าไหร่ครับน้องปลา หมวกมันแพงมากเลยนะ...พี่ช่วยจ่ายให้ก่อนไหม?” ไม่มีเจตนาจะดูถูก แต่ที่ต้องถามเพราะหมวกใบนี้ราคาแพงมากจริงๆ แล้วเด็กอย่างน้องปลาก็คงพกเงินติดตัวไม่มากนัก
แต่.....
“หนูมีบัตรเครดิตฮะ...นี่ไง!!!” แบบไม่จำกัดวงเงินเสียด้วย และด้วยอำนาจของบัตรเครดิตใบนี้ก็ทำให้จงอินเกิดความสงสัย เพราะด้วยวัยของน้องมันไม่สามารถมีบัตรอะไรได้เลยนอกจากบัตรประชาชน
“น้องปลาเอาบัตรของใครมาใช้ครับ พี่ขอดูหน่อยได้ไหมย?” ก่อนจ่ายเงินค่าหมวกด้วยบัตรเครดิตใบนี้ จงอินก็ขอตรวจให้แน่ใจว่ามันเป็นของใครกันแน่ ใช่ว่าอยากใส่ร้ายหรือคิดว่าน้องปลาเป็นขโมย แต่ของมีค่าบางอย่างก็ไม่ควรอยู่ในมือเด็ก ความรับผิดชอบต่อการสูญหายก็ไม่ถึงวุฒิภาวะ ความเสี่ยงต่อการถูกกระชากกระเป๋าก็มีสูง อันตรายมีอยู่รอบตัว แล้วถ้าบัตรแบบนี้มันหายไป น้องปลาก็คงจะรับผิดชอบไม่ไหว
“พี่คริสจ๋าให้หนูเอาไว้ใช้ เวลาอยากได้อะไร...จะได้ไม่รบกวนพี่จงอินไงฮะ” พี่เขย...มักจะให้บัตรต่างๆกับภรรยหรือให้น้องเมียเอาไว้ใช้เสมอเมื่อเขาต้องเดินทางไปต่างประเทศ จะรูดใช้เท่าไหร่ ซื้ออะไร คริสก็ไม่ว่าเพราะความสุขในการช้อปปิ้งของอี้ชิงก็คือความสุขของเขา ยิ่งเห็นน้องปลายิ้มเวลาได้ซื้อของเล่นหรือของที่โปรดปราน คริสก็ยิ่งมีความสุข เรื่องการใช้จ่ายเกินวงเงินก็ไม่ใช่ปัญหาเพราะธนาคารเจ้าของบัตร...ก็คือคุณพ่อของเขาเอง และถ้าบัตรใบไหนวงเงินเต็มก่อนกำหนด...ก็แค่โทรหาท่านเพียงกริ๊งเดียวก็เที่ยวต่อได้อย่างสบายใจ
และถ้าคนที่โทรไปคือน้องปลา...เผลอๆจะได้บัตเครดิตรใบใหม่ที่ส่งตรงมาจากฮ่องกงภายใน 24 ชั่วโมงด้วยซ้ำ
ส่วนคนที่เหมือนถูกตบหน้าด้วยบัตรเครดิตใบนี้...ก็ไม่ได้รู้สึกอิจฉาความร่ำรวยของรุ่นพี่คนสนิทหรือเกิดความน้อยเนื้อต่ำใจในฐานะของตัวเอง แต่การที่น้องปลามีผู้ใหญ่ มีพี่ๆ มีครอบครัวที่ดูแลกันมาเป็นอย่างดี การพิสูจน์ตัวเองของเขาให้ทุกคนเห็นก็จะคงยากกว่าที่คิด แค่การปกปิดความสัมพันธ์เอาไว้มันก็เครียดมากพออยู่แล้ว และตอนนี้...ก็ยังมีเรื่องอื่นๆเข้ามาให้คิดอีกมากมาย เขาจะดูแลน้องปลาได้ดีอย่างที่น้องเคยได้รับหรือไม่ น้องจะมีความสุขเท่าที่เคยได้รับจากคนในครอบครัวหรือเปล่า และเขา...จะเป็นแฟนที่ดีได้ไหม?? ทุกๆเรื่องเป็นสิ่งที่ทำให้จงอินกลุ้มใจ แต่ก็ใช่ว่าจะท้อ รักไปแล้ว ชอบไปแล้วก็จะดูแลให้ถึงที่สุด จะพยายามปรับปรุง จะพยายามดูแล รวมถึงประคองความสัมพันธ์ในครั้งนี้ให้อยู่กับเขาไปนานๆ
เมื่อเสร็จสิ้นการซื้อหมวก...จงอินก็พาน้องปลามาทานไอศกรีมที่ร้านเดิม เพราะน้องติดใจในรสชาติของไอศกรีมช็อคโกแลตมินต์ เด็กน้อยสั่งของหวานรสโปรดและขนมเค้กอีกหนึ่งชิ้น ส่วนหนุ่มผิวเข้มก็ยังเป็นโกโก้ร้อนเช่นเคย แต่เมื่อพนักงานรับออร์เดอร์ไปได้สักพัก น้องปลาก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้แล้วเดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าตู้เค้กเพราะอยากซื้อกลับไปฝากพี่ชายคนโปรด ตาเรียวคู่สวย...กวาดมองจากชั้นวางเค้กชั้นแรกจนถึงชั้นสุดท้าย แต่ก็ยังเลือกไม่ได้สักชิ้น น้องปลาไม่ทราบว่าแบคฮยอนชอบทานสิ่งใดหรือไม่ชอบเค้กแบบไหน เจ้าตัวจึงยืนเลือกอยู่นาน และคนที่รู้ดีที่สุดก็น่าจะเป็น...คนที่นั่งเช็คเมลของลูกค้าโดยไม่สนใจแฟนเด็กเลยสักนิด
“พี่จงอินนนน...มาช่วยเลือกเค้กหน่อยฮะ หนูจะซื้อเค้กไปฝากบยอนนี่” ตะโกนเรียกเสียงใส...พร้อมการกวักมือเพราะที่นั่งของเขากับส่วนของการขายเค้กมันค่อนข้างที่จะอยู่ห่างกัน แต่......
“แป้บนึงนะครับน้องปลา” ก้มหน้าก้มตาเอ่ยออกไปเพราะกำลังตอบเมลลูกค้าเรื่องของการทำตู้ปลา จงอินยังไม่ชินกับวันหยุดที่เป็นข้อตกลงของบริษัท และถ้าเวลานี้คือวันทำงานเขาก็คงอยู่กับพวกลูกน้อ หรือวุ่นอยู่กับการทำบ้านปลาในโรงงาน
เพล้งงงงง!!!!!!!
“ขอโทษนะฮะ...หนูไม่ได้ตั้งใจ เดี๋ยวหนูช่วยเก็บนะฮะ! โอ๊ยย!!”
คนถูกเมิน...รีบวิ่งกลับมาที่โต๊ะเพื่อจะพาแฟนหนุ่มไปเลือกเค้กด้วยกัน แต่มันก็เป็นจังหวะเดียวกับที่พนักกงานเดินมาเสิร์ฟของหวานให้ลูกค้าพอดี ไอศกรีมสีฟ้า...หกใส่เสื้อของปลาจนเลอะเทอะไปหมด แถมภาชนะทรงสูงที่ทำมาจากแก้วก็ตกแตกส่งเสียงดังไปทั่วทั้งร้าน และเสียงที่ร้องด้วยความเจ็บปวดของแฟนเด็กมันก็ดังมากพอที่จะให้คนบ้างานหยุดการตอบเมลของลูกค้าแล้วเดินมาที่ต้นเสียงทันที
จงอินรีบอุ้มน้องปลาเข้าสู่อ้อมอก...แล้วพาออกมาจากร้านไอศกรีมทันที ขายาวสมส่วนวิ่งตรงไปที่ห้องน้ำเพื่อล้างแผลรวมถึงเสื้อผ้าที่มันเลอะไปด้วยคราบของหวานสีฟ้า ดีที่แผลจากการถูกแก้วบาดมันไม่ลึกมาก ไม่อย่างนั้นคงต้องพาไปเย็บแผลที่โรงพยาบาล ความผิด...เริ่มกัดกินใจคนบ้างานเมื่อเห็นรอยแดงบนปลายนิ้วของเด็กน้อย อยากเจ็บแทนแต่ก็เป็นได้แค่ความคิด อยากกลับไปแก้ไขแต่ก็สายเกินไปแล้ว อยากขอโทษแต่ไม่รู้ว่าจะไม่ได้รับการให้อภัยหรือเปล่า
“พี่ขอโทษนะครับน้องปลา ขอโทษที่ทำให้เจ็บ พี่สัญญาว่าจะดูแลน้องปลาให้ดีกว่านี้” คนสำนึกผิด...ใช้กระดาษทิชชู่ซับน้ำออกจากบาดแผลให้น้องอย่างเบามือและหยิบผ้าเช็ดหน้าในกระเป๋ากางเกงพันไปรอบๆนิ้วชี้เพื่อกันไม่ให้เลือดมันไหลอออกมาอีก
“อย่าสัญญาเลยฮะ เพราะถ้าวันไหนพี่จงอินทำไม่ได้ พี่จงอินก็จะกลายเป็นเด็กเลี้ยงแกะ เป็นแฟนกันต้องไม่โกหกนะฮะ...หนูรู้ว่าพี่จงอินไม่ได้ตั้งใจ หนูไม่โกรธแฟนของตัวเองหรอกฮะ พี่จงอินอย่าคิดมากนะ หนูไม่เป็นอะไรแล้ว ^_^)” ทราบดี...ว่าจงอินก็ไม่อยากให้เรื่องแบบนี้เกิดขึ้น ทุกอย่างเป็นเพียงอุบัติเหตุและเขาเองก็วิ่งโดยไม่ทันได้มองว่าใครกำลังทำอะไรอยู่บ้าง แต่ที่ไม่ค่อยชอบใจเท่าไหร่ก็คือ...คำสัญญา
จำสิ่งที่คุณพ่อสอนได้เป็นอย่างดี...และท่านก็จะบอกเสมอว่าอย่าสัญญาอะไรเพียงเพราะอยากให้อีกคนยกโทษให้หรือเอ่ยเพื่อให้เรื่องที่เกิดขึ้นมันถูกคลี่คลาย น้องปลาชอบเล่นซนจนได้แผลอยู่บ่อยครั้ง และทุกครั้งที่ถูกดุเจ้าตัวก็จะสัญญากับคุณพ่อเสมอว่าจะไม่ซนอีกแล้ว แต่!!สุดท้ายก็ยังซนเหมือนเดิม คุณพ่อจึงดัดนิสัยด้วยการไม่พูดกับลูกชายคนนี้ไปหนึ่งวัน น้องปลาจึงเข้าใจ...ว่าการพูดอะไรออกไปโดยไม่ได้เกิดจากการสำนึกผิดจริงๆมันทำให้เขากลายเป็นเด็กที่ชอบพูดโกหกและจะไม่มีใครอยากคุยด้วย แถมยังไม่มีใครเชื่อคำพูดของเขาอีกเลย
ความเชื่อใจเป็นสิ่งสำคัญ...อย่าทำลายสิ่งนั้นเพียงสัญญาจอมปลอม
"ขอบคุณนะครับน้องปลา ขอบคุณที่ไม่โกรธพี่" ไม่รู้จะเอ่ยคำใดนอกจากการขอบคุณเพราะความรู้สึกต่างๆมันกำลังตีรวนกันอยู่ในอก ดีใจที่น้องไม่โกรธ เสียใจที่ดูแลน้องไม่ดี บ้างานทั้งๆที่เป็นวันหยุด การพาแฟนมาเที่ยวกลับเป็นเสิ่งที่ทำให้น้องได้รับบาดเจ็บ และ....
“พี่จงอิน!!!...หมวกล่ะฮะ! หมวกของพี่คริสจ๋าอยู่ไหน พี่จงอินลืมไว้ที่ร้านไอติมหรือเปล่าฮะ?” ความวัวยังไม่ทันหาย ความของแพงก็ยังลืมไว้ที่ร้านไอศกรีมอีก มัวแต่เป็นห่วงอาการบาดเจ็บจนลืมของทุกอย่างไว้ในร้าน ทั้งกระเป๋า โทรศัพท์มือถือและหมวกใบโปรดที่น้องปลาตั้งใจซื้อไปฝากพี่เขย
“น้องปลารอพี่อยู่ที่นี่ก่อนนะครับ เดี๋ยวพี่จะรีบไปเอาของมาให้” กลับไปที่ร้านไอศกรีมเหมือนถูกวิญญาณนักวิ่งเข้าสิง และค่าเครื่องดื่มกับค่าของหวานก็ยังไม่ได้จ่าย แถมยังลืมของสำคัญต่างๆไว้อีก
ส่วนน้องปลา...ก็ยืนล้างเสื้อที่เปื้อนคราบไอศกรีมไปเรื่อยๆเพราะมันเป็นเสื้อตัวโปรดที่พ่อซื้อให้ จะทิ้งก็เสียดาย คุณค่าทางใจมันแพงกว่าราคาของเสื้อตัวนี้เสียอีก แต่!!การถูกทิ้งให้อยู่คนเดียวในห้องน้ำสาธารณะก็ใช่ว่าจะไม่กลัว คนเริ่มเยอะและถึงแม้จะเดินเข้าเดินออกเพื่อทำธุระส่วนตัวแล้วก็ออกไป แต่เขาก็ยังหวั่นใจอยู่ดี เด็กน้อยย้ายตัวเองไปที่อ่างล้างหน้าด้านในสุดเพราะไม่ค่อยมีใครเข้ามาใช้และจะได้ไม่ต้องไปอยู่ใกล้กับคนอื่น จนกระทั่ง.....
ความหวาดกลัวในอดีต...ได้มายืนอยู่ต่อหน้า
กลัวจนก้าวขาไม่ออก...เพราะไม่คิดว่าจะได้เจอผู้ชายคนนี้อีกครั้ง คนที่ทำให้เขาไม่อยากไปโรงเรียนและก็ไม่ได้ไปอีกเลยนับจากวันนั้น ความทรงจำอันเลวร้ายถูกฉายให้เห็นเป็นฉากๆ การถูกทำร้าย การถูกกลั่นแกล้ง ทุกๆความเจ็บปวดมันยังคงติดค้างอยู่ในใจ แผลเป็นบนใบหน้าคือสิ่งที่ตอกย้ำเขาอยู่ทุกครั้งเมื่อส่องกระจก ยิ่งได้มาเจอกับผู้ชายคนนี้ ตอนนี้ ตรงนี้ก็ยิ่งทำให้สิ่งที่อยากลืมกลับยากกว่าวันไหนๆ สองขาเรียวยาว...ก้าวถอยหลังจนติดกำแพงเมื่อความหวาดกลัวเดินเข้ามาใกล้ๆพร้อมกล่าวทักทายด้วยเสียงทุ้มที่เป็นเอกลักษณ์
“สวัสดี...ไม่ได้เจอกันนานเลยนะ!!”
“ยะ....ยงกุก!!!!!”
3 ปีที่แล้ว ณ โรงเรียนมัธยมแห่งหนึ่ง
วันนี้มีวิชาพละแต่เช้า...นักเรียนชายต่างเปลี่ยนเสื้อผ้าอยู่ในห้องเรียนโดยไม่สนว่าใครจะแก้ผ้าจนหมดหรือค่อยๆเปลี่ยนทีละชิ้น ส่วนนักเรียนหญิงก็เดินไปเปลี่ยนเสื้อผ้าในห้องน้ำเหมือนเช่นทุกครั้ง ยกเว้นก็แต่...เด็กชายโอเซฮุนคนเดียวเท่านั้นที่ยังไม่ยอมเปลี่ยนชุด เพราะผิวขาวเนียนและใบหน้าสวยหวาน มันทำให้เขาถูกเพื่อนผู้ชายแกล้งอยู่เป็นประจำ บางคนก็ว่าเขาไม่ใช่เด็กผู้ชาย บางคนก็เดินมาจับหรือสัมผัสตามร่างกาย และหนักที่สุดก็คือ...โดนจับถอดกางเกงแล้วผลักลงไปในบ่อบัวข้างสนามฟุตบอล เขาไม่ได้เกลียดวิชาพละ แต่เกลียดที่ต้องมาเปลี่ยนเสื้อผ้าที่โรงเรียน
จากที่ต้องรอให้เพื่อนๆลงไปรวมตัวที่สนามให้หมดแล้วค่อยเปลี่ยนเสื้อผ้า เด็กชายโอเซฮุนก็เริ่มนำเสื้อผ้ามาเปลี่ยนในห้องน้ำชาย แต่แล้ววันหนึ่ง...ก็เกิดเรื่องเลวร้ายขึ้นกับเขา น้องปลาไม่เคยคิดว่าเรื่องแบบนี้จะเกิดขึ้นในโรงเรียน ห้องน้ำห้องเดิม ประตูบานเดิม เวลาเดิม แต่ทุกอย่างหลังจากวันนั้นมันก็ไม่เหมือนเดิมอีกเลย ห้องน้ำชายถูกพวกรุ่นยึดเป็นที่สูบบุหรี่โดยที่เขายังไม่ได้เริ่มเปลี่ยนเสื้อผ้าเลยสักชิ้น ใจหนึ่งก็กลัวรุ่นพี่ ใจหนึ่งก็เกรงว่าจะไปเรียนไม่ทัน รอแล้วรอเล่าพวกรุ่นพี่ก็ยอมออกไปจากห้องน้ำเสียทีและเขาก็ไม่อาจทนต่อกลิ่นเหม็นๆของบุหรี่ได้อีกแล้ว
แกร๊กก!!
“เฮ้ยยย...มึงมาแอบดูพวกกูทำไม ไอ้หน้าหวาน!!!”
“ปะ...เปล่านะ เราแค่จะมาเปลี่ยนชุดพละ”
“ห้องน้ำมีเป็นร้อยๆห้อง มึงจะเข้ามาห้องนี้ทำไมถ้ามึงไม่ได้จงใจมาแอบดูพวกกู”
“ก็บอกว่าเปล่าไง เราแค่จะมาเปลี่ยนเสื้อ แค่ก ๆ ๆ ๆ”
“จะหนีไปไหน มึงจะไปฟ้องครูใช่ไหม...บอกพวกกูมาเดี๋ยวนี้!!”
“โอ๊ยย....เราเจ็บนะ!! เราไม่ได้จะไปฟ้องคุณครู เราจะไปเปลี่ยนชุดที่อื่นเดี๋ยวเราเรียนไม่ทัน แล้วเราเหม็นบุหรี่ด้วย แค่ก ๆ ๆ”
“กูจะรู้ได้ไงว่ามึงไปเรียน งั้นเอาแบบนี้...มึงเปลี่ยนชุดตรงนี้เลย ตรงหน้ากู แล้วเดี๋ยวพวกกูจะลงไปส่งมึงที่สนาม ถ้าไม่ทำ!!...พวกกูจะถือว่ามึงโกหก”
“ปล่อยเราไปเถอะ เราไม่ได้ไปฟ้องคุณครูจริงๆ แค่ก ๆ ๆ”
“เฮ้ยย...พวกมึง!! จับมันไว้ดิ่”
“อย่านะ จะทำอะไร ปล่อยเราไปเถอะ โอ๊ยย....!!!! พอแล้ว เรากลัวแล้ว เราเจ็บ ฮึกกก...เลือดด!!! ฮือออออ ): ”
“มึงจำแผลนี้ไว้ให้ดีนะไอ้หน้าหวาน ถ้ามึงคิดจะไปฟ้องครู มึงโดนหนักกว่านี้แน่ๆ จำไว้!!”
มีดคัตเตอร์...ถูกกรีดลงบนแก้มด้านขวาพร้อมการถูกข่มขู่ที่ทำให้รู้สึกหวาดกลัวไปหมด ถึงแผลจะไม่ลึกมาก ไม่ต้องเย็บหรือต้องไปนอนรักษาตัวอยู่ในโรงพยาบาล แต่มันก็ทำให้วัยเด็กอันแสนสดใสกลับกลายเป็นความหวาดระแวงและไม่ไว้ใจคนแปลกหน้าอีกเลยจนถึงวันนี้ ส่วนเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดก็ต้องเก็บไว้เป็นความลับเพราะไม่อยากให้คริสต้องไปขึ้นโรงขึ้นศาล แค่ถูกเพื่อนผลักตกน้ำพี่เขยคนนี้ก็แทบไปร้องเรียนถึงกระทรวงศึกษาธิการ ยอมรับว่าสิ่งที่เกิดขึ้นกับตัวเองถือเป็นเรื่องใหญ่ แต่เขาก็ไม่อยากให้ใครต้องมาคอยเป็นห่วง และรอยแผลบนแก้ม...ก็ต้องสร้างเรื่องโกหกว่าเล่นกับเพื่อนแล้วเกิดความผิดพลาด
และตอนนี้มันก็อาจจะเป็นความผิดพลาด......อีกครั้ง
“ไม่ได้เจอกันซะนาน โตขึ้นเป็นกองเลยนะไอ้หน้าหวาน” ยิ้มร้าย...ก่อนกล่าวทักทายแล้วเดินเข้าไปหาเด็กน้อยที่กำลังยืนตัวสั่นด้วยความหวาดกลัว
“................!!!!” ไม่รู้จะหลบไปทางไหน เพราะตัวเองเลือกที่จะเข้ามายืนตรงนี้ตั้งแต่แรก แผ่นหลังติดกำแพง ประตูก็อยู่ไกลเกินจะวิ่งหนีได้ทัน ส่วนคนที่เข้ามาทำธุระในห้องน้ำก็ไม่ได้สนใจว่าใครทำอะไรอยู่บ้างเพราะต่างคนต่างก็รีบทำเรื่องส่วนตัวแล้วก็เดินจากไป
เหงื่อเริ่มซึมตามไรผม มือสั่น ใจเต้นเกินจะควบคุม...อยากเอ่ยขอความช่วยเหลือแต่สมองเหมือนจะหยุดทำงาน ทุกๆภาพของวันอันแสนเจ็บปวดในอดีตมันเริ่มวนเวียนซ้ำๆคล้ายการกรอภาพกลับไปกลับมา ไม่อยากให้เรื่องร้ายๆแบบนั้นเกิดขึ้นอีกและคนที่น้องปลาคิดถึงมากที่สุดในตอนนี้ก็คือพี่จงอิน เด็กน้อยได้แต่ภาวนาอยู่ในใจ...ขอให้แฟนผิวเข้มกลับมารับเขาให้ทันก่อนที่ทุกอย่างจะสายเกินไป
“เจอตัววันนี้ก็ดีเหมือนกัน กูจะได้สะสางเรื่องเก่าๆให้มันจบไปสักที”
“ระ...เรื่องอะไร โอ๊ยย!! เจ็บนะ ปล่อย!!”
“ก็เรื่องที่กูถูกไล่ออกจากโรงเรียนไง ตกลงวันนั้นมึงไปฟ้องครูจริงๆใช่ไหม!!!”
“เปล่านะ! เราไม่รู้เรื่อง เราไม่ได้ฟะ...ฟ้อง โอ๊ยยย!!!”
ใครจะไปรู้...ว่าหลังจากเกิดเรื่องแล้วเป็นเช่นไรเพราะน้องปลาก็ไม่ได้ไปโรงเรียนอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น คริสไปลาอออกให้น้องด้วยตัวเองและจ้างครูพิเศษมาสอนที่บ้านในเดือนถัดมา ไม่มีเพื่อนโทรมาหาหรือถามไถ่ว่าทำไมถึงลาออก การมีและไม่มีเขาอยู่ในโรงเรียนมันไม่เคยสำคัญต่อใครทั้งนั้น ไปเรียนได้เพียงสามอาทิตย์ก็ถูกเพื่อนแกล้ง แถมยังโดนรุ่นพี่ทำร้ายร่างกาย และตอนนี้ก็คล้ายจะเป็นเช่นนั้นเมื่อไหล่ลาดถูกมือหนากดเข้ากับกำแพง ใบหน้าหวานๆที่อีกฝ่ายชอบเรียกเริ่มบิดเบี้ยวเนื่องจากถูกบีบปลายคางไว้จนเจ็บร้าวไปหมด น้ำสีใสคลออยู่ที่หน่วยตาทั้งสองข้างเพราะทั้งเจ็บทั้งหวาดกลัวเกินจะอดกลั้น
และ.......
“น้องปลาคร้าบบบบ เรากลับบ้านกันเถอะ พี่ซื้อขนมมาเต็มละ...เลย!!?”
“พี่จงอินช่วยหนูด้วย!!!”
และสิ่งที่เด็กน้อยภาวนาอยู่ในใจก็เป็นผลเมื่อคนที่คิดถึงกลับมาทันก่อนที่ร่างกายของเขาจะเจ็บมากไปกว่านี้ น้องปลารีบเอ่ยขอความช่วยเหลือและเหมือนจะมีแรงขึ้นมาทันทีเมื่อได้เห็นหน้าหนุ่มผิวเข้ม ส่วนคนที่เห็นแฟนของตัวเองกำลังถูกทำร้ายก็รีบทิ้งของหวานมากมายรวมถึงหมวกใบสำคัญลงกับพื้นเหมือนสิ่งไร้ค่า แล้วตรงเข้าไปกระชากคอยงกุกออกจากน้องปลาด้วยความโมโหและเหวี่ยงจนล้มลงไปกองกับพื้น
"พี่อยู่ตรงนี้แล้ว น้องปลาไม่ต้องกลัวนะครับ ไม่มีใครทำอะไรน้องปลาได้อีกแล้ว"
ตอนนี้...คนที่เข้ามาทำธุระส่วนตัวในห้องน้ำต่างเดินหนีกันไปคนละทิศละทางเมื่อเจอเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นด้านใน จงอินกอดเด็กน้อยเอาไว้แน่นพร้อมลูบหลังไปมาเพื่อปลอบใจ ความสั่นไหวของคนในอ้อมอกทำให้เขารู้ได้ทันทีว่าน้องกลัวมากแค่ไหน แต่!!!การปลอบใจก็ต้องเปลี่ยนเป็นการเตือนภัยเมื่อคนที่ถูกเหวี่ยงจนล้มคว่ำลุกขึ้นมาอีกครั้งและทำท่าเหมือนจะเตะเข้าที่แผ่นหลังของหนุ่มผิวเข้ม
“พี่จงอินระวัง!!!”
ร่างน้อยๆ...พยายามเบี่ยงกายเพื่อให้พวกเขาทั้งคู่รอดพ้นจากการถูกสวนกลับด้วยฝ่าเท้า แล้วก็เป็นจงอินที่รีบดันน้องปลาให้เข้าไปหลบอยู่ในห้องน้ำห้องหนึ่งก่อนเหวี่ยงหมัดเข้าใส่ใบหน้ายงกุกด้วยความแรง มือ เท้า เข่า ศอก...ถูกอัดใส่ร่างคนที่ทำให้แฟนเด็กมีอันตรายอย่างไม่นึกว่าชายคนนี้จะเสียชีวิต จงอินเสยผมชื้นเหงื่อเมื่อเห็นว่ายงกุกนอนแน่นิ่งและไม่อาจลุกขึ้นมาทำร้ายเขาได้อีก แล้วรีบพาเด็กน้อยออกไปจากที่นี่ทันที แต่!!!ในขณะที่กำลังจะหยิบของต่างๆที่ทิ้งไว้บนพื้นก่อนหน้านั้นกลับบ้านไปด้วย น้องปลาก็รีบวิ่งเข้าไปหาร่างที่นอนไร้สติอีกครั้ง กำปั้นน้อยๆ...ทุบลงไปบนหลังของยงกุกด้วยแรงเท่าเด็ก พร้อมเอ่ยคำที่ทำให้เขารู้สึกสงสัยและไม่เข้าใจ
“นี่แหนะ...ไอ้ยงกุก!! เจ็บบ้างแล้วใช่ไหม สมน้ำหน้า...ชอบแกล้งคนอื่นดีนัก นี่แหนะ...เจ็บใช่ไหม นี่แหนะ ตายไปเลย!!!!”
“พอแล้วครับน้องปลา พอแล้ว พอแล้ว เดี๋ยวเจ็บมือนะครับ เรากลับบ้านกันดีกว่า”
การเอ่ยชื่อผู้ชายคนนั้น การแสดงความโกรธแค้น สิ่งต่างๆที่เกิดขึ้นในห้องน้ำ ทุกอย่างทำให้จงอินรู้สึกสับสนไปหมด เป็นวันที่บ้าบอที่สุดวันหนึ่งก็ว่าได้ มันเหมือนมีแต่ความผิดพลาดที่เกิดขึ้นจากการที่เขาใส่ใจน้องปลาน้อยเกินไป ถ้ามาช้ากว่านี้แล้วน้องถูกทำร้ายจนถึงขั้นเลือกตกยางออก คนอย่างคิมจงอินจะเอาอะไรมาชดเชยได้ รู้ทั้งรู้...ว่าน้องปลากลัวคนแปลกหน้าแต่ยังทิ้งน้องไว้คนเดียว รู้ทั้งรู้...ว่าเป็นวันหยุดแต่ยังนั่งตอบเมลลูกค้า มันโทษใครไม่ได้จริงๆสำหรับเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในวันนี้
...
...
...
19.05 น.
VROOMMMM!!!!
เป็นการเดินทางกลับบ้านโดยไร้เสียงพูดคุย...และความสงสัยของจงอินก็ยังไม่ได้รับความกระจ่าง เป็นห่วงแค่ไหน...ก็ไม่อาจเอ่ยถามถึงสิ่งที่เกิดขึ้น น้องเป็นอย่างไรบ้าง เจ็บตรงไหนมากน้อยเท่าใดหรืออยากไปหาหมอหรือเปล่า ทุกๆอย่างที่อยากพูดอยากทราบมันถูกกลืนหายไปกับความสับสนภายในใจ มือหนาประคองเด็กน้อยเข้าสู้อ้อมอกอีกครั้งแล้วอุ้มขึ้นมาที่ห้องนอนทันที ส่วนน้องปลา...ก็ไม่รู้จะเริ่มต้นเล่าเรื่องต่างๆจากตรงไหนก่อนดี มันลังเล อัดอัดและสับสนไม่ต่างไปจากจงอินเลยสักนิด เรื่องของยงกุกมีแค่เขากับอี้ชิงเท่านั้นที่รู้ มันเป็นความลับระหว่างพี่น้อง แล้วถ้าเล่าให้คนอื่นฟัง...มันก็คงไม่ใช่ความลับ
แต่...คนเป็นแฟนกันต้องไม่โกหก??!
“น้องปลาครับ...ไปอาบน้ำก่อนนะครับ เหนื่อยมาทั้งวันแล้ว เดี๋ยวพี่จะเตรียมชุดนอนไว้ให้นะครับ” วางเด็กน้อยลงบนเตียงอย่างเบามือเมื่อเดินเข้ามาในห้อง แต่รอยเปื้อนของไอศกรีมมันทำให้จงอินต้องบอกให้น้องไปอาบน้ำเพราะเกรงว่าจะไม่สบายตัว
ความเงียบ...คือคำตอบที่เขาได้รับ แต่ใช่ว่าจะรู้สึกหงุดหงิดเพราะน้องปลาอาจจะยังเสียขวัญกับเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่อยากคาดคั้น ไม่อยากหาคำตอบและได้แต่ถอนหายใจเพื่อเป็นการระบายความอึดอัด ขายาวในกางเกงยีนส์สีเข้มก้าวไปที่ตู้เสื้อผ้าเพื่อเตรียมชุดนอนให้เด็กน้อย แต่!!!ยังไม่ทันเดินไปถึงไหน เสียงเรียกจากคนที่นั่งอยู่บนเตียงก็ดังขึ้นเสียก่อน และยังเอ่ยเป็นชื่อที่เขาไม่ได้ยินมานานหลายปี?
“คุณคิมมมม....มมม”
มันเคยป็นชื่อ...ที่คนสำคัญที่สุดคนหนึ่งใช้เรียกเขาอยู่เป็นประจำ คุณคิมตื่นได้แล้ว...แม่จะไปส่งที่โรงเรียนค่ะ คุณคิมชอบกินไก่...แม่ก็เลยทำเยอะไปหน่อย คุณคิม...แม่รักคุณคิมนะคะ แต่แม่ไม่ไหวแล้วจริงๆ แม่ขอโทษนะคะคุณคิม แม่รักลูกมากๆนะคะ...แล้วท่านก็จากไป นึกไม่ถึงว่าน้องปลาจะเรียกเขาด้วยคำคำนี้ เพราะมีคุณแม่คนเดียวที่เรียกเขาอย่างนั้น จงอินโถมกาย...โอบกอดเด็กน้อยด้วยความดีใจและไม่รู้ว่าดีใจที่น้องเรียกเขาแบบนั้นหรือที่น้องยอมพูดกับเขาสักทีหลังจากที่นั่งเงียบมานาน
ส่วนเด็กน้อย...ก็กอดตอบความอบอุ่นเอาไว้แน่นเช่นเดียวกัน เขายอมแล้วและจะยอมทุกอย่างถ้าคนคนนั้นคือ...คุณคิม ใครเป็นคนพิเศษก็จะตั้งชื่อให้ใหม่ ใครใจดี...ก็จะได้รับการเอาใจใส่ ใครปกป้อง...ก็จะได้ความรักเป็นการตอบแทน ในโลกใบนี้ไม่มีใครยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อเจ็บแทนใครทั้งนั้น แต่ผู้ชายคนนี้ยอมเสี่ยงชีวิตเพื่อปกป้องเขาจากการถูกทำร้าย น้องปลาไม่อยากปิดบังเรื่องทั้งหมดเอาไว้อีกแล้ว และการบอกความจริงก็อาจทำให้สบายใจกว่าที่เป็นอยู่ ปากบางสีหวาน...เอ่ยเล่าอดีตอันแสนเจ็บปวด แม้อ้อมกอดที่โอบไว้จะเริ่มกระชับแน่นขึ้น แต่น้ำตาก็พาลไหลออกมาอยู่ดี มันจะไม่เกิดขึ้นอีกใช่ไหม? ผู้ชายคนนั้นจะกลับมาทำร้ายกันอีกหรือเปล่า?? และคนฟัง...ก็จะไม่ให้ใครหน้าไหนมาทำให้แฟนของเขาเจ็บปวดได้อีกต่อไป
ความเงียบ...เข้าปกคลุมห้องของจงอินอีกครั้ง และเหลือไว้เพียงเสียงลมหายใจที่กำลังผ่อนเข้าออกอย่างสม่ำเสมอ น้องปลาหลับไปได้สักพักพร้อมกับเรื่องราวในอดีตที่อยากจะลืม มือหนาลูบหลังคนใจเสียด้วยความหวงแหน ยิ่งได้ฟังเรื่องราวทั้งหมดในวันนี้ก็ยิ่งหวงมากขึ้นกว่าเดิม จงอินเข้าใจแล้ว...ว่าทำไมรุ่นพี่คนสนิทถึงได้เป็นห่วงน้องเมียขนาดนี้ เข้าใจแล้ว...ว่าทำไมน้องถึงกลัวคนแปลกหน้าและเข้าใจแล้ว...ว่าทำไมน้องถึงไม่มีเพื่อนหรือไม่ได้ไปโรงเรียนเหมือนกับเด็กคนอื่นๆ การถูกแกล้งเป็นเรื่องปกติของเด็กผู้ชาย...แต่ถ้าเล่นแรงเกินไปจนถึงขั้นนั้นมันก็คงไม่มีใครทนได้ ขีดจำกัดของความอดทนมันมีไม่เท่ากัน บางคนอาจสู้ไหว แต่อีกหลายคน...มันก็เกินจะกลั้น
อ้อมกอดของความเป็นห่วง...เริ่มคลายลงแล้วค่อยๆขยับกายลงจากที่นอนเพื่อไปเอาผ้าขนหนูมาเช็ดตัวให้เด็กน้อย จงอินเดินตรงไปที่ห้องน้ำแล้วหยิบอุปกรณ์ต่างๆออกมาทันที มือหนาเริ่มถอดเสื้อออกจากร่างกายของน้องปลาจนหมดและทุกสัดส่วน ทุกความขาวเนียน ทุกความเย้ายวนที่เห็นอยู่ตรงหน้าก็ไม่ได้ทำให้จงอินรู้สึกอะไรมากไปกว่าการอยากปกป้องและถนอมทุกอย่างเอาไว้ให้ดีที่สุด แฟนคนนี้จะคอยดูแล คอยเอาใจใส่พร้อมกับปรับปรุงตัวให้ดีขึ้นเพื่อพิสูจน์ให้ผู้ใหญ่เห็นว่าเขารักน้องปลาด้วยหัวใจที่แท้จริง
ผ้าขนหนูเนื้อนุ่มชื้นน้ำ...ลูบไปบนใบหน้าจิ้มลิ้มอย่างเบามือ ตามด้วยส่วนเว้าส่วนโค้งจนถึงเอวคอดแล้วบิดผ้าขึ้นจากน้ำอีกครั้งเพื่อเช็ดส่วนล่างทั้งหมด และเมื่อสะอาดดีแล้ว...จงอินก็สวมชุดนอนให้น้องทันทีพร้อมห่มผ้าให้เสร็จสรรพ น้องปลาคงเหนื่อยกับสิ่งที่เกิดในวันนี้จริงๆเพราะขนาดถูกเขาเช็ดตัวอยู่นานก็ยังไม่ตื่น และพรุ่งนี้เช้าหนุ่มผิวเข้มก็หวังเพียงว่าน้องปลาจะกลับมาเป็นเด็กที่ร่าเริงเหมือนเดิม เด็ก...ที่พูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด ขี้อ้อน ช่างเอาอกเอาใจ เป็นห่วงเป็นใยทุกคนและเป็นที่รักของคนทั้งบริษัทบ้านปลา
จุ้บบ!!!
“ฝันดีนะครับ...ปลาตัวน้อยของคุณคิม”
ปากหยัก...จูบราตรีสวัสดิ์ลงบนหน้าผากของน้องปลาอย่างแผ่วเบาพร้อมเอ่ยชื่อพิเศษที่ไม่เคยคิดว่าจะได้ยินมันอีกครั้งจากคนที่เริ่มสานสัมพันธ์มาได้ไม่นาน เป็นความประทับใจที่ยากจะลืมและไม่รู้ว่าจะเรียกสิ่งนั้นเช่นไร ความบังเอิญ โชคชะตาหรือว่าพรหมลิขิต ใครจะว่าเขาน้ำเน่าเต่าล้านปีก็ไม่สน เพราะน้องปลาทำให้เขารู้สึกแบบนั้นจริงๆ เมื่อเด็กน้อยสบายตัวไปแล้วก็ถึงเวลาที่เขาจะต้องอาบน้ำเข้านอนเสียที ใช่ว่าไม่เหนื่อยกับเรื่องต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้ แต่ความสุขที่แอบซ่อนอยู่ในเรื่องราวนั้นๆก็พอจะเยี่ยวยาหัวใจของเขาได้บ้าง
(คร่อกกกฟี้ ZZzzzzzzZZzzZZ)
100%
เป็นกำลังใจให้ปลาตัวน้อยกับคุณคิมด้วยนะคะ
ขอบคุณนักอ่านทุกคนมากๆค่ะ
#ฟิคน้องปลา
ความคิดเห็น