คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ปลาตัวที่ 13
ปลาตัวที่ 13
บริษัท มีปลา
06.00 น.
Rrrr!!!
Rrrr!!!
เสียงเครื่องมือสื่อสารที่ดังขึ้นในตอนเช้า...มันก็ทำให้คนที่รู้สึกว่าตัวเองยังหลับไม่เต็มอิ่มหงุดหงิดมากจนต้องรีบคว้าตัวต้นเสียงมากดรับโดยไม่ได้ดูว่าใครเป็นคนโทรเข้ามาและโทรศัพท์ก็ไม่ใช่ของของตัวเองอีกด้วย มือบางแนบสมาร์ทโฟนไว้บนหูในขณะที่ตัวเองก็นอนตะแคงกอดก่ายร่างของสามีไว้เหมือนเดิม
“สวัสดีครับ...บริษัทมีปลาครับบบ”
(เจ้าคริสไปไหน...อี้ชิง?!!! เรียกมันมาคุยกับป๊าเดี๋ยวนี้!!!!)
“...........!!???”
(ได้ยินที่ป๊าพูดหรือเปล่าอี้ชิง...ป๊าบอกให้เรียกเจ้าคริสมาคุยกับป๊าเดี๋ยวนี้!!)
“ครับๆ ๆ...ได้ยินครับ”
คนเป็นภรรยา...ตาสว่างทันทีเมื่อได้ยินเสียงทุ้มใหญ่ของพ่อสามีที่พูดด้วยน้ำเสียงดุดันเหมือนโมโหและโกรธอยู่ที่ปลายสาย พร้อมดีดตัวลุกขึ้นนั่งหลังตรงในสภาพหัวฟูเพราะถูกน้ำเสียงที่ทรงอำนาจกระชากสติออกจากหมอนใบโต และรีบปลุกคนข้างกายที่ยังนอนหลับสบายให้ตื่นมารับโทรศัพท์ด้วยความร้อนรน
“พี่คริส...ตื่นนน!!! พี่คริส!!”
“สะกิดกันแต่เช้าเลยนะคะน้องอี้ เมื่อคืนยังสลบคาอกพี่อยู่เลย แล้วทำไมเช้านี้ถึงมีแรงได้ล่ะคะ หื้มม?”
“มีแรงบ้าอะไรล่ะพี่คริส!! อย่ามาหื่นตอนนี้ได้ไหมปะ...ป๊า อ๊ะ! อย่าสิพี่คริส!! อื้มมม!”
“อย่าดิ้นสิคะน้องอี้...เช้านี้อยากเล่นบทอะไรดีเอ่ย?”
เพี๊ยะ!!!!!
อี้ชิง...รีบยัดเครื่องมือสื่อสารที่มีพ่อสามีรอสายอยู่ไว้ใต้หมอน เพราะกำลังถูกมือหนาทั้งล้วงทั้งบีบเค้นบั้นท้ายจนส่งเสียงร้องน่าอายออกมาอย่างห้ามความรู้สึกเอาไว้ไม่ได้ แต่พอได้จังหวะที่เจ้าของกายน่าหลงใหลเลื่อนตัวขึ้นและกำลังก้มหน้าเพื่อชิมยอดอกของเขา อี้ชิงจึงรีบฟาดมือลงบนหลังของสามีด้วยความแรง
“พี่คริส!!...น้องอี้บอกว่าอย่าเพิ่งหื่นตอนนี้!!! ป๊าโทรมา รอสายนานแล้วเนี่ย!!”
“ชิบหา............ย!!”
กายเปลือยเปล่าของคนที่กำลังคร่อมร่างภรรยา...แล้วก็เปลือยแบบนี้มาตั้งแต่เมื่อคืนรีบคว้าโทรศัพท์จากมือของอี้ชิงที่หยิบออกมาจากใต้หมอนเมื่อได้ยินชื่อของผู้ที่เป็นประมุขแห่งตระกูลอู๋ คริสรู้สึกแปลกใจและตกใจในคราวเดียวกันที่คนเป็นพ่อโทรมาในเวลาเช้าแบบนี้ เพราะปกติท่านจะไม่ค่อยโทรมาหาเท่าไหร่หรือถ้าไม่ใช่เรื่องสำคัญอะไรก็แทบจะไม่ได้สนทนากันเลยด้วยซ้ำ
“สวัสดี.....ป๊า”
(จะล่อเมียแต่เช้าเลยหรือไงเจ้าคริส!!?)
“ก็ทุกเช้านั่นแหละป๊า แล้วป๊าโทรมามี’ไร? ใครเป็นอะไรหรือเปล่า? ม๊าไม่ให้ทำการบ้านเหรอ...ถึงโทรมาป่วนผมแต่เช้า??”
(พูดแบบนี้เดี๋ยวฉันจะไปฟ้องม๊าแก...คอยดู!!!)
“ตกลงป๊าโทรมาทำไมเนี่ย? ถ้าไม่มีอะไรสำคัญผมจะวางแล้วนะ อารมณ์มันค้าง”
(อดเอาเมียสักวันมันจะตายหรือไงเจ้าคริส!!? แล้วที่ฉันโทรมาก็เพื่อจะถามว่าเมื่ออาทิตย์ที่แล้วแกรูดบัตรซื้อบ้าบออะไรตั้งหลายหมื่น ขาดอยู่อีกไม่กี่พันก็จะแสนแล้วนะ แกเอาเงินไปซื้ออะไร?? บอกฉันมาเดี๋ยวนี้!!)
“พาน้องปลาไปซื้อของ น้องอยากได้ชุดว่ายน้ำ พอดีบ้านเพื่อนผมเพิ่งทำสระว่ายน้ำใหม่ ผมก็เลยพาน้องปลาไปซื้อชุดว่ายน้ำ แล้วก็ซื้อห่วงยางเป่าลม แล้วก็ซื้อออ...เก้าอี้ที่ใช้นั่งริมสระด้วยป๊า ซื้อร่มเอาไว้กันแดดให้น้องปลา 2 อัน แดดมันร้อนเดี๋ยวน้องไม่สบาย ที่ซื้อไปทั้งหมดก็ของน้องปลาทั้งนั้นแหละป๊า ป๊าจะโวยวายทำไมเนี่ย?!!”
(ถ้าซื้อให้น้องปลาของป๊าก็แล้วไป แล้วยังขาดอะไรอีกไหม? ฉันจะได้ซื้อไปเพิ่ม?)
“แหมมมมมมม...ทีงี้ทำเป็นจะซื้อเพิ่ม แล้วถ้าผมบอกว่าเป็นของอี้ชิงล่ะ...ป๊าจะยอมแบบนี้ไหม?”
(ของเมียแก...แกก็ทำงานหาเงินซื้อให้เองสิ โตๆกันแล้ว)
ติ๊ดด!!
คนเป็นลูก...ได้แต่สายหัวไปมาเมื่อถูกผู้เป็นพ่อวางสายหลังจากที่โทรมาโวยวายเรื่องที่เขารูดบัตรเครดิตวันเดียวเกือบแสน แต่พอรู้ว่าเอาเงินซื้ออะไรหรือซื้อให้ใคร เสียงทุ้มใหญ่ทรงอำนาจที่พูดด้วยความโมโหในตอนแรกก็เปลี่ยนเป็นน้ำเสียงปกติ และถ้าคริสเดาไม่ผิด...พ่อคงพูดไปยิ้มไปแน่นอนเมื่อรู้ว่าเงินที่เสียไปหลายหมื่นมันคือการรูดบัตรเพื่อใช้ซื้อของให้เด็กน้อยที่พ่อหลงจนแทบซื้อเกาะส่วนตัวให้เป็นรางวัลเมื่อรู้ว่าน้องปลาสอบได้ที่หนึ่งตอนเรียนอยู่แค่ชั้น...ปอ6
และใช่ว่าพ่อของเขาไม่ชอบอี้ชิง...แต่การที่คริสแต่งงานมีครอบครัวและได้เป็นเจ้าของบริษัทมีปลาแทนเจ้าของเดิม นั่นก็ถือว่าเขาควรบริหารเงินรวมถึงค่าใช้จ่ายในส่วนของตัวเองให้ได้ ไม่ใช่ทำตัวเป็นเด็กที่คอยแบมือขอเงินพ่อแม่ตลอดเวลาหรือเอาบัตรเครดิตไปรูดซื้ออะไรตามอำเภอใจได้เหมือนตอนที่ยังเป็นวัยรุ่น แต่สำหรับน้องปลา...คือบุคคลยกเว้นของประมุขแห่งตระกูลอู๋เพราะไม่ว่าน้องปลาจะโตจนอายุ 16 ปีแล้วก็ตามที และฐานะทางบ้านก็ไม่ได้มีความขัดสนอะไร แต่พ่อของเขาก็ยังคอยตามใจอยู่เสมอ และต่อให้รูดบัตรเกินวงเงินเป็นสองเท่า...ท่านก็ไม่เคยบ่นเลยสักคำ
ส่วนเรื่องการซื้อนู่นนี่นั่นให้น้องปลาเยอะแยะ...คริสก็เห็นว่ามันจำเป็นทั้งนั้นไม่ว่าจะเป็นชุดว่ายน้ำ ครีมกันแดด ห่วงยางเป่าลมและอีกสารพัดสิ่งที่มันสามารถอำนวยความสุขความสบายให้กับน้องปลา แต่ก็มีของอยู่ชิ้นสองชิ้นที่คริสกับรุ่นน้องคนสนิทเจ้าของสระน้ำซื้อมาเพื่อสนองความต้องการของตัวเองล้วนๆ และของที่ว่าก็คือ...เตาปิ้งบาร์บิคิวรวมถึงสร้างเคาน์เตอร์เครื่องดื่มเล็กๆที่ตั้งเอาไว้ด้านข้างสระน้ำเพื่อความบันเทิงในการปาร์ตี้ยามค่ำคืน
จุ้บ!!
จุ้บ!!
จุ้บ!!
ปากคมก้มลงจูบแผ่นหลังขาวเนียน...ไล่ลงไปจนถึงสะโพกอวบของภรรยาสุดที่นอนหันหลังอวดเรือนร่างน่าฟัดหลังจากวางโทรศัพท์ไว้บนหัวเตียงเมื่อคุยสายกับคนเป็นพ่อเรียบร้อย เอวบาง สะโพกอวบ เรียวขายาวได้รูปมันเป็นภาพที่ทำให้คริสมองได้ไม่รู้เบื่อเลย ลิ้นอุ่นชื้น...ลากผ่านไปมาตามส่วนเว้าส่วนโค้งและเน้นหนักลงบนรอยแยกที่บั้นท้ายมากเป็นพิเศษ
“นอนท่านี้...มันยั่วกันชัดๆเลยนะคะน้องอี้!”
“น้องอี้...อ๊ะ!! เปล่ายั่วสักหนะ...หน่อย ซี๊ดดด!!”
เสียงตอบขาดๆหายๆ...เพราะรู้สึกหวาบหวามไปทั่วทั้งร่างกาย และอี้ชิงก็ไม่เคยเบื่อรสสัมผัสของสามีเช่นกัน มันเร้าร้อน รุนแรงและมีเสน่ห์ยากเกินจะถอนตัว อี้ชิงตามใจคริสได้เสมอสำหรับเรื่องบนเตียง แต่ถ้าเป็นเรื่องของงานหรือเรื่องของน้องปลา พี่ชายอย่างเขาขอมีหน้าที่ตัดสินใจเองทั้งหมด เพราะถึงแม้คุณพ่อจะยกกิจการให้สามีเป็นผู้ดูแล แต่ชีวิตของสัตว์น้ำทุกตัวที่อยู่ในร้าน...เขากับน้องปลาก็มีความรู้มากกว่าคริส ส่วนการบริหารงานด้านอื่นๆอย่างเช่น การรับลูกค้า การแพ็คปลาและการปกครองลูกจ้างในร้าน อี้ชิงก็ขอยกหน้าที่ตรงส่วนนี้ให้สามีเป็นคนจัดการเนื่องจากคริสมีความเด็ดขาดมากกว่า และกล้าตัดสินใจในเรื่องใหญ่ๆที่มันดูเหมือนจะเกินกำลังของเขา
“ปากบอกไม่ได้ยั่ว แต่ก้นเนี่ย..แอ่นจังเลยนะคะ แล้วแบบนี้มันหมายความว่ายังไง หื้มม?”
“ก็มันสะ...เสียว อ๊ะ!! แล้วป๊าโทรมามีเรื่องอะไร อ๊ะ!!...เหรอครับพี่คะ..คริส ซี้ดด!!”
“โทรมาบ่นอะไรไปเรื่อยเปื่อยนั่นแหละ อื้มมมม...น้องอี้อย่าไปสนใจท่านเลย”
เสียงทุ้มทรงอำนาจที่ได้ยินเมื่อตอนรับสาย...มันทำให้อี้ชิงรู้สึกเป็นกังวลจนต้องเอ่ยถามสามีออกไป ทั้งๆที่ร่างกายก็กำลังถูกเติมเต็มความรักให้แต่เช้า ร่างเปลือยเปล่าเคลื่อนไหวไปตามจังหวะและแรงอารมณ์ที่โหมอยู่ภายในจิตใจโดยไม่ต้องห่วงว่าวันนี้จะต้องรีบลงไปทำอาหารเช้าในครัวหรือปลุกน้องชายให้ตื่นเหมือนอย่างที่เคยทำอยู่ทุกวัน
เพราะน้องปลา...ก็คงอยากนอนกอดแฟนผิวเข้มให้เต็มอิ่มเช่นกัน >//<)
...
...
...
...
...
“อ๊ะ อ๊ะ พี่คริสส...”
“อื้มมม ซี้ดดด!!”
“ดะ...เดี๋ยวลงไปเปิด อ๊ะ...ร้านไม่ทัน พี่คริสช่วยระ...เร่งหน่อยครับ”
“ทันแน่นอนค่ะ ซี้ดด!! น้องอี้ไม่ต้องเป็นห่วง อ่าห์!!...ไปต่อในห้องน้ำนะคะ พี่ขออีกรอบเดียว”
“ไม่....อ๊ะ!!!”
08.31 น.
♪♫..♪♫♪....♪♫♪♫..♫♪♪♪...♫♪
เสียงนาฬิกาปลุก...รูปสัตว์ทะเลแสนน่ารักที่ตั้งอยู่บนหัวเตียงระหว่างโหลปลาของคุณส้มแป้นกับคุณมืดตื๋อ ส่งเสียงเพลงแบบเด็กๆเรียกให้กายสีน้ำผึ้งลืมตาตื่นในช่วงเช้าของวันศุกร์ ร่างสมส่วนเปลือยท่อนบนขยับกายเอื้อมมือไปกดสวิตช์ปิดต้นเสียงที่ทำให้ตื่น และล้มตัวลงนอนตะแคงมองเสี้ยวหน้าคนจิ้มลิ้มในชุดนอนลายเป็ดอย่างมีความสุข ปากคมยกยิ้มทรงเสน่ห์ แล้วใช้นิ้วโป้งเกลี่ยเบาๆไปที่แก้มกลมของปลาตัวน้อยเพื่อปลุกให้ตื่นเพราะเวลานี้พี่ๆทั้งสองคงเตรียมอาหารไว้รอแล้ว...และลงไปเปิดร้านตามปกติ
“อื้อออ...คุณคิมมมม หนูง่วงจังเลยฮะ” ส่งเสียงงัวเงียจน พูดแทบฟังไม่รู้เรื่องแล้วปีนขึ้นไปนอนทับบนอกเปลือยเปล่าสีเข้มทันที พร้อมกับซบหน้าหายใจรดต้นคอเจ้าของแผ่นอกกว้างเมื่อถูกปลุก
“ง่วงก็นอนต่อนะครับ เดี๋ยวพี่เกาหลังให้” ล้วงมือเข้าไปในเสื้อนอนลายเป็ดแล้วลูบหลังเด็กขี้อ้อนเบาๆ และต้องพยายามข่มอารมณ์บางอย่างเอาไว้เพราะกลัวเจ้าของผิวนุ่มจะรู้สึกได้ถึงฉลามเพชฌฆาตที่กำลังตื่นอยู่ใต้กางเกงนอนสีเข้ม
เมื่อวาน...จงอินเดินทางมารับปลาที่สั่งไว้เมื่อสองอาทิตย์ก่อน แต่พอจะกลับบ้านก็ถูกเสียงหวานๆของน้องเมียรุ่นพี่คนสนิทอ้อนให้นอนด้วยกันที่นี่ เพราะอย่างไรวันนี้เขาก็ต้องเดินทางมาที่ร้านของคริสอีกครั้งเพื่อมารับน้องปลาไปค้างที่บ้าน และเมื่อเห็นโอกาสดีๆรออยู่ตรงหน้า จงอินจึงตกปากรับคำทันที โดยไม่มีข้อแม้ แล้วโทรสั่งให้ลูกน้องในโรงงานขับรถอีกคันมารับเจ้าพวกหางสวยที่สั่งไว้ไปเก็บที่ห้องปลอดเชื้อ
จงอินรู้สึกเหมือนตัวเองจะเป็นบ้าเข้าไปทุกที เพราะปลาที่สั่งไว้ก็สามารถมารับของได้ในวันศุกร์ ซึ่งมันเลยกำหนดนัดมาหนึ่งวันและพาน้องปลากลับบ้านพร้อมกันก็ได้ แต่เลือกที่จะทำอะไรซ้ำซ้อน...วิ่งรถไปมาระหว่างบ้านตัวเองกับบริษัทมีปลาให้วุ่นวายไปหมด และถ้าไม่ได้ไปติดตั้งตู้ปลาให้กับลูกค้าตามตารางงาน...จงอินก็หมดค่าน้ำรถไปกับการเดินทางมาหาปลาตัวน้อยแทบทุกวัน
“นอนต่อไม่ได้แล้วฮะ...หนูต้องไปช่วยพี่อี้ทำงาน วันนี้คุณคิมช่วยหนูทำงานด้วยนะฮะจะได้รีบกลับไปเล่นน้ำด้วยกัน....หนูมีห่วงยางเป่าลมอันใหม่ด้วยนะ พี่คริสจ๋าเพิ่งซื้อมาให้ หนูอยากเล่น” เงยหน้าเอาคางเกยอกกว้างและพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุดทั้งๆที่ตาก็ปรือปรอยจนแทบจะลืมไม่ขึ้น
“อันเก่าก็มีตั้งห้าอัน...น้องปลายังเล่นไม่ครบเลยนะครับ จะเล่นอันใหม่อีกแล้วเหรอ??” เจ้าของสระน้ำรีบพูดปรามทันทีเพราะห่วงยางเป่าลมที่อยู่ในสระทั้งรูปปลาวาฬ ปลาโลมาและอีกสารพัดรูปสัตว์น้ำที่ลอยวนอยู่ในสระมันก็แทบไม่เหลือพื้นที่ให้ใครได้ว่ายน้ำเลยสักคน แล้วรุ่นพี่คนสนิทยังซื้อของเล่นชิ้นใหม่มาให้น้องปลาเพิ่มอีก
จุ๊บบ!!
จุ๊บบ!!
“ก็หนูอยากเล่นอันใหม่หนิฮะ อันเก่าเอาลมออกพับเก็บไว้ก่อนก็ได้ นะนะนะคุณคิมมมม...” ขยับตัวเล็กน้อยและก้มหน้าส่งอวัยวะที่พูดอ้อนเสียงอ่อนเสียงหวานจูบลงบนปากของคุณคิม และส่งยิ้มจนตาหยีเป็นรูปพระจันทร์เสี้ยวที่เป็นเอกลักษณ์
“โอเคครับ...คุณคิมยอมแล้ว น้องปลาอยากเล่นห่วงยางอันใหม่ก็เล่นไปเลย เดี๋ยวอันเก่าให้พี่ๆในโรงงานเอาลมออกให้นะคร้าบบบบบ” น้ำเสียงหวานๆ รอยยิ้มสวยๆและการโดนจูบเบาๆในยามเช้ามันพาให้หัวใจของผู้ถูกกระทำแทบหยุดเต้น และยอมตามใจทุกอย่างไม่ว่าปลาตัวน้อยอยากได้อะไร ส่วนห่วงยางเป่าลมอันเก่า จงอินก็จะวานให้ลูกน้องในบริษัทช่วยกันเอาลมออกให้ เพราะตอนได้ห่วงยางมาใหม่ๆ พวกลูกน้องก็แย่งกันใช้ปากเป่าลมเพื่อเอาใจน้องปลาเป็นการใหญ่ทั้งๆที่เครื่องเป่าลมแบบอัตโนมัติในโรงงานก็มี
“เนี่ยๆ...คุณคิมของหนูใจดีแบบเนี้ย หนูชอบบบบบ...หนูโชคดีที่สุดที่มีแฟนเป็นคนเก่ง ใจดี หล่อแล้วก็มีซิกแพคด้วย หนูรักคุณคิมนะฮะ(จุ๊บ)” รอบนี้ใช้อวัยวะเดิมจูบลงบนอกกว้างก่อนพูดความในใจออกมาทั้งหมด ส่วนคนฟังอย่างคิมจงอินก็ได้แต่นอนยิ้มจนปากจะฉีกไปถึงใบหู เพราะทั้งคำชม คำบอกรัก คำออดอ้อนต่างๆนานาที่ได้ยินได้สัมผัสมันทำให้รู้สึกดีจนอยากจับเด็กที่นอนอยู่บนอกมาฟัดแก้มให้ช้ำ ลำแขนที่มีมัดกล้ามกำลังดีสมสัดส่วนยกขึ้นมาโอบร่างนุ่มนิ่มในชุดนอนสุดโปรด และขยับอ้อมแขนให้แน่นขึ้นกว่าปกติด้วยความรู้สึกหวง มันเขี้ยวและรักปลาตัวน้อยอย่างที่ไม่เคยรักใครเท่านี้มาก่อน
“น้องปลาอยากแต่งงานกับคุณคิมเหมือนที่พี่อี้แต่งกับพี่คริสไหมครับ??”
“อยากฮะ...หนูอยากแต่งงานกับคุณคิม หนูจะแต่งงานกับคุณคิมคนเดียว แต่...ต้องให้อายุเยอะๆกว่านี้ก่อนนะฮะ”
“เยอะเท่าไหร่ดีครับ?...น้องปลาถึงจะแต่งงานกับพี่ได้”
“อืมมมม...19 ปีฮะ!!!”
เจ้าของกายสีน้ำผึ้ง...อยากหัวเราะให้ปลาที่ขายอยู่ในร้านได้ยินให้หมดเมื่อแฟนเด็กบอกตัวเลขของอายุที่คิดว่าจะแต่งงานกับเขาได้ เพราะจงอินคิดว่ามันจะมากกว่านี้ แต่ที่ไหนได้มันกลับห่างจากอายุจริงของปลาตัวน้อยตอนนี้แค่สามปีเท่านั้น แล้วอายุเพียงแค่ 19 ปีตามที่พูดออกมา...เจ้าตัวก็ยังเรียนในระดับมหาวิทยาลัยไม่จบเลยด้วยซ้ำ และสิ่งที่สำคัญไปกว่าอายุของน้องปลาก็คือ..การได้รับอนุมัติจากคุณลุงจีโฮ พี่อี้ชิงและเฮียคริสต่างหาก!!!
“เรื่องแต่งงานเอาไว้ว่ากันทีหลังนะครับ...ตอนนี้น้องปลาไปอาบน้ำก่อนดีกว่า จะได้ลงไปช่วยพี่ๆทำงาน แล้วจะได้กลับไปเล่นน้ำที่บ้านพี่เร็วๆ”
“คุณคิมไปอาบก่อนนะฮะ หนูขอนอนต่ออีกแป้บนึง”
“โอเค...เดี๋ยวพี่อาบเสร็จแล้วจะมาปลุกน้องปลาอีกรอบนะครับ”
ฟอดดด!!
หอมแก้มคุณคิมฟอดใหญ่เป็นคำตอบ...และย้ายตัวเองจากแผ่นอกกว้างลงมานอนบนเตียงตามเดิม ส่วนคนถูกหอมก็ยังยิ้มไม่หุบพร้อมกับลุกออกจากที่นอนและเอื้อมมือปิดสวิตช์โคมไฟดวงเล็กดวงน้อยรูปสัตว์น้ำบนกำแพงห้อง แล้วรีบเดินเข้าไปในห้องน้ำอย่างรวดเร็วเพราะฉลามเพชฌฆาตมันตึงจนปวดหนึบมาได้สักพัก เช้าแบบนี้...อะไรๆมันก็ตื่นไปตามธรรมชาติ ยิ่งเจอการจูบการหอมจากผิวกายนุ่มนิ่มสัมผัสอยู่นานสองนาน...ฉลามเพชฌฆาตก็ยิ่งตื่นง่ายกว่าปกติ
...
...
...
“ซี้ดดดด...น้องปลาาาาา อ่าห์”
ปลดปล่อยความอึดอัดจนรู้สึกสบายตัวมากขึ้น...และกำลังเอื้อมมือไปเปิดฝักบัวเพื่ออาบน้ำ แต่พอหันไปเห็นขวดแก้วที่บรรรจุของเหลววางอยู่บนชั้นกระจกตรงหน้าที่เป็นรูปสัตว์น้ำมากมาย มือที่คิดว่าจะเปิดฝักบัวแล้วเริ่มอาบน้ำก็ต้องหยุดค้างอยู่กลางอากาศ และมองขวดแก้วรูปปลาชนิดต่างๆด้วยความสงสัย ปลาดาว ปลาการ์ตูน ปลาวาฬ ปลาโลมา ซึ่งแต่ละขวดมันเอาไว้ใช้สำหรับทำอะไรบ้าง??
เป็นครั้งแรก...ที่จงอินได้มีโอกาสมานอนค้างอ้างแรมที่ห้องของปลาตัวน้อย แต่สำหรับการเข้ามาใช้ห้องน้ำถือว่าเป็นครั้งที่สองและมันก็ต่างไปจากครั้งแรกโดยสิ้นเชิง เพราะครั้งแรกที่ได้เข้ามาในนี้ก็ไม่ทันได้สนใจอะไรไปมากกว่าการรีบทำธุระของตัวเองให้เสร็จ แถมยังทะเลาะกับคริสจนโดนไล่ออกจากบ้าน เจ้าของกายสีน้ำผึ้งเปลือยเปล่า...มองไปรอบๆห้องน้ำอย่างพิจารณา และไม่คิดว่าแฟนของตัวเองจะชอบสัตว์น้ำมากถึงขนาดนี้ ของใช้ต่างๆเป็นรูปปลาทั้งหมด ผ้าเช็ดตัว ผ้าเช็ดเท้า ใยขัดผิวหรือแม้กระทั้งวัสดุที่ใช้สร้างห้องน้ำก็เป็นลายปลา กระเบื้อง โถส้วม อ่างล้างหน้า ล้วนแต่เป็นสีฟ้าน้ำทะเลและเป็นรูปสัตว์น้ำทั้งหมด ^0^
แต่เวลานี้...จงอินจำเป็นต้องหยุดการมองความอลังการของห้องน้ำไว้ก่อนเพราะยังไม่ได้คำตอบของเรื่องขวดแก้วรูปปลาต่างๆที่วางเรียงกันอยู่ตรงหน้า
แกร๊กก!!
“น้องปลาครับบบ...ครีมอาบน้ำอยู่ในขวดไหนครับ แล้วยาสระผะ...ผม (เหี้ยยยย!!)” พันผ้าขนหนูไว้รอบเอวพร้อมตะโกนและเปิดประตูห้องน้ำเดินออกมาถามเจ้าของห้องให้แน่ใจ เพราะเกรงว่าตัวเองจะใช้ของต่างๆในห้องน้ำไม่ถูกต้อง
แต่....ยังไม่ทันได้ถามให้จบประโยค จงอินก็ต้องสบถคำหยาบในใจเพราะคนที่บอกว่าขอหลับต่อเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมากำลังนอนเปลือยร่างที่เหลือเพียงกางเกงชั้นในสีขาวตัวบางติดกาย แล้วนอนเล่นเกมในโทรศัพท์มือถือของเขาอย่างไม่รู้สึกอะไรกับสิ่งที่ทำอยู่ในตอนนี้
เจ้าของดวงตาคมกริบ...จ้องความงามที่นอนอยู่บนเตียงด้วยความรู้สึกที่ยากเกินจะอธิบาย...ใช่ว่าไม่เคยเห็นอะไรแบบนี้มาก่อน เพราะเขาก็อาบน้ำให้น้องปลาอยู่บ่อยครั้ง แต่เมื่อต้องมาเห็นแบบไม่ได้มีการเตรียมใจเอาไว้หรือมีเหตุจำเป็นต้องเห็นน้องแก้ผ้า...หัวใจมันก็พลอยเต้นผิดจังหวะไปหมด
ปิ้ว ปิ้ว ปิ้ว!!!
ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง!!!
เสียงเกมยิงปลาใจร้ายในเครื่องมือสื่อสารของจงอิน...มันทำให้ผู้เล่นที่ถอดเสื้อผ้าเพื่อรออาบน้ำต่อจากหนุ่มผิวเข้มไม่ได้ยินเสียงเรียก เพราะกำลังผ่านด่านที่ตัวเองเล่นมานานเกือบสัปดาห์ก็ยังไม่ชนะสักที ร่างน่าฟัด...ในความคิดของคนมองพลิกกายนอนคว่ำยกขาสองข้างแกว่งไปมาเมื่อปลาใจดีที่เลือกเพื่อต่อสู้กับหัวหน้าที่เป็นปลาใจร้ายในด่านนี้กำลังจะพ่ายแพ้อีกครั้ง โดยที่ไม่รู้เลยว่าสิ่งที่ตัวเองกำลังทำอยู่นั้น...กำลังฆ่าใครบางคนให้ตายอยู่ที่หน้าห้องน้ำ
“เย้ๆ ๆ ๆ ชนะละ...แล้ว อ๊ะ!! คุณคิมมม” ถูกเจ้าของสายตาคมที่จ้องร่างของตัวเองอยู่นาน...กัดก้นอวบที่โผล่พ้นขอบกางเกงในออกมายั่วอารมณ์จนต้องร้องเสียงหลงด้วยความตกใจ แล้วโทรศัพท์ที่เล่นเกมยิงปลาใจร้ายผ่านด่านได้สำเร็จก็ร่วงลงพื้น
“บอกพี่ว่าขอนอนต่อ แล้วทำไมมานอนแก้ผ้าเล่นเกมแบบนี้ หื้มม?” จับร่างเปลือยยั่วยวนสายตาให้นอนหงาย และใช้กายสมส่วนของตัวเองคร่อมกักกันคนตัวเล็กกว่าเอาไว้ด้วยความรู้สึกมันเขี้ยว
“คุณคิมมากัดตูดหนูทำไม??...คุณคิมอยากเป็นปลาใจร้ายเหมือนในเกมเหรอฮะ” ยกแขนทั้งสองข้าง...คล้องคอเจ้าของรอยกัดแล้วพูดเจื้อยแจ้วไม่หยุด น้องปลาไม่ได้โกรธที่ถูกทำแบบนี้เพราะมันไม่ได้เจ็บอะไรมากมาย...แค่รู้สึกตกใจเล็กน้อยก็เท่านั้น
“ถ้าพี่เป็นปลาใจร้าย...แล้วปลาน้อยๆตัวนี้จะเอาชนะพี่เหมือนในเกมได้หรือเปล่าเอ่ย?” ก้มหน้ากระซิบคำถามทั้งหมดไปที่ข้างแก้มกลมๆของแฟนเด็กด้วยเสียงทุ้มนุ่มที่เป็นเอกลักษณ์ และใช้นิ้วลูบวนอยู่บนยอดอกสีหวานเหมือนจะเร่งเอาคำตอบว่าคนอย่างน้องปลาจะเอาชนะเขาได้หรือไม่!!!!
และแรงสัมผัสบนหน้าอก...ก็ทำให้คนไร้เดียงสากับอารมณ์ที่เริ่มก่อตัวขึ้นไม่สามารถตอบคำถามได้ เพราะกำลังรู้สึกวูบวาบไปทั่วร่างกายเหมือนได้นั่งอยู่บนเครื่องเล่นอันแสนหวาดเสียวในสวนสนุก
“หนะ...หนูไม่รู้ แต่...คุณคิมตัวใหญ่ มีกล้าม หนูคงสู้คุณคิมไม่ได้หรอกฮะ”
“สู้ไม่ไหว...ก็ต้องโดนปลาใจร้ายจัดการนะครับ ปลาตัวน้อยยย”
“อื้มมมมมม.....”
จบประโยคที่พาให้ใจคนฟังเต้นตึกตักเหมือนจะหลุดออกมานอกอก...เด็กน้อยไร้เดียงสาก็ถูกปลาใจร้ายในนามว่าคิมจงอินบดจูบด้วยอารมณ์ที่ควบคุมได้ยาก ลิ้นอุ่นชื้น...กวาดต้อนความหวานจากปากบางสีสดและเลื่อนจูบลงมาเรื่อยๆจากแก้มนุ่มไล่มาลำคอ หัวไหล่และหยุดที่ยอดอก แล้วดูดซับด้วยความทะนุถนอม น้องปลาเงยหน้าแอ่นกายขึ้นตามแรงอารมณ์ที่เพิ่งเคยได้รับและรู้สึกแบบนี้เป็นครั้งแรก มือบางจิกลงบนแผ่นหลังของคนที่ทำให้ตัวเองรู้สึกวาบหวามจนเกิดรอยเล็บบนผิวเข้มๆโดยไม่ได้ตั้งใจ แถมตอนนี้ยังรู้สึกปวดตึงที่ฉลามน้อยเหมือนอย่างที่เคยเป็นมาแล้วหลายครั้ง แต่ครั้งนี้มันรู้สึกมากเป็นพิเศษ
“อ๊ะ!! คุณคะ...คิมหนู ซี้ดดดด” ถูกลิ้นอุ่นชื้นและริมฝีปากของคนด้านบนบดคลึงยอดอกทั้งสองข้างสลับกันไปมาจนต้องเอ่ยเสียงร้องน่าอายอย่างไม่รู้ตัว
“อื้มมม...ยอมแพ้หรือยังครับ ปลาตัวน้อยของคุณคิม” ปากทำหน้าที่ถาม แต่เหมือนจะไม่ต้องการคำตอบเพราะเมื่อละริมฝีปากออกจากความหวานนุ่มที่ยอดอกของแฟนเด็ก จงอินก็ก้มลงจูบไปตามเอวคอดและล้วงมือผ่านกางเกงในเนื้อบางเข้าไปบีบก้นอวบด้วยอารมณ์ต่างๆที่ปะทุขึ้นอยู่ในขณะนี้
“คะ...คุณคิม หนูไม่ไหวแล้ว หนะ...หนูอึดอัดตรงนี้ คุณคิมช่วยหนูหน่อยได้ไหมฮะ?!!!” เอ่ยขอร้องด้วยเสียงขาดๆหายๆ และยกมือข้างหนึ่งลูบไปมาที่ฉลามน้อยเนื่องจากมันปวดตึงจนเริ่มอดทนไว้ไม่ได้อีกแล้ว แถมร่างกายยังสั่นไปด้วยความรู้สึกที่ตัวเองก็ไม่สามารอธิบายได้
“ครับบบ...พี่จะช่วยน้องปลาเอง แต่เราต้องเข้าไปทำในห้องน้ำนะครับเพราะเดี๋ยวมันเปื้อนที่นอน” ไม่ใช่แค่เจ้าของคำขอร้องเท่านั้นที่รู้สึกอึดอัด เพราะตอนนี้จงอินก็รู้สึกไม่ต่างไปจากน้องปลาเลยแม้แต่น้อยทั้งๆที่เพิ่งปลดปล่อยไปเมื่อไม่กี่นาทีที่ผ่านมา
กายสมส่วนสีน้ำผึ้ง...รีบอุ้มคนที่เหมือนจะหมดแรงเดินเข้ามาในห้องน้ำด้วยความรีบร้อน เพราะไม่อยากให้ปลาตัวน้อยทรมานมากไปกว่าที่เป็นอยู่ แต่สำหรับวันนี้มันจะเป็นการช่วยให้ทั้งเขาและแฟนเด็กหายอึดอัดไปพร้อมๆกัน เพราะจงอินคิดว่ามันถึงเวลาแล้วที่เขาจะต้องสอนบนเรียน(ภาคพิเศษ)เพิ่มเติมให้กับน้องปลาหลังจากที่ผ่านการสอนหลักสูตรเบื้องต้นไปเมื่อหลายเดือนก่อน
...
...
...
“อ๊ะ!! ซี้ดดด...คุณคิมมม อื้อออ!! หนู หนะ..หนู หนูจะออกแล้วฮะ”
“รอพี่ด้วยสิครับน้องปลาาา...ซี้ดดด!!!”
“อ่าห์!! // ซี้ดด อ่าห์!”
10.04 น.
แกร๊กก!!
ประตูห้องน้ำถูกเปิดออกด้วยมือของหนุ่มผิวเข้ม ส่วนอีกมือ...ก็ต้องประคองร่างเด็กน้อยเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง เพราะกว่าจะสอนหลักสูตรเรื่องการระบายความอึดอัดตามประสาคนรักมันก็ต้องใช้เวลานานอยู่พอสมควร และกว่าจะช่วยกันอาบน้ำจนตัวหอมฟุ้ง ครีมอาบน้ำในโหลแก้วสีชมพูรูปปลาดาวก็เกือบหมดขวด
น้องปลา...ก้มหน้างุดนั่งอยู่ปลายเตียงเพราะยังรู้สึกเขินที่ถูกจงอินจับฉลามน้อยของเขากับฉลามตัวใหญ่สีเข้มแล้วปล่อยความอึดอัดไปพร้อมๆกัน แต่!!ก็ต้องยอมรับว่ารู้สึกดีเพราะการได้ระบายความอึดอัดพร้อมกับได้อาบน้ำให้คนที่ดูแลเขามาเป็นอย่างดี มันก็ทำให้น้องปลารู้สึกว่าได้ทำอะไรตอบแทนจงอินบ้างไม่มากก็น้อย การที่เจ้าตัวได้ทั้งสระว่ายน้ำหรือแม้กระทั่งเวลาได้รับบาดเจ็บก็มักจะเป็นผู้ชายผิวเข้มคนนี้เท่านั้นที่คอยอาบน้ำ ทำแผลให้และยังรักษาทั้งกายทั้งใจให้หายเป็นปกติ..น้องปลาจึงยอมทำทุกอย่างเพื่อให้คุณคิมมีความสุข
แต่....ก็ยังรู้สึกอายอยู่ดี
“เป็นอะไรหรือเปล่าครับน้องปลา??” เห็นเด็กน้อยที่นั่งอยู่ปลายเตียงทำหน้าหงอย จงอินจึงละความสนใจจากตู้เสื้อผ้าแล้วเดินไปนั่งข้างๆอย่างนึกเป็นห่วงปนสงสัย
“เปล่าฮะ...หนูแค่คิดอะไรเพลินไปหน่อย” เป็นอีกครั้งที่รู้สึกสับสนจนนึกคำพูดอะไรไม่ออก และเอียงหัวซบลงบนไหล่ของคุณคิมเพื่อพักกายพักใจ เพราะมันหาคำตอบให้กับตัวเองไม่ได้ว่ากำลังรู้สึกเช่นไร
ฟอดดด!!!
“เป็นแฟนกันห้ามโกหกนะครับ...น้องปลากำลังคิดถึงเรื่องที่เราทำกันอยู่ในห้องน้ำใช่ไหม? พี่ทำให้น้องปลากลัวหรือเปล่า? น้องปลาบอกพี่ได้นะครับ พี่เป็นห่วง” หอมกลุ่มผมสีอ่อนและอุ้มคนคิดมากให้ขึ้นมานั่งบนตักอย่างนึกปลอบใจ พร้อมกับลูบหลังไปมาเหมือนอย่างที่ทำเป็นประจำเมื่อปลาตัวน้อยมีเรื่องทุกข์ใจ
“ไม่กลัวฮะ แล้วหนูก็ไม่ได้โกหกด้วย ตะ...แต่มันน่าอาย หนูอายมากๆเลยฮะ แล้วพี่คริสจ๋ากับพี่อี้เคยทำแบบนี้กันหรือเปล่าฮะ??” กอดคอเจ้าของตักเอาไว้แน่นและพูดออกไปด้วยความสัตย์จริง แถมยังมีคำถามต่างๆมากมายวิ่งวนอยู่ในหัวให้คิดเต็มไปหมด
สิ่งที่จงอินคิด(เองเออเอง)ว่ามันถึงเวลา...กลับเป็นสิ่งที่ทำให้เกิดคำถามขึ้นภายในจิตใจของเด็กที่มีอายุเพียงแค่ 16 ปี ร่างสมส่วนที่นุ่งผ้าขนหนูลายน้ำทะเลพันไว้รอบเอว...โอบกอดปลาตัวน้อยที่นุ่งผ้าลายเดียวกันเอาไว้ด้วยความรู้สึกผิดเพราะไม่คิดถึงวัยและวุฒิภาวะต่างๆของน้องให้ดีเสียก่อน แต่อีกใจ...ก็คิดว่าถ้าไม่ทำตอนนี้แล้วน้องไปเห็นหรือไปได้ยินพี่ๆทั้งสองคนทำอะไรมาอีก มันก็คงหนีไม่พ้นเขาอยู่ดีที่ต้องมานั่งอธิบาย แล้วเรื่องแบบนี้มันก็ต้องทำให้เห็นเองรู้สึกเองถึงจะเข้าใจ
“คนเป็นแฟนกัน เป็นสามีภรรยากัน เค้าก็ทำแบบนี้กันทั้งนั้นนะครับน้องปลา”
“จริงเหรอฮะ...แล้วเค้าอายเหมือนหนูไหมฮะ งือออ...หนูอายมากๆเลย”
“อาย...แล้วมีความสุขไหมครับ หรือว่าพี่ทำให้น้องปลาไม่มีความสุข??”
“ถ้าหนูบอกว่ามันรู้สึกดีมากๆ...มันแปลว่ามีความสุขหรือเปล่าฮะคุณคิม?? แล้วหนูก็ไม่อยากทำกับใครด้วย หนูจะให้คุณคิมทำคนเดียว”
“พี่ก็ไม่อยากทำกับใคร พี่จะทำกับน้องปลาคนเดียว...คนเดียวเท่านั้น”
“จริงนะฮะ!!!...ถ้าคุณคิมไปทำกับพี่คริสจ๋า หนูก็จะไปทำกับบยอนนี่เหมือนกัน!!”
แค่คิดก็เสียวสันหลังวาบ...เมื่อได้ยินน้องปลาพูดถึงรุ่นพี่คนสนิทจอมโหดอย่างอู๋อี้ฟาน เพราะหนึ่ง... เขาไม่มีทางทำอะไรแบบนี้กับคริสเด็ดขาด สอง...ถ้าพี่เขยรู้ว่าวันนี้น้องเมียอันเป็นที่รักโดนทำเรื่องอย่างว่าในห้องน้ำ มีหวังรุ่นน้องอย่างเขาได้โดนกระทืบตายคาบ้านแน่ๆ และสาม...บยอนนี่ของน้องปลาก็ไม่วันทำแบบนี้กับคนอื่นแน่นอน เพราะถ้าชานยอลรู้ก็คงได้ฆ่าเมียหมกไว้หลังโรงงานเหมือนอย่างที่เคยพูดเล่นกันอยู่บ่อยๆ
“พี่สัญญานะครับ...ว่าพี่จะไม่ทำแบบนี้กับใครเด็ดขาด พี่จะทำกับน้องปลาคนเดียวเท่านั้น”
“หนูก็สัญญาฮะ ตะ...แต่ทำไม?? ไอ้นั่นของคุณคิมมันใหญ่กว่าของหนูตั้งเยอะเลยล่ะฮะ ถ้าหนูอายุเท่าคุณคิมแล้วไอ้นั่นของหนูมันจะใหญ่ขึ้นอีกหรือเปล่าฮะ??”
“อันแค่นี้ก็ดีแล้ว...น่ารักดี แล้วเรื่องที่ทำกันวันนี้มันก็มีอีกหลายขั้นตอนที่น้องปลายังไม่รู้ แต่พี่จะค่อยๆสอนไปเรื่อยๆนะครับ น้องปลาจะได้ไม่ตกใจ แล้วก็ไม่ต้องอายด้วย”
“ยังมีอีกเหรอฮะ??...แล้วไม่ทำได้ไหม?”
“ไม่ได้ครับ แต่...จะเป็นเพราะอะไรพี่ขอเอาไว้ตอบวันอื่นดีกว่า ตอนนี้เราสองคนต้องรีบแต่งตัวกันได้แล้ว จะได้ลงไปช่วยพี่ๆทำงาน”
“งั้นหนูขออีกคำถามเดียว...ข้อเดียว!!!?”
“ได้ครับ...น้องปลาว่ามาเลย พี่รอฟังอยู่”
“ที่คุณคิมบอกว่ามันมีมากกว่านั้น แล้วมันจะรู้สึกแบบ...เสียวๆในท้อง มันจะวูบๆวาบๆเหมือนอย่างที่ทำแบบวันนี้ไหมฮะ??!”
“ยิ่งกว่านี้อีกครับ แล้วก็เจ็บด้วย แต่มันจะรู้สึกดีมากกว่าวันนี้อีกหลายเท่า”
“หนูอยากลองฮะ...พรุ่งนี้ทำกันไหมฮะ มันเจ็บมากเลยเหรอ? แล้วหนูจะทนได้ป่าว? มันจะเจ็บเหมือนตอนโดนพี่หมอซูโฮฉีดยาไหมฮะ????”
“(อยากจะลองตอนนี้ให้มันรู้ๆกันไปเลยยยย!!)”
คิดได้แค่ในใจ...เพราะขืนทำเหมือนอย่างที่จินตนาการเอาไว้ เขาคงต้องติดคุกและโดนรุ่นพี่คนสนิทกระทืบก่อนส่งตัวให้กับตำรวจ คนคิดลึกสะบัดเรื่องที่เสี่ยงทำให้ฉลามเพชฌฆาตตื่นขึ้นมาอีกรอบ แล้วอุ้มปลาตัวน้อยลงจากตักโดยไม่ตอบคำถามใดใดทั้งสิ้น
ส่วนคนที่รอฟังคำตอบ...ก็รู้สึกค้างคาในใจเพราะอยากรู้ว่าตัวเองจะสามารถทำสิ่งที่คุณคิมบอกได้หรือไม่ในวันพรุ่งนี้ และด้วยความใจร้อนเนื่องจากอยากรู้คำตอบ น้องปลาจึงดึงแขนคนที่กำลังลุกออกจากเตียงให้หันมาคุยกันให้รู้เรื่องจนเจ้าของกายสีน้ำผึ้งเสียหลักล้มทับตัวเองจนได้รับบาดเจ็บ
ปึ่กก!!
“โอ๊ยยย...” คนถูกทับร้องด้วยความเจ็บ เพราะศีรษะโขกกับคนที่ตัวเองอยากได้คำตอบจนรู้สึกมึนไปเล็กน้อย
“เจ็บมากไหมครับนะ..น้อง !!”
แกร๊กก!!!
“ไอ้สัดดด!!..มึงทำอะไรน้องกู!!!!!”
ผัวะ!!!
ผัวะ!!!
ยังไม่ทันได้ถามไถ่อาการของน้องปลาให้จบประโยค...ร่างของจงอินก็ถูกชายแปลกหน้าและไม่รู้ด้วยว่าเข้ามาในห้องนอนของน้องปลาได้อย่างไร กระชากลงมาจากเตียงและต่อยเข้าที่ใบหน้าด้วยความโมโหถึงสองมัด แล้วแรงกอดจากร่างน้อยๆของแฟนเด็กก็เข้ามาช่วยชีวิตของเขาได้ทันก่อนที่จะถูกเตะซ้ำจนซี่โครงหัก!!
“คุณปลาวาฬจ๋า...หยุดดดนะ!! อย่าทำร้ายแฟนหนู!!!”
...
...
...
...
...
ลูกชายคนโต...ที่เป็นเจ้าของธนาคารอันยิ่งใหญ่ในประเทศจีนเดินทางมาถึงที่นี่ด้วยเครื่องบินส่วนตัว และขับรถยี่ห้อหรูอย่าง Bentley มาที่บริษัทมีปลาด้วยความคิดถึงลูกชายคนเล็กของบริษัท พอขับมาถึงที่หมายก็รีบดับเครื่องยนต์แล้วคว้าตุ๊กตาปลาวาฬสีชมพูตัวใหญ่เกือบเท่าขนาดคนจริงออกมาจากรถ แล้วเดินเข้าไปทางด้านหลังของร้านโดยไม่มีใครกล้าห้ามเลยสักคน และเจ้าของบริษัทรวมถึงภรรยาก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่ามีใครเดินทางมาถึงที่นี่??
ชายหนุ่มรูปร่างสูงและหน้าตาดี...ก้าวขาขึ้นบันไดเพื่อไปยังชั้นสองของบ้านก่อนเดินเลี้ยวไปที่ห้องห้องหนึ่งเพื่อไปหาคนที่ตัวเองไม่ได้พบหน้ามานานหลายเดือน
ประตูห้องนอนที่มีสติ๊กเกอร์รูปสัตว์น้ำติดอยู่มากมาย...ไม่ได้ถูกล็อคเหมือนอย่างตอนที่เขามาที่นี่เป็นครั้งแรก เพราะเจ้าของห้องเคยลื่นล้มในห้องน้ำศีรษะแตกและล็อคประตูไว้จนคนในบ้านเกือบเข้าไปช่วยชีวิตไว้ไม่ทัน นั่นจึงทำให้ประตูห้องห้องนี้รวมถึงประตูห้องน้ำไม่มีตัวล็อคอีกเลยนับตั้งแต่วันเกิดเหตุ
แต่...พอเดินมาถึงหน้าห้องและเปิดประตูเข้ามาด้านในเพื่อหวังจะได้พบหน้าเด็กน้อยที่เคยบอกเขาว่า “โตขึ้น...หนูจะเป็นเจ้าสาวของคุณปลาวาฬจ๋า” กำลังถูกชายผิวเข้มคร่อมร่างเอาไว้ แถมการแต่งกายของคนทั้งคู่ก็มีแค่ผ้าขนหนูปกปิดส่วนล่างเท่านั้น
ผู้มาใหม่ด้วยความคิดถึง...รีบทิ้งตุ๊กตาสีหวานในมือแล้วปรี่เข้าไปกระชากร่างของชายผิวเข้มออกจากเจ้าสาวตัวน้อย และสวนหมัดใส่ใบหน้าที่หล่อไม่ได้ครึ่งของเขาไปสองครั้ง แต่พอจะเตะซ้ำ...ขายาวในกางเกงยีนส์ราคาแพงก็ต้องค้างไว้ในอากาศเพราะไม่อย่างนั้นคงเตะโดนร่างน้อยๆที่วิ่งเข้ามากอดเข้ามาปกป้องคนโดนต่อยจนผ้าขนหนูหลุดลุ่ย และยังพูดห้ามโดยการบอกว่าผู้ชายผิวเข้มคนนี้เป็น แฟน ????!!
คำว่า “แฟน” ทำให้สติของผู้มาใหม่แทบหลุดออกจากร่าง เพราะเด็กที่เคยพูดว่าจะเป็นเจ้าสาวของเขาตอนที่อายุได้เพียง 11 ขวบกลับมีคนรัก แถมยังพาเข้ามาทำอะไร....ถึงในห้องนอน???!!
11.20 น.
เสียงเอะอะโวยวาย...ที่ดังอยู่บนชั้นสองของบ้านทำให้คนที่กำลังจะเดินมาปลุกน้องชายที่ห้องต้องเร่งฝีเท้าให้เร็วขึ้นกว่าเดิม เพราะคิดว่าน้องทะเลาะกับหนุ่มผิวเข้ม แถมยังพากันตื่นสายและไม่ลงช่วยเขาทำงานเสียทีทั้งๆที่ตอนนี้มันก็สายมากแล้ว แต่พอก้าวขาถึงบันไดขั้นสุดท้าย...เสียงโวยวายที่ได้ยินมาแต่ไกลกลับไม่ใช่เสียงของจงอิน??
“น้องปลา...เดินมาหาพี่เดี๋ยวนี้ โป๊หมดแล้วเห็นไหม??!”
“คุณปลาวาฬจ๋าอย่าโมโหได้ไหมฮะ...แล้วมาต่อยแฟนหนูทำไม??”
และเสียงหวานๆที่มักจะเรียกสามีของเขาว่าพี่คริสจ๋าอย่างนั้นพี่คริสจ๋าอย่างนี้...แต่กำลังเรียกชื่อพิเศษของใครคนหนึ่งดังออกมาจากในห้องนอนมันก็ทำให้ลูกคนโตของบริษัทมีปลาต้องรีบวิ่งเข้าไปดูให้เห็นกับตาว่าเจ้าของชื่อที่น้องปลาเอ่ยขึ้นเมื่อครู่ เดินทางมาถึงที่นี่จริงๆอย่างนั้นหรือ?? แล้วมาตอนไหน? มาได้อย่างไร?? ทำไมเขาถึงไม่เห็น??
“น้องปลามีแฟนได้ยังไง...น้องปลาไม่รักพี่แล้วใช่ไหม?!!”
“รักสิฮะ...รักเหมือนที่รักพี่คริสจ๋านั้นแหละ แล้วคุณปลาวาฬจ๋าก็อย่าพูดเสียงดังใส่หนูได้ไหมฮะ หนูเสียใจ!!”
อี้ชิง...ยืนนิ่งอยู่ที่หน้าประตูห้องของน้องชายเมื่อเห็นบุคคลที่มีชื่อพิเศษว่า “คุณปลาวาฬจ๋า” หยิบเสื้อผ้าในตู้มาสวมให้กับน้องปลา ส่วนรุ่นน้องคนสนิทของสามีก็นั่งอยู่ที่ปลายเตียงด้วยสภาพเปลือยท่อนบนอวดผิวสีน้ำผึ้งให้เห็น แถมบนพื้นห้องก็มีตุ๊กตาปลาวาฬสีชมพูตัวใหญ่ขวางทางเดินเอาไว้
“โอ๋ ๆ ๆ...พี่ไม่เสียงดังแล้วครับน้องปลา พี่ขอโทษ ว่าแต่...หมอนี่มันเป็นใคร ชื่ออะไร ไปเป็นแฟนกับมันตอนไหน???”
ก๊อก ๆ ๆ ๆ!!!
“เอ่อออ...พี่อูบินครับ อี้ว่าลงไปคุยกันที่ห้องรับแขกดีกว่า เดี๋ยวอี้จะไปเตรียมของว่างมาให้ พี่อูบินใจเย็นๆก่อนนะครับ”
“น้องปลาต้องลงไปพร้อมพี่ ส่วนไอ้ตัวดำๆ!! ไม่หล่อ!!ก็รีบใส่เสื้อผ้าให้เรียบร้อย แล้วรีบตามลงไปด้วย!!!”
หลังจากที่เคาะประตูเพื่อเป็นสัญญาณบอกให้ทุกคนในห้องทราบว่าเขายืนดูเหตุการณ์ต่างๆที่เกิดขึ้นมาได้สักพัก...อี้ชิงก็ได้แต่พยักหน้าเป็นเชิงบอกให้คนที่ถูกด่าว่าดำและไม่หล่อให้รีบทำตามคำบอกของแขกผู้มาเยือน
คนเป็นภรรยาไม่ทราบจริงๆ...ว่าอูบินมาที่นี่ตอนไหนและสามีของเขาทราบแล้วหรือยังว่าพี่ชายของตัวเองเพิ่งมีเรื่องกับรุ่นน้องคนสนิทเนื่องจากเห็นรอยแตกที่ริมปากของจงอิน??!
คิมอูบิน...เป็นพี่ชายของคริส แต่ที่ไม่ได้ใช้ชื่อใช้แซ่แบบเดียวกับน้องชายก็เป็นเพราะอยากใช้ชื่อที่มารดาเป็นคนตั้งให้ เนื่องจากมีพ่อเป็นคนจีนแต่มีแม่เป็นคนเกาหลี และคริสที่เป็นลูกคนเล็กก็ถูกตั้งชื่อตั้งนามสกุลตามเชื้อชาติของผู้เป็นบิดา ส่วนชื่อเล่นที่ฟังอย่างไรก็ดูไม่เข้าพวกกับสัญชาติใดเลยของคนในครอบครัว ก็มาจากการที่ถูกผู้ปกครองส่งลูกไปเรียนที่แคนนาดาตั้งแต่อายุห้าขวบจนถึงอายุสิบแปด แล้วชื่ออู๋อี้ฟาน...ก็เรียกยากเกินไปสำหรับชาวต่างชาติ
“พี่อูบินมาตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ” วางแก้ว...ที่มีกาแฟดำแบบไม่ใส่น้ำตาลเลยสักก้อนและคุกกี้เนยสดลงบนโต๊ะหน้าโซฟาเมื่อพี่ชายของสามีกับน้องปลาลงมานั่งอยู่ที่ห้องรับแขก...โดยมีหนุ่มผิวเข้มตามลงมาทีหลัง
“เพิ่งมาถึงเมื่อเช้าครับ...แล้วก็รีบขับรถมาที่นี่เลย” นั่งกอดเด็กที่ตัวเองแต่งตัวให้ไว้ในอ้อมแขน แต่สายตา...ไม่ได้มองไปที่คู่สนทนาเลยสักนิดเพราะกำลังจ้องสายตาอีกคู่หนึ่งที่มองมายังเด็กน้อยในอ้อมกอดของเขาด้วยแววตาที่เดาได้ไม่ยากเลยว่ากำลังรู้สึก “หวง”
และใช่ว่า...คนที่เอาของว่างมาเสิร์ฟจะไม่รู้ว่าพี่ชายของสามีไม่ได้สนใจในสิ่งเขาสื่อสาร เพราะทั้งสายตาทั้งกิริยาท่าทางที่ทำเหมือนจงอางหวงไข่มันก็เป็นคำตอบให้อี้ชิงอยู่แล้ว และถ้าน้องปลาเป็นเด็กผู้หญิงผมยาว...อูบินก็คงจับน้องของเขาใส่กระโปรง ถักผมเปีย ติดกิ๊บให้เสร็จสรรพเพราะชุดที่น้องปลาใส่อยู่ตอนนี้คือเสื้อยืดสีชมพูบานเย็น และสวมกางเกงขาสั้นสีเดียวกันกับเสื้อแต่อ่อนกว่า แถมบนศีรษะยังถูกมัดจุกด้วยหนังยางสีสันสดใสรูปปลาที่มีกากเพ็ชรเม็ดเล็กๆประดับอยู่วิบวับ
“พี่อูบินต้องการอะไรอีกไหมครับ พอดีอี้ต้องไปทำงานต่อ”
“ไปตามไอ้คริสมาให้พี่ด้วย...พี่มีเรื่องต้องคุยกับมัน!!”
“คะ...ครับ”
คนรับคำสั่ง...และต้องกลืนน้ำลายลงอย่างฝืดคอเพราะคนเป็นพ่อก็เพิ่งโทรมาโวยวายเรื่องอะไรสักอย่างเมื่อเช้า แล้วตอนสายคนเป็นลูกชายคนโตก็เดินทางมาที่นี่โดยไม่มีการบอกกล่าวล่วงหน้าสักคำ!!
...
...
...
...
...
12.00 น.
ปังงง!!!
“เฮ้ยย..พี่!! มาได้ไงวะ?? ทำไมไม่โทรมาบอกกันก่อน!!”
เสียงปิดประตู...ที่ดังเหมือนไม่กลัวว่ามันจะพังและคำถามที่พูดด้วยท่าทีตกใจโดยที่เจ้าของคำถามยังไม่ทันได้นั่งลงบนโซฟา เอ่ยพูดขึ้นเมื่อถูกภรรยาโทรตามตัวจากโกดังแพ็คปลาให้เข้ามาในบ้านแล้วบอกว่าพี่ชายรออยู่ที่ห้องรับแขก!!
“มึงไม่ต้องรู้...ว่ากูมาที่นี่ได้ยังไง แต่มึงบอกกูมาดีกว่าว่าน้องปลามีแฟนตั้งแต่เมื่อไหร่? ทำไมกูไม่รู้? แล้วป๊ารู้เรื่องนี้หรือยัง!!?”
“ผมบอกพี่แน่...แต่พี่ต้องปล่อยน้องปลาไปกินข้าวก่อนเพราะน้องยังไม่ได้กินข้าวเช้าเลย // มึงด้วยจงอิน...ไปกินข้าวก่อนไป เดี๋ยวเรื่องนี้เฮียจัดการเอง แล้วก็หายาทาด้วยนะ ทั้งคู่เลย!!”
พูดกับพี่ชายตัวเอง...และหันไปบอกรุ่นน้องคนสนิทให้พาน้องปลาไปทานอาหารเช้าที่กลายเป็นมื้อเที่ยงไปแล้วด้วยน้ำเสียงที่จริงจัง และการแต่งกายด้วยเสื้อผ้าสีหวานแหวว แถมยังมัดจุกไว้บนศีรษะของน้องเมียก็ทำให้คนเป็นพี่เขยเดาได้ไม่ยากเลยว่าวันนี้ใครเป็นคนแต่งตัวให้กับน้องปลา?!! ส่วนคนที่นั่งนิ่งๆเหมือนตัวเองเป็นธาตุอากาศมานานอย่างจงอิน...ก็รีบทำตามคำสั่งของรุ่นพี่คนสนิททันทีโดยมีปลาตัวน้อยเกาะแขนอยู่ไม่ห่างหลังจากถูกอูบินปล่อยตัวออกจากอ้อมกอด
แกร๊กก!!
“พี่มีอะไรสงสัยก็ว่ามา!!” ได้ยินเสียงประตูห้องรับแขกถูกปิดลง...คนเป็นน้องชายก็รีบถามคนเป็นพี่ด้วยความรู้สึกที่ไม่ค่อยพอใจนัก เพราะเห็นรอยช้ำที่มุมปากของจงอินและรอยแดงปูดโปนที่หน้าผากของน้องเมีย
“แฟนน้องปลามันเป็นใคร? ทำไมมึงไม่บอกกูว่าน้องมีแฟนแล้ว!!? น้องอายุแค่สิบหก มึงยอมได้ไงวะไอ้คริส!!!! มึงยอมให้มันมานอนที่ห้องด้วยกันได้ยังไง มึงบอกกูมาาา!!?” ยกเครื่องดื่มรสขมขึ้นทานแล้ววางแก้วเซรามิกเนื้อดีลงบนจานรองด้วยความหงุดหงิด
“มันชื่อจงอิน เป็นรุ่นน้องที่มหา’ลัยผมเอง แล้วเรื่องนี้พ่อตาก็เป็นคนอนุญาตเอง...แล้วพี่ล่ะ?? เป็นอะไรกับน้องปลา? แล้วไปต่อยไอ้จงอินมันทำไม???” โกหกคำโตโดยการยกชื่อพ่อของภรรยาขึ้นมาอ้าง เพราะไม่อย่างนั้นพี่ชายจอมโวยวายก็คงไม่เชื่อ แต่เรื่องที่ลูกชายคนเล็กของตระกูลโอมีคนรัก ท่านก็ทราบเรื่องนี้แล้วจริงๆและไม่ได้ห้ามอะไรทั้งนั้น
“มึงว่าอะไรนะ!!!...คุณอาจีโฮเป็นคนอนุญาตเหรอ?? เป็นไปได้ไงวะ?!! กูไม่อยากจะเชื่อ?!” กำลังหยิบขนมอบรสเนยเข้าปาก...แต่เมื่อได้ยินสิ่งที่น้องชายเอ่ยขึ้นเมื่อครู่ คุกกี้ที่อยู่ในมือก็ถูกถือค้างไว้อย่างนั้นเพราะไม่อยากเชื่อว่าประมุขของตระกูลโอจะเป็นคนอนุญาตให้ลูกชายคนเล็กสุดรักสุดหวงมีแฟน แถมยังให้มานอนค้างด้วยกันที่บ้านอีก
“ไม่เชื่อก็ต้องเชื่อ...แล้วจงอินมันก็เป็นคนดีจริงๆ พี่ก็รู้ไม่ใช่เหรอว่าผมเป็นห่วงน้องปลามากแค่ไหน ใครจะมาเป็นแฟนน้องปลาก็ต้องผ่านผมไปก่อน...หรือว่าพี่ไม่เชื่อใจผม??!!!” หยิบคุกกี้ในจานกระเบื้องที่ภรรยาเป็นคนอบเองกับมือขึ้นมาทาน โดยที่ไม่สนว่ามันเป็นของว่างสำหรับแขกผู้มาเยี่ยมเยือน
“ไม่ใช่กูไม่เชื่อ แต่แบบ...มึงเข้าใจไหมวะ ว่าน้องมันยังเด็ก กูหวง กูรัก กูดูแลมาตั้งแต่ฉลามน้อยของน้อง...อันเท่านี้!!! แล้วอยู่ดีๆ...คนที่กูทะนุถนอมมาตั้งนานเสือกไปรักคนอื่น แม่งงงงง...กูจะร้องไห้ กูเสียใจนะเว้ยไอ้คริส!!!” ถ้าเครื่องดื่มที่วางอยู่บนโต๊ะคือเหล้า ป่านนี้พี่ชายของคริสคงเมาเละเทะไปแล้ว เพราะหลังจากที่ขยับมือไปมาเพื่อบอกถึงขนาดฉลามน้อยของน้องปลา เจ้าตัวก็ยกแก้วเซรามิกเนื้อดีดื่มกาแฟดำจนหมด และเอาแต่โวยวายระบายความรู้สึกที่ตัวเองมีต่อน้องปลา
คนเป็นน้องชาย...เข้าใจความรู้สึกของคนเป็นพี่ดียิ่งกว่าใคร เพราะตอนที่ตัวเองรู้ว่าน้องเมียมีแฟนครั้งแรก เขาก็แทบสติแตกเหมือนกันแถมยังทะเลาะกับน้องปลาจนเป็นเรื่องใหญ่เรื่องโต คริสรู้สึกหวง รักและทะนุถนอมดูแลเด็กคนนี้มาไม่ต่างจากอูบินเลยสักนิด แต่การมีใครสักคน...และไม่ใช่คนในครอบครัว มาคอยรัก คอยดูแล คอยเอาอกเอาใจน้องปลาเพิ่มขึ้นด้วยความจริงใจ คริสก็พร้อมที่จะเปิดใจรับโดยผ่านการไตร่ตรองมาเป็นอย่างดี
“พี่จะร้องไห้ทำบ้าอะไรวะ!! น้องปลาแค่มีแฟน น้องไม่ได้ตายสักหน่อย!”
“เดี๋ยวกูถีบตกโซฟา ไอ้ปากอัปมงคล!! มึงอย่ามาแช่งน้องปลาของกูนะเว้ยไอ้คริส!”
“โว๊ะ!!...พี่ก็พาลไปเรื่อย แล้วตกลงจะเอายังไง? โวยวายแบบนี้...ถ้าน้องปลารู้เข้าคงเสียใจแย่ พี่รักน้องปลาไม่ใช่เหรอ น้องมันมีความสุข...พี่จะไปห้ามมันทำไม? พี่กล้าขัดความสุขของน้องปลาเหรอ ผมถามจริงๆ??”
“แล้วไอ้จงอินมันมีอะไรดีนักหนาวะ!!? น้องปลาถึงยอมตกลงเป็นแฟนกับมัน มึงบอกกูมาดิ่!?”
“มันเป็นเจ้าของบริษัททำตู้ปลา ชื่อว่าบ้านปลา พี่เสิร์ชหาข้อมูลในกูลเกิลได้เลย...บริษัทแม่งใหญ่พอๆกับของพ่อตาผมนี่แหละ เฮ้ออ...พี่ฟังผมนะ แค่น้องปลาเปิดใจรับคนแปลกหน้าเข้ามาในชีวิต พี่คงคิดออกนะว่าผมกำลังหมายถึงอะไร ไอ้จงอินมันปกป้องน้องของพวกเราจากเหตุการณ์ร้ายๆได้ มันยอมทุบสวนในบ้านทิ้งแล้วสร้างสระน้ำให้น้องปลาว่ายเล่น พี่คิดว่ามันเป็นคนยังไงล่ะ? ผมพูดได้แค่นี้แหละ”
“เดี๋ยวไอ้คริส!!...เหตุการณ์ร้ายๆที่มึงพูดเมื่อกี๊หมายความว่าไงวะ?? น้องปลาของกูไปเจอเรื่องอะไรมา!!?”
“พี่จำเรื่องที่ผมให้น้องปลาออกจากโรงเรียนได้ไหม...ที่น้องมันถูกเพื่อนแกล้งที่โรงเรียนอะ”
“เออจำได้...กูเป็นคนสั่งย้าย ผอ. ออกจากโรงเรียนเอง ทำไมกูจะจำไม่ได้วะ”
“นั่นแหละ...พอดีหลายเดือนก่อน จงอินพาน้องปลาไปกินไอติมที่ห้างแล้วไปเจอเด็กวัยรุ่นกำลังทำร้ายน้องปลาในห้องน้ำ แล้วแม่งงง...เสือกเป็นเด็กที่โรงเรียนเก่าของน้องปลา”
“ไอ้สัด!!...แล้วมันชื่ออะไรวะ??! แม่งเอ้ยยย!!”
“ผมสั่งให้ซึงวอนมันไปจัดการเรียบร้อยแล้ว...พี่ไม่ต้องเป็นห่วง”
“มึงจัดการแล้ว...แต่กูยัง!!! ถ้ามึงไม่บอกกู เดี๋ยวกูจะไปสืบเอง!!!!”
...
...
...
...
...
...
กว่าจะปรับความรู้สึกและทำความเข้าใจกับความเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นในชีวิตของน้องปลา...มันก็พาลให้คริสแทบไม่ได้ทำงานเลยทั้งวัน และตอนนี้เมื่อทุกอย่างกลับเข้าสู่สภาวะปกติ อูบินก็เดินทางกลับไปทำหน้าที่เป็นเจ้าของธนาคารอีกสาขาหนึ่งในฮ่องกงทันที เพราะถ้าประมุขของตระกูลอู๋ทราบว่าเขาแอบมาหาน้องปลาที่นี่ เจ้าตัวคงถูกผู้เป็นพ่อยึดบัตรเครดิต ยึดเงิน ยึดทุกๆอย่างในชีวิตและพาสาวๆมาให้ดูตัวจนน่ารำคาญ
“คุณปลาวาฬจ๋าเดินทางปลอดภัยนะฮะ ถึงฮ่องกงแล้วโทรมาบอกหนูด้วยนะ หนูเป็นห่วง”
ฟอดดด!!
ฟอดดด!!
“พี่ก็เป็นห่วงน้องปลานะครับ ห่วงมากๆ รักมากๆ”
“หนูก็รักคุณปลาวาฬจ๋ามากๆเหมือนกัน (จุ๊บๆ)”
ลงท้ายชื่อคนในตระกูลอู๋ว่า “จ๋า” ทุกคนและที่อูบินต้องชื่อ “คุณปลาวาฬจ๋า” ก็เป็นเพราะมีรูปร่างใหญ่ ใจดีเหมือนกับปลาวาฬไม่มีผิด ถึงแม้ความจริง....***วาฬ*** หรือที่นิยมเรียกกันติดปากว่าปลาวาฬจะเป็นสัตว์ที่มีขนาดใหญ่อาศัยอยู่แต่เฉพาะในทะเลหรือมหาสมุทร เป็นสัตว์ที่มีรูปร่างคล้ายปลา แต่...หางของวาฬจะเป็นไปในลักษณะแนวนอนไม่ใช่แนวตั้งเหมือนปลาทั่วไป วาฬจึงมิใช่ปลา!!
ซึ่งความรู้ส่วนนี้...ลูกชายคนเล็กแห่งอาณาจักรการขายสัตว์ที่ใหญ่ที่สุดก็ทราบดีอยู่แก่ใจ แต่ก็ยังเรียกพี่ชายของคริสว่า คุณปลาวาฬ อยู่ดีเพราะอูบินมีรูปร่างที่ใหญ่โต ใจดีและรักครอบครัวพวกพ้องเป็นที่หนึ่งเหมือนนิสัยของสัตว์น้ำชนิดนี้ไม่มีผิด
“ถ้ามีใครมาแกล้ง...น้องปลาต้องรีบโทรบอกพี่เลยนะครับ พี่จะรีบมาจัดการให้ทันทีเลย”
“ฮะ...แล้วคุณปลาวาฬจ๋าจะมาหาหนูอีกเมื่อไหร่? หนูคิดถึงงง”
“โอ๋ ๆ ๆ ...เดี๋ยวพี่ลาพักร้อนได้เมื่อไหร่พี่จะรีบบินมาหาน้องปลาเลยนะครับ”
“จริงนะฮะ...หนูจะนอนกอดตุ๊กตาของคุณปลาวาฬจ๋าทุกคืนเลย หนูชอบบบ”
“(แม่งเอ้ยยยย...กูไม่อยากกลับฮ่องกงเลย ฮือออออออ T-T)”
VROOMMM!!!
VROOMMM!!!
ทำได้แค่ตีโพยตีพายอยู่ในใจ...หลังจากถูกเจ้าของเสียงหวานออดอ้อนและหอมแก้มเพื่อเป็นการร่ำลาอยู่ที่หน้าบริษัท อูบินกอดเด็กที่ตัวเองหวงมากที่สุดในชีวิตให้สมกับความคิดถึง ความรักและจำใจขึ้นรถสปอร์ตสุดหรูขับกลับไปที่สนามบินเพื่อนั่งเครื่องบินเจ็ทส่วนตัวเดินทางกลับฮ่องกง ส่วนคนที่รู้สึกเหมือนเป็นธาตุอากาศมาตั้งแต่เมื่อเช้าก็รู้สึกดีที่การถูกต่อยมันแลกมาด้วยความเชื่อใจของใครอีกคนที่น้องปลารักมากที่สุด
และจงอิน...ก็ขอใช้ความจริงใจเพื่อพิสูจน์ตัวเองให้บุคคลในชีวิตของน้องปลาได้เห็นว่าเขารักเด็กคนนี้มากแค่ไหน ♥
...
...
...
...
...
บริษัท มีปลา
10 วันต่อมา
“คุณอี้ชิงคะ...มีพัสดุของคุณหนูเซฮุนมาส่งค่ะ!!”
“ไหนเอามาดูซิ...ใครส่งมาให้??”
“ดิฉันถือมาไม่ไหวหรอกค่ะ กล่องมันใหญ่มากเลย แล้วก็หนักด้วย”
“เดี๋ยวอี้ออกไปดูเอง...ขอบใจมากนะ ไปทำงานต่อเถอะ”
...
...
...
“พี่คริสสสสสสส...เอาของพวกนี้ไปคืนป๊าเดี๋ยวนี้เลยนะ!!! จะซื้อมาทำไมเยอะแยะเนี่ยยยย??!!! พี่คริสได้ยินที่น้องอี้เรียกม้ายยยยยยย!!!!!!!!?”
และพัสดุคือ.....
ชุดว่ายน้ำ ห่วงยางเป่าลมรูปสัตว์ทะเล หน้ากากดำน้ำตื่น หมวกว่ายน้ำ ยางอุดหูสำหรับกันน้ำเข้าหู ครีมกันแดด และทุกอย่างงงง....
มีจำนวนอย่างละ 30 ชิ้น!!!!!
100%
ฮือออ...เป็นตอนที่ยาวมากกกก เบื่อไหมคะ??
หลังจากตอนนี้จะหยุดอัพแล้วจริงๆนะคะ ไม่โกหกแล้ว (กราบตัก) T^T
ขอบคุณนักอ่านทุกคนมากๆนะคะ ที่รักน้องปลา ขอบคุณคอมเม้นท์ ขอบคุณกำลังใจ ขอบคุณสำหรับทุกอย่างจริงๆค่ะ ^_^)
Cr. Carzeek.com และ AliExpress
***วาฬ*** จาก...วิกิพิเดีย
และอยากอธิบายว่า...แรงบันดาลใจในการแต่งฟิคเรื่องนี้มาจากการที่เราได้ดูรายการของต่างประเทศที่มีชื่อว่า TANKED ซึ่งรายการนี้จะพาไปชมการทำตู้ปลาของบริษัทที่ดังมากๆบริษัทหนึ่งและทำตู้ปลาได้เก่งจริงๆ แล้วครอบครัวของพวกเขาก็คือคนในครอบครัวของจงอินในฟิคเรื่องนี้ ส่วนครอบครัวของน้องปลาคือร้านที่บริษัทนี้ชอบไปซื้อปลาอยู่บ่อยๆ และเราก็แต่งเหตุการณ์ต่างๆขึ้นตามความบ้าๆบอๆของเราเอง
ถ้าฟิคเรื่องนี้มีข้อผิดพลาดตรงไหน...เราขออภัยด้วยนะคะ
แล้วจะเข้ามาแก้คำผิดเรื่อยๆค่ะ
รัก ♥
#ฟิคน้องปลา
ความคิดเห็น