ตีเนียน

เขาไม่ได้แปลกใจที่เห็นผม

ในดวงตาเหมือนมีความยินดีผ่านวาบขึ้นแล้วจางหายคล้ายดาวตก

พริบตาต่อมามุมปากสีสดก็ยกยิ้มบางๆ แต่ห่างเหินส่งให้

ดวงตาสีน้ำตาลอ่อนที่ผมเคยหลงใหลดูแปลกไปจากเดิม

เหมือนมีไอน้ำแข็งบางๆ ฉาบไว้ยามเราสบตากัน

“ผมรับปากพวกเขาเอาไว้ว่าจะไม่คุยกับคุณอีก”

คำตอบนี้ทำให้ในใจขมฝาดเพราะเมื่อวันศุกร์เรายังรักกันจ๋าอยู่เลย

ผมกัดฟันจ้องตาคู่สวยนิ่งลึกพร้อมรู้สึกเหน็บหนาวในใจ

“แต่ฉันมีเรื่องจะคุยกับนาย”

แววตาอีกฝ่ายเปลี่ยนไปวูบหนึ่ง แล้วนาทีต่อมาเขาก็พยักหน้า

 เพียงแต่วันนี้นีระไม่ได้ยืนใกล้ผมอย่างวันนั้นอีกแล้ว  

ผมมือสั่น จนต้องควักบุหรี่ขึ้นมาสูบอยู่ครู่หนึ่งถึงค่อยหันไปมองคนที่ยืนหน้านิ่งข้างๆ

นึกแล้วก็ขำ แต่หัวเราะไม่ออก

ผมว่าตัวเองเหี้ยและเหี้ยมแล้ว...แต่สุดท้ายแพ้เขาหลุดลุ่ย

โดยเฉพาะเรื่องตีหน้าซื่อเล่นละคร ที่ไม่เก่งเอาเสียเลย

ในที่สุดเขาก็ทนโดนผมพ่นควันใส่หน้าไม่ไหวเลยหรี่ตามองมา

ท่าทางบ่งชัดว่าหงุดหงิดเต็มที

“คุณตรีมีอะไร”

“คุณเป็นโรคหลายบุคลิก?”

ผมเปลี่ยนสรรพนามเรียกเสียใหม่

ก่อนหน้านี้เคยเรียกเขาว่า มึง เพราะเกลียดขี้หน้า

เรียกว่า นาย เพราะรักเอ็นดู

มาตอนนี้เขากลายเป็น คุณ และเราไม่น่ารู้จักกันเลย...  

เพื่อนๆ สามารถเข้าไปติดตามข่าวสารอื่นๆ หรือคุยกับเราได้ที่ Modalisa นะค้าบ