ข้อความสั้นๆ ของวันเวลาในนาทีสุดท้าย

ข้อมูลเบื้องต้น

   "เมื่อวานนี้..." ฉันเอ่ยปากพูดอย่างชาๆตะกุกตกัก
               "ขอโทษ ฉันผิดเองขอโทษนะ.." เขาพูด ฉันก้มหน้านิ่งลงยิ่งกว่าเดิม ไม่กล้ามองเขาแม้สักนิด มือเรียวยาวอย่างผู้ชายช้อนหน้าฉันขึ้น โดยที่ฉันเองไม่ทันจะตั้งตัว 
               "ขอมองหน้าหน่อยได้ไหม - จะไปญ่ปุ่นกับพาวินสินะเธฮนะ.."เขาเอ่ยถามเสียงแห้ง แววตานั้นเหิอดแห้งไม่ต่างจากแววตาของฉันเท่าไร
               " ไม่ไปแล้ว - ไม่ไปเพราะนายเอาของของฉันไป.."ฉันตอบกลับ
               " นึกว่าอยู่กับพาวินเสียอีก" เขาตอบกลับใบหน้าหม่นเมื่อกี้สว่างขึ้น 
               "ไม่เคยสักนิด หัวใจฉันแน่วแน่อยู่กับเธอมาตั้งนานแล้วรู้ไหม.." ฉันบอก พรอ้มกับหยาดนำตาจะร่วงโรยออกมา ทั้งๆที่หน้ายังเบื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
               " ฉันรักเธอนะ ยายหมูนินจา โคตรๆเลยไม่รู้เลยนะเนี่ยว่ารักใครจะลำบากอย่างงี้.." เขาบอก ก่อนที่ใบหน้าสันคมนั้นจะเผยยิ้มออกมา มือใหญ่ก็ช้อนร่างฉันไว้ในอ้อมกอดที่เป็นนิรันด์ ตลอดไป ข้อความสุดท้ายถูกปลดปล่อยแล้วสินะฉันเป็นอิสระแล้ว
                
             "......รักเธอนะ....โคตรๆเลย...."

 เขาเอ่ยถามเสียงแห้ง แววตานั้นเหิอดแห้งไม่ต่างจากแววตาของฉันเท่าไร
               " ไม่ไปแล้ว - ไม่ไปเพราะนายเอาของของฉันไป.."ฉันตอบกลับ
               " นึกว่าอยู่กับพาวินเสียอีก" เขาตอบกลับใบหน้าหม่นเมื่อกี้สว่างขึ้น 
               "ไม่เคยสักนิด หัวใจฉันแน่วแน่อยู่กับเธอมาตั้งนานแล้วรู้ไหม.." ฉันบอก พรอ้มกับหยาดนำตาจะร่วงโรยออกมา ทั้งๆที่หน้ายังเบื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
               " ฉันรักเธอนะ ยายหมูนินจา โคตรๆเลยไม่รู้เลยนะเนี่ยว่ารักใครจะลำบากอย่างงี้.." เขาบอก ก่อนที่ใบหน้าสันคมนั้นจะเผยยิ้มออกมา มือใหญ่ก็ช้อนร่างฉันไว้ในอ้อมกอดที่เป็นนิรันด์ ตลอดไป ข้อความสุดท้ายถูกปลดปล่อยแล้วสินะฉันเป็นอิสระแล้ว
                
             "......รักเธอนะ....โคตรๆเลย...."

          "โคตรๆเลยเหมือนกัน..."

                       ตอนนี้แดดออกแล้ว ฝนก็หยุดตก ฉันหายหนาวแล้วล่ะ - - เพรีเธอรู้ไหมขอบคุณสำหรับแสงแดดนี้นะ

เนื้อเรื่อง

    
  ช่วงนี้เข้าหน้าร้อนแล้ว แต่หน้าแปลกที่บนท้องฟ้าไม่มีวี่แววขอแดดเลยสักหนึ่ง ที่จะมีก็คงเป็นแค่สายลมที่พัดมาแรงๆ ให้หนาวทั้งกายและใจยิ่งขึ้น บนท้องฟ้าหม่นหมองจนอดนึกไม่ได้ว่าฝนห่าใหญ่ขนาดไหนจะร่วงหล่นลงมา มองท้องฟ้าในเวลานี้
ช่างไม่แตกต่างจากความรู้สึกของเราเลยสักนิด ไม่ได้เศร้าไม่เหงา ไม่ได้ทุกข์อะไร มันมีเพียงแค่ความรู้สึกเย็นยะเยือกจับทุกอณูของหัวใจ อีกไม่กี่วันแล้วสินะที่เราจะต้องจากลาที่นี่ไป พื้นที่แห่งความหลังพื้นแห่งความรู้สึกและอดีต ฉันไม่รู้ว่าฉันจะได้จากที่นี่ไปอย่างไรการตัดสินใจของฉันระหว่างเก็บข้อความนี้ไว้เป็นความลับเพื่อรักษาช่วงเวลาที่เหลือต่อไป หรือว่าจะเลือกบอกมันออกไป เพื่อลบความรู้สึกเย็บยะเยือกนี้กันแน่ อันไหนดีกว่ากันนะ - - - - -

    ภาพเบื้องหน้ามักทำให้ฉันรู้สึกแข็งทือได้ตลอดเวลา ภาพของเขา ภาพของชายในขุดเชิ้ตสีขาวและกางเกงธรรมดาอย่างที่เห็นอยู่ประจำ แต่ไม่รู้ว่าทำไมว่าเวลามองแล้วต้องรู้สึกสั่นไหวเสียทุกที เป็นอย่างนี้ตั้งแต่เมื่อไรฉันก็ไม่เคยจะรู้เลยสึกนิด เพราะดูยังไงก็ไม่ใช่เลยสักนิดคนที่ฉํนคิดไว้แต่ต้น คนที่สามารถทำให้หัวใจของฉันเต้นถี่รัวยังไงเขาก็ไม่มีคุณสมบัติสักนิด ผู้ชายที่เหมือนเด็กเสียมากกว่าผิวขาวๆ ร่างสูงผอม รอยยิ้มและแววตาขี้เล่นหากแต่อ่อนโยนกับทุกคน  บางคร้งก็ดูเอาแต่ใจจนอยากจะด่ากลับ แต่ไม่เคยทำได้สักครั้ง ตาบ้านี้นอกจากจะเหมือนเด็กแล้ว ดูออกเป็นเด็กที่ปากร้ายเอาเสียมากเลย จนบางครั้งฉันก็อดอ่อนใจไม่ได้ ฉันนะชอบคนที่เป็นผู้ใหญ่อ่อนโยนนะ ชอบคนที่มีความสุภาพโรแมนติก ซึ่งแน่นอนสิ่งต่างๆเหล่านี้ไม่สามารถหาไก้จากคนตรงหน้าฉันเลย แม้แต่น้อย ไม่ใช่คนที่เรียนเก่งมีความสามรถเป็นดาวจนหน้าจับตามอง  แต่ฉันก็หลงรักเสียแล้วหลงรักรอยยิ้มอ่อนโยนนั้น ฉันชอบความใจดีของเขา กฃหีออะไรก็ไม่รู้ แต่รู้เพียงว่าหัวใจของฉันเต้นถี่รัวเมื่ออยู่ใกล้ผู้ชายคนนี้  ทุกคร้งฉันยอมรับว่าต้องเผลอแอบมองอยู่เป็นประจำรู้ทุกอย่างว่าเขากำลังทำอะไร ในขณะที่เขากลับเห็นฉันเป็นแค่เพื่อนคนหนึ่งที่ไม่ได้มีความสำคัญอะไรมากเท่านั้น ซึ่งมันก็ถูกแล้วคนที่ผิดก็คือฉันมากกว่า และตอนนี้ก็คงจะถึงเวลาที่ฉันจะต้องรับการลงโทษเสียแล้ว ละมั่ง...เพื่อแลกกับอิสระภาพของหัวใจ และเพื่อเอาความเย็นยะเยือกนี้ออกไปเสียที
                
              "ภูริน..." เสียงเบาบางจนฉันคิดว่ามันน่าจะหายไปกับสายลมแล้วละมั่ง ร่างข้างหน้ายังคงนิ่งเงียบ ฉันกำมือเบาๆเตรียมเอ่ยปากเรียกเขาเป็นครั้งที่สอง หากแต่ร่างนั้นกับวิ่งลับไปก่อน ฉันมองตามอย่างไม่เข้าใจก่อนที่ความรู้สึกเย็นของสายฝนจะแทรกผ่านความรู้สึกจากมือและปรอยผมเข้ามาสู่ความรู้สึกของฉํน อะไรกันแม้จะท้องฟ้าก็ไม่เป็นใจให้รึเนี่ย ร่างนั้นยังคงวิ่งไปขณะที่ใจของฉันแทบแตกสลาย อธิบายไม่ได้เลยว่ามันเป็นยังไงความรู้สึกของฉันตอนนี้มันเย็นเฉียบยิ่งกว่าสายฝนที่หล่นโรยมาเสียอีก รึว่าเราจะต้องกลายเป็นทาสความรู้สึกอย่างนี้ตลอดไปโดยไม่มีวันเป็นอิสระกันแน่นะ

              
              "ยายลิตาบ้านี่เธอคิดจะยืนตากฝนรึไง - ยัยหมูตอน เดี๋ยวก็เปลี่ยนจากหมูนินจาเป็นหมูไข้หวัดหรอก" ชายคนที่ส่งเสียงเรียกฉันเสียดังท่ามกลางคนที่ยืนอยู่ แต่โชคดีเหมือนกันที่ฝนตกคนอื่นก็เลยไม่ได้ยิน แล้วชายบ้าคนนั้นก็หันกลับหลังมากระชากฉันก่อนที่จะถอดเสื้อคลุมที่สวมอยู่บังฝนให้คนร่างเตี้ยในมือ ดูเหมือนเขาจะกำฉันมากกว่าประคองแต่ฉันก็มีความสุขอย่างบอกไม่ถูก ดูเหมือนว่าฝนจะไม่ได้หล่นมาจากท้องฟ้าอย่างเดียวเสียแล้ว มันดูเหมือนจะตกออกมาจากดวงตาฉันด้วยอีกแห่ง แต่ก็ไม่มีใครรู้หรอก

             " เธอร้องไห้ทำไม-เธฮร้องไห้ใช่ไหม.." เสียงดังอย่างกึ่งหวาดๆ และไม่พอใจของคนที่จับตัวฉันไว้ด้วยสองมือ พร้อมกับเขย่าเบาๆ ฉันจึงรีบปัดมือหนานั้นออก

              "อย่ามายุ่งนะ ปล่อยฉัน..." เสียงของฉันดังออกไป ทั้งๆที่ฉันเองก็รู้สึกแปลกใจเหลือเกิน

               "ลิตา..." เขาปล่อยมือแกก่อนที่จะเดินฝ่าฝนออกไปคนเดียว โดยทิ้งร่างของฉันไว้ เกิดอะไรขึ้นกันแน่ และฉันก็ยังคงยืนตากฝนอยู่อย่างนั้น จนตาปวมเป่ง พรุ่งนี้วันปฐมนิเทศแล้ววันสุดท้ายที่เราจะมีโอกาสได้เจอกัน ฉันเสียใจเหลือเกิน - - เรื่องทุกอย่างจบลงแล้วใชไหมจบแค่นี้สินะ..
 
                "ลิตา..." ชื่อฉันถูกเรียกอีกครั้ง พร้อมกับมือสีนำตาลแทนแข็งแกร่งจะพยุงฉันขึ้นอย่างออนโยน - - "เป็นอะไรเกิดอะไรขึ้นฮะลิลา"

                 " ไม่นี่ - ไม่มีอะไร.." ฉันตอบปัดก่อนที่พาวินเพื่อนของภูรินขะพาฉันไปเรือนพยาบาล พร้อมกับไอ้หวัดตัวฉกาจ

- - - - - - - ---- - ------ - --

                  "ขอยินดีกับนักเรียนทุกคนด้วยนะคะ.............." สิ้นเสียงคำประกาสและอวยพรของผู้อำนวยการเสียงปรบมือครั้งใหญ่ก็ดังขึ้น พิธีการทุกอย่างจบสิ้นลงอย่างสมบูรณื 

                    "นี่เราเรียนจบแล้วนะดีใจไหม เนี่ยเราว่าจะไปลองสมัตรงานแถวยุโรปดู ลิตาอยากไปไหมใช่ เหรนอที่นั้นน่ะงานดีเงินดี แล้วก็ท้าทายมากเลย ลิตาไปกับเราไหมล่ะ.." เสียงของพาวินเอ่ยขึ้น เรื่องไปต่างประเทศเป็นเรื่องที่ฉันสนใจมากทีเดียวแต่ตอนนี้มันกลับไม่ทำให้ฉันสนใจได้แม้แต่น้อย แผลใจชองฉันคงต้องรักษานานทีเดียวเพราะมันไม่ได้เป็นแผลให้เห็ฯ แต่ว่าเจ็บช้ำอยู่ข้าง
ใน แม้วันฉันจะรู้มีธีรักษาแต่กลับทำอะไรไม่ได้แลย

                   "ก็ไม่รู้สิ.." คำตอบสั้นของฉันเอ่ยออกไปเรียบๆ แต่ก็มากพอที่จะทำให้คนช่างสังเกตแล้วก็ละเอียดละอออย่างพาวินรู้ว่าเกิดอะไรขึ้น
                   " ลิตา..." เสียงหนักแน่นและอ่อนโยนของพาวินเอ่ยขึ้น ก่อนที่จะคว้ามือของฉันเอาไว้อย่างอ่อนโยนตามเคย "เราชอบลิตานะ ชอบมากตั้งแต่แรกเห็น แต่ว่าเรารู้ว่าใจของลิตาอยู่กับใคร ตอนนี้เราเป็นอิสระจากข้อความนี้แล้วลิตาก็เหมือนกันรีบๆเข้าล่ะนายภูรินเขาคงรออยู่แน่ๆ นายนั้นเขาใจผิดว่าเราเป็นแฟนกันตั้งนานแล้ว ฉันเสียใจนะที่พึ่งมาบอกเธอ - - "
                  "ไม่เป้นไรหรอกพาวิน เราคิดว่าเราคงไม่กล้าเหมือนอย่างพาวินหรอก เราจะขอเก็บเอาไว้ตลอดไว้ไหม.." คงวามไม่กล้าของฉันยิ่งบีบให้ความไม่พอใจของพาวินมากขึ้น
                " ตามมานี่แล้วเธอจะเข้าใจเองว่าเธอจะเลือกอะไร อยากปิดบังใจตัวเองเพราะความกลัวอย่างเดียวสิ.."
                "คริด..." เสียงโต๊ะตัวที่ฉันนั่งควำลง ทันที่ที่ร่างของฉันในชุดชุดการศึกษาถูกลากไปอย่างไม่เบามือ ดังนั้นไม่นานฉันก็ถูกพลักให้มายืนอยู่ที่ระเบียงข้างหลังตึกเรียน พร้อมกับเขาที่ทำให้ฉันแทบจะเป็นลมอีกครั้ง ทำไมนะเดี๋ยวนี้ฉันถึงรุ้สึกว่าเขาดูดีขึ้นจนน่าแปลก ผิวขาวใสชนิดไร้สิ่งปลอมป่น ผมที่เริ่มยาว ดกเงาสลวยน่าสัมผัส ฉันรู้สึกว่าแรงอะไร สักอยากผลักดันให้ฉันมายืนต่อหน้าเขาโดยไม่รู้สึก แววตาไร้เดียงสานั้นดูเหมือนจะบาดลึกเข้าไปในเรือนร่างของฉันได้

               "เมื่อวานนี้..." ฉันเอ่ยปากพูดอย่างชาๆตะกุกตกัก
               "ขอโทษ ฉันผิดเองขอโทษนะ.." เขาพูด ฉันก้มหน้านิ่งลงยิ่งกว่าเดิม ไม่กล้ามองเขาแม้สักนิด มือเรียวยาวอย่างผู้ชายช้อนหน้าฉันขึ้น โดยที่ฉันเองไม่ทันจะตั้งตัว 
               "ขอมองหน้าหน่อยได้ไหม - จะไปญ่ปุ่นกับพาวินสินะเธฮนะ.."เขาเอ่ยถามเสียงแห้ง แววตานั้นเหิอดแห้งไม่ต่างจากแววตาของฉันเท่าไร
               " ไม่ไปแล้ว - ไม่ไปเพราะนายเอาของของฉันไป.."ฉันตอบกลับ
               " นึกว่าอยู่กับพาวินเสียอีก" เขาตอบกลับใบหน้าหม่นเมื่อกี้สว่างขึ้น 
               "ไม่เคยสักนิด หัวใจฉันแน่วแน่อยู่กับเธอมาตั้งนานแล้วรู้ไหม.." ฉันบอก พรอ้มกับหยาดนำตาจะร่วงโรยออกมา ทั้งๆที่หน้ายังเบื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
               " ฉันรักเธอนะ ยายหมูนินจา โคตรๆเลยไม่รู้เลยนะเนี่ยว่ารักใครจะลำบากอย่างงี้.." เขาบอก ก่อนที่ใบหน้าสันคมนั้นจะเผยยิ้มออกมา มือใหญ่ก็ช้อนร่างฉันไว้ในอ้อมกอดที่เป็นนิรันด์ ตลอดไป ข้อความสุดท้ายถูกปลดปล่อยแล้วสินะฉันเป็นอิสระแล้ว
                
             "......รักเธอนะ....โคตรๆเลย...."

 เขาเอ่ยถามเสียงแห้ง แววตานั้นเหิอดแห้งไม่ต่างจากแววตาของฉันเท่าไร
               " ไม่ไปแล้ว - ไม่ไปเพราะนายเอาของของฉันไป.."ฉันตอบกลับ
               " นึกว่าอยู่กับพาวินเสียอีก" เขาตอบกลับใบหน้าหม่นเมื่อกี้สว่างขึ้น 
               "ไม่เคยสักนิด หัวใจฉันแน่วแน่อยู่กับเธอมาตั้งนานแล้วรู้ไหม.." ฉันบอก พรอ้มกับหยาดนำตาจะร่วงโรยออกมา ทั้งๆที่หน้ายังเบื้อนไปด้วยรอยยิ้ม
               " ฉันรักเธอนะ ยายหมูนินจา โคตรๆเลยไม่รู้เลยนะเนี่ยว่ารักใครจะลำบากอย่างงี้.." เขาบอก ก่อนที่ใบหน้าสันคมนั้นจะเผยยิ้มออกมา มือใหญ่ก็ช้อนร่างฉันไว้ในอ้อมกอดที่เป็นนิรันด์ ตลอดไป ข้อความสุดท้ายถูกปลดปล่อยแล้วสินะฉันเป็นอิสระแล้ว
                
             "......รักเธอนะ....โคตรๆเลย...."

          "โคตรๆเลยเหมือนกัน..."

                       ตอนนี้แดดออกแล้ว ฝนก็หยุดตก ฉันหายหนาวแล้วล่ะ - - เพรีเธอรู้ไหมขอบคุณสำหรับแสงแดดนี้นะ