REBORN (다시 태어나다)

“คุณลุง” เสียงเรียกดังมาจากด้านหลัง คณะคุณหันรีหันขวาง

“เรียกฉันเหรอ เกินไปแล้ว ใครลุง ฉันเพิ่งจะ ๔๐ เองนะ เรียกลุงแล้วเหรอ” คณะคุณตอบกลับไปด้วยความไม่พอใจ ทั้งที่เขาเคยฝึกมาว่าสังขารนั้นย่อมไม่เที่ยง ไม่โกรธๆ แต่ตอนนี้ สิ่งที่ฝึกมาเหล่านั้นหายวับไม่เหลือเชื้อ

“ขะ ขอโทษครับ คุณน้า” เสียงนั้นดูหวาดๆ

“ใคร เรียกอยู่ได้ ไหนล่ะ” คณะคุณพยายามจะเบิกตาฝ่าความมืดที่ดำสนิทไปยังจุดกำเนิดของเสียง พลันก็มีแสงสว่างวาบขึ้น ร่างที่ยืนตรงหน้านั้นเป็นเพียงเงาโปร่งแสงจนมองทะลุ เหมือนมองควัน ร่างนั้นเป็นเด็กหนุ่มใบหน้าซีดเสียจนเหมือนกระดาษเก่า

“ชะ ช่วยผมด้วย” สิ้นเสียงร่างนั้นก็วาบเข้าประประชิดตัวของคณะคุณ

“เฮ้ย นายเป็นผีเหรอ” เขาตกใจและถอยออกห่าง

“ช่วยกลับไปทำในสิ่งที่ผมยังติดค้างอยู่จะได้ไหม” เขาอ้อนวอนด้วยใบหน้าที่หมองเศร้า

“หมายถึงอะไร นายทำอะไรค้างไว้ก็ไปทำเองสิ ฉันจะไปรู้เหรอว่านายทำอะไรไว้” คณะคุณตอบแบบไม่คิด

“มีแต่คุณน้าเท่านั้น เพราะเราตายเวลาเดียวกัน สายฟ้าส่งวิญญาณของผมให้มาเจอคุณน้า” คณะคุณไม่เข้าใจและงุนงงกับคำพูดของเด็กหนุ่ม

“นี่สรุปฉันตายแล้วเหรอ อา ตายแล้วจริงๆ เหรอ” เขารำพึงกับตัวเอง ไม่ทันที่เขาจะได้เอ่ยอะไรออกมา แสงสว่างก็วาบขึ้นพร้อมทั้งแรงผลักมหาศาลที่พุ่งชนร่างของคณะคุณและดับลงไม่นานหลังจากนั้น มีเพียงความนิ่งสนิท นิ่งเสียจนจิตของคณะคุณดิ้นรนเพื่อให้หลุดพ้นไปจากความนิ่งเงียบงันนี้เสียที เวลาผ่านไปนานจนลืม ความดิ้นรนค่อยๆ นิ่งลง คณะคุณลืมตาขึ้น ลืมตาขึ้น?

นิยายเรื่องนี้ถูกแต่งขึ้นด้วยจินตนาการของผู้เขียนทั้งหมด ชื่อของตัวละคร สถานที่ เหตุการณ์ในเนื้อเรื่อง ไม่มีอยู่จริง ผู้เขียนสร้างขึ้นเพื่อความบันเทิงเท่านั้น