[ Kamisama hajimemashita x oc ] Gift feeling and Promises

ข้อมูลเบื้องต้น

         - Gift Feeling and   Promises–

         

        今夜..月が綺麗ですね ?

          はい...月はずっときれいでしたよ !

      -------------------------------------

      เรื่องราวความรักระหว่าง

     เทพ  และ มนุษย์

       --------------------------------------

        อุโนะซากิ ซากุระ หญิงสาวกำพร้าพ่อแม่ ที่

         หลงมาอยู่ในหมู่บ้านเทนงุ ตั้งแต่ 3 เดือนก่อน

          ตอนแรกเกลียดแต่ตอนนี้กลับชอบซะงั้น?

          ที่ว่าชอบเนี่ย สถานที่ หรือ อะไรกันนะ

        ------------------------------------

TB

เนื้อเรื่อง

Title: Gifts feeling and promises 

Rating: PG

Warning : เนื้อเรื่องต่อจากนี้เป็นเพียงจินตนาการของผู้แต่ง มีการอ้างอิงตัวละครจากในอนิเมะเรื่อง kamisama hajimemaxa และผ฿้แต่งไม่ได้มีเตนาทำให้ตัวละครเสียหาย โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่าน

Enjoy reading

.

.

.

บนเขาคารุมะ ค่ำคืนที่เงียบสงบ

ดวงดาวสุกสกาวสว่างเต็มท้องฟ้า

ดวงจันทร์เต็มดวงส่องแสงสีนวลอ่อนเบาบาง

สายลมเย็นพัดผ่านเบาๆ

ถึงแม้จะเงียบสงบแต่ไม่ได้รู้สึกอึดอัด

ถ้าเป็นวันธรรมดาเธอคงจะคิดเช่นนั้น....

.

.

.

“ เฮ้อ.. เหงาจัง ”

          เด็กสาวพูดลอยๆขึ้นมาขณะที่ดวงตาสีเขียวอ่อนยังคงนั่งมองดูท้องฟ้าด้วยความเหม่อลอย กิโมโนสีขาวชมพูมีดอกซากุระสีอ่อนปักอยู่ประปรายบนกิโมโนตัวเก่ง ผูกด้วยโอบิสีชมพูเข้ม เปียเส้นเล็กถักพาดครึ่งหัวไปด้านหลัง ผมส่วนที่เหลือถูกม้วนขึ้นไว้ด้านข้างอย่างประณีต ปอยผมถูกปล่อยขนาบกับแก้มนวลทั้ง 2 ข้าง เธออุตส่าห์ตั้งใจมาอย่างดีว่าวันนี้เธอจะทำสิ่งที่อยากทำเพราะถือเป็น วันสุดท้ายของปี ก่อนที่เริ่มปีใหม่หลังเที่ยงคืนของวันนี้ แต่คนที่เธออยากจะให้อยู่ดันติดธุระสำคัญนี่สิ และอีกอย่างเธอไม่อยากนั่งคนเดียวเหมือนทุกปี...

         ...ถ้ามีคนนั่งดูพลุเป็นเพื่อนซักคนก็ดีน่ะสิ...

         ซากุระก็คงยังนั่งมองแสงจันทร์ตรงบริเวณเอ็นงาวะของคฤหาสน์ญี่ปุ่นสไตล์ดั้งเดิม แววตาเหม่อลอยพลางนึกถึงเรื่องราวที่เกิดขึ้นตอนเช้า

       อ่า พอเขาไม่อยู่ ทำไมเรารู้สึกเหงาขนาดนี้นะ ถ้าจะหนักแล้วสิ...

- ณ คฤหาสน์บนหุบเขาคุรามะ-

         หญิงสาวชาวมนุษย์เพียงคนเดียวในหมู่เทนงุเดินฮัมเพลงในคฤหาสน์อย่างสบายใจ จุดหมายคือห้องของท่านผู้นำของเหล่าเทนงุบนภูเขาลูกนี้ สองขาได้หยุดอยู่หน้าบานประตูห้องหนึ่ง มือเรียวค่อยเลื่อนบานประตูฟุสึมะออก โดยที่ไม่ได้รับอนุญาต ทำให้เทนงุหนุ่มที่นั่งเขียนบางอย่างอยู่ภายในห้องหันมามองด้วยสายไม่พอใจนิดๆ ซากุระรู้ตัวว่าจิโร่ต้องว่าเธอแน่ๆไม่รอช้าเด็กสาวได้ถามคำถามใส่เจ้าตัวทันที

“ วันนี้ท่านว่างรึเปล่า? ”

“ ข้าจะออกไปทำธุระข้างนอกสักหน่อย ”

“ งั้นถ้ากลับมาทันก่อนเที่ยงคืนเรานั่งดูพลุด้วยกันได้ไ---"

"ช่วยออกไปจากห้องของข้าหน่อย ข้ากำลั---"

         จิโร่ไม่ทันจะพูดจบ ซากุระก็รีบเลื่อนปิดบานประตูจนเสียงดัง แล้วรีบเดินจ้ำอ้าวออกจากตรงนั้นทันที ร่างเล็กเดินมาตรงสวนหลังคฤหาสน์ เธอค่อยไปนั่งลงบนพื้นหญ้าก่อนที่จะพิงกับต้นไม้ใหญ่

เฮ้อ...ทำไมถึงต้องรีบปิดประตูด้วยนะยัยบ้าเอ๊ย..

         ยังไงซะก็คงโดนปฎิเสธตามที่คิดไว้อยู่แล้ว แต่เราก็ควรฟังให้จบก่อนสิบางทีอาจจะเป็นเรื่องที่สำคัญก็ได้ ยัยซากุระบ้า เธอเถียง?กับตัวเองในหัวอยู่สักพักใหญ่ เธอคิดว่าการที่ตัวเองเป็นแบบนี้มันไม่ใช่ตัวของเธอเลยแม้แต่น้อย 

ช่างมันเถอะยังไงเทนงุตนนั้นก็เกลียดมนุษย์นี่เนอะ 

จะไปเสียใจกับเรื่องแค่นี้ทำไมกัน 

ถ้าเสียใจกับเรื่องแบบนี้มันไม่ใช่ตัวของเราสักหน่อย

 ระหว่างที่เธอกำลังนั่งเล่นกับนกตัวเล็กๆ สาวใช้คนหนึ่งได้เดินมาหาเธอแล้วมาบอกเธอประมาณว่า

' ท่านจิโร่ฝากมาบอกท่านว่าจะไปประชุมประมาณ 2-3 วันเจ้าค่ะ แล้วก็บอกอีกเรื่องคืออย่าให้ท่านอุโนะซากิสร้างความวุ่นวายค่ะ'

       สิ้นประโยค คิ้วเรียวสวยของเด็กสาวเริ่มกระตุกด้วยความไม่ชอบใจนิดๆ

' นี่ท่านหาว่าข้าเป็นเด็กอมมือรึยังไงกันฮะ!! '

ถึงแม้จะไม่ชอบใจประโยคคำสั่งที่ฝากมาซักเท่าไหร่ แต่เธอก็พยักหน้าขอบที่อุตส่าห์มาบอก ซากุระนั่งเล่นใต้ต้นไม้ใหญ่ไปเรื่อยๆเปลือกตาบางสวยเริ่มที่จะปิดลงมาอยู่ร่อมร่อ เธอจึงตัดสินใจที่จะนั่งงีบเงียบๆใต้ต้นไม้จนหลับไป

กลับมาปัจจุบัน

          ซากุระยังคงจ้องมองท้องฟ้าในค่ำคืนนี้อยู่เหมือนเดิม เหม่อจนไม่สนใจสิ่งรอบข้างแม้กระทั้งเสียงที่เรียกเธออยู่ด้านหลังบานประตูโชจิ

“ อุโนะซากิซามะ ”

คนถูกเรียกยังไม่รู้สึกตัว…

“ อุโนะซากิซามะ ”

          เสียงเรียกชื่อรอบสองทำให้เจ้าของเรือนผมสีซากุระรีบหันมาขานรับด้วยความตกใจ ก่อนที่จะเกาหัวแก้เขิน หญิงชรามองหญิงสาวตรงหน้าด้วยความเอ็นดู หญิงชราเพียงแค่มาไถ่ถาม(ว่าที่)นายหญิงของเธอว่าต้องการอะไรเพิ่มเติมหรือไม่ ซากุระได้แต่ส่ายหน้าไปมาและไม่ลืมที่จะขอบคุณ ที่อุตส่าห์มาถามตัวเอง และเด็กสาวยังบอกอีกว่าเรียกชื่อเล่นของเธอปกติก็ได้ เรียกกันแบบนี้คงทำตัวไม่ถูกเป็นแน่

          ซากุระชวนคุยเรื่อยเปื่อย ไถ่ถามเรื่องชีวิตประจำวันบ้างหรือเรื่องทั่วๆไป เธอคิดว่าในเมื่อคุณยายก็ไม่ได้มีอะไรต้องทำแล้วในวันนี้ จึงเป็นโอกาสดีที่จะชวนท่านนั่งดูพลุสวยๆในวันก่อนเริ่มวันปีใหม่ แต่ก็ถูกปฎิเสธด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแถมยังถามคำถามเธอกลับอีกต่างหาก

“ เป็นเกียรติอย่างยิ่งที่ชวนค่ะ แต่ว่าที่คุณหนูมานั่งรอตรงนี้เพราะรอดูพลุพร้อมท่านจิโร่ใช่ไหมเจ้าคะ?”

“ เอ๊ะ!? ”

         ทันทีที่คำถามถูกเอ่ยออกไป ตัวของซากุระกลับดูตกใจกับคำถามอยู่ไม่น้อยก่อนที่จะตั้งสติแล้วตอบกลับไปด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ไม่ได้รอหรอกนะคะ ทำไมหนูต้องรอคนแบบนั้นด้วย ”

       ใช่แล้ว คนแบบนั้นน่ะ จะรอไปทำไมกัน

        พวกเราไม่ได้เกี่ยวข้องหรือเป็นอะไรกันนิ อีกอย่างเขาคงไม่สนใจของแบบนี้หรอก

        จิโร่บ้าที่สุด!!!

       ถึงเด็กสาวตรงหน้าจะตอบคำถามแล้วแต่ก็มีอีกหนึ่งคำพูดจากหญิงชราก่อนที่จะขอตัวกลับเข้าไปในคฤหาสถ์ดังเดิม

“ ท่านจิโร่น่ะ ใจดีกว่าที่คุณหนูคิดนะเจ้าคะ เพียงแต่เขาแค่แสดงออกไม่เก่ง คุณหนูอาจจะไม่รู้ก็ได้นะเจ้าคะว่าที่จริงแล้วท่านจิโร่นะเป็นห่วงคุณหนูมากกว่าใคร ่ถึงจะเป็นคำขอที่ดูเอาแต่ใจแต่ดิฉันขอฝากทานจิโร่กับคุณหนูด้วยนะเจ้าคะ ”

        เวลาผ่านไป...

        นาฬิกาบอกเวลาห้าทุ่มสามสิบนาที....

        อีกสามสิบนาทีก็จะเข้าสู่ปีใหม่....

"มานั่งทำอะไรตรงนี้"

         เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นข้างหลัง ซากุระหันมองตามเสียงอย่างรวดเร็ว ดวงตาสีเขียวอ่อนเบิกกว้าง ความคิดเริ่มประมวลผลในสมองอย่างรวดเร็ว ไหนว่าไปประชุม!? อีก2-3วัน!? ใบหน้าเรียวสวยรีบหันกลับไปมองท้องฟ้าดังเดิม ริมฝีปากได้รูปได้เอ่ยคำตอบออกมา

“ ข้าแค่มานั่งรอดูพลุเท่านั้นค่ะ ”

          ด้วยน้ำเสียงที่เรียบนิ่งของคนที่นั่งอยู่ทำให้คนที่ยืนฟังหงุดหงิดไม่น้อย เขาอุตส่าห์รีบกลับมาจากการไปเอา 'ของขวัญ' เพื่อมาอยู่กับหญิงสาวตรงหน้าให้ทันก่อนเที่ยงคืนในวันก่อนเริ่มปีใหม่ 

ซากุระเริ่มรู้สึกว่าคนข้างหลังน่าจะไม่พอใจเธออยู่ไม่น้อย จากการสัมผัสถึงรังสีที่แผ่ออกมา แต่เธอก็ยังคงนั่งนิ่งต่อไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น จนกระทั่ง

ฟึบ!

“ นี่! ทำอะไรของท่านน่ะ วางข้าลงเดี๋ยวนี้นะ! "

         คนตัวโตกว่าได้รวมตัวคนตัวเล็กตรงหน้ามาอยู่ในอ้อมเเขน ร่างในอ้อมแขนดิ้นไปมาราวกับจะตกให้รู้เเล้วรู้รอดแต่ไปๆมากลับหยุดนิ่งซะงั้น ใบหน้าขาวเริ่มแดงระเรื่อ แก้มทั้งสองข้างพองลมในปาก ลักษณะนี้เหมือนกับเด็กที่โดนผู้ปกครองดุซะไม่ผิด...

   อ่า เมื่อไหร่เจ้าจะทำตัวว่านอนสอนง่ายบ้างนะ...

  เทนงุหนุ่มยิ้มมุมปากเล็กน้อย ราวกับการกลั่นแกล้งคนตรงหน้านั้นเป็นเรื่องสนุกอีกเรื่อง ไม่รอช้าปีกสีอีกาสยายปีกและบินขึ้นท้องนภาทันที

" ท่านจะพาข้าไปไหนน่ะ นี่! "         

ให้ตายสิ คนอะไรเอาแต่ใจตัวเองชะมัด!! ข้าไม่ใช่สิ่งของสักหน่อย ที่จะอุ้มมาไหนไปไหนตามใจชอบนะ! ตอนนี้ข้าเริ่มสงสัยตัวเองแล้วว่าชอบคนเอาแต่ใจอย่างท่านไปได้อย่างไรกัน...

" ข้ารู้นะว่าเจ้าแอบด่าข้าในใจ "

         อึก  รู้ดีซะจริง  ใจจริงข้าอยากตะโกนด่าใส่หน้าท่านตรงๆเสียด้วยซ้ำ... 

ซากุระมุ่ยหน้าใส่จิโร่ถึงจะคนตัวโตจะพูดกับเธอแต่ใบหน้าคมคายไม่ได้มองลงมาทางเธอเลยแม้แต่น้อย จิโร่มองเพียงแต่เส้นทางข้างหน้าเท่านั้น ใช้เวลาสักพักก็ถึงที่หมาย

" พาข้ามาที่นี่ทำไม... "

   ตรงหน้าของทั้งสอง คือ โทอิริ*สีแดงอันใหญ่วางเรียงตัวสวยงามตามเนินทางขนหุบเขา ข้างทางมีต้นซากุระมากมายขนาบข้าง กลีบดอกซากุระปลิวว่อนตามสายลม 

ซากุระ..? ไม่ใช่ว่าจะออกดอกในช่วงเมษาอย่างงั้นหรอ

" ที่นี่น่ะ ไม่ว่าจะเป็นดอกไม้ชนิดใดก็จะผลิบานตลอดทั้งปี รวมถึงซากุระด้วย "

ราวกับอ่านใจ คนตัวสูงกว่าได้อธิบายด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน

 อ่อนโยนอย่างงั้นหรอ..ไม่ใช่มั้ง...

เราคงหูฝาดไปเอง เด็กสาวก้มคำนับเล็กน้อยตรงหน้าโทอิริก่อนที่จะเดินตามทางข้างหน้า เธอเดินชิดริมขอบทางเดิน ส่วนจิโร่เดินตรงกลางทางเดิน

          ถ้าถามว่าทำไมเธอถึงไม่เดินใกล้เขาคำตอบก็ง่ายๆ ทางตรงกลางนั่นน่ะ 'สำหรับเทพเท่านั้น' มันคือกฎของการเดินผ่านโทอิริที่ใครๆก็รู้ ตลอดทางเดินไม่มีใครพูดอะไรออกมา ถึงจะไม่มีเสียงพูดคุยแต่มันกลับรู้สึกสบายใจแปลกๆ เสียงใบไม้เสียดสีกันทำให้เกิดทำนองไพเราะ แสงหิ่งห้อยกับแสงจันทร์ ทำให้สถานที่แห่งนี้ไม่มืดมากนัก ผีเสื้อหลากหลายสายพันธ์บินว่อนไปมารอบๆ

 ...สวยจัง...

        ซากุระไม่เคยเจอสถานที่ที่มีความสวยงามและสงบเช่นนี้มาก่อน เธอเริ่มที่จะสนใจสิ่งรอบข้าง รอยยิ้มสวยประดับบนใบหน้าหวาน เจ้าตัวอาจจะไม่รู้แต่ทุกการกระทำที่เเสดงออกมานั้นอยู่ในสายตาของร่างสูงทั้งหมด

       หึ ก่อนหน้านี้เจ้ายังทำหน้าบุญไม่รับอยู่เลยนะ เจ้าน่ะ...

         จิโร่มองคนตัวเล็กที่ดูมีความสุขมากๆราวกับเด็กที่ได้เห็นสิ่งที่ตัวเองถูกใจ ทั้งสองเดินตามทางไปเรื่อยไป ทั้งคู่เดินมาจนสุดทางเดินแล้วหยุดตรงหน้า 'ศาลเจ้า' ของที่นี่

         ศาลเจ้าขนาดกลาง มีกระดิ่งให้ดึงตรงที่ขอพร ส่วนทางด้านขวามีโชสุยะหรือที่เรียกว่าบ่อน้ำชำระร่างกายและจิตใจตั้งอยู่ ส่วนที่เหลือก็มีต้นไม้ดอกไม้นานาพันธ์รายล้อมทั่วบริเวณรอบสถานที่แห่งนี้ ถือว่าเป็นสถานที่ถึงแม้จะดูเล็กสำหรับศาลเจ้าทั่วไปที่เธอเคยเจอ

     แต่กลับมีความรู้สึกสงบและสบายใจอย่างบอกไม่ถูก...

" ชอบรึเปล่า "

" คะ? "

" เจ้าชอบที่นี่รึเปล่า "

" ชอบค่ะ ชอบมากด้วย "

        เด็กสาวหันมาหาคนข้างๆพร้อมตอบกลับด้วยรอยยิ้ม เปลือกตาบางสวยหลับตารับลมหนาวที่พัดผ่านร่างกาย

        สบายจังน้า...

        แต่...ทำไมเขาถึงพาเรามาศาลเจ้ากันละ...

" เอ่อ..คือว่า...ทำไมถึงพาฉันมาที่นี่กัน"

" ข้าแค่คิดว่า ปกติพวกมนุษย์ชอบมาศาลเจ้าในช่วงปีใหม่เพื่อขอพรกันใช่ไหมละ "

" เอ่อ..มันก็ใช่ แต่นี่มันยังไม่ถึงวันปีใหม่เลยนะ "

" ข้ารู้ว่ายังไงเจ้าก็ต้องไปให้ได้ในวันพรุ่งนี้ แต่ข้าขี้เกียจที่จะพาเจ้าไปในเมือง มนุษย์เยอะข้าไม่ชอบ ข้าเลยตัดสินใจพามาที่แห่งนี้แทน "

        ช่างเป็นคำตอบที่เอาแต่ใจเหลือเกิน....

" แต่เจ้าก็ชอบที่นี่ ข้าก็ถือว่ามันคุ้มที่ข้าเสียสละเวลาพาเจ้ามา "

        ซากุระหันมองคนข้างๆทันที เมื่อกี้ท่านบอกว่าเสียสละเวลา? แสดงว่าท่านกลับมาก่อนกำหนดในการประชุมเพื่อพาข้ามาที่นี่เนี่ยนะ!?

" ทำหน้าอะไรของเจ้า? "

         ...ข้าก็อยากรู้เหมือนกันว่าตอนนี้ตัวเองทำหน้าอย่างไร...

" เปล่าหรอกค่ะ แต่แบบนี้เท่ากับว่าท่านหนีการประชุม? "

         ร่างสูงไม่ได้ตอบคำถาม แถมยังเดินไปด้านหน้าเสียดื้อๆ เธอเริ่มรู้สึกว่าอยากจะกระโดดถีบ? คนบางคนซะเหลือเกิน ช่วยตอบคำถามข้าดีๆบ้างสิ!!

เธอเดินตรงไปที่โชสุยะเพื่อชำระล้างจิตใจและร่างกาย แล้วเดินไปตรงหน้าศาลเจ้าที่ขอพร 

ไม่มีที่โยนเหรียญ ?

" ที่นี่ไม่จำเป็นต้องโยนเหรียญ "

         แหนะ...ถ้าจะเดาความคิดออกขนาดนี้ไปเปิดสำนักเถอะค่ะ...

เธอเดินไปสั่นกระดิ่ง โค้งคำนับสองครั้ง ประกบมือสองครั้งเพื่อขอพร แล้วจบด้วยการคำนับอีกครั้งเมื่อขอพรเสร็จ ทั้งคู่เดินลงมาจากศาลเจ้าอย่างเงียบๆ แต่ความเงียบก็ถูกทำลายลงด้วยคำถาม

" นี่ ทำไมที่นี่ดูไม่เหมือนกับศาลเจ้าทั่วไปเลยล่ะ ทุกที่ในศาลเจ้ามันดูมีระเบียบเหมือนกับว่าไม่ค่อยมีคนมาที่นี่ แถมยังสะอาดเหมือนมีคนดูแล "

ซากุระถามด้วยความสงสัย ดวงตาคมหันมามองร่างที่เดินอยู่ริมๆโทอิริ ก่อนที่จะตอบคำถามนั้น

" ที่นี่มีมาหลายร้อยปีแล้ว พวกมนุษย์ไม่ค่อยเข้ามาในป่าลึกบนหุบเขาลูกนี้หรอก มีนับน้อยคนเห็นจะได้ ที่สำคัญไม่มีมนุษย์คนใดที่อยู่ในสถานที่แห่งนี้ แล้วเมื่อครู่เจ้าขอพรว่าอะไร?"

คำตอบที่ปนคำถามถูกเอ่ยออกมา

งั้นคนที่ดูเเลศาลเจ้านี้คงไม่ใช่มนุษย์...

พรที่ข้าขออย่างงั้นหรอ..เอ๊ะ!?

เมื่อนึกถึงพรที่ขอไป พลันดวงหน้าหวานเริ่มแดงแบบไม่มีสาเหตุ สองขาเรียวรีบเดินนำหน้าไปไกล ทิ้งให้คนข้างหลังงงกับการกระทำแบบแปลกๆ?

เมื่อเดินผ่านโทอิริจนครบหญิงสาวไม่ลืมที่จะหันหลังมาคำนับอีกครั้ง

อีกสิบนาทีจะเข้าสู่วันถัดไป...

ตามเดิมค่ะ สภาพตอนถูกพามาเป็นยังไงตอนกลับก็เป็นอย่างนั้น เพียงแต่ไม่ได้มีเสียงพูดคุยใดๆ ใช้เวลาไม่นานก็มาถึงคฤหาสน์ แต่แทนที่จะลงบนพื้นดิน กลับมาอยู่บนต้นซากุระหมื่นปีแทน

         ต้นซากุระขนาดใหญ่ที่สามารถขึ้นมานั่ง ยืน นอน กิน? ได้แบบสบายๆ ถึงแม้จะอยู่บนตัวภูเขาแต่ความสูงระดับนี้ก็ทำให้เห็นสีสันภายในเมืองชัดอยู่ไม่น้อย

          ขณะที่เด็กสาวกำลังมองดูตัวเมืองที่ไกลออกไปอย่างใจจดใจจ่อ เหมือนกับรออะไรบางอย่าง ความรู้สึกเหมือนมีบางอย่างอยู่บนมวยผมของตัวเอง ด้วยความสงสัยมือเรียวเอื้อมไปแตะตรงนั้นทันที

           อ๊ะ?..ปิ่น...

           ดูเหมือนคนตัวเล็กจะมือซนอยู่ไม่น้อย ที่จู่ๆก็ดึงปิ่นปักผมออกมาซะงั้น....

           ปิ่นชิ้นงามประดับด้วยดอกซากุระสีชมพูและขาว เปล่งประกายไปด้วยเพชรพลอยอัญมณี เห็นเเค่เพียงนี้ก็รู้ว่าเป็นงานประณีต

มาจากไหน..หรือว่า..

         นัยน์ตาสีเขียวอ่อนสบกับดวงตาเรียวสีน้ำตาลที่ก้มลงมามองพอดิบพอดี

         เหมือนกับที่เจอ 'ครั้งแรก' ไม่มีผิด...

"เจ้าเข้าใจความของการมอบปิ่นแบบนี้หรือไม่"

จิโร่ถามพลางนำปิ่นจากมืออีกฝ่ายมาปักตรงมวยผมตามเดิม ก่อนที่จะมองหน้าของอีกฝ่าย

ใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสงสัยและอยากรู้

" ความหมายของมันคือ การมอบให้กับหญิงที่เรารักและอยากจะใช้ชีวิตด้วยกัน "

จู่ๆใบหน้าหวานก็เห่อร้อนขึ้นมา พวงแก้มสีเดียวกับลูกตำลึง ริมฝีปากอ้าปากค้าง

แบบนี้ก็เหมือนกับการขอเป็นแฟนเลยไม่ใช่รึไง!..

เสียงพลุจากตัวในเมืองเริ่มดังขึ้น ถึงจะไม่ดังมากแต่ก็พอจะได้ยินเสียง ใกล้ถึงเที่ยงคืนแล้วสินะ

อีกห้านาทีก็เข้าสู่ปีใหม่...

สี่นาที..

สามนาที..

พลุหลากสีถูกจุดขึ้นสู่ท้องฟ้าติดต่อกันอย่างไม่ขาดสาย ถึงแม้มันจะดูสวยงามแต่ซากุระดันไม่จดจ่อกับมัน

สงสัยคงไม่ได้ดูพลุแล้วมั้ง...

จิโร่เหลือบมองคนข้างๆที่ดูจะสติหลุดลอยไปไหนต่อไหนแล้ว

ข้าคิดถูกรึเปล่าที่บอกความหมายมันไป...

แต่เอาเถอะ..มาถึงขั้นนี้แล้ว จิโร่ถอนหายใจยาวหนึ่งครั้ง แล้วเริ่มพูดกับเด็กสาว

" ข้ามีบางอย่างอยากจะบอกเจ้า ถ้าฟังจบมันก็ขึ้นอยู่กับเจ้าว่าจะตัดสินใจอย่างไร "

         ทั้งสองคนหันหน้าเข้าหากัน ถึงจะพูดแบบนั้น แต่ซากุระเอาแต่ก้มหน้า เอาแล้ว....

         ไม่ ไม่!! ยัยซากุระตั้งสติหน่อยอาจจะไม่ใช่อย่างที่เธอคิดก็ได้!

" เจ้าอาจคิดว่ามันแปลก สถานะของเราทั้งคู่ก็ต่างกันโดยสิ้นเชิง เจ้าเป็นมนุษย์ผิดกับข้าที่เป็นเทนงุที่อาศัยอยู่มาเป็นร้อยๆปี.."

" ... ที่จริงเรื่องที่ข้าเกลียดเจ้ามันเป็นเรื่องโกหก ข้ารู้ว่าเจ้าเป็นมนุษย์ต้องมีวันที่ต้องจากลา ถึงแม้ข้าไม่อยากให้เป็นเช่นนั้น ข้าอยากให้เจ้าอยู่เคียงข้างไปเรื่อยๆแค่นั้นก็เพียงพอ ถ้ามันเป็นเช่นนั้นจริงข้าสัญญาว่าปกป้องเจ้าไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นและคำพูดสุดท้ายที่จะพูดในวันนี้ข้าว่ามนุษย์ชอบพูดกันใช่รึเปล่า....."

          จิโร่เว้นประโยค มองขึ้นไปบนท้องฟ้าก่อนที่จะหันกลับมามองหน้าซากุระ เขาคว้ามือของอีกฝ่ายมากุมเอาไว้แล้วพูดประโยคส่วนที่เหลือ..

" 今夜..月が綺麗ですね... (..คืนนี้น่ะ..พระจันทร์สวยดีนะ...)  "

เสียงลมหายใจที่ถี่ขึ้น

เสียงหัวใจที่เต้นระรัว

เสียงพลุหลากหลายลูก

กลีบดอกซากุระปลิวว่อน

คำพูดที่ถูกเอ่ยออกมาพร้อมรอยยิ้มอ่อนโยน

เล่นพูดแบบนี้น่ะ.....

น้ำตาสีใสค่อยๆไหลออกจากดวงตาคู่สวยอย่างเงียบๆ ไม่ใช่น้ำตาเเห่งความเสียใจ แต่เป็นน้ำตาแห่งความสุขและความดีใจที่เอ่อล้นออกมา

พูดแบบนี้น่ะ 

ขี้โกงที่สุด..

เธอค่อยๆหลับตาลง รอยยิ้มแห่งความสุขประดับบนใบหน้า ก่อนที่จะพูดคำตอบออกไป..

ห้าวินาที

สองวินาที

หนึ่งวินาที...

" はい...月はずっときれいでしたよ (ค่ะ..พระจันทร์น่ะมันสวยมาตั้งนานแล้ว)  "

ปุ้ง

เสียงพลุอันใหญ่ดังขึ้นต่อเนื่องอยากไม่ขาดสาย

ไม่ต้องคิดอะไรอีกเเล้ว

รอยยิ้มอ่อนโยนที่อีกฝ่ายมอบให้ จิโร่ดึงซากุระเข้ามาสวมกอด

เธอหลับตาลงพลันนึกถึงคำขอพรที่ตนขอไป

' ขอให้เธอได้ยืนอยู่ข้างๆจิโร่ตลอดชีวิตของเธอ '

คำขอพรสัมฤทธิ์ผลเร็วดีเนอะ

เข้าสู่วันที่ 1 มกราคม

--------------------------------------------

- Extra part -

ช่วงบ่ายในคฤหาสน์

" จิโร่ ยังไม่ตอบคำถามข้าเลยนะว่าเมื่อวานได้หนีการประชุมจริงรึเปล่า? "

         เสียงใสถามขึ้นระหว่างทางเดินไปสวนหลังคฤหาสน์

" ประชุม?ข้าไม่ได้ประชุมอะไรทั้งนั้น "

" เอ๋!!?? ละ..แล้วที่ท่านบอกข้าวันนั้น.. "

" ข้าแค่จะออกไปเอาปิ่นที่สั่งทำเท่านั้น "

         จิโร่ก้มมามองซากุระที่ทำหน้าเหวอจนเกินเหตุ ตอนนี้ใบหน้าของทั้งสองห่างกันไม่กี่เซน ร่างสูงยิ้มมุมปากก่อนที่จะเฉลยความจริง

" แต่เจ้ากันปิดประตูใส่ข้าทั้งๆที่ยังพูดไม่จบ เลยอยากจะเเกล้งเจ้าซักหน่อย อยากจะเห็นเวลาที่ข้าไม่อยู่เจ้าจะรู้สึกยังไง ไม่คิดว่าเจ้าจะคิดถึงข้าขนาดนี้นะ 'ซากุระ' :) "

         ดูเหมือนจิโร่ได้ทิ้งระเบิดลูกใหญ่ไว้แล้วสิ..

         เล่นพูดทิ้งแบบนี้แล้วเดินอารมณ์ดีไปเนี่ยนะ..

         ตาบ้าจิโร่!!

         ใบหน้าขาวแดงระเรื่อ เล่นเรียกชื่อเล่นกันแบบนี้ ถึงที่ผ่านมาจะเรียกชื่อข้าด้วยคำแปลกๆก็เถอะ

         ซากุระดึงสติที่หลุดลอย?กลับมาก่อนที่จะรีบกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามอีกคนไป

----------------------------------------------------

Hi~ ผู้อ่านทุกท่าน อยากจะบอกตามตรงว่า ที่จริงแล้วเรื่องนี้แต่งไว้ตั้งแต่ต้นปีที่แล้วค่ะ55555 และตอนแรกที่คิดเรื่องนี้ตั้งใจให้เป็นเรื่องยาวค่ะ ิแต่ด้วยปีที่แล้วมีปัญหานิดหน่อย(+ขก.)ก็เลยตัดสินใจทำเป็นเรื่องสั้นแทน หวังว่าอ่านแล้วจะสนุกไปกับเนื้อเรื่องนะคะ สุขสันต์วันปีใหม่ฮ้าบบบ มีความสุขกันมากๆกับปีนี้นะคะ ขอให้เป็นปีที่น่ารักกับทุกคนเลยน้าาา ~

คืนนี้พระจันทร์สวยดีนะ = ฉันรักคุณ

ค่ะ..พระจันทร์น่ะมันสวยมาตั้งนานแล้ว = ค่ะ ฉันก็ชอบคุณเหมือนกัน

อันนี้ปิ่นที่จิโร่ให้ซากุระ

 เอ็นงาวะ หรือ ทางเดินรอบบ้าน

 โชสุยะ ที่ชำระล้างจิตใจและร่างกาย

บานประตูฟุสึมะ

บานประตูโชจิ เป็นประบานประตูขาวแบบโปร่งแสง

--------------------