พันแสงตะวัน เพื่อชาติยิ่งชีพ เพื่อเธอสุดหัวใจ

ความรักสองทางที่มาพร้อมกับหน้าที่อันยิ่งใหญ่ที่ต้องแบกรับ รักแรก...ที่ไม่อาจทอดทิ้งให้เธอต้องเสียใจ กับรักใหม่...ที่ไม่อาจกุมมือเธอไว้เคียงข้าง เมื่อความถูกต้องต้องมาก่อนหัวใจ มือที่จับเธอไว้จึงไม่แน่นพอ

โปรย

เขา...เป็นเหมือนดวงอาทิตย์ที่แสนเจิดจ้าและร้อนแรง

เธอ...เป็นเพียงพระจันทร์ดวงน้อยที่หลงโคจรเข้ามาใกล้ หวังคลายความหนาวยามราตรี

พระจันทร์ดวงน้อยไม่อาจโคจรรอบดวงอาทิตย์ที่แผดเผา

เขาและเธอก็เหมือนเดินบนเส้นทางคู่ขนานที่ปลายทางไม่อาจมาบรรจบกัน

คงมีเพียงโชคชะตาที่หยั่งรู้ถึงปลายทางนั้น และเปลี่ยนมันให้เป็นเส้นทางเดียวกันด้วยความรัก

ต้องจันทร์ยืนอึ้งหน้าร้อนวาบด้วยความตกใจ เพราะชายหนุ่มที่ยืนอยู่เคียงข้างคนไข้สาวชาวคาเรนของเธอก็คือผู้ชายแปลกหน้าคนนั้น คนที่พาเธอมาส่งที่นี่ เสี้ยววินาทีนั้นดวงตาสดใสกลมโตของหญิงสาวฉายแววหม่นหมองและผิดหวังออกมา หากเสี้ยววินาทีต่อมาใจที่วูบไหวก็ถูกปรับให้กลับสู่สภาวะปกติ

            ความรู้สึกของเธอมันปนเปกันจนแยกแยะไม่ออกระหว่าง เศร้า เสียใจ ผิดหวังและหดหู่ แต่ทั้งหมดมันก็ทำให้เธอหน่วงในอกจนตื้อไปหมด อยากร้องไห้ก็ร้องไม่ได้ อยากจะพูดก็พูดไม่ออกเหมือนน้ำท่วมปาก ยิ่งอยู่ต่อหน้าคนไข้เธอทำแสดงกิริยาไม่เหมาะสมก็ยิ่งไม่ควร

“หมอเกิ้งคะ...นี่เจ้าพันแสงสามีของพี่เองค่ะ”         

แม้จะเป็นการแนะนำแบบเรียบง่าย เพียงแค่เธอรับฟังเหมือนปกติอย่างคนอื่นก็จบ แต่เปล่าเลย คำแนะนำนั้นยิ่งฟังยิ่งเหมือนว่าหัวใจอันบอบบางของเธอกำลังโดนกรีดเป็นริ้วๆจนยับเยิน ยิ่งกว่าภาพที่เห็นคนทั้งคู่อยู่เคียงข้างกันเมื่อครู่เสียอีก

ความรู้สึกของเธอถูกฝังลึกลงไปทั้งที่ยังไม่มีโอกาสได้ทำอะไรทั้งสิ้น ต้องจันทร์กลืนน้ำลายอันเหนียวหนืดลงคออย่างยากลำบาก ก่อนจะฝืนยิ้มให้เขาด้วยแววตาแสร้งสดใส

“ยังไงหมอขอฝากดูคนไข้เรื่องทำกายภาพบำบัดด้วยนะคะ คุณต้องพยายามให้คนไข้ขยับแขน ขยับตัวและขาเยอะๆ อย่านอนทับด้านใดด้านหนึ่งนานเกินไป คนไข้จะได้ไม่เป็นแผลกดทับนะคะ...ถ้าไม่มีอะไรแล้ว งั้นหมอขอตัวก่อนนะคะ”    เธอเอ่ยลาคนไข้และญาติคนสำคัญ ก่อนจะสังเกตได้ชัดว่าคนไข้สาวของเธอดูสดชื่นขึ้นมากเมื่อมีคนรักของเธออยู่ใกล้ๆ

“ขอบคุณค่ะคุณหมอ และขอบคุณแทนชาวคาเรนทุกคนที่คุณหมอยอมเสียสละมาลำบากเพื่อพวกเรานะคะ”      เธอกล่าวขอบคุณจากใจจริง ยิ่งเห็นคุณหมอคนใหม่ก็ยิ่งมองเห็นความหวังแทนเพื่อนพ้องร่วมอุดมการณ์ที่จากไป

“ไม่ลำบากเลยค่ะ หมออยู่ได้สบายมาก...ที่นี่น่าอยู่กว่าที่หมอคิดไว้ซะอีกนะคะ”  เธอเอ่ยติดตลก พลางหันไปกำชับชายหนุ่มที่เอาแต่นิ่งเงียบตลอดการสนทนาของหญิงสาวทั้งสองอีกครั้ง

“ฝากดูแลคนไข้ด้วยนะคะคุณ กำลังใจเป็นเรื่องสำคัญมาก คนไข้จะได้ฟื้นตัวได้เร็วๆค่ะ หมอขอตัวก่อนนะคะ”

ดาหลาได้ฟังก็หน้าแดงด้วยความเขิน ริมฝีปากระบายยิ้มบาง ๆ ออกมาอย่างมีความสุข เธอรู้สึกว่าตัวเองเป็นผู้หญิงที่โชคดีที่สุดที่มีเจ้าพันแสงค่อยดูแลอยู่ข้างๆแบบนี้

กลับกันกับหมอสาวที่เพิ่งเดินออกมา หัวใจเธอบีบรัดและเต้นรัวจนแทบระเบิดออกมา สายตาเยือกเย็นคู่นั้นทำให้เธอกลัว แต่ก็เป็นสายตาคู่เดียวกันที่ทำให้ใจเธอสั่นระรัวทุกครั้งที่ได้เจอ

...นี่เธอชอบเขาไปแล้วจริงหรือ...

ต้องจันทร์สับสนในความรู้สึกอย่างบอกไม่ถูก มันอาจเป็นอย่างที่เธอคิดหรือไม่เธอก็อาจหลงใหลในภาพลักษณ์ของเขาเพียงชั่วคราวก็เป็นได้ แต่ไม่ว่าจะแบบไหนเธอก็ไม่กล้าสบตากับเขาในตอนนี้ หญิงสาววางตัวไม่ถูก มือไม้สั่นขึ้นมาเองอย่างห้ามไม่ได้เมื่อรู้ว่าเขามีเจ้าของแล้ว

สัมผัสบางเบาที่ได้รับ มันเลือนรางแต่ช่างอบอุ่นและหอมหวาน จนน่าอิจฉาผู้ครอบครองสัมผัสนั้นจากเขาเหลือเกิน ร่างบางทรุดตัวลงนั่งลงบนพื้นใต้ต้นไม้อย่างหมดแรง ก่อนรีบเช็ดน้ำตาที่ไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่เริ่มคุ้นหูที่เธอจำได้ว่าคือเขาคนนั้น

“คุณ...ตามฉันมามีอะไรรึเปล่าคะ”            เธอลุกขึ้นหันไปถามเจ้าพันแสงที่หยุดยืนอยู่ห่างจากเธอเล็กน้อยด้วยน้ำเสียงเป็นงานเป็นการ เผื่อว่าเขาต้องการไถ่ถามเรื่องการดูแลคนไข้เพิ่มเติม

“เปล่า แต่ผมเห็นคุณสีหน้าไม่ค่อยดี เลยเดินมาดูว่าคุณเป็นอะไรรึเปล่าน่ะ”

เจ้าพันแสงมองดวงตาที่แดงก่ำของหญิงสาวก็พอเข้าใจว่าเธอคงมีบางอย่างที่ไม่สบายใจ แต่กระนั้นคนที่เพิ่งรู้จักกันไม่นานอย่างเขาจะไปยุ่งย่ามจนเกินไปก็คงเสียมารยาท แต่หากไถ่ถามตามประสาญาติคนไข้กับหมอคงพอได้

“ไม่มีอะไรหรอกค่ะ ขอบคุณนะคะ ฉันแค่อยู่ในระหว่างการปรับตัวกับที่ใหม่น่ะค่ะ ยังไม่ชินเท่าไหร่”                     ต้องจันทร์ยิ้มให้เขาจากใจเป็นครั้งแรก ความห่วงใยจากเขาเยียวยาหัวใจของเธอให้ดีขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์

“อ้อ...ถ้างั้นผมก็ขอให้คุณหมอปรับตัวได้โดยเร็วและขอให้คุณหมออยู่ที่นี่อย่างมีความสุขเหมือนที่อยู่บ้านนะครับ ถ้าหากมีอะไรให้ช่วยก็บอกผมได้เลย ผมยินดี”   

ชายหนุ่มทิ้งท้ายพร้อมรอยยิ้มบางเบา ก่อนจะเดินกลับไปทางห้องคนไข้ห้องเดิมอีกครั้ง ปล่อยให้ต้องจันทร์มองตามด้วยสายตาละห้อยหา

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นตามจินตนาการของผู้แต่งเนื้อเรื่อง บุคคล สถานที่ไม่มีอยู่จริง 

ห้ามดัดแปลง ห้ามลอกเลียนแบบ นิยายเรื่องนี้เป็นลิขสิทธิ์ของผู้แต่งไม่ให้เอาไปเผยแผ่โดยไม่ได้รับอนุญาติ 

บุคคลในภาพไม่มีความเกี่ยวข้องใดๆกับนิยายเรื่องนี้เลย 

ผู้แต่งนำเอารูปมาแปะไว้เพื่อเพิ่มความสนุกเท่านั้น 

สงวนลิขสิทธิ์ตามพระราชบัญญัติลิขสิทธิ์ พ.ศ. ๒๕๕๘ (ฉบับเพิ่มเติม) ห้าม มิให้สแกนหรือคัดลอกเนื้อหาส่วนหนึ่งส่วนใดของหนังสือเล่มนี้ เว้นแต่ ได้รับอนุญาตเป็นลายลักษณ์อักษรจากเจ้าของลิขสิทธิ์หนังสือเท่านั้น

ติดตามผลงานของไรต์เตอร์ได้ที่เพจ   วัลล์เวฬา นักหัดเขียนนิยายที่ต้องใช้เวลา

แล้วมาเป็นกำลังใจให้ไรท์กันเยอะๆนะคะ

เปิดเรื่อง 17 /11 /2019

 

SQW