[Yaoi] ไม่เพื่อนนะครับ #พู่กันผืนป่า NC18+

เรื่อง Not Friend ไม่เพื่อนนะครับ
 

InTrO

#พู่กันผืนป่า

By Miss.aoytoy

ปึง !!!

โคล่ม !!!

“เฮ้ย!! ...เชี้ยเอ๊ยขับยังไงวะ !! ”

“น้องครับ เป็นอะไรไหม เจ็บตรงไหนรึเปล่า”

“เจ็บสิพี่ ถามได้รถชนนะครับ” ผมพูดไปด้วยอารมณ์โมโหเพราะวันนี้พึ่งเปิดเทอมวันแรกก็ซวยซะแล้ว พี่ผู้ชายคนนั้นก็รีบเดินมาพยุงตัวผมขึ้นด้วยความรู้สึกผิด

“เอ่อ...ขอพี่ดูหน่อยนะครับ หรือจะไปโรงพยาบาลกันก่อนไหม”

“ผมขอโทรหาเพื่อนก่อนพี่” ผมเดินออกมาเพื่อจะโทรหาเพื่อนสนิท

“ครับผม”

“ไอ้พู่ กูโดนรถเฉี่ยวว่ะ สัตว์แม่งกูมาของกูดี ๆ ก็มาชนกู รถเค้าก็หรูมากด้วยว่ะ แต่กูไม่จ่ายค่าซ้อมให้มันหรอกนะกูไม่ผิดโว๊ย”

(ตอนนี้อยู่ไหน??) พู่กันถามกลับมาด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่งแต่แฝงไปด้วยความไม่พอใจ ฟังก็รู้ว่ามันกำลังข่มอารมณ์โกรธอยู่

“หน้าโรงเรียน เนี่ย ไอ้เหี้ย...ซวยตั้งแต่วันแรกเลย ... สัสเอ๊ย!!!”

(เคร) จากนั้นพู่กันก็วางสายไป ผมก็เดินเข้าไปคุยกับพี่ผู้ชายคนนั้นต่ออีกเล็กน้อย

ไม่นานคนที่ผมพึ่งวางสายไปก็มาถึง ด้วยรถของเพื่อนอีกคน

‘มันขี่รถมาหรือ ล่องหนมาวะไวเกิ๊น’

“ทำไมมาไว...” ผมถาม

“อยู่แถวนี้....เจ็บตรงไหนไหม” พู่กันเดินวนรอบตัวผม เพื่อสำรวจบาดแผลตามร่างกายอย่างละเอียดด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความกังวล เขาใช้มือปัดฝุ่น ดินที่ติดตามตัวผมออกอย่างเบามือ

“เจ็บ...สัส เจ็บใจกางเกงขาดเนี่ย ซื้อใหม่ด้วยตัวนี้ พึ่งใส่วันนี้วันเดียวเอง”

“อื๊อ...มีแผลแค่ที่เข่ากับขานิดหน่อย ดีเลือดไม่ออกเยอะแค่ถลอก งั้นไปโรง’บาล กัน” พู่กันนั่งลงเพื่อเช็ดเศษดินออกจากแผลให้ผม ด้วยผ้าเช็ดหน้าของมันอีกครั้ง

“มะ ๆ ๆ ไม่ไป กูไม่ไปนะมึง”

“เฮ้ย...โอเค ๆ”

แล้วพู่กันก็พยุงตัวผมให้ไปนั่งที่รถคันที่มันขี่มา ก่อนจะเดินมาเอารถคันที่ผมทำล้มขึ้น ด้วยการช่วยเหลือจากพี่ผู้ชายที่ขับชนผมนั่นเอง

“กูทำรถมึงพังเลย กูจะซ่อมให้นะเพื่อน อย่าดุกูนะมึง” ผมตีหน้าสลดลง ผมยืมรถพู่กันออกมาซื้อสมุดวาดภาพ ทั้งที่เจ้าตัวก็บอกแล้วว่าจะพามาแต่ผมก็ดึงดันจะมาเองจนเกิดเรื่อง บิ๊ก’ไบค์ คันเป็นแสนแม่รู้ผมทำรถพู่กันพังอีกก้านมะยมแน่ๆ

“หน้ากูดูห่วงรถมากมั้ง” รู้ว่าบ้านรวยหรอกน่า

“แล้วโดนเฉี่ยวได้ยังไง”

พู่กันก็มองไปที่ผู้ชายอีกคนที่ดูภูมิฐานหน้าตาสุภาพท่านหนึ่งที่ขับรถยนต์คันหรูชนผม เขาใส่ชุดนักศึกษามาคงไม่ใช่ครูที่นี่หรืออาจจะเป็นผู้ปกครองของใครในโรงเรียนนี้ก็ได้

“มันเป็นอุบัติเหตุน่ะ” จากทีแรกก็โมโหแต่พอได้เห็นหน้าไอ้พู่ที่เหมือนจะกำลังโกรธจัดแล้วผมถึงกับใจอ่อนลง เวลาที่เกิดอะไรกับผมมันมักจะเป็นแบบนี้เสมอแต่ก็ไม่ใช่แค่กับผมหรอก กับเพื่อนคนไหนมันพร้อมจะปกป้องแบบนี้เสมอ

“คือพี่จะพาเพื่อนเราไปโรงพยาบาลอยู่ แต่เขาบอกว่าจะโทรหาเราก่อน อีกอย่างจะขอดูแผลน้องเขาก็ไม่ให้พี่ดูด้วย”

“ไม่เป็นไร ส่วนเรื่องรถก็ต่างคนต่างซ้อมละกัน ยังไงก็ไม่ได้ตั้งใจนิ”

“ไม่เป็นอะไรแน่นะครับ พี่อยากรับผิดชอบจริง ๆ นะยังไงพี่ก็เป็นคนผิด” ผู้ชายคนนั้นยังถามด้วยน้ำเสียงสุภาพ

“ครับ แค่แผลถลอกเดี๋ยวผมไปห้องพยาบาลก็พอ เข้าห้องพยาบาลจนชินแล้วครับ” ผมพยายามยิ้มเพื่อแก้สถานการณ์ที่กำลังมาคุในตอนนี้ ทว่าพี่คันนั้นก็เหมือนกำลังหาอะไรสักอย่างมันคือนามบัตรนั่นเอง

‘เป็นนักศึกษาต้องมีนามบัตรด้วยอ่อ’

“โทรหาพี่ได้ตลอด 24 ชม. เลยนะครับ”

“คะ...ครับ” ผมรับนามบัตรใบนั้นไว้ก่อนจะเก็บเข้ากระเป๋าเสื้อนักเรียน แล้วหันไปทางพู่กันที่ยังตีหน้านิ่งตามแบบฉบับเจ้าตัวอยู่

“ขึ้นรถไหวไหม”

“อื้อไหว รถมึงล่ะ”

“เดี๋ยวให้เข็มทิศกับสมุทรมาเอาละกันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน คนมองทั้งโรงเรียนแล้ว” ก็ขาผู้ชายมีอะไรน่ามองวะ

“อื้อ”

ผมขึ้นซ้อนท้าย บิ๊ก’ไบค์ คันใหญ่ของไอ้สมุทรที่พู่กันน่าจะยืมมาก่อนจะไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่หอก่อนเพราะกางเกงมันขาดวิ่นไปหมดเลย ใช้เวลาไม่นานก็มาที่ห้องพยาบาลของโรงเรียนต่อเพราะพึ่งเปิดเทอมวันแรกพ่อเลยยังไม่ได้เอากล่องปฐมพยาบาลมาให้ ซึ่งปกติก็มีติดห้องไม่เคยขาด

ก๊อก ก๊อก

“ครูดาวครับ ... ครูดาวอยู่ไหมครับ” ผมตะโกนเรียกครูประจำห้องพยาบาลอีกทั้งจะพ่วงตำแหน่งครูที่ปรึกษาห้องผมด้วย เดิมทีครูดาวไม่ได้ประจำห้องพยาบาลหรอกแต่เพราะคนเก่าลาออกเลยมาช่วยตรงนี้แทน

“อ้าว...นายผืนป่าไปโดนอะไรมา”

“อุบัติเหตุหน้าโรงเรียนครับครู รถเฉี่ยว”

“อ้อ พอดีวันนี้มีพยาบาลประจำห้องพยาบาลมาถือเป็นการรับน้องใหม่เลยในตัว” น้ำเสียงครูไม่ได้ดูจะตกใจอะไรเลยครับ เพราะมันคือภาพชินตาของครูไปแล้ว

“น้องพายุคะ ออกมาทางนี้สักครู่หน่อยค่ะ”

“เอ...น้องคนนั้นนี่”

“รู้จักกันเหรอคะ” ครูดาวถามพี่ผู้ชายคนนั้น พร้อมมองหน้าเราสองคนสลับไปมา

“พอดีผมเป็นคนขับรถเฉี่ยวน้องเค้าเองครับครูดาว”

“อย่างงั้นเหรอคะ ถ้าอย่างนั้นพี่พายุช่วยดูน้องให้หน่อยนะคะ พี่จะไปซื้อกาแฟสักหน่อยค่ะ”

“ครับผม...เชิญทางนี้ดีกว่าครับล้างเศษดินออกก่อน”

“เอ่อ...พี่...เอ่อไม่สิครู เป็นครูพยาบาลด้วยเหรอครับ”

“ครับพี่เรียนพยาบาล ช่วงนี้เป็นช่วงเก็บชั่วโมงอาสาน่ะครับก่อนลงฝึกจริง พี่เลยขอมาทำที่นี่เพราะเป็นโรงเรียนใหญ่น่าจะมีเคสให้ได้ฝึกมือเยอะ... แต่ไม่มีน่าจะดีกว่านะครับเจ็บตัวไม่ดีเอาซะเลย ว่าไหม” น้ำเสียงสุภาพเกินไปมาก ละลายได้ละลายแล้วไอ้ป่าเอ๊ย ปกติเจอแต่คนเถื่อนนาน ๆ จะเจอเทพบุตรบ้างผมคงต้องเข้าห้องพยาบาลบ่อย ๆ แล้วล่ะ

“จะซักประวัติกันอีกนานไหม ไม่รักษาจะไปโรงพยาบาล ” เอ่อคนเถื่อนที่หนึ่ง ผมได้แต่ทำตาปริบ ๆ ใส่คนปากร้ายอย่างมัน

“ไอ้พู่ อย่าเสียมารยาท ...” ขึ้นชื่อว่าพู่กันทั้งหน้ากวนตีนและปากหมา ใครมันก็ไม่กลัวครูพละมันก็ต่อยมาแล้วห้าวจริง ๆ ผมเลิกสนใจมันแล้วหันมาพูดกับพี่พายุต่อ “อย่าถือสามันเลยนะครับเพื่อนคนนี้ของผมมันปากหมา นิดนึงแต่จริง ๆ มันเป็นคนดีนะครับพี่”

“พี่ชื่อพายุนะ...แล้วเราชื่ออะไร” พี่พายุแนะนำตัวเองอีกครั้งแล้วถามชื่อของผมกลับด้วย ขณะที่กำลังพับขากางเกงนักเรียนตัวใหม่ที่พึ่งเปลี่ยนมาให้สูงขึ้นเล็กน้อยเพื่อจะได้ทำแผลที่เข่าผมได้สะดวก

“ผมชื่อผืนป่าครับ ส่วนนี่เพื่อนสนิทผมเองพู่กัน พวกเราอยู่ ม.5/2 ครับ ห้องครูดาวนั่นแหละครับ” ผมแนะนำชื่อตัวเองและคนข้างๆ พร้อมบอกห้องเรียนและครูที่ปรึกษาไปเสร็จสับ ขณะที่พี่พายุก็กำลังทำการล้างแผลผมอย่างตั้งใจ

“ซีส...แสบ” เมื่อผมพูดอย่างนั้น พี่หมอก็ก้มลงเป่าที่แผลให้อย่างไม่รังเกียจ ผมที่พอเห็นแผลแดง ๆ ของตัวเองก็ต้องรีบหันหน้าหนีเพราะทนมองไม่ได้ ถึงจะเจ็บตัวบ่อยบอกเลยไม่เคยชิน

“พยาบาลเค้าดูแลคนเจ็บแบบนี้ทุกคนเลยเหรอวะ ใส่ใจเก่ง” พู่กันพูดด้วยน้ำเสียงไม่พอใจ ก่อนจะจ้องไปที่พี่พายุ

“ไม่ทุกคนครับคนนี้พิเศษหน่อย ... เพราะพี่เป็นคนทำให้ผืนป่าเจ็บตัวนี่ครับ ไม่บอกพี่ไม่รู้เลยนะเนี่ยว่าอยู่ ม.5 แล้วเพราะน้องผืนป่าหน้าเด็กมาก บอกว่าอยู่ ม.3 พี่ก็เชื่อ”

“กูไปรอข้างนอกนะ โว๊ะ !! ...เร็ว ๆ ด้วยมีเรียนต่อไอ้ป่า...ลีลาอยู่นั่นมึงอะ” มันพูดกับผมนะแต่สายตาติดดุนั้น กลับมองไปที่พี่พายุแทน

“อื้อ งั้นเร่งมือหน่อยนะครับคาบแรกผมจะเข้าสาย เห็นอย่างนี้ผมหัวหน้าห้องนะครับ”

“ครับเก่งจัง ...ว่าแต่เพื่อนเราเป็นอะไรรึเปล่าหรือพี่ทำอะไรผิดเหรอ”

“มันเป็นบ้า...อย่าใส่ใจเลยครับ...พี่มือเบาจังเลยนะครับ ไม่เจ็บเลย”

….

>>> เนื้อหอมตั้งแต่ซีนแรกเลยนะเรา<<<

---

สวัสดีค่ะพี่รี้ดทุกท่าน มาช้าแต่มาแล้วน๊า มาแล้ว ไม่รู้จะสมกับการรอคอยรึเปล่าเรื่องนี้มี ตัวละครใหม่มาเพิ่มอีกเพียบหวังว่าจะเอ็นดูเด็ก ๆ ทุกคนนะคะ

ขอบคุณสำหรับทุก ๆ แรงสนับสนุนที่มีให้อ้อยเสมอมา อ้อยกลับมาแล้วพร้อมกับน้องพู่กันและผืนป่า

#พู่กันผืนป่า

เรื่องนี้ก็คือเปลี่ยนพล็อตอยู่หลายรอบมาก เรียกว่าหมดมุขก็ว่าได้ กว่าจะเริ่มเรื่องได้คือยากพอสมควรแต่พอไปได้สักพักก็ลื่นไหลเลยค่ะ พยายามจะไม่มีดราม่าดูสิจะทำได้ไหม 5555 ก็เรามันสายนี้ไปแล้ว...หวังว่าทุกคนจะสนุกและมีความสุขกับทุกคู่นี้นะคะ ฝากกดไลค์ กดติดตาม คอมเมนต์หัวใจเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ

●คำเตือน!!

นิยายเรื่องนี้แต่งขึ้นจากจินตนาการของผู้เขียนเท่านั้นบุคคลและสถานที่ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใด ๆ และไม่มีเจตนาให้เกิดความเสียหายต่อบุคคลและสถานที่ เนื้อหาและการกระทำของตัวละครบางเหตุการณ์อาจมีความรุนแรง เพศและการใช้ภาษา ผู้อ่านอายุต่ำกว่า 18 ปี โปรดใช้วิจารณญาณในการอ่านนะคะและหากมีข้อผิดพลาดประการใดผู้เขียนต้องขออภัยไว้ ณ ที่นี้ด้วยค่ะ ????

***กรุณาไม่เปรียบนิยายเรื่องนี้กับเรื่องอื่น ๆ นะคะ เพราะอาจมีความเป็นไปได้ที่จะมีความคล้ายนิยายหลายๆ เรื่องเพราะรูปแบบของความรักอาจจะเหมือนกันได้

>>>เราอาจจะแต่งไม่ค่อยดีมาก แต่ก็ขอบคุณทุกคนที่ยังคอยติดตามนะคะ

เพจ F. : นามปากกา Miss.aoytoy

Tw : miss.aoytoy

EMail : miss.aoytoy1990@gmail.com