รู้ตัวอีกทีก็กลายเป็นภูติที่มี 2 ตัวตน ในร่างเดียวซะแล้ว

[ ด้านซ้าย ] 

ชื่อ : คริส [ Chris ] 

เผ่าพันธุ์ : ภูติแห่งราตรี 

อายุ : ?? ปี 

เพศ : หญิง 

[ ด้านขวา ] 

ชื่อ : ลูมิน่า(ลูน่า) [ Lumia(Luna) ] 

เผ่าพันธุ์ : ภูติแห่งแสงจันทร์ 

อายุ : 17 

เพศ : หญิง 

บทนำ เกิดใหม่งั้นเหรอ? 

ซ่า~!! ซ่า~!! 

"เฮ้อ~ ดันลืมร่มซะได้" 

ตอนที่ร่มคันหนึ่งตรงที่เก็บร่มในบ้านหายก็นึกว่าเอาใส่กระเป๋ามาแล้วแท้ๆ แต่ดันทายผิดซะได้ 

"แล้วเมื่อไหร่ฝนมันจะหยุดกันนะ…" 

ผมได้พูดออกมาพลางมองไปบนท้องฟ้าที่ฝนไม่มีท่าทีจะหยุดตกแม้แต่น้อย 

"แล้วทีนี้เราจะกลับยังไงกันนะ" 

จะโทรไปเรียกเพื่อนก็ไม่ได้เพราะแบตโทรศัพท์มันหมดแล้ว ถ้าเราไม่ฝ่าฝนไปก็คงต้องรอให้มันหยุด สินะ… 

แกร๊ก…

"เห๊ะ?!" 

ผมได้หันหลังไปด้านหลังที่มันมีเสียงเหมือนประตูจะเปิด 

ไม่ใช่ว่าตอนนี้ในโรงเรียนมีผมอยู่แค่คนเดียวไม่ใช่เหรอ? เราก็ค่อนข้างแน่ใจนะว่าพวกสภานักเรียนน่ะกลับไปหมดแล้ว 

ผมค่อยๆ ลุกออกมาจากที่ที่ผมนั่งอยู่ และเดินกลับเข้าไปในโรงเรียน 

บรรยากาศเย็นของฝนตก และเสียงฟ้าผ่า เป็นบรรยากาศที่น่ากลัว 

เสียงเท่ากระทบพื้น แล้วการที่เราอยู่คนเดียวในโรงเรียน 

คิดไปคิดว่า เสียง แกร๊ก นั่นอาจจะเป็นประตูลั่นก็ได้ แต่ถ้าไม่ใช่มันก็… ผี 

แกร๊ก!

"ฮึ๊!!?" 

"อ้าว ซาโตเมะคุง ยังไม่ได้กลับเหรอ?" 

"อะ อ้าว รุ่นพี่" 

สุดท้ายแล้ว เสียงนั้นคือรุ่นพี่### #### รุ่นพี่เขานั้นเป็นประธานสภานักเรียน การกลับช้ากว่าปกติก็คงไม่ใช่เรื่องแปลก แต่เธอก็น่าจะกลับแล้วไม่ใช่รึไง? 

"แล้วทำไมซาโตเมะคุงถึงได้ยังไม่กลับงั้นเหรอ?" 

"คือว่า… ผมลืมร่มน่ะครับ" 

"งั้นเหรอ… ถ้างั้นจะกลับกับฉันไหมล่ะ? ฉันก็กำลังจะกลับบ้านพอดี" 

กลับกับรุ่นพี่งั้นเหรอ? ฝนตกอยู่ เพราะงั้น อยู่ใต้ร่มเดียวกัน… 

"ก็ได้นะครับ ถ้ารุ่นพี่ไม่รังเกียจน่ะ" 

"ฉันไม่รังเกียจหรอกนะ แล้วก็เรียกชื่อต้นฉันเถอะ" 

"เอ่อ… ครับ ###" 

"อืม แบบนั้นแหละ แล้วบ้านของซาโตเมะคุงอยู่ตรงไหนงั้นเหรอ?" 

"ก็…" 

ผมได้บอกที่อยู่บ้านของผมไป ซึ่งก็น่าแปลกใจผิดขาด เพราะว่าบ้านของเรานั้นใกล้กันค่อนข้างมาก 

เพราะว่าบ้านของรุ่นพี่อยู่ห่างจากบ้านผม 3หลัง เอง

2 ปีผ่านไป ตอนนี้ผมก็อยู่ ม.ปลาย ปี2 แล้ว ส่วนรุ่นพี่ก็อยู่ ปี3 แล้ว 

ซึ่งในระหว่าง 2 ปี ผมกับรุ่นพี่ก็สนิทกันขึ้นมามาก แต่ว่าไม่ทันจะรู้ตัว มันก็มีบางอย่างเกิดขึ้นในใจผม ความรัก 

อยู่ๆ ผมก็รู้สึกรักรุ่นพี่ขึ้นมา และจนถึงตอนนี้… ใต้ต้นซากุระของโรงเรียนที่มีเรื่องเล่าว่า ถ้าสารภาพรักแล้วอีกฝ่ายตอบตกลก จะครองรักกันจนแก่เฒ่า 

แต่ในทางกลับกัน ถ้าอีกฝ่ายไม่ตอบรับ คนที่สารภาพก็จะไม่มีหวังเรื่องความรักอีก 

ใต้ต้นซากุระในฤดูใบไม้ผลิในวันนี้ ได้มีเด็กหนุ่มและเด็กสาวที่อยู่ใต้ต้นซากุระ 

ฝ่ายชายได้ก้มหน้าลงและยื่นมือไปหาฝ่ายหญิง พร้อมพูดสารภาพรักออกไป 

"ซาโตเมะคุง คือว่าฉันน่ะมีคนที่ชอบอยู่แล้วน่ะ เพราะแบบนั้น… ขอโทษจริงๆนะ" 

เมื่อเธอพูดจบ เธอก็ได้เดินออกไป ส่วนซาโตเมะนั่นก็รู้สึกราวกับว่า โลกนี้กลายเป็นสีเทา 

น้ำตาของเขาไหลออกมาอย่างช่วยไม่ได้ แต่เขาก็พยายามที่จะเช็ดน้ำตาของเขา แต่น้ำตามันก็มากเกินไป 

ซาโตเมะค่อยๆ เดินออกจากเขตโรงเรียนไป ตอนนี้ภายในหัวของซาโตเมะนั้นมันช่างว่างเปล่า 

มีเพียงแค่ความเศร้าเท่านั้นที่ซาโตเมะรู้สึกได้ในตอนนี้ 

เขาค่อยๆ เดินกลับไปที่บ้านในขณะเดียวกันก็ซาโตเมะก็ได้พยายามหยุดร้องไห้ 

เมื่อซาโตเมะกลับมาแล้ว เขาก็ได้ล้มตัวนอนลงบนเตียง และหลับตาลงนอน หวังให้สิ่งที่เกิดขึ้นในวันนี้เป็นเพียงแค่ฝันที่เลวร้าย 

ณ ป่ามนตรา ในทวีปเรย์กาเรีย ในที่แห่งนี้นั้นมีคฤหาสน์แห่งหนึ่งที่ตั้งอยู่ใจกลางป่า 

ในที่นี้ มีเด็กผู้หญิงคนหนึ่งที่นอนหลับอยู่อย่างสบาย 

"อือ~" 

เสียงครางเบาๆหลุดออกมาจากลำคอของเธอ ก่อนที่เธอจะค่อยๆ ลืมตาตื่นขึ้นมา 

เธอที่ลืมตาขึ้นมา แล้วพบกับเพดานที่ไม่คุ้นเคย ซึ่เธอก็ได้พูดขึ้นมาว่า 

"ที่นี่มันที่ไหนกัน?" 

--------------------- 

ก็ บทนำครับ แล้วเรื่องนี้ผมจะพยายามลงสัปดาห์ละ 1ตอน นะครับ แล้วเรื่องนี้ ซีซั่น1 จะมี 22ตอน รวมบทนำและบทส่งท้าย 

แล้วก็ เรื่องนี้เมื่อจบ ซีซั่น1 หลัง 168ชม. หรือ 7วัน ผมจะทำการคิดเหรียญนะครับ 

โดยหนึ่งตอนจะติด 6เหรียญ แล้วก็เผื่อใครที่ยังไม่รู้ ผมมีดิสคอร์ดนะครับ เป็นดิสที่แต่เดิมทำมาให้นักอ่านตามทวงนิยาย 

ลิงค์ดิสคอร์ด ––> อะกดตรงนี้