การทะลุมิติไปใช้ชีวิตในชนบทของ โจหลิน( ลงทุกวันเวลา 16.00 น.)

 " โจหลิน นายทำของที่หัวหน้าสั่งให้ทำเสร็จเรียบร้อยรึยัง "

" ยังเลย ก็งานที่พวกเขาสั่งมามันต้องใช้เวลาทำนาน แต่นี่ดันมาเร่งรัดเอาแบบนี้ ไม่กะให้ชั้นได้ใช้เวลาพักผ่อนเลย "

" เอาน่า ยังไงนายก็ไม่มีครอบครัวต้องกลับไปหาอยู่แล้วนายทำไปเถอะ คนอื่นเค้ายังต้องกลับไปหาครอบครัวกัน "

โจหลิน หยุดชะงักไปกับคำพูดเเทงใจของชายคนนั้นที่พูดคุยกับเขาอยู่ พร้อมกับนึกย้อนถึงอดีตของตัวเองและเรื่องราวที่เกิดขึ้น

" ไม่ใช่ชั้นไม่มีครอบครัว แต่พวกเขาไม่ได้อยู่กับชั้นอีกแล้ว หลานเหมย เจียงชาน ถ้าพ่อย้อนเวลากลับไปได้พ่อจะไม่ให้ลูกกับแม่ไปที่นั่นเเน่นนอน "

ชายวัยกลางคนได้เเต่นึกย้อนถึงความทรงจำและเรื่องราวในอดีตจนไม่ได้ระวังตัว จนถูกเครื่องจักรขนาดใหญ่ดูดร่างเข้าไป จากนั้นจึงได้จบชีวิตลงอย่างสลดเป็นอย่างมาก

ท่ามกลางเเสงเเดดที่ส่องลงมาจากผืนฟ้า กลิ่นไอของผืนดินและต้นหญ้าต่างโชยเข้ามายังบ้านหลังเล็กใต้ชานเขาแห่งหนึ่ง

" ท่านพ่อ ท่านพ่อตื่นได้เเล้วนะขอรับท่านแม่ให้ข้ามาตามท่านไปกินข้าวได้เเล้ว "

" เสียงเด็กที่ไหนกัน เราน่าจะตายไปแล้วนี่นะหรือว่าเรื่องที่หมดคือความฝันที่เราสร้างขึ้นมากันเเน่ "

ชายวัยกลางคนผู้นั้นยังคงนอนหลับไม่ยอมลืมตาตื่นขึ้นมา เด็กชายตัวน้อยที่เห็นว่าตนปลุกเท่าไหร่ท่านพ่อก็ไม่ยอมตื่นขึ้นมา จึงได้ใช้มือน้อยๆของตนเองนั้นดึงเอาเเขนเสื้อของชายผู้นั้นอย่างเบามือ พร้อมกับเอ่ยเรียกเขาด้วยน้ำเสียงที่เล็กและดูสดใส ขึ้นมาว่า

" ท่านพ่อขอรับ ถ้าท่านพ่อไม่ยอมตื่นขึ้นมาท่านแม่จะโมโหแล้วนะขอรับ "

ชายที่นอนอยู่นั้นหลังจากที่โดนดึงเเขนเสื้อแล้วก็รู้ได้เลยว่านี่ไม่ใช่ความฝัน จึงได้ค่อยๆลืมตาขึ้นมามองไปรอบๆตัวของเขายังไม่ทันได้มองทุกอย่างอย่างรอบคอบเขาก็ต้องตาค้างไปกับใบหน้าของเด็กชายตัวเล็กที่เขาได้เห็น มันเป็นใบหน้าที่เขาไม่เคยจะลืมเลือนในชีวิตแม้เสี้ยววินาที เป็นใบหน้าที่โหยหาและคิดถึงมาตลอด จากนั้นหยดน้ำก็ค่อยๆที่จะก่อตัวขึ้นมาในดวงตาของโจหลิน ไม่รอช้าโจหลินดึงเด็กชายตัวเล็กเข้ามายังอ้อมกอดในทันที เด็กชายที่ไม่ได้ตั้งตัวก็รู้สึกตื่นตระหนกกับเหตุการณ์ที่ได้พบเจอ ท่านพ่อของเขานั้นกอดเขาเเรงมากพร้อมทั้งร้องไห้ และกล่าวคำพูดแปลกๆออกมาตลอด