[ShotFic] Just Wanna be YourS [Peck x Tom]

ข้อมูลเบื้องต้นของเรื่องนี้

ฟิคสั้นๆชั่ววูบ เป๊กทอม 

อย่าเอาอะไรกับเรามากมาย ไม่ค่อยได้แต่ง ภาษาไม่สวยแต่หวังว่าจะถูกใจนะคะ

[ShotFic] Just Wanna be YourS [Peck x Tom]

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

“พี่เป๊ก ทอมเหนื่อย ทอมเจ็บคอจะแย่แล้วเนี่ยยยย” คนตัวเล็กล้มตัวลงบนเตียง นอนดิ้นเหมือนเด็กเอาแต่ใจ ผลิตโชคที่เดินตามเข้ามาก็ทิ้งตัวนั่งลงบนเตียง

พอเห็นแบบนั้น เจ้าตัวเล็กก็ไถตัว เอาหัวทุยๆมาวางบนตักอีกคนอย่างรวดเร็ว

“พี่เป๊กฮะ...”

“ครับทอม”

“เหนื่อยมั้ยฮะ” รอยยิ้มหวานส่งให้พร้อมมือซ้ายที่ยื่นขึ้นไปจะจับหน้าเรียวของคนด้านบน

เป๊กกระชับมือเล็กไว้ ดึงมาจูบลงบนนิ้วนางตรงที่แหวนเงินประดับอยู่
“ไม่เหนื่อยหรอกครับแค่ทอมยอมมาอยู่กับพี่ แค่ไม่กี่นาทีพี่ก็มีความสุขม๊ากกกกกกกกมาก” ฉีกยิ้มกว้างส่งกลับไปให้จนตาปิด  กลายเป็นทอมที่เขินแล้วชักมือออกจากมืออุ่นแทน

“ทอมจะทำอะไรน่ะ!?”

“ถอดออกไงฮะ”

“ใส่ไว้ทอม มันสำคัญ เก็บไว้นะ ได้แค่นี้พี่ก็พอใจ อย่าให้มันมากกว่านี้เลยนะครับ”

“แต่...” ปากอิ่มถูกทาบทับด้วยนิ้วเรียวแทนการปิดปาก ร่างเล็กผ่อนแรงลง คนตัวใหญ่กว่าช้อนหัวทุยบนตัก ค่อยๆวางลงบนเตียงอย่างเบามือ แล้วเปลี่ยนมาเป็นคร่อมทับอีกคนแทน

“ไหนใครว่าเหนื่อยกัน ดูท่ายังมีแรงเหลือเฟือนะพี่ว่า” เป๊กเบี่ยงประเด็นเข้าเรื่องอื่น
เค้าเองรู้อยู่เต็มอกว่าสิ่งที่กำลังทำมันผิด แหวนเงินเกลี้ยงสะท้อนสู่สายตาทุกครั้ง เจ็บทุกครั้งที่เห็น รู้สึกผิดทุกครั้งที่มอง
เค้าไม่ได้ต้องการจะแยกใครออกจากกัน  คนที่มาที่หลังต้องอยู่อย่างเจียมตัว...เค้ารู้ดี ถึงเค้าจะรักคนตรงหน้ามากแค่ไหน ถึงคนตัวเล็กตรงหน้าจะรักเค้ามากเท่าไหร่
แต่ความจริงก็คือความจริง เค้าเป็นได้แค่ พี่ชายใจดีของน้องชายตรงหน้า...แค่นั้น

“พี่เป๊กครับ เหม่ออะไรฮะ” สองมือเรียวจับหน้าคนตรงหน้าให้มาสบตาตัวเอง ทำปากยู่ บ่นอุบอิบเหมือนเด็กไม่พอใจ...น่ารัก

“กำลังรอคนที่บ่นเหนื่อยบอกรักพี่อยู่” สายตาที่มองกัน พี่ไม่ได้คิดไปคนเดียวใช่ไหม พี่รักของพี่แบบนี้ต่อไปได้ใช่ไหมทอม

ตัวเล็กคลี่ยิ้มน้อยๆก่อนค่อยๆดึงหน้าคมลงมา

“ไม่ว่าใครจะเป็นของทอม แต่ทอมจะเป็นของพี่เป๊กแค่คนเดียว” ตัวเล็กกระซิบเบาที่ข้างหู ทำเอาคนพี่เบิกตากว้าง ความรู้สึกผิดชอบชั่วดีมันกระเด็นหายไปหมดแล้ว

“คิกคิก.. แม้แต่แว่นทอมพี่เป๊กก็จะกินเข้าไปด้วยหรอเนี่ย” ขำที่คนตรงหน้าจูบเค้าทั่วหน้า ไม่เว้นแม่กระทั่งแว่นสายตาของเค้าด้วย

“อะไรที่เป็นของทอม พี่ก็อยากจะได้มันทั้งหมดนั้นแหละ” มือใหญ่ค่อยๆถอดแว่นคนตรงหน้า เอามาใส่ซะเอง

“อื้อหื้อ สั้นขนาดนี้เลยหรอเนี่ย”  เป๊กค่อยๆดึงแว่นออกวางไว้บนโต๊ะข้างเตียง

“ฮ่าๆๆ แว่นสายตานี่ฮะ ไม่ใช่แว่นใส่เล่น.. อ๊ะ! ทอมมีอะไรจะให้พี่เป๊กล่ะ” มือเล็กล้วงไปในกระเป๋ากางเกงของตัวเอง หยิบบางอย่างออกมา

“นี่ไง~” ฉีกยิ้มกว้างพร้อมโชว์สิ่งที่อยู่ในมือให้ดู

“ต่างหู?”

“ช่ายยยยยย จริงๆทอมอยากจะให้แหวนคู่ แต่ทอมไม่รู้จะใส่ยังไงดี จะเอามาห้อยคอก็เดี๋ยวโดนถาม ทอมเลยคิดว่าถ้าเป็นแบบนี้น่าจะดี ถึงจะไม่เหมือนกัน แต่แค่เรารู้กันสองคนทอมว่ามันก็โอเค พี่เป๊กคิดว่....” ก่อนที่ตัวเล็กจะพูดจบก็ถูกดึงไปกอดแน่น

“…ให้ทอมใส่ให้ได้ไหมฮะ” ทอมค่อยๆดันคนตรงหน้าออก ก่อนที่ของในมือมันจะร่วงหายไปซะก่อน เป๊กพยักหน้าเบาๆ

คนตัวเล็กกว่าลุกขึ้นนั่ง มือเล็กค่อยๆบรรจงใส่ต่างหูเงินเรียบที่หูข้างซ้ายของคนตรงหน้า

“โอเค๊ เสร็จแล้ว พี่เพ๊คคึของทอมหล่อมากเล๊ยยยย...โอ๊ะ ลืมไป” น้ำเสียงใสเจื่อยแจ้วก่อนทำหน้านึกขึ้นได้แล้วมือเล็กนั่นก็จับหน้าคนพี่ไว้แน่น ค่อยๆโน้นหน้าลงไปใกล้ๆ จนเป๊กสัมผัสได้ถึงลมหายใจร้อนที่ข้างแก้ม

จูบเบาๆที่ใบหู ลิ้นร้อนลากผ่านจากติ่งหูไปถึงใบหู แล้วเลื่อนไปจูบซับที่ข้างขมับ ค่อยๆเลื่อนมาจูบเบาๆลงบนหน้าผากคนตัวใหญ่กว่า

“ทอมรักพี่เป๊กนะฮะ”  ระยะแค่นี้มีหรือผลิตโชคจะอดใจไหว

“พี่ว่าทอมหายเหนื่อยแล้ว งั้นพี่ลุยเลยนะครับ” จูบเบาๆที่ปากอิ่ม ก่อนความนุ่มนวลจะค่อยๆทวีความร้อนแรง จากริมฝีปากแดงฉ่ำ ไล่มาที่หลังหู ก่อนไล่ลงไปชิมซอกคอขาว

“…พี่ชอบตรงนี้…” กระซิบเบาๆพร้อมฝากรอยบางๆสีจางๆไว้ตรงนั้น

“พี่เป๊กอย่าทิ้งรอยไว้สิฮะ เดี๋ยวงานเข้าทอม” เสียงเกรียวกราด ทำไมยิ่งมองยิ่งน่ารัก

“งั้นพี่ฝากไว้ตรงนี้แทนได้ไหมครับทอม” เป๊กเลื่อนหน้ามาใกล้  ริมฝีปากหนาอยู่ห่างจากริมฝีปากบางสีแดงเย้ายวนนั้นเพียงไม่กี่เซน

สายตาร้อนแรงของคนพูดไม่ได้มองที่หน้าคนตัวเล็กแต่อย่างใด แต่กลับจ้องไปที่ริมฝีปากที่เผยอน้อยๆคล้ายๆการเชิญชวนเค้า

“....ก็ตามใจพี่เป๊กสิฮะ” สิ้นเสียงตัวเล็ก คนพี่ก็เชยคางคนน้องขึ้นรับสัมผัส จูบที่ร้อนแรงแต่ไม่รุนแรง สัมผัสที่เนิบนาบแต่ไม่เร่งเร้า

ทุกท่วงท่าที่แสดงออกว่ารักและทะนุถนอมคนตรงหน้ามากมายแค่ไหน
มือเล็กๆเกาะกุมเสื้อคนตัวใหญ่ไว้แน่นแทนการประทวงเล็กๆ เป๊กผละออกเล็กน้อยให้คนตรงหน้าได้มีโอกาสหายใจ

มือเรียวซ้อนหลังคนตัวเล็ก แล้วค่อยๆโน้มลงสัมผัสเตียงนุ่ม จมูกซอกไซร้ไปตามลำคอขาว มืออีกข้างหายไปใต้สาบเสื้อ เพียงอึดใจเดียวเสื้อก็ถูกเหวี่ยงออกไปให้พ้นทาง

เป๊กหยุดทุกการกระทำจ้องมองไปที่ผิวขาวที่ปรากฏอยู่ตรงหน้า นี่ไม่ใช่ครั้งแรกที่เห็น แต่ทุกครั้งที่ได้มองก็ทำให้กล้ามเนื้อในออกเต้นไม่เป็นจังหวะเหมือนเช่นครั้งแรกที่เคยได้ลิ้มลอง

“..พี่เป๊..กฮะ....ส..ใส่ให้ทอม...หน่อย...นะฮะ” มือเล็กๆค่อยๆล้วงไปในกระเป๋ากางเกงแล้วแบมันตรงหน้าคนที่คร่อมเค้าอยู่ ด้วยน้ำเสียงกระเส่าและออดอ้อน

ผลิตโชคยิ้มเล็กๆก่อนหยิบของตรงหน้า ค่อยๆบรรจงใส่อย่างเบามือ

“ทอมทอมของพี่เป๊ก” กระซิบแผ่วเบาข้างกกหู จูบซับต่างหูสีดำสนิทที่เจ้าตัวเป็นคนใส่ให้อีกครั้ง
“ทอมทอมมีอะไรจะขัดจังหวะพี่เป๊กอีกหรือเปล่าครับ ขัดมาให้หมดเลย พี่จะได้จัดการลงโทษทีเดียวเลย” ผลิตโชคหรี่ตามองคนตัวเล็กตรงหน้า

“พี่เป๊กบ้า!...งือออ...ทอมไม่มีอะไรจะขัดแล้วฮะ พี่เป๊กจะทำอะไรก็ทำไปเลย” น้ำเสียงกระแทกกระทั้นกับการกระทำมันออกจะขัดๆกันอยู่ ทำไมหน่ะหรอ ก็อาการเขินหน้าแดงเบี่ยงสายตาไม่ยอมมองแถมยกแขนมากอดออกด้วยเนี่ย  ดูมันเข้ากันซะทีไหนละ

“ทอมพูดแล้วนะครับ...” รอยยิ้มมุมปากแสนจะเจ้าเล่ห์น่าจะเป็นภาพสุดท้ายที่ทอมจะได้มอง ก่อนโลกทั้งใบจะกลายเป็นสีขาวโพลน

..........ทุกท่วงท่า ทุกลีลา ทุกสัมผัส..........

..........ทุกสายตา ทุกคำพูด ทุกการกระทำ..........

..........ทุกจังหวะ ทุกลมหายใจ..........

..........ทุกหยาดเหงื่อ ทุกรอยน้ำตา..........

..........เก็บทั้งหมดไว้ในความทรงจำ..........

.......

..............

.........................
“พี่เป๊กรักทอมมากนะครับ ทอมทอมรักพี่เป๊กหรือเปล่า”

“ทอมก็บอกแล้วไงฮะ ไม่ว่าใครจะเป็นของทอม แต่ทอมจะเป็นของพี่เป๊กแค่คนเดียว
....รักจนไม่รู้จะอธิบายยังไงทำไมพี่เป๊กเข้าใจอะไรยากงี้ล่ะฮะ”

** FIN **

ตัดจบมันงี้แหละ

-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Talk :

สวัสดีทุกคนก่อนแล้วกันเนอะ
จริงๆแล้วเป็นคนที่แต่งฟิคไม่ค่อยเก่ง พิมพ์ก็ผิด พรูฟเอง3-4รอบก็ยังผิดอยู่ ขอโทษไว้ตรงนี้ถ้าเจอคำผิดน่อ

ภาษาก็ไม่ได้สวยงามอะไร ออกจะงงๆ คุยกะใครยังไม่ค่อยรู้เรื่องเลย ภาษาไทยอ่อนแอ ฮ่าๆๆๆ

เรื่องนี้เป็นฟิคชั่ววูบมาก คือแต่งไว้ตั้งแต่ช่วงคอนTMS2ที่ทอมไม่สบาย แต่พึ่งจะมามีเวลาแต่งตอนเนี่ยแหละ

อาจจะเยิ่นเย้อแต่หวังว่าจะชอบกันเนอะ  ฉาก NC ละไว้แล้วกัน ให้ไปคิดกันเอาเอง แฮร่~~

ถ้ามีโอกาสจะลองแต่งมาอีกเนอะ

ฝากตัวด้วยคร๊าบบบบ