คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : The Couple : ผู้ชายที่ดีที่สุดในโลก...ก็ฉันนี่ไง!
ผู้ชายที่ดีที่สุดในโลก...ก็ฉันนี่ไง!
อาโอมิเนะยืนมองข้าวของทีเพิ่งจะถูกโยนออกจากรถอย่างไม่ไยดีอยู่ข้างทางแล้วถอนหายใจ ก่อนที่จะขยับตัวเอื่อยเฉื่อยก้มเก็บแฟ้มเอกสารที่กระจายอยู่บนพื้นขึ้นมาปัดฝุ่นเล็กน้อยแล้วยัดลวกๆเข้าไปในกระเป๋าสะพายที่คว่ำเทกระจาดอยู่ที่พื้น เก็บของชิ้นเล็กชิ้นน้อยยัดกระเป๋าจนหมด แล้วหยิบอัลบั้มรวมภาพไมจังขึ้นมาเช็ดอย่างทะนุถนอม
"โถ่ไมจังของฉันเลอะเทอะหมดเลย" อาโอมิเนะบ่นกับตัวเองเบาๆ
ดวงตาสีน้ำเงินเข้มมองตามรถซีดานที่ขับไกลออกไปอย่างเร่งร้อน ก่อนที่จะละสายตามามองกระเป๋าที่ถูกกองเอาไว้บนพื้น เขาดึงสายกระเป๋าขึ้นมาแล้วพาดมันลงบนบ่า หนีบอัลบั้มรวมภาพของไมจังสุดหวงเอาไว้ในวงแขน
"เอาไงดีวะเนี่ยคืนนี้..." ชายหนุ่มผิวเข้มถอนหายใจอีกครั้ง
"ถ้าคุณคิดว่าผมจะให้ความช่วยเหลือคุณล่ะก็คิดผิดไปถนัดเลยล่ะครับ" คุโรโกะ เท็ตสึยะตอบปฏิเสธอย่างไม่ไยดีโดยที่เขายังไม่ทันได้อ้าปากพูดอะไรออกมาแม้แต่คำเดียว "ผมเข้าข้างคางามิคุงแน่ๆอยู่แล้ว"
"อะไรกันล่ะวะ! ไหงงั้นล่ะ!" คนถูกปฏิเสธโวยวายใส่ชายหนุ่มจืดจางตรงหน้าที่เดินไปเดินมาคอยเก็บข้าวเก็บของที่เกลื่อนกลาดอยู่บนพื้นให้เข้าที่เข้าทาง
อาโอมิเนะบากหน้ามาหาคุโรโกะที่โรงเรียนอนุบาลในเขตข้างๆเพื่อขอความช่วยเหลือ เขาอยากให้คุโรโกะช่วยง้อคากามิ ไทกะให้ อย่างน้อยๆเขาก็ยังอยากจะกลับไปนอนที่บ้าน...ถ้าทำได้น่ะนะ หรือถ้ามันจะเป็นไปไม่ได้จริงๆก็ขอซุกหัวนอนที่บ้านคุโรโกะสักคืนแทนก็ยังดี แต่ยังไม่ทันได้อ้าปากพูดอะไร ดวงตานิ่งสนิทที่เหลือบมองมาที่เขาเพียงชั่วอึดใจก็กลับไปสนใจกับการจัดข้าวของตรงหน้าอีกพร้อมๆกับประโยคตัดรอนที่ดังออกมาทันทีเพียงแค่เขาขยับปากนิดเดียว
"อย่างอาโอมิเนะคุงน่ะ ก็คงทำให้คากามิคุงต้องลำบากอีกแล้วใช่ไหมล่ะครับ" ชายหนุ่มเจ้าของเรือนผมสีฟ้าซีดพูดขึ้นขณะที่เก็บสีเทียนที่เด็กนักเรียนใช้แล้ววางกระจัดกระจายบนโต๊ะตัวเตี้ยกลับเข้าไปในกล่องจนเรียบร้อยตามเดิม "คราวที่แล้วนี่อะไรนะครับ รู้สึกว่า จะเอาเงินที่ต้องจ่ายค่าเช่าห้องไปสังสรรค์กับเพื่อนร่วมงานจนหมดเกลี้ยง สุดท้ายคากามิคุงต้องไปขอเบิกเงินเดือนล่วงหน้า แถมยังต้องทำงานเพิ่มขึ้นด้วยการไปเป็นโค้ชให้ทีมบาสเก็ตบอลของโรงเรียนมัธยมต้นที่อยู่ห่างออกไปตั้งหลายกิโลเมตรอยู่เดือนกว่าๆจนร่างกายเกือบจะไม่ไหว หวิดจะต้องเข้าโรงพยาบาลแล้ว ถ้าผมจำไม่ผิดน่าจะเมื่อสองเดือนที่แล้วใช่หรือเปล่านะ"
"ก็นั่นมัน...ง่า...ฉันไม่ได้ตั้งใจ..."
"เดือนที่แล้วนี่อะไรนะครับ เอารถไปซิ่งแข่งกับเด็กที่ไหนไม่รู้ที่บังเอิญว่าตัวเองไม่ถูกชะตา รู้ทั้งรู้ว่ารถก็ไม่ได้อยู่ในสภาพที่จะสู้อะไรกับใครไหวแต่ก็ยังอุตส่าห์จะไปซิ่งกับเขาจนหม้อน้ำไหม้" คุโรโกะเหลือบมองอีกฝ่ายด้วยสายตาที่อาโอมิเนะบอกได้ว่าแสดงถึงความสมเพชอย่างเห็นได้ชัด "โตแล้วนะครับ อาโอมิเนะคุง ไม่ใช่เด็กๆ ทำอะไรคิดบ้างก็ดีนะครับ"
"แต่ครั้งนี้มันไม่เหมือนกันนะเท็ตสึ นายต้องช่วยฉันนะ!"
"ผมก็เห็นอาโอมิเนะคุงสร้างปัญหาไม่ซ้ำกันสักทีเหมือนกัน อายุไม่ใช่น้อยๆแล้วนะครับ อย่าทำตัวเป็นเด็กสิบหกสิบเจ็ดไปหน่อยเลยครับ" คุโรโกะถอนหายใจ "แล้วนั่นอะไร หนีบหนังสือแบบนั้นโจ่งแจ้งแล้วเดินเข้ามาในโรงเรียนอนุบาล จะไม่มีหัวคิดก็ให้มันดีกว่านี้หน่อยเถอะครับอาโอมิเนะคุง"
"โอ๊ย! นายจะบ่นอะไรนักหนาวะเท็ตสึ จะไม่ช่วยก็ไม่ช่วยสิวะ ฉันกลับก็ได้!!" อาโอมิเนะลุกพรวด เหมือนว่าจะเดินหนีไปทั้งๆอย่างนั้นแต่แอบเหลือบมองหวังว่าคุโรโกะจะใส่ใจห้ามเขาบ้าง แต่นี่อะไร! อีกฝ่ายกลับนิ่งเฉยแถมไอ้สายตาที่ราวกับจะบอกว่าจะไปก็ไปสิครับนั่นอีกล่ะ!!
"แล้วคราวนี้อะไรล่ะครับ" คุโรโกะถอนหายใจออกมาด้วยความเหนื่อยหน่าย อาโอมิเนะไม่รีรอ เขาทรุดตัวลงนั่งที่เดิมอีกครั้งทันทีที่อดีตคู่หูของเขาเอ่ยถามขึ้น "ขโมยเงินที่ต้องเอาไว้ซื้ออาหารของทั้งเดือนไปเลี้ยงสาวที่ไหนมาเหรอครับ"
"ไม่ได้แย่ขนาดนั้นสักหน่อย!" อาโอมิเนะย่นจมูก "ก็แค่เอาค่าไฟของเดือนนี้ไปซื้อหนังสือเอง"
"หนังสือเหรอครับ" ชายหนุ่มผมสีฟ้าเลิกคิ้ว
"รวมเล่มไมจังนี่ไง" ยังมีหน้าจะหยิบขึ้นมาโชว์อีก! ดวงตาไร้แววสีฟ้าซีดบอกแบบนั้น อาโอมิเนะเข้าใจมันได้โดยที่อีกฝ่ายไม่ต้องเอ้ยปากพูดออกมาแม้แต่คำเดียว
แล้วยังไงวะ! สุดท้ายไอ้บ้าเท็ตสึก็ถีบหัวส่งเขาออกมาอยู่ดีนั่นแหละ!!
"อาโอมิเนะคุง คุณนี่ไม่ใช่แย่ธรรมดาแล้วล่ะครับ...ระวังเถอะ ถ้าไม่คิดจะเปลี่ยนนิสัย สักวันหนึ่งคากามิคุงทนไม่ไหวขึ้นมาแล้วจะรู้สึก!!"
ไม่มีทางซะล่ะ! ไอ้บ้า!
ถึงจะทะเลาะกันหรือเขาจะทำตัวงี่เง่า...ยอมรับก็ได้ว่างี่เง่า...แต่คากามิไม่มีวันทิ้งเขาให้ต้องเคว้งคว้างแน่นอน ทำไมน่ะเหรอ! ก็เขาเป็นผู้ชายที่ดีเลิศขนาดนี้ไงล่ะ คากามิจะทิ้งคนอย่างเขาไปได้ยังไงกัน
อาโอมิเนะตัดสินใจใช้ที่ทำงานของตัวเองเป็นที่ซุกหัวนอนมาหนึ่งคืนท่ามกลางสายตาขบขันของบรรดาเพื่อนร่วมงานที่เขาพยายามจะทำเป็นไม่ใส่ใจ เนื่องจากดูจะเป็นตัวเลือกที่ดีที่สุดเท่าที่เขาจะหาได้สำหรับเวลาแบบนี้แล้ว ก็ขนาดเพื่อนสนิทที่ดูจะยินดีช่วยง่ายๆอย่างคุโรโกะ เท็ตสึยะยังปฏิเสธที่จะให้ความช่วยเหลือ แล้วจะให้เขาไปขอให้ใครช่วยได้อีกล่ะ!
เช้าวันรุ่งขึ้นเป็นวันหยุด เขาออกจากที่ทำงานตั้งแต่ฟ้ายังไม่ทันสว่างเพื่อตรงกลับไปที่อพาร์ทเมนท์ หวังว่าคากามิจะยอมยกโทษให้เขาแล้ว ชายหนุ่มผิวเข้มค่อยๆแง้มบานประตูอย่างเงียบเชียบ ในห้องยังคงมืดสนิท ยังเช้าเกินกว่าที่คากามิจะตื่น อาโอมิเนะค่อยๆก้าวขาเข้าไปในห้องช้าๆก่อนจะหุบบานประตูลงอย่างเบามือที่สุด
"นั่นแกจะทำอะไร!" คนที่เพิ่งก้าวเข้ามาในห้องสะดุ้งเฮือก เขาหันไปมองอีกฝ่ายที่ยืนกอดอก หน้าตาถมึงทึงบอกบุญไม่รับตรงหน้าแล้วได้แต่ยิ้มแหยๆ
"ก็แบบว่า..."
"อะไร"
"อยากกลับมานอนบ้าน..."
"มีไมจังสุดที่รักอยู่แล้วนี่จะนอนไหนก็เหมือนกันมั้ง!" คากามิพูดเสียงห้วน
"ไทกะยกโทษให้ฉันเถอะนะ" อาโอมิเนะยิ้มแหยๆ ก่อนจะค่อยๆขยับตัวเข้าไปหา ในขณะที่ชายหนุ่มผมแดงก็ก้าวเท้า ถอยออกห่างออกจากเขาเช่นกัน
"ไม่!"
"นะคร้าบ..."
"แกมันก็แบบนี้ทุกที! ทำอะไรไม่รู้จักคิดแล้วก็มาพูดว่าขอโทษทีหลัง แล้วถ้าฉันยกโทษให้แกง่ายๆแกก็ลืมแล้วก็ทำเหมือนเดิมอีกซ้ำๆ เบื่อ! โคตร-น่า-เบื่อ-เลย!!" คากามิย้ำท้ายประโยคทีละคำอย่างชัดเจน จนคนถูกดุอย่างเขาได้แต่ยืนทำหน้าเจื่อน ก็นะ...มันไม่ได้ผิดจากที่พูดเท่าไหร่นักหรอก...
"จะไม่ให้มีแบบนี้อีก...สัญญาเลย"
"สองเดือนที่แล้วก็พูดแบบนี้" คากามิเดาะลิ้นด้วยความขัดใจ "เดือนที่แล้วก็พูดแบบนี้"
"ไทกะอ้ะ..."
"ให้ตายเถอะวะ..." ชายหนุ่มผมแดงถอนหายใจ "ถ้ามีคราวหน้าอีก แกอย่าหวังว่าฉันจะยกโทษให้แกง่ายๆนะ อาโอมิเนะ ไดกิ"
"จ้า..." เขาขานรับด้วยน้ำเสียงยานคาง เดือนที่แล้วคากามิก็พูดแบบนี้ เมื่อสองเดือนที่แล้วก็พูดแบบนี้เหมือนกันอีกนั่นล่ะ...ริมฝีปากบางยกยิ้มก่อนจะเดินเข้าไปหาอีกฝ่ายแล้วก้มลงหอมแก้มฟอดใหญ่แล้วก็ได้สันมือที่สับเข้าที่กลางศีรษะมาเป็นสิ่งตอบแทน
เห็นไหมล่ะ ก็บอกแล้วไงว่าสำหรับคากามิ ไทกะแล้ว คนที่ดีที่สุดในโลกก็คือเขานี่แหละ ไอ้จะให้เลิกกันน่ะไม่มีวันซะหรอก! แกเข้าใจผิดมหันต์เลยเว้ย เท็ตสึ!
ความคิดเห็น