ว่านเพ่ยอิน ยอดสตรีเเห่งเเคว้นเย่ว

"อินเอ๋อร์..สามีขอเข้าไปได้หรือไม่" มือหนาผลักประตูห้องเข้าไปโดยที่ไม่รั้งรอคำอนุญาตของหญิงสาวในห้องเเม้เเต่น้อย

"ท่านหยุดเลยนะ! ข้าให้ท่านเข้ามาได้ตั้งเเต่เมื่อไหร่" เสียงตวาดออกมาจากด้านในห้องทันทีที่ได้ยินเสียงบุรุษน่าตายเปิดประตูเข้ามาในตอนที่นางกำลังให้นมลูก! มือบางพยายามดึงเสื้อปิดของสงวนในทันทีเเต่ทว่าก็ไม่อาจปกปิดให้มิดชิดได้เพียงเพราะบุตรชายตัวน้อยของนางกำลังดื่มกินนมจากเต้า

เพ่ยอินถึงกับต้องนั่งหันหลังให้บุรุษร่างโตผู้ขึ้นชื่อว่าเป็นพ่อของลูกนาง

"สามีอยากช่วยเจ้าเลี้ยงลูก..."เย่วซีซวนเอ่ยเสียงเเผ่วอย่างรู้สึกน้อยใจที่เเม่ของลูกมักจะไล่ตนอยู่เสมอ

ใครจะไปคาดคิดว่าในยามนี้ใบหน้าหล่อเหลาของเเม่ทัพใหญ่ผู้ขึ้นชื่อเรื่องผู้มีใบหน้าเรียบนิ่งจะกลายเป็นหมาง่อยเมื่ออยู่ต่อหน้าแม่ของลูก!

"ไม่ต้องหากท่านยังทำตัวบุ่มบ่ามเช่นนี้ข้าจะไม่ให้ท่านมาที่เรือนอีกเลย!"

"ไม่ๆ..อินเอ๋อร์อย่าทรมานสามีเช่นนั้นเลยต่อไปสามีจะฟังอินเอ๋อร์ทุกอย่าง สามีจะออกไปเดียวนี้  สามีจะยืนรออยู่ด้านนอกห้อง"

เย่วซีซวนถึงกับรีบเอ่ยตอบอย่างร้อนใจ หากนางผู้เป็นเเม่ของลูกไม่ให้มาที่นี่เขาคงอยู่ไม่ได้เป็นเเน่

ถ้าไม่ได้พบหน้างามของนางเเละเจ้าซาลาเปาตัวน้อยนั้น

เขาจึงตัดใจเดินออกไปด้านนอกห้อง...ทันใดนั้นใบหน้าหล่อเหลาจึงแปรเปลี่ยนเป็นเรียบนิ่งหลังจากพ้นประตูห้อง

"ฉีฮ่าว"

"ขอรับท่านอ๋อง"

"ไปจัดการไล่บุรุษพวกที่มาวุ่นวายกับเมียของข้าให้หมด"

คำสั่งราวกับสายฟ้าฟาดนั้นทำให้องครักษ์ที่อยู่ในบริเวณนั้นต่างตื่นตกใจไปหมด

"ข...ขอรับท่านอ๋อง" อะไรกันเพียงเเค่พระองค์ถูกนายหญิงไล่ออกมาก็งานเข้าตนทันที

ท่านอ๋องท่านควรถามนายหญิงก่อนหรือไม่หากให้ตนไปไล่บุรุษที่เป็นลูกค้าของร้านนายหญิงเช่นนั้น

ท่านอ๋องท่านหาเรื่องใส่ตัวอีกเเล้ว....