นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
ลับหลง ตอน จันทร์วาด
....จมูกของเธอสัมผัสถึงกลิ่นของบางอย่าง กลิ่นไหม้จากไม้เครื่องหอม กลิ่นทวีความรุนแรงขึ้น ใช่! มันคือ กลิ่นธูป!! เธอพยายามมองหาต้นตอของกลิ่น ตามด้วยเสียงคล้ายคนสวดมนตร์ดังแวว....
ผู้เข้าชมรวม
121
ผู้เข้าชมเดือนนี้
2
ผู้เข้าชมรวม
121
หมวด : ระทึกขวัญ / ผี
อัปเดตล่าสุด : 30 เม.ย. 66 / 14:22 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
เป็นเรื่องสั้น เรื่องราวที่อยู่ในอำเภอ “ลับหลง” ซึ่งเพื่อนอีกคนในกลุ่มของ "ประไพ" (สามารถค้นอ่านตอนอื่น ๆ ได้ ) อ่านกันเพลิน ๆ ครับ มีข้อผิดพลาดประการใดข้ออภัยมา ณ ที่นี้ด้วย
หวังว่าคงชอบกันนะครับ ^^
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ันทร์วา
วันที่ 7 ธันวาม 2530
“ประไพ ประไพ !!” เสียผู้หิเรียัึ้นนอบ้าน ทำให้เธอหันไปาม้นเสีย ปราว่ามีแ่วามว่าเปล่า เธอพยายามเพ่พิศูที่หน้ารั้วบ้านแ่็ปราศาผู้ใ ‘หูันแว่ว’ ประไพิับนเอ
“ริ๊ ริ๊ !!”เสียโทรศัพท์บ้านแบบแป้นหมุนรโ๊ะใล้ทีวีอู้ให่ัึ้น เธอรีบสาวเท้าไปรับสาย
“สวัสี่ะ ประไพพู” เธอรอเสียามสาย เธอรอเสียปลายสายอบลับ แ่ทว่ามีแ่วามเียบ
‘สสัยโทรผิ’ เธอนึับนเอ พร้อมวาสายโทรศัพท์นั้น้วยวามหุหิ ่อนะหมุนัวเินออไปาห้อนั่เล่นในบ้าน
“ โทรศัพท์เป็นอะไรไปเนี่ย!!” ันทร์วาึ่เป็นเพื่อนในลุ่มเียวับประไพ ผู้หิร่าเล็ที่สุผมัอยสั้นามสมัย ใบหน้ารูปไ่รับับมูน้อยและริมฝีปาบาอย่าน่าเรา วาลมโสใส วาหูลบนแป้นโทรศัพท์บ้านพร้อมับมอรอย้ำที่า้า้ายที่มีรอยแระบมบวม นทำให้เธอถึับร้อไห้้วยวามเ็บปว เธอไ้เพียเอาผ้าห่อน้ำแ็มาประบปมพยาบาลเบื้อ้นเพื่อลอาารปวบวม ทว่ามัน็ยัไม่ทุเลา เรื่อมันเิเมื่อเ้าอนเธอลมาาบนบ้านึ่เป็นัหวะที่สืบเท้าเหยียบั้นบันไพลา เสียหลัไถลลิ้ลมาาบันไ้านบ้านนลมาถึั้นสุท้าย
‘ีนะแ่้อเท้าบวม’ เธอิ ันทร์วาเป็นเพื่อนนเียวในลุ่มที่แ่านออเรือนเป็นนแร ึ่หลัาแ่าน เธอและสามียัไม่มีลู้วยัน เพราะารทำานอสามีเธอ้อเินทาออ่าัหวัอยู่บ่อยรั้ ทำให้เธอ้ออยู่แ่เพียลำพัในบ้านึ่บ้านหลันี้ไม่ห่าาบ้านอประไพเพื่อนในลุ่มเธอมานั
วามเ็บปวเ้ารรม! มันทำให้เธอไม่อยาเินเหินไปไหน เลยพยายามโทริ่อเพื่อนในลุ่มรวมถึสามี ึ่ในส่วนอสามีมัน็ไม่สะวเพราะสามีเธอไม่ไ้พัอยู่ที่โรแรมลอ เธอไ้แ่ฝา้อวามถึเท่านั้น แ่รั้นี้พอเธอเริ่มโทรศัพท์ ็ูเหมือนว่าโทรศัพท์อเธอะมีปัหาเพราะปลายสายไม่ไ้ยินเสียอเธอเ่นัน อาเป็นไ้ว่าเมื่อสอสามวัน่อนเทศบาลเพิ่ะมาิั้เสาไฟฟ้าในอำเภอ ไม่รู้ไปโนสายโทรศัพท์้วยหรือเปล่า? ึ่ปัหาแบบนี้เยเิึ้นเมื่อเือน่อน แ่ทำไม้อมาเิอนันไม่สบาย้วย ! เธอบ่นับนเออย่าเสียอารม์
ันทร์วาพยายามหายาลอาารปวในู้ยาที่บ้าน้วยวามทุลัทุเล พอเินมาอาารปวุบ็ยิ่ทวีมาามทำให้ัวเธอเริ่มะมีไ้ ยัโีที่เธอออไป่ายับ้าวเมื่อวานแล้วอสพอมีิู้บ้าพอทำทานไ้หนึ่ถึสอมื้อ
เวลาล่วผ่านไปอย่าทรมาน เป็นเวลาเริ่มมืในะที่ันทร์วาำลัอาบน้ำในห้อน้ำั้นล่า เธอสัมผัสไ้ถึเสียอบาสิ่ เหมือนับผู้นหลายนำลับ่น หรือ พูุยัน เสียเินไปมา ลา นสิ่อ ึ่เสียนั้นลอยมาาหน้าห้อน้ำในบ้านที่เธอใ้อยู่ เสียเหล่านั้นมันทำให้เธอรู้สึลัว เพราะเธออยู่ัวนเียว สามีเธอ็ไม่อยู่ หรืออาเป็นพวโมยที่่อวนใน่าวหน้าหนัสือพิมพ์ เมื่อิไ้ันั้น เธอรีบปิฝับัวที่ใ้อยู่อย่าเบามือ เพื่อไม่ให้พวนั้นรู้ว่าเธออยู่ในห้อน้ำ รีบเ็ัว้วยวามยาลำบาา้อเท้าที่ปวบวมาอุบัิเหุเมื่อเ้านี้ เธอลาเท้าที่ปวุบเย่เินมา้าๆ มือที่สั่นทึมเอื้อมไปปลล็อลอนประูห้อน้ำอย่าเบามือ นเธอแทบหยุหายใ ทว่าหัวใอเธอับเ้นระทึ้วยวามหวาลัว แ้มเปิประูออแอบมอา่อว่าเล็ๆ ปิไฟาภายในห้อน้ำเพื่อไม่ให้ ‘ใรบาน’ ที่อยู่ภายนอเห็น
“ุพระ!!” เธอเสียวสันหลัวาบ เพราะภาพ้านนอที่เห็น มันว่าเปล่าเียบสนิ ราวับไม่มีสิ่ผิปิใเิึ้น มันเิอะไรึ้นับเธอันแน่ หรือแ่เธอหูแว่วไป!! ไม่แน่อาเป็นเพราะพิษไ้ที่เธอเริ่มะมีร้อนหนาวรั่นัวไปหม เธอรีบเินลาเท้าออาห้อน้ำว้าุไปแ่ัวในห้อรัวึ่อยู่ไม่ไลนั เปิู้ ลิ้นั หามีแล่เนื้อเล่มให่เอาออมาาห้อรัวเพื่อป้อันัว เธอเปิไฟสว่าทั่วบ้านหลัาินยาลไ้ไป โยมีมีแล่เนื้ออยู่้าาย ืนนี้เธอ้อนอนบนโฟาห้อรับแเสียแล้ว เพราะให้เธอเินึ้นห้อั้นบน็ะทำให้เท้าเธอระบมหนัเสียเปล่าๆ พรุ่นี้ถ้าอาารเธอีึ้น เธอิว่าะออไปหาประไพเพื่อให้่วยอีรั้
ะที่นัู่รายายทีวีรอบึ ันทร์วารู้สึถึวามเย็นยะเยือที่แผ่่านเ้ามา อุหภูมิที่เปลี่ยนอาเป็นเพราะอนนี้มันเป็นเือนธันวาม หรือ อาเป็นเพราะยาลไ้เริ่มหมฤทธิ์ ทว่าวามหนาวเย็นูเหมือนไม่ลายัวเลย เธอึรีบลาเท้าเินไปหายาลไ้ินอีรั้่อนรีบทรุัวที่โฟาว้าผ้าห่มนวมหนาึ้นลุมายนที่สั่นสะท้าน้วยวามเย็น นระทั่ผล็อยหลับไป
“ประไพ เธอ่วยันที ันบันไบ้านเินไม่ไหว” ันทร์วาโผเ้าอประไพ ลืมวามเ็บั่วะ ส่วนประไพไ้แ่มอู้วยสายา อาวร์โยไม่อบระไร
“ประไพ!!” ันทร์วาสะุ้ื่น มันเป็นวามฝันที่สมริมานเธอรู้สึไ้ อนนี้เพิ่ะหโมเ้าแ่้านอยัมืรึ้มไม่มีแสอาทิย์ อาเป็นเพราะฤูหนาว ปีนี้รมอุุประาศว่า ‘...ะหนาวว่าทุปีให้ทุรัวเรือนเรียมัวรับมวลอาาศเย็นที่แผ่ำลัมาาทาประเทศีน ส่ผลให้ประเทศไทยมีอาาศหนาวเย็น...’ ันทร์วานึาม่าวที่ประาศเมื่อืน สายาอเธอเลื่อนลมามอ้อเท้า้ายที่บวมและฮ่อเลือนเป็นสีม่วล้ำ แปล! อาารปวุบมันีึ้นแ่ยัไม่หายสนิ ทันในั้น ! มูอเธอสัมผัสถึลิ่นอบาอย่า ลิ่นไหม้าไม้เรื่อหอม ลิ่นทวีวามรุนแรึ้น ใ่! มันือ ลิ่นธูป!! เธอพยายามมอหา้นออลิ่น าม้วยเสียล้ายนสวมนร์ัแววมาาทาหน้าบ้าน เธอึั้สิั้ใฟัแม้เธอะรู้สึนหัวลุ็าม นยิ่อยู่นเียวะมาเิอะไรประหลาๆแบบนี้ ‘ัน็รับไม่ไหวนะ’ ันทร์วานึระอาใ
เสียสวมนร์ประหลาเียบลทุสรรพสิ่รอบายลับมาเป็นปิ เธอยันายลุึ้นยืนเินไปเปิแ้มม่านที่หน้า่ามอไปยัรั้วหน้าบ้านอน เธอเห็นเถาปิ่นโที่มาแวนรรั้วเหล็พร้อมับอระาษสีาวเล็สะุา ไม่รอ้าเธอรีบระเผาออไปูเถาปิ่นโใบนั้น เธอมอปิ่นโ้วยวามสสัยพลาเลื่อนมือไปหยิบอหมายแะอออ่าน “ ถึันทร์วา อให้เธอมีวามสุ ไม่้อัวลสิ่ในะ ันไ้เอาับ้าวและอหวานมาให้ อให้เธอรับไว้นะ า ัน.....ประไพ” ันทร์วาพับหมายที่นเพิ่อ่านไป น้ำารื้น เพราะมีประไพที่เป็นห่วเธอ ประไพเห็นว่าเธอไม่ไ้ออไปหาเมื่อวานามปิถึรีบนำอาหาร้าวปลามาส่ แ่็อน้อยใไม่ไ้ที่ไม่รอพบัน่อน ะไ้พาันไปพบหมอ - ันทร์วายมือึ้นปราน้ำา
อาหารมื้อเ้าวันนี้ที่ประไพส่มาให้้วยปิ่นโมัน่าอร่อยไม่เยิว่าประไพะมีฝีมือีนานี้ ราวหลั้อวนมาิมฝีมือันบ้าละ อให้เท้าันหาย่อนเถอะ! เวลาเินผ่านไปรวเร็วนถึเวลาโพล้เพล้วนทุ่ม บรรยาาศและเสียประหลามันลับมาัอีรั้! ทำไมรอบายอเธอูเศร้าหม่อ หหู่ วัเว รอบายเธอมีแ่เสียผู้นร่ำไห้ เสียสะอึสะอื้นน่านลุ ทุ่มรเสียร่ำไห้เปลี่ยนเป็นเสียสวมนร์ยิ่ทำให้เธอนลุ เธอนั่ลุมาย้วยผ้าห่มนวมผืนหนา แม้ภายนอะอาาศเย็น ทว่าเหื่อแห่วามหวาลัวเาะพราวเ็มใบหน้า เธอรอามอ้ายวา้วยวามลัว หัวใเธอเ้นโรมรามแทบะหลุออาอ เสียสวมนร์เร่เร็วึ้นน้อในโสประสาทอเธอ น้ำาแห่วามหวาลัวไหลเป็นทา้าวาทั้สอ สิ่ที่เธอเห็นในอนนี้ ภายในบ้านอเธอเ็มไป้วยวันธูปลิ่นเทียน ลิ่นอไม้มาลัยแห้ เสียหมาภายนอหอนรับส่ันเป็นระยะราวับเห็น “ผู้ไร้ร่า” ันทร์วารู้สึปวร้าวามร่าาย ที่มับทั้สอปวุบราวับใรเอาีมเหล็แ็มาบีบอย่าแร ภาพเบื้อหน้าเริ่มโย้เย้ไปมานรู้สึว่าเธอะทรัวไม่อยู่ ภาพรหน้าหมุนเร็วึ้น เร็วึ้นระทั่ทุอย่ารอบายเธอับวูบล!
“โถ่! ันทร์วา ไม่น่าเิเรื่อับเธอเลย” เสียสามีันทร์วานั่ร่ำไห้เมื่อทราบ่าวอุบัิเหุที่เิับภรรยาน
“ ันอยู่รนี้พี่!” ันทร์วาลุึ้นาพื้นที่เธอนั่ โยไม่ทันสัเวามผิปิรอบาย แปลอาารปว้อเท้าอเธอไม่มีอีแล้ว มีแ่ร่อรอยที่้ำม่ว ลิ่นธูป ลิ่นอไม้ อบอวลรอบัวเธอบรรยาาศูโศเศร้า เมื่อันทร์วาเริ่มไ้สิหันมอรอบๆายเธอเห็นแ่นรู้ั เธอพยายามร้อเรียทุนที่นั่อยู่รวมันแ่ยัไม่มีผู้ใสนใเธอ นระทั่เธอเห็นประไพนัุ่ธูปพนมมืออธิษานในใ “ ันทร์วา อย่าเป็นห่ว หรือ ัวลเลย พี่สมายสามีเธอ ัน็แ้พี่เาแล้วนะ เรื่อที่เธอมาเ้าฝันันเมื่อืน พอเ้าันรีบับารส่บุุศลไปให้เธอ เธอไ้รับแล้วนะ วัน่อนเป็นที่เธอมาเรียันที่หน้าบ้านสินะ เธอลใัน วันนั้นันเลยเินไปหาเธอที่บ้านในอนสาย ันยืนรอที่หน้าบ้านริ่อยู่นานเห็นบ้านเียบผิปิ ันเลยแ้ำรวเพื่อให้เ้าไปูในบ้านว่าเิเรื่ออะไรับเธอหรือเปล่า แ่โร้าย ำรวแ้ว่าพบศพอเธอนอนเสียีวิที่บันไ ในวันที่ไปรับศพเธอาบ้าน เ้าหน้าที่เ็บศพหลายนายที่เ้าไปในบ้านพวเาแ้ว่าไ้ยินเสียนอาบน้ำในบ้านทั้ที่บ้านนี้มีเธออยู่นเียว แปลีเนอะ! านั้นศพอเธอึนำไปเ็บที่ห้อเย็นเ็บศพที่โรพยาบาลรอสามีอเธอมารับไปทำพิธี ึ่าารันสูร แพทย์ไ้ลวามเห็นว่า เธอเสียีวิในที่เิเหุทันทีาอุบัิเหุโยารบันไึ่มีแผลรร์ที่ศีรษะเสียเลือมา อให้เธอไปสู่สุิ และ ออโหสิรรมันนะ ันทร์วา เพื่อนเราทุนรัและิถึเธอเสมอ ” ประไพเอื้อมมือปัธูปในระถาหน้ารูปภาพานศพอันทร์วา มีโลศพที่ประับประา้วย่ออไม้และไฟะพริบบนโลอยู่ที่ศาลา 2 วับ้านทับหล!
ผลงานอื่นๆ ของ อชิระ สรัล ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ อชิระ สรัล
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น