คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 6 Be Beauty ฉันอยากสวย [100%]
Chapter 6
Be Beauty
ฉันอยากสวย
“บางทีเราก็ไม่จำเป็นที่จะต้องเปลี่ยนตัวเองเพื่อใคร
เพราะเขาอาจชอบที่เราเป็นเราก็ได้ คุณคิดอย่างนั้นรึเปล่า?”
“เรนะ…”
ฉันเรียกชื่อเพื่อนรักออกไปเบาๆ แต่ดูเหมือนว่าเธอจะไม่ค่อยสนใจฉันเท่าไหร่เพราะกำลังวุ่นอยู่กับการแต่งหน้าซึ่งเป็นสิ่งที่เธอรักเป็นชีวิตจิตใจ :(
“เรนะ…”
ฉันเรียกซ้ำอีกครั้ง แต่ดูเหมือนมันจะไม่ได้ผลเช่นเคย เพราะเจ้าตัวกำลังวุ่นวายอยู่กับชโลมครีมลงบนแขนขาทั้งสอง
“เรนะ ช่วยสนใจฉันนิดนึง” ฉันเม้มริมฝีปากแล้วมองหน้าเรนะ เธอเหลือบตามองฉันเล็กน้อย ก่อนรับคำอย่างง่ายๆว่า “มีอะไร?”
“ฉันอยากสวยอ่ะ –o-”
ฉันกลั้นใจพูดออกไป ฉันก็คิดอยู่นานว่าจะพูดดีรึเปล่า แต่เอาเถอะ! ฉันอยากสวยบ้างอะไรบ้างหน่า!
“o_O ริโกะ เธอพูดเล่นใช่มั๊ย!?” เรนะร้องออกมาอย่างตกใจพร้อมเบิกตาโพลงกับคำพูดของฉัน เธอรีบขยับเข้ามาหาฉันแล้วเอามือแตะหน้าผากฉันทันที
แค่บอกว่า อยากสวย มันแปลกตรงไหน?
“ริโกะ เป็นไข้ ตัวร้อน กินยาลืมเขย่าขวดหรืออะไร? ทำไมถึงอยากสวยขึ้นมา” เรนะพูดแล้วหรี่ตามองฉันอย่างจับผิด ก็คนมันอยากสวยผิดมากรึไง = =;
ฉันได้แต่ก้มหน้างุด ความอายเริ่มแทรกซึมเข้ามาช้าๆ ถ้าจะบอกว่าอยากสวยขึ้นเพราะใครบางคน เรนะคงว่าฉันบ้าแน่ๆ เพราะคนอย่างริโกะไม่เคยสนใจเกี่ยวกับความสวยความงามและไม่คิดจะเปลี่ยนแปลงตัวเองสักนิด แต่วันนี้มันเป็นไปแล้วล่ะ!
“โอเค ไม่ถามๆ แล้วอยากสวยแบบไหนอะไรยังไงจะได้ช่วยถูก” เรนะลอบถอนหายใจเบาๆ เป็นใครก็คงช็อกเหมือนกันสิหน่า
“ก็ไม่รู้สิ อยากสวยกว่านี้”
“งั้นเอาเท่าที่ช่วยได้แล้วกันนะ ;)” เรนะยิ้มบางๆก่อนลุกขึ้นยืนแล้วเดินหายเข้าไปในห้องนอนตัวเองซักพัก และเธอก็ออกมาพร้อมกับกระเป๋าเครื่องสำอางใบโต
OH MY GOD!!! ริโกะช็อก –[]-
“งั้นเริ่มแล้วน้า~” เรนะยิ้มเล็กๆ ก่อนเริ่มลงมือจัดการกับตัวฉัน โดยที่ฉันได้แต่นั่งนิ่งเป็นหุ่นและในใจก็แอบลุ้นว่าตัวเองจะเปลี่ยนไปแค่ไหน ><
3 ชั่วโมงผ่านไป
ฉันเริ่มรู้สึกไม่อยากสวยแล้วสิ ทำไมมันทรมานขนาดนี้นะกว่าจะสวยเนี่ย? ไหนจะทาเล็บ ทำผม แต่งหน้าทาปาก โอ๊ย! สารพัดอย่าง ขนตาปลอมก็ช่างหนัก รู้สึกเคืองๆอย่างบอกไม่ถูก T^T
ส่วนเรนะก็ตั้งใจช่วยฉันมากๆ เธอไม่ยอมพูดกับฉันเลยแม้แต่คำเดียวเลย และการเลือกของแต่ละอย่างเธอก็มองแล้วมองอีก กว่าจะได้สิ่งที่ต้องการก็ใช้เวลานานเลยล่ะ เพื่อนฉันดูทุ่มเทจัง :)
“เฮ้อ~ เสร็จแล้วๆ ริโกะลุกขึ้น แล้วหยิบชุดตรงนั้นไปลองไป” เรนะพูดเนือยๆ แล้วชี้ไปที่ชุดนักเรียนสีกรมท่าที่แขวนอยู่หน้าตู้ สงสัยเธอจะเหนื่อยจริงๆนั่นแหละ แล้วชุดนักเรียนเนี่ยนะ!? เรนะคิดจะให้ฉันโกงอายุตัวเองใช่มั๊ย?
ฉันเดินไปหยิบมันก่อนหายเข้าไปห้องนอนเพื่อเอาไปลองใส่อย่างว่าง่าย พอใส่แล้วจะเป็นยังไงนะ ฉันคงประหลาดพิลึกเนอะ = =;
พอใส่ชุดเสร็จฉันก็เดินออกมาจากห้องเพื่อให้เรนะดูทันทีทั้งๆที่ยังไม่ได้ส่องกระจกดูสภาพตัวเองตอนนี้เลยด้วยซ้ำ มันคงประหลาดมากแน่ๆ
“o_O ริโกะ! เธอน่ารักมาก!” เรนะร้องออกมาเมื่อฉันเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าเธอ ฉันได้แต่ยืนเก้ๆกังๆอย่างเขินอาย ฉันน่ารักจริงเหรอ?
ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!
เอ๊ะ! เสียงนี้มัน…จะเป็นใครไปไม่ได้นอกจาก “เขา”
ฉันรีบวิ่งมาที่หน้าต่างทันที แล้วกวาดสายตามองดูรอบๆ และมันก็เป็นอย่างที่ฉันคิดไว้จริงๆ วันนี้เขามาเล่นบาสอีกแล้วสิ
ถ้าเกิดเขาเห็นฉันในสภาพนี้เขาจะมองฉันด้วยสายตาแบบไหนกัน?
--------------------------------------[50%]--------------------------------------
“เรนะ! เดี๋ยวฉันมานะ” ฉันบอกเรนะก่อนวิ่งออกมาจากห้องทั้งสภาพอย่างนั้น ฉันไม่ค่อยมั่นใจเท่าไหร่ว่าตัวเองน่ารักตามคำชมของเรนะ แต่เมื่อเธอยืนยันขนาดนั้น ริโกะก็ขอหลงตัวเองวันนึง ^^
ฉันค่อยๆย่องไปซุ่มดูเขาเงียบๆ ฉันคงใกล้จะโรคจิตเต็มทีแล้วล่ะ ถึงขนาดสุ่มดูผู้ชายเนี่ย = =; เพราะตลอดเวลาที่ผ่านมา ฉันไม่เคยจะสนใจใครเลย
วันนี้เขาเท่อีกแล้วสิ ><
เสื้อยืดสีขาวกับกางเกงขาสั้นที่แสนจะเรียบง่าย แต่มันกลับส่งให้เขาดูดีอย่างน่าประหลาดใจ ไม่ว่าเขาจะใส่แบบไหนก็ดูดีไปซะหมดสินะ
ตึกตัก! ตึกตัก! ตึกตัก!
รู้สึกใจเต้นแรงอีกแล้วสิเนี่ย –o- ช่วงนี้เป็นอะไรไปนะ ทำไมรู้สึกแปลกๆจัง
ตุ้บ!
“โอ๊ย!” ฉันร้องเสียงหลงเมื่ออยู่ๆลูกบาสลอยมากระแทกหัวฉันอย่างแรง เล่นเอาฉันล้มลงก้นกระแทกพื้น
โอ๊ย~ เจ็บ TT
“มาแอบดูอะไร?” เสียงทุ้มดังขึ้นพร้อมกับร่างสูงที่มายืนกอดอกอยู่ตรงหน้า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใครเพราะในโลกนี้มีอยู่คนเดียวที่ใจร้ายใจดำขนาดนี้น่ะ
คนเจ็บอยู่ตรงหน้าไม่รู้จักช่วย!
“ช่วยหน่อยสิ” ฉันเม้มริมฝีปากด้วยความเจ็บ รู้สึกเจ็บชะมัดเลย เจอหมอนี่ทีไรเจอแต่เรื่องซวยๆ!!!
“ล้มลงไปเองก็ลุกขึ้นเองสิ”
กรี๊ดดด~~!!! ใจร้ายที่สุด ถ้าไม่โดนลูกบาสนายมากระแทกหัวฉันจนมึนนะ ฉันลุกได้ไปนานแล้ว!!! ไม่ออกปากง้อนายหรอก ไอ้บ้า~~~!!!
“รู้จักมั๊ยคำว่า สุภาพบุรุษ?” ฉันพูดช้าๆชัดๆแล้วตวัดสายตามองเขาทันทีว่าจะมีปฏิกิริยาอะไรบ้างรึเปล่า…
“อื้ม โอเค ช่วยก็ช่วย”
ฉันก็ไม่รู้ว่าเขาจะต้องคิดอะไรมากมายกับการช่วยฉันให้ลุกขึ้นได้เนี่ย ฉันเป็นตัวปัญหาสำหรับเขารึไงกันเล่า?
ในที่สุดเขาก็ยอมเข้ามาพยุงฉันและค่อยๆพาฉันเดินไปนั่งที่ม้านั่ง กว่าจะช่วยต้องคิดกี่ตลบกันล่ะ? ฉันไม่ได้จะลอบฆ่านายสักหน่อย อีตามืดเอ๊ย!
“วันนี้โรคจิตอย่างเธอนึกครึ้มอะไรแต่งตัวแบบนี้มา หืม?” เสียงทุ้มเอ่ยด้วยวาจาที่แสนจะเจ็บแสบเช่นเคย แต่! วันนี้ฉันไม่ใช่ริโกะคนเดิม ฉะนั้นไม่โกรธๆ
ฉันหันไปฉีกยิ้มให้เขา แต่ดูเหมือนเขาจะไม่สนใจสักนิด
“ถามนี่ไม่ได้ยินเหรอ? กินยาลืมเขย่าขวดรึเปล่า?” เขาเอ่ยขึ้นอีกครั้ง คำพูดของเขากระตุกต่อมโมโหฉันขึ้นมาอีกแล้ว แต่! ต้องไม่โกรธ ยิ้มเข้าไว้ๆ ;)
“ท่าจะอาการหนักนะ - -” ดูเหมือนเขาจะแค่พูดลอยๆขึ้นมาเท่านั้น แต่นั่นมันกระตุกต่อมโมโหจนขาดผึงซะแล้วล่ะ อีตาบ้าอย่าอยู่เลย!!!!
ฉันกัดฟันแล้วยิ้มให้ราวกับว่าฉันเป็นแม่พระที่แสนดี ทั้งที่ในใจครุกรุ่นด้วยความโกรธ
“แล้วนายว่าเป็นไงล่ะ?”
“ก็ดี”
เขาตอบด้วยคำตอบที่แสนง่าย แต่กว่าฉันจะมาปรากฏโฉมให้นายเห็นในสภาพแบบนี้มันไม่ง่ายแบบที่นายตอบสักนิดนะ = =
“แล้วฉันน่ารักขึ้นมั๊ย?”
ฉันเผลอถามออกไปตามที่ใจคิด อยากจะกัดลิ้นตัวเองตาย! ทำไมฉันถึงเป็นแบบนี้~~~!!!
“เธอน่ะน่ารักอยู่แล้วไม่จำเป็นต้องแต่งเติม ผู้หญิงจะดูน่ารักขึ้นเวลาที่ยิ้มพร้อมกับใบหน้าที่ไม่ถูกแต่งแต้มอะไรน่ะนะ มันดูธรรมชาติและน่ามองมากๆ”
ฉึก!
คำพูดเขาคมยิ่งกว่าใบมีดที่ลับมาใหม่ๆเสียอีก
ฉันเริ่มรู้สึกว่าใบหน้าร้อนผ่าวขึ้นมาทันทีกับคำพูดของเขา เขาบอกว่าฉันน่ารักอย่างนั้นเหรอ?
Writer Talk!
แอบกรี๊ดพระเอกเบาๆ 555 น่ารักอ่ะ ><'
อ่านแล้วเม้นต์นะคะๆๆๆ -/\-
แอด Fav. ไว้จะดีมากค่ะจะได้แจ้งง่ายๆด้วย ^^
ความคิดเห็น