คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 7 Don’t be hidden ฉันรู้ว่าเธอคิดยังไง [100%]
Chapter 7
Don’t be hidden
ฉันรู้ว่าเธอคิดยังไง
“บางเรื่องเราก็ไม่สามารถบอกใครได้ หรือแม้แต่เพื่อนสนิทตัวเอง”
“ริโกะไปไหนมา?” เสียงใสของเรนะดังขึ้นทำให้ฉันที่กำลังแอบย่องเข้าห้องถึงกับชะงัก เรนะมายืนตรงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่?
ฉันหันมายิ้มแหยๆให้ก่อนตอบเธอไปเบาๆว่า “อ๋อ ไปหาเพื่อนจ๊ะ ^^; ”
“...ไม่ได้ไปหาไนท์มาหรอกเหรอ?”
คำพูดของเรนะทำให้ฉันหันขวับ ฉันได้แต่ยิ้มเจื่อนให้เธอเพราะไม่รู้จะพูดอะไร เรนะรู้ได้ยังไงกันเนี่ย?
ที่จริงฉันไม่ค่อยอยากบอกเรนะเท่าไหร่เพราะฉันตงิดใจอยู่นิดหน่อยว่าเรนะคงชอบไนท์แน่ๆ ถ้าเรนะรู้ว่าฉันกับอีตามืดนั่นเจอกันอยู่บ่อยๆ เรนะจะเสียใจรึเปล่า? และฉันก็ไม่อยากทำให้เธอต้องคิดมากระหว่างฉันกับตาบ้านั่น สู้เก็บเงียบไว้คงจะสบายใจกว่า
“แหะๆ ไม่มีอะไรหรอกหน่า” ฉันหัวเราะแห้งๆกลบเกลื่อน สถานการณ์ตึงเครียดชะมัด ทำไมเรนะต้องจ้องฉันขนาดนั้นด้วย ToT
“ริโกะ ฉันรู้ว่าเธอคิดยังไงกับไนท์นะ…” เรนะยิ้มบางๆ สีหน้าเธอเปลี่ยนไปราวกับคนละคน เธอส่งสายตาอย่างเป็นมิตรมาให้ฉัน นั่นทำให้ฉันงงมากขึ้นไปอีก
ฉันเนี่ยนะคิดอะไรกับอีตาปากสุนัขนั่น ฝันไปเหอะ - -^
“เรนะ….ไม่ได้ชอบไนท์หรอกเหรอ?” ฉันถามออกไปด้วยความสงสัย ตัวเรนะเองก็เหมือนจะมองๆอีตานั่นอยู่นานแล้วไม่ใช่เหรอ แต่ทำไม…
“ชอบก็ชอบนะ แต่ดูเหมือนเขาจะสนใจเธอมากกว่าฉันนะ ริโกะ”
“เรนะ…ทำไมเธอพูดแบบนี้ล่ะ?”
“ก็มันจริงนี่ ฉันไม่อะไรมากอยู่แล้ว เธอก็ชอบเขา เขาก็ชอบเธอ ทำไมไม่ลองคุยๆกันดูล่ะ”
“เห๋!!!???” ฉันร้องเสียงหลงกับคำพูดของเรนะ ฉันเนี่ยนะชอบเขา แล้วอีกอย่างคนอย่างเขาจะชอบฉันได้ยังไงเล่า!!!???
ถ้าเกิดเป็นอย่างนั้นโลกแตกแน่ๆล่ะ ฉันกับเขาทะเลาะกันทุกครั้งไปจะมารักกันได้ยังไง?
“อื้ม ฉันมองดูเธอสองคนแล้วรู้สึกเหมือนเธอสองคนเป็นแฟนกันเลย”
“-[]- แล้วเธอเห็นตั้งแต่เมื่อไหร่?”
“ก็ตั้งแต่เธอด่อมๆมองๆแอบดูเขาเมื่อกี๊นี้น่ะสิ”
เฮือก!!! =[]= ไม่จริงหน่า ฉันอุตส่าห์ระวังตัวสุดๆเพื่อไม่ให้ใครเห็นแล้วนะ แต่ฉันลืมคิดไปเลยว่าเรนะมองมาจากอพาร์ทเมนท์ได้
“มันไม่ใช่อย่างน้านนน~~~” ฉันโอดครวญ คราวนี้โดนจับได้เต็มๆเลยสิ ;(
“เอาหน่า อย่าปฏิเสธ ฉันจะช่วยเธอเองริโกะ” เรนะจับไหล่ฉันแล้วพูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่น ฉันได้แต่ยิ้มแหยๆ จะปฏิเสธก็กลัวเรนะโกรธเอา ฉันทำอะไรไม่ได้เลยน่ะสิ
แต่ว่า! ไม่ต้องมาช่วยฉันหรอก ฉันไม่ได้คิดอะไรกับอีตานั่นจริงๆ YoY
“ริโกะ เธอเป็นเพื่อนฉันนะ ฉันไม่แย่งคนที่เธอชอบหรอกหน่า ไม่ต้องห่วง”
“-[]-”
ฉันไม่ได้ห่วงเรื่องนั้นเลยนะเรนะ เธอเป็นเพื่อนฉันจริงรึเปล่าเนี่ย? ฉันไม่ได้คิดอะไรจริงๆ มองตาฉันแล้วไม่รู้เลยเหรอ?
“ฉันว่าเธอคงอยากรู้ใช่มั๊ยล่ะว่าเขาชอบเธอรึเปล่า? งั้นลองวิธีฉันดูแล้วกันนะ”
“-o-” ฉันได้แต่อ้าปากเหวอเมื่อเรนะคิดเองเออเองเสร็จสรรพ เธอรีบดึงฉันเข้าไปในห้องก่อนเดินไปหยิบอะไรบางอย่างมาจากตู้หนังสือ
ตุ้บ!
หนังสือเล่มหนาถูกวางลงตรงหน้าฉัน ฝุ่นกระจายฟุ้งเต็มไปหมดบ่งบอกว่าหนังสือเล่มนี้เก่าขนาดไหน ฉันได้แต่จ้องหนังสือตรงหน้าด้วยความงุนงง
เรนะเธอเอามาทำไม?
“ลองทำตามนี้ หนังสือ Love Secret” เรนะมองฉันแล้วกระพริบตาปริบๆ ฉันจ้องหน้าเรนะสลับกับหนังสือเล่มนั้นไปมาแต่ก็ยังไม่เข้าใจคำพูดเรนะอยู่ดี
“??? ทำไมต้องทำล่ะ”
“ไม่ทำก็ได้ ไม่เป็นไร แต่ฉันจะวางมันไว้บนนี้แล้วกัน เผื่อเธอสนใจ” เรนะเบ้ปากก่อนหอบหนังสือกลับไปวางไว้ที่เดิม
แต่ฉันยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไม่ทำน่ะ ฉันก็แค่อยากรู้ว่ามันคืออะไรแค่นั้นเอง = =
“ฉันเชื่อว่าเธอจะต้องหยิบมันมาดูเข้าสักวัน เพราะมันจะเป็นคำตอบให้ใจของเธอ” เรนะพูดทิ้งท้ายก่อนหันหลังเดินเข้าห้องของตัวเองไปทิ้งให้ฉันนั่งงงอยู่คนเดียว
แล้วหนังสือเล่มนั้นมันคืออะไร และที่เรนะพูดมันหมายความว่ายังไงกัน? ริโกะไม่เข้าใจ –o-
---------------------------------------------[50%]---------------------------------------------
“ริโกะ ลุกขึ้น เช้าแล้ว ไปทำงานกัน!”
เสียงใสเรนะดังแทรกเข้ามาในโสตประสาท ฉันค่อยๆลืมตาขึ้นช้าๆแล้วกวาดสายตามองหาเจ้าของเสียง
และนั่น! เจ้าตัวกำลังยืนเท้าเอวอยู่ปลายเตียงในชุดนอนสีครีมลายจุดเล็กๆสีดำ ซึ่งนั่นเป็นชุดนอนตัวโปรดของเธอเชียวล่ะ
“จ้ะๆ ไปทำงานๆ” ฉันตอบแบบปัดๆแล้วเดินโงนเงนไปเข้าห้องน้ำ
ปึก!
“โอ๊ย! เจ็บ~”
ด้วยความที่ฉันกำลังสะลึมสะลือและดันเดินไปห้องน้ำทั้งๆที่ตายังปิดอยู่ นั่นทำให้ฉันเดินชนประตูห้องน้ำเข้าอย่างจัง เจ็บชะมัด TT
ฉันคงง่วงนอนมากเกินไปแล้วใช่มั๊ยเนี่ย ตาพร่าไปหมดเลย มิหนำซ้ำตอนนี้ยังมึนๆอีก - -^
“ริโกะ ลืมตามั่งสิเวลาเดินน่ะ” เรนะบ่นก่อนหันหลังเดินออกไปทิ้งให้ฉันยืนมึนๆงงๆอยู่คนเดียว เฮ้อ~
@ Reading Me
Reading Me เป็นร้านหนังสือขนาดเล็ก ภายในร้านถูกตกแต่งด้วยโทนสีน้ำตาลให้ความรูสึกอบอุ่น พร้อมด้วยกลิ่นกาแฟหอมกรุ่นที่อาจจะทำให้รู้สึกหลงรักร้านนี้เลยก็ได้
ฉันทำงานอยู่ที่นี่เกือบๆจะ 4 เดือนแล้วล่ะ เจ๊ “ซากิ”เจ้าของร้านก็แสนจะใจดี บรรยากาศในร้านก็แสนจะสบาย งานที่ฉันทำก็เป็นงานง่ายๆคือช่วยพาลูกค้าเลือกดูหนังสือที่ต้องการและเป็นแคชเชียร์
“ริโกะ ดูข้างนอกสิเหมือนฝนจะตกเลยเนอะ” เรนะหันมาสะกิดแขนฉันเบาๆในขณะที่ฉันกำลังวุ่นอยู่กับการหาหนังสือให้ลูกค้า
ฉันหันมองออกไปข้างนอกตามที่เรนะบอก เหมือนฝนจะตกจริงๆด้วย อย่างงี้ก็แย่น่ะสิ แล้วจะกลับบ้านยังไงล่ะ
“โอ๊ะ! ฝนจะตกเหรอเนี่ย!” เจ๊ซากิร้องออกมาเสียงดัง ทำให้ทุกคนหันขวับมองหน้าเจ๊แกทันที
“ถ้างั้นวันนี้คงจะต้องปิดร้านเร็วแล้วน่ะสิ แต่นี่ก็ยังไม่เที่ยงเลยสิหน่า” เจ๊ซากิบ่นอุบก่อนทิ้งตัวนั่งลงบนเก้าอี้ในร้านอย่างเหนื่อยอ่อน
“เรนะกับริโกะอยู่ช่วยเจ๊ได้นะ” เรนะพูดขึ้นพร้อมด้วยสายตาออดอ้อน แน่ล่ะว่าเรนะกำลังขอค่าขนมนิดๆหน่อยๆจากเจ๊อยู่ - -^
“พอเลยๆ ดูสิ เมฆตั้งเค้ามาแล้วน่ะ ถ้าจะตกหนัก เดี๋ยวเธอสองคนก็กลับบ้านไม่ได้อีก ลูกค้าหมดแล้วปิดร้านให้เจ๊ด้วย” เจ๊บ่นก่อนเดินหายเข้าไปหลังร้าน ฉันกำลังเรนะหันมองหน้ากันด้วยความดีใจ วันนี้ทำงานครึ่งวัน!!! ><
หลังจากที่ลูกค้าคนสุดท้ายเดินออกจากร้านไป ฉันเดินไปพลิกป้ายหน้าร้านจาก Open เป็น Close แล้วรีบเก็บข้าวของเตรียมจะปิดร้าน
แต่ทว่า….
ซ่า~!!
ฝนเทลงมาอย่างหนักจนแทบจะมองไม่เห็นอะไรเลย ฉันกับเรนะหันมองหน้ากันด้วยความเหนื่อยอ่อน ไม่ได้กลับบ้านอีกสิเนี่ย กว่าฝนจะหยุดคงอีกหลายชั่วโมง แต่ถ้าจะลุยฝนไปตอนนี้สภาพคงเยินแน่ๆ อยากกลับบ้านจัง
“ริโกะ จะกลับตอนไหน?”
“ฝนซาๆกว่านี้ก่อนดีกว่า” ฉันบอกพลางทิ้งตัวลงบนเก้าอี้อย่างหมดแรง เหนื่อยจริงๆ
Writer talk!
เฮือก~ สั้นไปหน่อยนึงครึ่งหลัง
ชักเบลอแล้วเรา ._.
ขอชดเชยในตอนถัดไปเน้อ -/\-
อ่านแล้วอย่าลืมเม้นต์นะคะ *o*
Please!
YamaKat
ความคิดเห็น