คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #22 : Chapter 20 Heartless ร่างกายที่ไร้หัวใจ [100%]
Chapter 20
Heartless
ร่างกายที่ไร้หัวใจ
“ได้ไปแค่เพียงร่างกาย ก็ไม่ต่างอะไรกับได้ร่างกายที่ไร้ซึ่งหัวใจ”
(Emma’s part)
“พี่ไนท์…”
“พี่ไนท์คะ!”
ฉันเรียกชื่อพี่ไนท์อยู่นานสองนาน แต่เขากลับไม่สนใจฉันเลยสักนิด เอาแต่เหม่อลอย ไม่พูดไม่จา ไม่สนใจความรู้สึกของฉันเลยว่าฉันจะรู้สึกยังไง แย่ที่สุด!:(
“เมื่อกี๊เอมม่าเรียกพี่เหรอ?” พี่ไนท์หันมามองด้วยแววตาเลื่อนลอย เหมือนไม่ได้ตั้งใจจะหันมาตอบฉันด้วยซ้ำ
“เอมม่าเรียกตั้งนานแล้ว พี่ไนท์เป็นอะไรไป? ทำไมเอาแต่เหม่อแบบนี้ล่ะ เอมม่าเหงาจะแย่แล้วนะ!”
“งั้นเหรอ…”
“แหงสิค่ะ เอมม่านั่งกร่อยอยู่คนเดียวมาเป็นชั่วโมงแล้ว” ฉันหันมองรอบๆอย่างเซ็งๆ เขาชวนฉันมานั่งเล่นอยู่ที่สวนสาธารณะนี่เกือบชั่วโมงแล้ว โดยที่ปล่อยให้ฉันเดินเล่นดูนั่นดูนี่ และเขาก็ยังนั่งเหม่ออยู่แบบนี้ตั้งแต่ชั่วโมงที่แล้ว
พี่ไนท์ตอนนี้ดูไม่มีชีวิตชีวาเสียเลย…
“เอมม่าก็ลองเดินเล่นแถวๆนี้ดูสิ บรรยากาศดีออก” พี่ไนท์พูดเสียงเรียบไร้ความรู้สึกใดๆ
“1 ชั่วโมงที่แล้วเอมม่าคงเดินเล่นไม่พอสินะ?” ฉันประชดด้วยความเหลืออด คนอะไร ไร้ความรู้สึก ไร้อารมณ์
“พี่เอาใจใครไม่เป็นหรอก ถ้าเอมม่ารับแบบนี้ไม่ได้….ก็เลิกยุ่งกับพี่” เขาพูดประโยคสุดท้ายด้วยน้ำเสียงเย็นยะเยือก จนฉันเสียววาบไปทั้งตัว
“คงเป็นไปไม่ได้หรอกค่ะ พี่ไนท์ต้องอยู่กับเอมม่าไปอีกนาน” ฉันยิ้มมุมปากแบบที่ถนัด
ก็นะ…ฉันไม่มีวันปล่อยสิ่งที่ฉันกว่าจะได้มาง่ายๆหรอก
“….” เขาเงียบ ก่อนจะลุกหันหลังเดินออกไปอย่างไม่ใยดี
(Night’s part)
ผมเดินออกมาอย่างไม่ใยดีเอมม่าสักนิด ผมรู้สึกอึดอัดนิดหน่อยที่ต้องอยู่กับเอมม่าแบบนี้ ผมไม่ค่อยชอบผู้หญิงที่มาเจ้ากี้เจ้าการกับชีวิตผมเท่าไหร่นัก มันน่ารำคาญ… และผมก็ไม่ใช่ผู้ชายที่คอยเอาใจใครด้วย
ริโกะ…คงเป็นผู้หญิงเพียงคนเดียวที่ผมอยู่ด้วยแล้วสบายใจมากที่สุด
ถึงแม้จะชอบทำหน้างอใส่ผมบ่อยๆ (เพราะคำพูดของผมเองก็เถอะ) ตอนนี้ผมรู้สึกอยากเจอเธอจัง ผมคิดถึงเธอจัง
และตอนนี้ผมก็ยังคงลืมไปแล้วว่า “เราสองคนจบกันด้วยดีแล้ว….”
(Riko’s part)
“เรนะ เดี๋ยวนี้ดูมีความสุขจังนะ” ฉันเอ่ยปากแซวเพื่อนรักที่วันๆเอาแต่รดน้ำต้นไม้ต้นเล็กน่ารักต้นนั้น
อ่อ…มันเป็นต้นไม้ที่ไลท์เขาให้มาน่ะ เห็นเรนะบอกว่า ให้ดูแลให้ดีด้วยมั้ง เรนะเลยประคบประหงมยิ่งกว่าลูกซะอีก ไม่น่าเชื่อว่าสองคนนี้จะเข้ากันได้ดีขนาดนี้
เวลาไม่ถึงเดือนด้วยซ้ำ สองคนนี้ก็ไปไหนมาไหนด้วยกันแล้วล่ะ o_O!
“รดน้ำต้นไม้มันมีความสุขตรงไหนเนี่ยริโกะ” เรนะเถียง
“แล้วจะมีคนบ้าที่ไหนรดน้ำไปยิ้มไป ม้วนไปม้วนมาแบบเธอมั๊ยล่ะเรนะ = =;”
“บ้า ก็ว่าไปนั่น ริโกะ… เลิกนั่งมองไอ้สนามบาสข้างๆนี่สักทีได้มั๊ย ฉันเห็นเธอมองมันทุกวันเลย”
“อือ…” ฉันรับคำเพียงเบาๆเท่านั้น เพราะฉันรู้ว่าฉันทำไม่ได้หรอก ที่ฉันมองสนามบาสนี่ทุกวันก็เพราะใครบางคน…
ใครบางคนที่ชอบมาเลี้ยงลูกบาสให้ฉันได้ยินทุกเช้า…
ใครบางคนที่ชูป้ายขอฉันเป็นแฟนอยู่กลางสนามบาส…
ใครบางคนที่ชอบแกล้งฉันด้วยการโยนลูกบาสใส่ฉันตั้งแต่ตอนแรกๆที่เจอกัน…
ใครบางคนที่ทำให้ฉันคิดถึงจนแทบจะเป็นบ้า…
ใครบางคนที่ปากร้ายชอบจิกกัด แต่ฉันก็ไม่เคยเบื่อ….
ใครบางคน….ที่ตอนนี้ฉันอยากจะเจอหน้าเหลือเกิน….
ไนท์…
-------------------------------------[50%]-------------------------------------
“ริโกะ เหม่ออะไรน่ะ!” เรนะสะกิดแขนฉันเบาๆทำให้ฉันสะดุ้งตื่นจากภวังค์ เพราะเรนะแท้ๆเลยทำให้ฉันเผลอคิดถึง “เขา” อีกแล้ว…
“นี่…ฉันถามจริงๆเถอะริโกะ เธอเลิกกับไนท์แล้วเหรอ? เธอไม่เคยเล่าอะไรให้ฉันฟังเลย… ฉันก็เห็นแต่เธอนั่งซึมอย่างนี้มาสักพักแล้วนะ” เรนะถามอย่างตรงไปตรงมา สายตาจริงจังของเธอทำให้ฉันต้องหลุบตาลงต่ำ หลีกเลี่ยงการสบตา
ฉันรู้สึกผิด….ที่ไม่เคยบอกอะไรกับเรนะเลย
“ใช่…เลิกกันได้สักพักแล้ว” ฉันพูดไปน้ำตาก็ค่อยๆเอ่อคลอรอบดวงตาซะแล้ว นี่ฉันร้องไห้อีกแล้วเหรอ…
“คงไม่ใช่เพราะยัยเอมม่าหรอกใช่มั๊ย?” เรนะถามอย่างรู้ทัน
“ไม่หรอก” ฉันรีบเงยหน้าขึ้นแล้วปาดน้ำตาออกอย่างลวกๆไม่ให้เรนะเห็น
“ให้มันจริงเถอะ! ถ้าฉันรู้ว่าพวกเธอเลิกกันเพราะยัยนั่น ฉันไม่ไว้หน้าใครแน่” เรนะกำมือแน่น ฉันรู้ว่าเธอคงจะโกรธแทนฉัน ก็แน่ล่ะ เรนะรักฉันยิ่งกว่าอะไรซะอีก
“ช่างมันเถอะ เรนะ” ฉันลอบถอนหายใจเบาๆอย่างเหนื่อยใจ
ตอนนี้ฉันรู้สึกเหนื่อยเหลือเกิน… ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง ไม่รู้ว่าจะต้องทำอะไร ทุกอย่างมันเงียบเหงาไปหมด ชีวิตฉันมันเหมือนมีบางอย่างหายไป…
และตอนนี้ฉันก็ต้องมานั่งเสียใจกับสิ่งที่ทำลงไป กลับมานั่งคิดถึงสิ่งที่เอากลับมาไม่ได้
มันดูน่าสมเพชนะ ว่ามั๊ย?
ถ้าเกิดฉันได้เจอหน้าเขาตอนนี้ ฉันจะต้องทำหน้ายังไง จะต้องวางตัวแบบไหน ฉันนึกภาพตอนนั้นไม่ออกเลย… ภาพที่ฉันกับเขาที่เป็นเพียงแค่ “คนเคยรู้จัก” เขาจะนึกโกรธหรือเกลียดฉันรึเปล่านะ ฉันไม่รู้เลย ฉันไม่เข้าใจเลย ว่าตอนนี้ตัวเองกำลังเป็นอะไร…
ฉันแค่รู้สึกกลัว….
กลัว…ว่าเขาจะเกลียดฉัน
23.00 น.
ฉันนอนเล่นไปมาบนเตียงได้สักพักแล้วล่ะ ฉันนอนไม่หลับเลย ก็ไม่รู้ว่าเป็นอะไรเหมือนกัน
ฉันเผลอเปิดม่านไปมองที่สนามบาสข้างๆอยู่บ่อยๆ และก็หลายครั้งที่ฉันรู้สึกโหวงๆในใจเหมือนมันไปสะกิดอะไรบางอย่างในใจฉันอย่างนั้นล่ะ แย่ชะมัด…
ระหว่างที่ฉันกำลังคิดอะไรไปเรื่อยเปื่อย เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้น ทำให้ฉันต้องคว้ามันมาดู(ถึงแม้จะรู้สึกไม่อยากสนใจอะไรทั้งนั้นก็เถอะ)
++Night++
ฉันตบแก้มตัวเองหลายครั้งต่อหลายครั้งแล้วก้มลงมองชื่อที่โชว์อยู่หน้าจอโทรศัพท์อย่างไม่เชื่อสายตาตัวเอง
ไนท์! เขาโทรมาหาฉันเหรอ!? หรือฉันตาฝาดไป! หรือฉันกำลังฝันอยู่!?
ฉันกดรับด้วยมืออันสั่นเทา ไม่รู้เพราะว่าดีใจหรืออะไร ตอนนี้ความรู้สึกมันตีกันยุ่งเหยิงไปหมด
“ว่าไง…” เขาทักก่อนด้วยน้ำเสียงเรียบๆเหมือนทุกครั้ง ฉันได้แต่อึกอักเพราะไม่รู้ว่าจะพูดอะไรกับเขาดี
“เอ่อ…”
“ตกใจเหรอ? ขอโทษทีนะ”
“เปล่าหรอก ฉันแค่สงสัยน่ะ”
“สงสัยว่าฉันโทรหาเธอทำไมใช่มั๊ย?”
“อื้ม…”
“ไม่มีอะไรหรอก… ฉันก็แค่คิดถึงเธอ”
“ไนท์…”
“เงียบๆแล้วฟังนะ…”
มาแล้วๆ กว่าจะได้มาอัพ งานท่วมหัว
ใกล้สอบแล้วด้วย ฮือออ สั่งงานยิ่งกว่าสั่งข้าว = =
ไรเตอร์ตาดำๆขอกำลังใจด้วยเม้นต์หน่อยน้าา เพี้ยง!!
# ลุ้นไนท์อ่ะ ไนท์จะบอกไรน้าาาา เจอกันตอนต่อไปค่า
ตอนต่อไปไรเตอร์ขอ Special Talk หน่อยน้า
ความคิดเห็น