คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #21 : Chapter 19 The last way ทางเลือกสุดท้าย [100%]
The last way
ทางเลือกสุดท้าย
“หากนี่คือทางเลือกสุดท้าย ฉันก็คงต้องเลือกมันถึงแม้ว่าตัวเองต้องเจ็บปวดอย่างนั้นสินะ…”
2 สัปดาห์ผ่านไป….
“ริโกะ เธอเป็นอะไรไป ฉันเห็นเธอนั่งเหม่อมา 2 อาทิตย์แล้วนะ” เรนะยืนกอดอกจ้องหน้าฉันด้วยสีหน้าจริงจัง ฉันได้แต่ก้มหน้ามองโทรศัพท์ตัวเองอยู่อย่างนั้น ฉันรู้สึกว่าทุกๆอย่างมันเร็วไป ฉันก็ไม่คิดว่าเขาจะตัดขาดกันง่ายๆแบบนี้
นี่ผ่านไป 2 สัปดาห์เต็มแล้วนะที่เขาไม่โทรมา ไม่มาหา ไม่ติดต่ออะไรกับฉันเลย เหมือนกับว่าเขาหายไปจากชีวิตฉันอย่างนั้นแหละ
“ริโกะ!”
“ห๊ะ…”
“ไม่ได้ฟังที่ฉันพูดเลยเหรอเนี่ย เหลือเชื่อเลย คนอย่างริโกะจะเป็นแบบนี้” เรนะส่ายหน้าเบาๆ ก่อนเดินมานั่งลงข้างๆฉัน
“เพราะไนท์ใช่รึเปล่า?” เรนะถามเบาๆ ฉันได้แต่ส่ายหน้าเพราะไม่อยากให้เรนะเป็นห่วง
“ริโกะ มีปัญหาก็พูดออกมาสิ”
“ไม่มี ก็ไม่มีอะไร…” ฉันพูดอย่างเลื่อนลอย
“หมอนั่นทำอะไรเธอ!?”
“ไม่ได้ทำอะไรเลย ไม่ได้โทรมาเลย ไม่ได้ติดต่ออะไรทั้งนั้น….เขาหายไป” ฉันพูดแล้วเงยหน้าขึ้นเล็กน้อยเพื่อไม่ให้น้ำตามันไหลลงมา
ฉันอ่อนแอขนาดนี้เลยเหรอ…
“เพราะเอมม่าด้วยใช่มั๊ย?...” เรนะถามเบาๆ
“ไม่หรอก ฉันเลือกแบบนี้เองนี่นะ เหอะ…” ฉันแค่นหัวเราะออกมาเบาๆ
“ริโกะ…”
“ไม่ต้องห่วงฉันหรอกเรนะ อ๊ะ! เธอนัดไลท์ไว้ไม่ใช่เหรอ ไปได้แล้ว อย่าให้เขารอสิ” ฉันคลี่ยิ้มบางๆ หวังใหเรนะสบายใจ แต่มันก็ไม่ง่ายอย่างนั้นน่ะสิ
“ยัยบ้า เธออาการน่าเป็นห่วงขนาดนี้จะให้ฉันออกไปเที่ยวได้ยังไง”
“แล้วไลท์ล่ะ?”
“หมอนั่นไม่ว่าหรอก รอฉันแป๊บนึง ฉันโทรไปบอกเขาก่อน” พูดจบเรนะก็ยกโทรศัพท์ขึ้นมากดทันที
“ไม่ต้องหรอก ไปเถอะเรนะ ไลท์เขาจะเสียใจเอานะ”
“เขาเข้าใจอยู่หรอก เขาไม่ใช่คนเรื่องมากนี่”
ฉันลืมเล่าเรื่องไลท์กับเรนะให้ฟังไปเลย พวกเขาสองคนไปกันได้ดีตั้งแต่ช่วงที่เจอกันแรกๆแล้วล่ะ หลังจากนั้นก็ออกไปไหนมาไหนด้วยกันอยู่บ่อยๆ จนฉันไม่แน่ใจเท่าไหร่ว่าพวกเขาตกลงคบกันรึยัง เพราะเรนะน่ะไม่เคยเล่าอะไรให้ฉันฟังเลยน่ะสิ ที่ฉันรู้ก็เพราะฉันคอยสังเกตเอาน่ะสิ
“ริโกะ อาการเธอเป็นแบบเนี๊ยะ แล้วจะให้ฉันทำยังไง” ระหว่างรอสายเรนะก็บ่นไม่หยุดปาก อยู่ๆเรนะก็ผลุนผลันออกไปจากห้องโดยไม่บอกไม่กล่าวฉันสักคำ ทิ้งให้ฉันนั่งเงียบอยู่คนเดียว
“สุดท้ายก็อยู่คนเดียวสินะ…” ฉันพึมพำเบาๆก่อนทิ้งตัวนอนราบไปกับเตียง
ตุ้บ! ตุ้บ! ตุ้บ!
เสียงแบบนี้มันเหมือน….
เหมือนเสียงลูกบาสของไนท์เลย….
ฉันคิดไปเองรึเปล่านะ ฉันคิดถึงเขามากไปรึเปล่านะ
เมื่อคิดได้แบบนั้นฉันก็รีบลุกขึ้นนั่ง แล้วค่อยๆเอื้อมมือไปเปิดหน้าต่างออกทันที
“ไนท์…” ฉันครางชื่อเขาออกมาเบาๆ ฉันคงไม่ได้ตาฝาดไปใช่มั๊ย? เขายืนอยู่ตรงนั้น ตรงนั้น!
ไวกว่าที่สมองฉันจะประมวลผล สองเท้าของฉันก็วิ่งไปหาเขาซะแล้ว เหมือนมันทำตามที่ใจคิดยังไงยังงั้น
“ไนท์!” ฉันตะโกนเรียกชื่อเขาสุดเสียง เขาหยุดการเลี้ยงลูกบาสแล้วหันมามองฉันช้าๆ
“นายหายไปไหน!? หายไปไหนมา!?” ฉันเดินตรงเข้าไปทุบตีเขาทันที พลันน้ำตาก็ร่วงผล็อยออกมาอย่างช่วยไม่ได้ มันทั้งโกรธทั้งคิดถึง…
------------------------[50%]------------------------
“ก็เธอไม่อยากให้ฉันอยู่แล้วนี่…” เขาพูดเบาๆก่อนรวบตัวฉันเข้าไปกอด
“ทำไมใจร้ายกับฉันแบบนี้…”
“เธออยากให้ฉันอยู่กับเอมม่า ฉันก็ทำให้เธอแล้ว”
“ไนท์…. นายอยากเลิกกับฉันรึเปล่า ฉันเป็นแฟนที่แย่มากเลยสินะ” ฉันสะอื้นอยู่ตรงแผงอกกว้าง ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่ฉันได้อยู่ในอ้อมกอดนี้ก็จะรู้สึกอบอุ่นเสมอ
“เธอก็รู้ว่ายังไงฉันก็ตอบว่า ไม่ แต่ถ้าเธออยากเลิก ฉันน่ะ ยังไงก็ได้” เสียงของเขาแฝงไปด้วยความเจ็บปวด ถึงแม้บนใบหน้านิ่งนั่นจะคลี่ยิ้มบางๆให้ฉันก็เถอะ
“ฉัน…”
“เธอสงสารเอมม่าสินะ…” ไนท์คลี่ยิ้มบางๆ ไม่รู้ว่าฉันตาฝาดหรืออะไร ทำไมฉันเห็นเหมือนดวงตาของเขามีน้ำตานะ
“ไนท์…”
“ถ้าทำแบบนี้แล้วเธอจะมีความสุขมั๊ยริโกะ?” เขาถามพลางเชยคางฉันให้มองหน้าเขาให้ชัดๆ
“…..”
“ตอบฉันมา ถ้าเธอมีความสุข ฉันทำให้ได้ทุกอย่าง”
“……”
“ไนท์ นายดูแลเอมม่าดีๆนะ” ฉันกำมือแน่นแล้วกลั้นใจพูดออกไป ถึงจะพูดออกไปแล้ว… น้ำตาก็ดันร่วงผล็อยออกมาซะดื้อๆ
“อืม…เข้าใจแล้ว” เขาผละออกจากฉัน แล้วค่อยๆเอื้อมมือมาเช็ดน้ำตาบนใบหน้าฉันอย่างแผ่วเบา
“อย่าร้อง เพราะมันจะทำให้ฉันทำตามที่เธอต้องการไม่ได้”
“ขอโทษนะ ขอโทษ…”
“เงียบเถอะ” เขาดึงตัวฉันเข้าไปกอดไว้อีกครั้ง ไออุ่นจากกายเขาทำให้ฉันรู้สึกโหวงๆ เพราะจากนี้ไปฉันคงจะไม่ได้รับอ้อมกอดแบบนี้อีกแล้ว…
ฉันเลือกที่จะผลักอ้อมกอดจากชายที่แสนอบอุ่นคนนี้ออกไปด้วยสองมือของตัวเอง
“ไนท์…”
“ฉันจะดูแลเอมม่าให้ดีอย่างที่เธอขอนะริโกะ แต่ฉันขออะไรสักอย่างได้มั๊ย?” เขาก้มลงมากระซิบข้างหูฉันเบาๆ
“…อย่าร้องไห้เพราะฉันอีกเลย”
“ฉัน…ไม่ได้ร้อง” ฉันรีบเอามือปาดน้ำตาบนใบหน้าทันที
“ฉันไม่ได้ร้อง ฉันทำตามที่นายขอแล้วนี่ไง” ฉันฝืนยิ้มให้
เราคงจบกันแบบนี้จริงๆสินะ…
(Emma’s part)
“พี่ไนท์!” ฉันร้องขึ้นทันทีเมื่อเห็นพี่ไนท์ยืนกอดกับแม่นั่น เห็นแล้วมันรู้สึกหมั่นไส้ซะจริงๆ :(
“ว่าไง?” พี่ไนท์หันมามองฉันแล้วค่อยคลายกอด ก่อนเดินยิ้มตรงมาหาฉันราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น
“ไปกันได้รึยังคะ?”
“ไปสิ” เขาบอกหน้านิ่งๆ
“ทำไมต้องทำหน้าอย่างนั้นใส่เอมม่าด้วย?” ฉันโวยวายใส่พี่ไนท์ทันที เมื่อเห็นเขาเอาแต่ทำหน้านิ่ง เหมือนไม่รู้สึกรู้สาอะไรอย่างนั้นแหละ
“อะไร?”
“เลิกทำหน้าเหมือนแบกโลกไว้ทั้งโลกได้แล้วหน่าพี่ไนท์”
“พี่ทำแบบนั้นเหรอ?” เขาไม่ได้หันมาพูดกับฉันตรงๆ เพียงแต่มองฉันด้วยหางตาเท่านั้น
มันน่าหงุดหงิดจริงๆสิหน่า
“เชื่อเถอะว่าฉันจะทำให้พี่มีความสุขให้ได้” ฉันยิ้มมุมปากเล็กๆแล้วเกี่ยวแขนพี่ไนท์ไว้ ก่อนหันไปมองแม่ริโกะนั่น! พร้อมกับฉีกยิ้มไรเดียงสาที่ดูยังไงก็เคลือบยาพิษชัดๆ
ขอโทษที…ทางเลือกที่ฉันมีให้เธอมันมีแค่ทางเดียว หึ!
กลับมาแล้วค่ะๆ สวัสดีปีใหม่นักอ่านทุกๆคนด้วยนะคะ ^^
ปีใหม่ได้ไปเที่ยวไหนกันมั๊ยเอ่ย? ปีใหม่ไรเตอร์ดันป่วยข้ามปีซะงั้น
อ่านแล้วเม้นต์ให้ไรเตอร์ชื่นใจ ให้ไรเตอร์หายป่วยไวๆหน่อยน้า ><
Oo Wah
ความคิดเห็น