คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : Passionate Game EP.14 :: Feel the fire [100%]
Passionate game episode 14.
“Feel the fire”
HOT SHOT
My outer is a liar. Cause when I look inside my heart and I tell the truth to me
Loud and clear my soul cries out with total honesty
I need the fire, fire, fire to keep me warm
I got to feel the fire
ภายนอกของฉันคือคนหลอกลวง…เพราะแบบนั้นเมื่อมองเข้าไปภายในใจ ความจริงที่ดังก้องและชัดเจนในใจของฉัน มันบอกความจริงให้ฉันรู้ว่า…
“ฉันต้องการความอบอุ่นจากคุณ”
หลายวันแล้วที่ฉันยังคงเก็บตัวอยู่ในห้อง ฉันกลับมาสู่สภาพเดิมแต่ผิดไปจากเดิมนิดหน่อยคือ ฉันไม่ได้ร้องไห้…
ฉันไม่สามารถเข้าใจและรับรู้อะไรต่างๆได้เลย เหมือนทุกคนต้องการจะกันฉันออกจากคำว่า “ความจริง” ยิ่งฉันรู้สึกว่าใกล้มากเท่าไหร่ ฉันก็ยิ่งรู้สึกว่าไกลออกไปเท่านั้น
ฉันตัดสินใจโทรไปหาโชเมื่อวันก่อน แต่เขากลับปิดเครื่อง ฉันไม่เข้าใจเลยว่าทำไม… ทำไมทุกอย่างที่ฉันรู้สึก ทุกอย่างที่ฉันเห็นมันช่างเลือนราง ทั้งๆที่ฉันก็ปกติดีแท้ๆแต่กลับนึกอะไรไม่ออกเสียอย่างนั้น
“นี่… ทำไมมาอยู่คนเดียว”
“…!!! ยูได!!” ฉันเบิกตาโพลงเมื่อหันไปมองต้นเสียงเมื่อสักครู่ เขาเข้ามาได้ยังไงกันน่ะ! เขาหายตัวมาหรือว่าอะไร ทำไมถึงมายืนอยู่ตรงนี้ได้
“ใช่ ฉันเอง”
“นะ..นายเข้ามาได้ยังไง?” ฉันถามกระอึกกระอัก ฉันไม่อยากให้เขามาเห็นฉันในสภาพนี้เลย มันดูเหมือนคนจิตอ่อนๆชะมัดที่นั่งพูดอยู่คนเดียว
“ก็บ้านไม่ได้ล็อกน่ะ เธอเป็นอะไรรึเปล่ามิกิ สีหน้าไม่ค่อยดีเลยนะ” เขาก้าวเข้ามาประชิดตัวฉัน ฉันรีบถอยกรูดทันที ก็ไม่รู้ทำไมเหมือนกันถึงรู้สึกว่า สันชาตญาณมันบอกให้หนี
“ยูได นายรู้เรื่องทุกอย่างเกี่ยวกับตัวฉันใช่ไหม…” ฉันกลั้นใจถามออกไป ใจหนึ่งก็อยากจะรู้คำตอบให้ชัดเจนไปสักที แต่อีกใจก็ไปไม่อยากรับรู้
“ก็ไม่เชิง” เขายักไหล่อย่างไม่ใส่ใจ เพิ่งจะเคยเห็นเขาทำท่าทางแบบนี้
“นายช่วยเล่าให้ฉันฟังได้ไหม ทำไมฉันถึงนึกอะไรไม่ออกเลย”
“ทำไมล่ะ ทำไมถึงอยากรู้…” เขาถามเสียงเรียบ แต่ก็ทำให้ฉันรู้สึกกลัวขึ้นมาในทันที
“ก็…ฉันอยากรู้ว่าทั้งหมดคืออะไร ทำไมฉันถึงเคยเห็นหน้าผู้ชายคนหนึ่ง และทำไมฉันถึงคุ้นเคยกับนายนักยู!!”
“…งั้นเหรอ อยากรู้จริงๆน่ะเหรอ” เขายกยิ้มน้อยๆที่มุมปาก นั่นทำให้ท่าทางของเขาเปลี่ยนไปราวกับคนละคน นี่มันไม่ใช่ยูไดที่อ่อนโยนอีกต่อไปแล้ว
“ใช่!”
“งั้นฉันจะเล่าให้ฟังก็ได้… เธอน่ะเป็นแค่ผู้หญิงสารเลวคนหนึ่ง รู้ไหมว่าการกระทำของเธอในอดีตน่ะมีอะไรบ้าง” เขาค่อยๆเล่าออกมาทีละนิด บางประโยคของเขาช่างเหมือนมีดแหลมๆที่ทิ่มแทงหัวใจฉันเสียเหลือเกิน
“คบทีละสองคน คิดว่าเจ๋งดีใช่หรือเปล่า ที่หลอกผู้ชายโง่ๆอย่างฉันได้ด้วย!” เขาพูดพลางขบกรามแน่นจนเห็นเป็นสันนูน
โกรธมากสินะ…เพราะแบบสินะนายถึงบอกว่านายรู้จักฉันดี
“แล้วผู้หญิงเลวๆอย่างเธอก็ทำให้ฉันหายไปจากความคิดเธอ เธอจำฉันไม่ได้แม้แต่นิด กลับจำไอ้เพื่อนเลวนั่นได้คนเดียว!” เขาตะคอกใส่ฉันเสียงดังอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน ฉันทั้งหวาดกลัวทั้งตกใจตอนนี้เขาเหมือนปีศาจไม่มีผิด
“และฉันก็ทำทุกอย่างเพื่อให้ได้เธอกลับคืนมา ถึงจะรู้ว่าเธอจำฉันไม่ได้แล้วก็ตาม!”
“ยู…” ฉันเรียกชื่อเขาออกมาพร้อมกับน้ำตาที่พรั่งพรู นี่ฉันทำร้ายเขาถึงขนาดนี้เลยเหรอ ทำไมฉันถึงจำไม่ได้แม้แต่นิด ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำว่าเคยรู้จักเขามาก่อน…
“แล้วก็รู้ไว้ด้วยว่าไอ้ผู้ชายโง่ๆคนนี้ยังคงตามปกป้องเธอทุกฝีก้าว…” เขาพูดเสียงอ่อนลงจากเมื่อครู อาจจะเป็นเพราะน้ำตาของฉันกระมัง
เขาตามปกป้องฉันงั้นเหรอ… ใครกันล่ะ ใครจะมาทำร้ายฉันอีก ฉันไปทำให้ใครเขาต้องเจ็บปวดอีกเหรอ…เมื่อในอดีตน่ะ
“ขอโทษนะ ขอโทษนะยู”
“ไม่ต้องมาขอโทษฉัน ตัดใจจากเพื่อนรักสารเลวของฉันแล้วกลับมาเป็นผู้หญิงของฉันก็พอ” เขาแค่นยิ้ม รู้ไหมว่าตอนนี้เขาน่ากลัวมากแค่ไหน นัยน์ตาคมมองสบตาฉันด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย
ฉันรู้สึกถึงมันได้อย่างชัดเจน
“เขาทิ้งฉันไปแล้ว… ” ฉันพึมพำ
“เหอะ…”
“ตอนนี้เธอยังอยู่ใน PSG จำไว้ด้วยล่ะว่าถ้าทำไม่สำเร็จมันจะเกิดอะไรขึ้น!”
“ทำไมนายถึง…ฮึก” ฉันพูดพร้อมกับเม้มริมฝีปากกลั้นเสียงสะอึกเอาไว้ ตอนนี้ตาทั้งสองพร่ามัวไปด้วยม่านน้ำตา ฉันมองเห็นหน้าเขาไม่ชัด… ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตอนนี้เขากำลังมองหน้าฉันด้วยสายตาแบบไหน
“มันยังไม่ถึงเวลาที่เธอจะรู้” เขาพูดเสียงเรียบก่อนมองหน้าฉันนิ่งๆ ฉันทั้งกลัว ทั้งรู้สึกผิด กับหลายๆอย่างที่ประเดประดังเข้ามาตอนนี้
ไม่รู้ว่าจะต้องทำยังไง แล้วไอ้น้ำตาบ้าๆนี่ก็ไม่หยุดไหลสักที ฉันรู้ว่าคำขอโทษมันไม่ได้ช่วยอะไรให้ดีขึ้นเลย แต่จะให้ทำยังไงถึงจะชดใช้ความผิดนั้นได้
ฉันจำอะไรไม่ได้…ใช่! ฉันกลายเป็นคนความจำเสื่อม
จนถึงตอนนี้ฉันก็ยังคงจำเหตุการณ์ที่เกี่ยวกับผู้ชายที่อยู่ตรงหน้านี้ไม่ได้เลยแม้แต่น้อย…
“ฉันรู้ในทุกๆอย่างที่เธอเป็น ฉันรู้ในทุกๆอย่างที่เธอทำ จำไว้ว่าชีวิตของเธอมีแค่ฉันคนเดียวที่กำหนดมันได้!” เขาพูดก่อนจะเปิดประตูออกไป... เสียงปิดประตูดังขึ้นก่อนจะเงียบลงเหมือนกันกับในใจของฉันที่มันเงียบงันอย่างไม่รู้เหตุผล
---------------------------------[50%]---------------------------------
:: SPECAIL SHO::
ผมตัดสินใจที่จะเลือกเดินออกมาจากชีวิตของมิกิ เธอคงจะสงสัยว่าทำไมผมถึงหายไป ทั้งๆที่ก่อนหน้านี่ผมคอยทำร้ายเธออยู่ตลอด ไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรือจิตใจ…
ผมได้รับจดหมายเตือนเป็นฉบับสุดท้ายว่า ถ้าผมไม่ยอมเลิกยุ่งกับมิกิ มิกิจะถูกกำจัดให้หายไปจากโลกนี้ซะ ผมไม่รู้ว่าผมควรจะทำยังไง แต่ผมเป็นห่วงเธอ… ผมจึงยอมทำตามจดหมายบ้าๆนั่น
ผมไม่เคยรู้ว่าจดหมายนี่ถูกส่งมาจากที่ไหน…. จากใคร… และเพื่ออะไร… และถ้าให้ผมเดา ผมคิดว่าทั้งหมดนี่เป็นฝีมือไอ้ยูได! แต่มันจะใจร้ายทำกับแฟนเก่ามันลงเหรอ…
นี่เป็นปัญหาที่ผมคิดไม่ตก
คนอย่างมันน่ะ ผมรู้ว่ามันเป็นคนยังไง มันกล้าได้กล้าเสีย เสี่ยงกับทุกอย่าง แต่ผมไม่รู้ว่าทำไมมันถึงเอามิกิเข้ามาเสี่ยง ทั้งๆที่รู้ว่าคนอย่างผมมันก็ไม่มีทางปล่อยมิกิกลับไปหามันอยู่แล้ว แล้วขู่มาแบบนี้ก็ต้องเท่ากับเอาชีวิตมิกิเข้ามาเสี่ยงแบบเต็มๆ
แต่สิ่งที่น่าคิดไปกว่านั้นคือ ก่อนที่มิกิจะจำอะไรไม่ได้ ก่อนที่จะเกิดเหตุการณ์วันนั้น ไอ้ยูไดมันตามง้อมิกิแทบบ้าตาย แล้วมันจะทำเรื่องบ้าๆจนทำให้มิกิเกือบตายแบบนี้เหรอ
สงสัยกันใช่ไหมล่ะครับว่าทำไมชีวิตพวกเราถึงเปลี่ยนจากขาวเป็นดำได้ขนาดนี้… แล้วผมจะเล่าให้ฟัง : )
เมื่อตอนมัธยมผมกับยูไดเป็นเพื่อนสนิทกันแต่เราอยู่คนละโรงเรียนกัน ส่วนแฟนมันอยู่โรงเรียนเดียวกันกับผมแต่แค่คนล่ะห้องน่ะ ผมเคยเห็นแฟนมันแค่ผ่านๆเท่านั้นไม่เคยได้รู้จักเธอจริงๆจังๆสักครั้ง แต่ผมกลับรู้สึกชอบแฟนเพื่อน ความรู้สึกบ้าๆนี่ผมก็พยายามไม่ใส่ใจมันแล้วนะ แต่เมื่อเห็นเธอร้องไห้เพราะไอ้ยูไดผมก็อดไม่ได้ทุกที ผมเห็นเธอแอบร้องไห้คนเดียวอยู่แถวบันไดหนีไฟของโรงเรียนอยู่บ่อยๆ เพราะผมก็ชอบไปนั่งเล่นอยู่แถวนั้นเหมือนกัน มันเงียบดีน่ะ…
แล้ววันที่ผมได้ทิ้งความผิดบาปทั้งหมดไปก็คือวันที่เธอถือช็อคโกแลตมาให้ผม ผมถามชื่อเธอไปตามที่ใจอยู่รู้มานาน ผมเป็นพวกดิบๆ ไม่ค่อยมีมุมหวานอะไร ผมถึงพูดหงุดหงิดๆแบบนั้นใส่เธอไป
ก็อย่างที่บอก ผมคิดว่าเธอเลิกกับไอ้ยูไดแล้ว…
ผมจึงขอเธอคบแบบไม่ต้องคิด และเธอก็ตอบตกลงด้วย ผมเคยถามเธอนะว่าทำไมถึงเอาช็อกโกแลตมาให้ผมในวันนั้น เธอกลับตอบยิ้มๆว่า ‘เอามาขอบคุณที่ช่วยแอบยืนเป็นเพื่อนตอนร้องไห้’ เธอคงรู้สินะว่าผมก็อยู่ตรงนั้นด้วย
หลังจากวันนั้นผมกับเธอก็คบกันอย่างค่อนข้างเปิดเผยนะ ผมคนข้างเป็นที่รู้จักในโรงเรียน แต่ตัวมิกิจะถูกสาวๆที่แอบชอบผมหมั่นไส้อยู่มากทีเดียวล่ะ แล้วผมก็ได้รู้ว่าเธอไม่ได้เลิกกับไอ้ยูได เพราะมันโทรมาปรึกษาผมว่าจะง้อเธอยังไงดี ตอนนั้นน่ะผมเหมือนถูกต่อยหน้าแรงๆ มันเหมือนผมกำลังแนะนำให้คนอื่นมาจีบแฟนตัวเองยังไงก็ไม่รู้
และมิกิก็ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้ เธอไม่เคยพูดถึงยูไดเวลาอยู่กับผม ผมถึงหันหลังให้กับทุกความผิด แล้วคบเธอไปราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น
จนวันนั้น… ผมเห็นเธอยืนทะเลาะกับยูไดอยู่ซอกตึกเรียนในโรงเรียน ผมคิดว่าไอ้ยูมันน่าจะมาตามง้อเธอน่ะ ผมจึงได้แต่แอบฟังเงียบๆ
‘มิกิ ฉันไม่ได้มีคนอื่น ฟังกันบ้างได้ไหม…’ เสียงไอ้ยูดังขึ้น น้ำเสียงของมันเหมือนคนกำลังรู้สึกผิด
‘ช่างเหอะ ฉันเหนื่อยแล้วยู’ เธอเบือนหน้าหนีเหมือนไม่อยากรับฟังและนั่นก็ปลุกอารมณ์โกรธของยูไดได้เป็นอย่างดี
‘ฉันรู้ว่าเธอคบกับไอ้โชทั้งที่ก็ยังคบกันฉัน! ฉันอยากพูดเรื่องนี้ให้มันรู้เรื่อง!’ ยูไดตรงเข้าไปกระชากแขนมิกิ จนเธอถลาไปตามแรง ร่างกายเธอยิ่งบอบบางราวกับแก้วที่อาจแตกหักได้ง่ายๆ
‘ใช่… ’
‘เหอะ!’ ยูไดแค่นยิ้มก่อนมองมิกิด้วยสายตาแสนเกลียดชัง
‘งั้นเธอก็เอา ‘รอย’ นี่ไปฝากมันด้วยแล้วกัน บอกว่าของฝากจากเพื่อนสนิท!!!’ พูดจบยูไดก็ก้มลงซุกไซร้ซอกคอของมิกิอย่างรุนแรงและป่าเถื่อน ผมแทบจะอยากกระชากมันออกไปจากตัวเธอ แต่ผมกลับเลือกที่จะยืนอยู่เงียบๆ
‘อย่าทำแบบนี้นะ!’ ฝ่ามือเล็กตวัดไปโดนใบหน้าของยูไดเข้าเต็มๆ ยูไดชะงักก่อนเงยหน้ามองใบหน้าสวยด้วยสายตาที่ไม่อาจเข้าใจ
‘เหอะ…แล้วจะให้ทำแบบไหน ให้เป็นคนโง่ตามง้อเธอแทบบ้างั้นเหรอ!?’ ยูไดแค่นหัวเราะ
‘เลิกกันเถอะยู’ มิกิพูดประโยคนั้นออกมาด้วยสีหน้าเรียบเฉย ถึงแม้ว่าน้ำตาจะเอ่อคลอรอบดวงตาแล้วก็ตาม
‘ไม่!!’ มันบีบคางมิกิก่อนกดจูบบดขยี้ริมฝีปากเธออย่างไร้ความปราณี ผมยืนกำหมัดแน่นอยากจะเข้าไปต่อยไอ้เพื่อนเลวนี่เหลือเกิน แต่ทำไม่ได้!!
เธอรวบรวมแรงทั้งหมดผลักยูไอออกให้พ้นตัวก่อนวิ่งออกมาพร้อมน้ำตาที่ไหลอาบแก้ม ผมกำลังจะวิ่งตามเธอไป… แต่แล้วมันกลับ…
โครม!!
ตุ้บ!!!!
แล้วหัวใจผมก็ร่วงหล่นไปในพริบตา
ถ้าใครอ่านมาตั้งแต่แรกแล้วค่อยๆเรียงลำดับเหตุการณ์ก็พอจะเดาๆออกกันแล้ว (รึป่าว?)
กำลังเข้มข้นมากกกก จะจบแล้วนะเรื่องนี้ ใครไม่เม้นต์ งอน! งอแงไม่อัพเลย
ถึง 353 เจอกันนนน ไม่งั้นงอน งอแงไม่อัพ
คนล่ะเม้นต์สองเม้นต์โน๊ะ ไหนๆก็ใกล้จบแล้ว
ความคิดเห็น