PASSIONATE GAME ★ เกมรักอันตราย ท้าหัวใจมาเดิมพัน

ลำดับตอนที่ #15 : Passionate Game EP.13 :: Answer is near [100%]

Passionate game episode 13.

“Answer is near”

คำตอบทั้งหมดอยู่ใกล้แค่นี้…

แต่ฉันไม่สามารถรับรู้มันได้เลย

:: SPECIAL SHO ::

          ผมนั่งมองรูปใบหนึ่งในมือ… รูปที่มีผม มิกิ แล้วก็ไอ้ยูไดยืนกอดคอกัน ใช่! เราสามคนสนิทกันมาก ผมจ้องมองรูปใบนั้นพลางนึกย้อนไปเมื่อตอนที่ทุกอย่างยังไม่เริ่มต้นขึ้น

            ยูได…มันเป็นเพื่อนที่ดีมาก และแน่นอนว่ามันเป็นแฟนกับมิกิอยู่ด้วย ผมรู้เรื่องนั้นดี รู้มาตลอดเลยด้วย

            แต่แล้วก็เหมือนฟ้ากลั่นแกล้งผม เมื่ออยู่ๆมิกิก็เอาช็อคโกแลตมาให้ผมในวันวาเลนไทน์ รู้ไหมผมดีใจแทบบ้า ผมแอบมองเธอเงียบๆมานานแล้วแต่เพราะเธอคือแฟนเพื่อนผมจึงทำอะไรไม่ได้ และในตอนนั้นเองก็เหมือนยูไดกับมิกิจะทะเลาะกันบ่อยมากจนเหมือนมิกิเริ่มเหนื่อย และทั้งสองก็เริ่มห่างกัน ซึ่งผมก็ไม่รู้ว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างสองคนนี้ และผมคิดว่าสองคนนี้คงเลิกกันแล้วด้วย!

            แต่เปล่าเลย…ความจริงไม่ได้เป็นแบบนั้น

            ผมได้รับรู้ความจริงทุกอย่างว่า เธอไม่ได้คบอยู่กับผมแค่คนเดียว เธอยังไม่เลิกกับไอ้ยูไดด้วยซ้ำ และมันก็ง้อเธอแทบเป็นแทบตายด้วย!

            นั่นเองทำให้ผมกลายเป็น ‘คนที่ไร้หัวใจ’ ผมเลือกที่จะหันหลังให้คนทั้งโลกแล้วคบกับเธอต่อไปเหมือนคนที่ปิดหูปิดตาไม่รับรู้อะไร และเธอก็ไม่เคยพูดอะไรออกมาเลย

            จนวันนั้น… มันก็เกิดเรื่องที่เปลี่ยนแปลงชีวิตพวกเราสามคนไปแบบไม่มีวันกลับ! และตั้งแต่นั้นผมก็เลือกที่จะปิดบังทุกๆอย่างแม้กระทั่งความเป็นตัวตนของตัวเอง

:: END SPECIAL SHO ::

            ฉันได้คำตอบจากปากเร็นมาเป็นที่เรียบร้อย มันน่าดีใจนะที่เขาตอบมาแบบนี้…

แต่มันก็น่าเสียใจพอๆกันที่ฉันต้องลงมือกับเขาเสียที

            “เธอต้องทำได้สิ” ฉันพึมพำเบาๆกับตัวเอง ตอนนี้ฉันกลับมาอยู่ที่บ้านแล้ว บ้านที่ๆฉันไม่ได้กลับมาเหยียบนานเหลือเกิน

            ฉันบอกเร็นว่าฉันอยากอยู่บ้านเงียบๆบ้าง เพราะฉันคิดถึงบ้าน อันที่จริงมันไม่ได้อยู่ในเสี้ยวความคิดฉันด้วยซ้ำน่ะนะ แต่ก็แค่ไม่อยากให้เขามาวุ่นวายกับฉันมากเกินไป

            ถึงตอนนี้ดูแล้ว เร็น เขาท่าจะตกหลุมฉันเข้าเต็มๆ แค่ไม่อยากให้เขาถลำลึกไปมากกว่านี้ แค่นี้ฉันก็รู้ดีแล้วว่าเมื่อไหร่ที่ฉันลงมือไปจริงๆ เขาต้องเจ็บปวดเจียนตายเลยทีเดียว

            วูบ…

            วูบหนึ่งที่ฉันเห็นภาพของเร็นเข้ามาในหัว มันเลือนรางมาก…มากเหลือเกิน ฉันเหมือนเคยเจอเขาที่ไหนสักแห่ง ที่ไหนกันนะ…

            แค่วูบเดียวเท่านั้น!

            ‘อย่าทำแบบนี้นะ!’

            ‘เหอะ…แล้วจะให้ทำแบบไหน ให้เป็นคนโง่ตามง้อเธอแทบบ้างั้นเหรอ!?’

            เสียงชายหญิงที่ดูคุ้นหูที่กำลังทะเลาะกันอย่างรุนแรงดังก้องอยู่ในหัวของฉัน เหมือนฉันเคยเห็น… เคยได้ยินสิ่งเหล่านี้… แต่ฉันกลับนึกไม่ออกเลย

            อะไรกันที่ติดอยู่ในความคิดของฉัน

            ทำไมถึงนึกไม่ออก!? ทำไมถึงจำอะไรไม่ได้!?

            ทำไม!?

            .

            .

            .

นี่คงนึกถึงบางสิ่งบางอย่างออกแล้วสินะ ยูไดยืนเหยียดยิ้มอยู่เงียบๆเมื่อเห็นร่างบางทะเลาะกับตัวเองจนเผลอหลับไป ไม่ใช่เขาไม่รู้หรอกว่าเธอจะต้องเจอกับอะไร ไม่ใช่ว่าเขาไม่คิดจะลงมือทำอะไรสักอย่าง แต่เขาลงมือไปแล้วต่างหาก นี่ก็คือการรอผลสำเร็จของตัวเขาเองต่างหากล่ะ

ซาตานในคราบพระเจ้าอย่างเขาได้ลงมือแล้ว…

ในที่สุดในก็เริ่มต้นขึ้นแล้วเริ่มมาได้จนจวนจะถึงจุดจบ...

            และแล้วทุกอย่างก็ใกล้จะจบลง ไม่เสียแรงที่หลายปีเขาหายไปจากชีวิตเธอ เขากลับมาอีกครั้งเพื่อสิ่งๆนี้ ทำให้ทุกอย่างกลับเป็นเหมือนเดิมโดยที่เขายังคงเป็น ‘ผู้บริสุทธิ์’

            ‘มิกิ คำตอบทุกอย่างมันใกล้เธอเพียงแค่เอื้อมมือ แต่เธอจะไม่สามารถรับรู้มันได้หากฉันไม่ต้องการ!’

ไม่เพียงแค่เขาที่กำลังดำเนินไปตามแผน แต่ยังมีอีกหนึ่งคนที่กำลังวางแผนอยู่เช่นกัน!!

---------------------------------[50%]---------------------------------

ฉันตื่นขึ้นมาอีกครั้งโดยที่ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าตัวเองเผลอหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ รู้แค่ว่ารู้สึกปวดหัว… ปวดหัวเอามากๆ เหมือนหัวจะระเบิดออกเป็นเสี่ยงๆ

ทำไมฉันถึงรู้สึกคุ้นเคยกับยูไดนัก และทำไมฉันถึงเหมือนเคยเห็นเร็นที่ไหนสักแห่ง… แค่เสี้ยววินาที…

‘ยิ่งเธออยู่กับฉัน เธอจะยิ่งไม่ปลอดภัย…’ เสียงของโชดังก้องอยู่ในหัว ยิ่งฉันพยายามจะคิด พยายามจะนึกเท่าไหร่มันก็ไม่มีวี่แววเลยว่าฉันจะได้คำตอบว่าทั้งหมดนี้คืออะไร โชหายไปจากชีวิตฉันอย่างไม่น่าเชื่อตั้งแต่วันนั้น  

ตอนนี้ฉันอยากเจอเขา อยากจะถามเขาเกี่ยวกับทุกๆอย่าง ฉันรู้ว่าเขาจะต้องให้คำตอบฉันได้แน่! แต่ตอนนี้ช่วยบอกฉันทีว่าฉันจะไปเจอเขาได้อย่างไรกับความรู้สึกหลากหลายที่มันตีกันอยู่ในหัวใจขณะนี้

::SPECAIL REN::

          ตอนนี้มิกิกลับไปอยู่บ้านของเธอแล้วล่ะครับ ผมเลยได้แต่อยู่ห้องเงียบๆแบบไม่มีอะไรทำเลย ถ้าเธอยังอยู่นะผมก็คงไม่พ้นจะกวนเธอแน่ๆ

คำถามที่เธอทิ้งไว้ให้นั้นผมยังไม่ได้คำตอบเลย ถึงผมจะบอกไปว่า ตกลง แต่ในใจผมก็ไม่อยากทำอะไรแบบนั้นอีกแล้วล่ะ แค่นี้ผมก็รู้สึกผิดจนไม่รู้จะแก้ไขสิ่งที่เกิดขึ้นได้อย่างไร ตอนนี้ผู้หญิงคนนั้นคงจะตายไปแล้วมั้ง น่าจะตั้งแต่เกิดเรื่อง… เพราะผมไม่ได้ติดตามข่าวของเธออีก เพราะ ฆ่า ก็คือ ฆ่า ไม่จำเป็นจะต้องมานั่งคอยเป็นห่วงนี่ แค่เสี้ยววินาทีเดียวที่ผมกับเธอสบตากัน…

แต่ถ้าจะให้พูดตามความจริงผมจำใบหน้าเธอไม่ได้ด้วยซ้ำ ส่วนตัวผมแล้วก็ไม่ค่อยจะใส่ใจจะจำหน้าใครอยู่แล้วด้วย ผมถึงบอกว่า มิกิ คล้ายกับผู้หญิงคนนั้นมากยังไงล่ะครับ

“มิกิ เธอจะใช่ผู้หญิงคนนั้นรึเปล่า…” ผมพึมพำออกมาเบาๆพลางนึกย้อนไปเมื่อเหตุการณ์ที่เรียกว่าผมทำพลาดที่สุดในชีวิต เพราะความเชื่อใจโง่ๆที่ผมมีให้ผู้หญิงคนหนึ่งกลับทำให้ผมต้องฆ่าคนๆหนึ่งไปโดยหลีกเลี่ยงไม่ได้

ถ้าสมมติว่า มิกิ คือผู้หญิงคนนั้นนะ ผมคงจะดีใจไม่ไม่น้อยเลย เพราะผมคงได้ชดใช้ความผิดกับเธอได้เสียที และเชื่อเถอะว่าผมจะดูแลเธอให้ดีกว่าใครๆ ไม่ว่ามิกิจะใช่ผู้หญิงคนนั้นหรือไม่ก็ตาม…

ตืด…. ตืด…

เสียงสั่นของโทรศัพท์ทำให้ผมตื่นจากภวังค์ก่อนจะหยิบมันขึ้นมาดู แต่เมื่อเห็นสิ่งที่ปรากฎอยู่บนหน้าจอก็แทบจะทำให้ผมหยุดหายใจ

คนที่ผมเกลียดมากที่สุด….

และก็เป็นคนเดียวกันกับคนที่ผมรักมากที่สุด…

เธอกลับมาทำไมอีกนะ…ทั้งๆที่เธอหายไปนานแล้ว นานเหลือเกินจนผมสามารถเริ่มต้นใหม่ได้อีกครั้ง แต่แล้วสวรรค์ก็คงไม่เข้าข้างคนอย่างผม ถึงได้ทำแบบนี้

ผมลังเลใจที่จะกดรับ ไม่รู้ว่าจะรับทำไม ถ้าเกิดรับแล้วควรจะทักทายคำแรกว่าอะไรก็ในเมื่อเรากลายเป็นคนไม่รู้จักกันไปแล้ว

“ครับ” ผมตัดสินใจกดรับก่อนตอบเสียงเรียบราวกับคนไร้ความรู้สึก

“เร็นเหรอ สบายดีมั้ย…” เสียงหวานๆของอีกฝ่ายทำให้ผมหายใจสะดุด ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่หัวใจผมเพียงแค่ได้ยินเสียงมันก็หวนนึกถึงวันเก่าๆเสียอย่างนั้น

“โทรมาทำไม”

“เดี๋ยวนี้โทรไม่ได้แล้วเหรอ เร็นมีแฟนใหม่แล้วเหรอไง?”

“อย่าพูดมากหน่า” ผมทำเสียงดุ แต่แล้วกลับได้ยินเสียงหัวเราะคิกคักกลับมาแทน เธอนี่มันจริงๆ กวนประสาทไม่เคยเปลี่ยนไปเลย

“แค่จะบอกว่า แฟนเร็นนี่น่ารักดีเนอะ วันนั้นเห็นอุ้มขึ้นรถไปด้วยแหละคนที่ดูบอบบางๆน่ะ”

“อืม”

“ฮ่ะๆ ไร้ความรู้สึกชะมัดคนอะไรเนี่ย”

“ถ้าจะโทรมาแค่นี้ก็วางเถอะ” ผมงัดไม้แข็งออกมาใช้ในทันทีเมื่อรู้สึกว่าหัวใจตัวเองจะหวั่นไหวไปกับเธออีกครั้ง

ท่องไว้สิ! เธอไม่ใช่คนเดิม เธอไม่ได้รักนายแล้ว !

“แค่นี้ก็ต้องดุกันด้วยเหรอ”

“มีอะไรว่ามา?”

“แค่อยากจะขอร้องให้ช่วย…อีกสักครั้ง”

“อะไรอีก?”

“นายช่วยพาผู้หญิงที่เป็นแฟนนายน่ะไปไกลๆหน่อยได้ไหม ไปไหนก็ได้ที่ฉันไม่ต้องเห็นหน้าเธอ”

“แล้วทำไมจะต้องทำ”

“เชื่อฉันเถอะหน่า…ถ้านายไม่อยากเสียเธอไป! ติ๊ด!...” อีกฝ่ายตัดสายไปทันทีที่พูดจบ ผมทั้งสับสน ทั้งงง ทั้งไม่เข้าใจ

“เดี๋ยว! ฮานาโกะ!!”

Talk with writer

อัพแล้วตามสัญญาเลยเห็นมั้ย รีดเดอร์น่ารัก ไรเตอร์ก็น่ารัก อั๊ย > <
หลายคนคิดว่ามันจะจบจริงๆน่ะเหรอ แม่นางฮานาโกะสุดสวยดันโผล่มาแล้ว
เยอะแยะหลายคน ปมพันคอตาย (เว่อร์ล่ะ 555) ใกล้แล้วล่ะๆๆๆๆ ลุ้นต่ออีกนิดนะ!!
ขอเม้นต์ถึง 310 เม้นต์ได้ไหมล่ะ จะเปิดเจิมชาร์ปต่อไป ขอกำลังใจหน่อยยย >3<