คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #14 : Chapter 12 Riko said หนึ่งคำของฉัน [100%]
Chapter 12
Riko said
หนึ่งคำของฉัน
“หนึ่งคำของฉัน + หนึ่งคำของนาย = หนึ่งคำของเรา”
ไร้คำพูดใดๆหลุดออกมาจากปากของฉันเมื่อมองเห็นป้ายขนาดใหญ่ที่เขาถืออยู่
ป้ายนั่นใหญ่พอที่ฉันจะอ่านตัวหนังสือที่อยู่บนนั้นได้อย่างชัดเจน ตอนนี้ฉันไม่รู้ว่าตัวเองกำลังฝันไปหรืออะไร ฉันพยายามสะบัดหน้าหลายๆครั้งเพื่อให้แน่ใจ
แต่มันก็ไม่ได้ฝัน!
รู้ไหมว่าบนป้ายนั้นเขียนว่าอะไร? ทำไมฉันถึงช็อกขนาดนี้?
บนป้ายนั่นน่ะเขียนว่า…..
Would you be my girlfriend?
ใจฉันตอนนี้เต้นรัวอย่างบอกไม่ถูก ทั้งเขิน ทั้งตกใจ ทั้งตื่นเต้นปนเปกันมั่วไปหมด อยากจะตะโกนด่าเขาจริงๆเลยว่าล้อฉันเล่นใช่มั๊ย!?
และเมื่อคิดได้ดังนั้นฉันก็รีบกดโทรศัพท์โทรหาเขาทันที ตกลงนี่พูดเล่นหรือพูดจริงกันแน่!? เขาทำใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วนะ! -///-
“ไนท์ นายทำบ้าอะไรเนี่ย!?” เมื่อเขารับสายฉันก็รัวใส่ไปเป็นชุด ปลายสายเงียบแล้วตอบกลับมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆว่า
//อ่านแล้วคิดว่าทำอะไรล่ะ?//
“ขอฉันเป็นแฟนเนี่ยนะ ล้อเล่นใช่มั๊ย?” ฉันพูดพลางลงไปนอนดิ้นบนเตียงด้วยความเขินเป็นที่เรียบร้อย -///-
//เธอคิดว่าไงล่ะ?//
“ไม่รู้”
//แล้วหนึ่งคำของฉันเธอรู้รึยัง?//
“รู้แล้ว แต่ไม่บอก” ฉันบอกพลางนอนพลิกไปพลิกมาด้วยความเขิน โอ๊ย! ให้ตายเหอะ
//ถ้าเธอไม่บอก เธอก็ตอบคำถามฉันมาซะดีๆ ฉันให้เธอตอบได้แค่คำว่า ใช่เท่านั้น//
“ขี้โกงชัดๆ!”
//งั้นก็ตอบมาเร็วๆ//
“หนึ่งคำของนายยังมี งั้นหนึ่งคำของฉันก็ต้องมี เอาไปคิดเองแล้วกัน”
//เธอนี่มันโรคจิตจริงๆ// น้ำเสียงจิกกัดแบบนี้ทำให้ฉันนึกสีหน้าเขาออกในทันที ว่าแต่ฉันโรคจิตอยู่นั่นแหละนะ - -
“ฉันบอกแค่ว่า ไม่!”
//หึๆ งั้นอ่านอีกป้ายแล้วกัน// เขาพูดทิ้งท้ายก่อนตัดสายไป หมอนี่จะเข้าใจคำพูดฉันมั๊ยเนี่ย!?
ฉันรีบลุกขึ้นไปดูที่หน้าต่างอีกครั้ง ก็เห็นเขาถือป้ายแผ่นใหม่อย่างที่บอกไว้จริงๆ ตัวหนังสือบนป้ายนั้นทำให้ฉันหน้าแดงขึ้นมาทันที
ไม่ปฏิเสธ? งั้นเราเป็นแฟนกันนะ
โอ๊ย~!!! ใครก็ได้พาฉันไปโรงพยาบาลที ฉันกำลังจะเป็นลมแล้ว~ อีตาบ้า!!! นายทำฉันเขินมากรู้มั๊ยเนี่ย!!!
My jewelry (You're calling me)
My girl, so I'm feeling you My jewelry ~
เสียงโทรศัพท์ดังแทรกขึ้นขัดจังหวะการเขินพอดิบพอดี ฉันรีบกดรับทันทีโดยไม่ได้มองเลยว่าเป็นเบอร์ของใคร
// ไง…ใช่อย่างที่เขียนรึเปล่า? //
“รู้แล้วยังจะถามอีก -////-” ฉันบอกไปอย่างเขินๆ ฉันกำลังจะเป็นลมแล้ว~
//ลงมาข้างล่างหน่อยสิ//
“ทำไม?”
//หรือจะให้ขึ้นไปหาล่ะ?//
“อย่าขึ้นมา! เดี๋ยวลงไปหาก็ได้ เรื่องมาก!” ถึงฉันจะรู้สึกเขินแค่ไหนก็ไม่วายจิกเขาไป ฉันรู้ว่าเขาไม่โกรธหรอก แต่ถ้าเขาจิกมา ฉันน่ะจะโกรธ(มาก)
พูดจบฉันก็ตัดสายแล้วคว้าเสื้อคลุมที่แขวนอยู่หน้าตู้มาสวมทับทันที ฉันค่อยๆย่องออกมาจากห้องเบาๆ เดี๋ยวเรนะตื่นแล้วจะยุ่ง เดี๋ยวจะโดนแซวมากมายก่ายกองแน่นอน!
----------------------------[50%]----------------------------
ฉันเดินดุ่มๆตรงไปหาเขาที่สนามบาสทันที ตอนนี้หายเขินไปนิดนึงแล้ว แต่รู้สึกแอบโกรธอีตานี่เบาๆที่ทำให้ฉันหัวใจเกือบวาย!
“มาแล้วเหรอ?” เขาเอ่ยทักพลางตบที่ว่างข้างๆให้ฉันไปนั่ง ฉันเลยเดินไปนั่งแต่โดยดี แต่เว้นระยะห่างกับเขาไว้พอตัว
“ให้ลงมาทำไมเนี่ย?”
“อยากเห็นหน้า…” เสียงทุ้มเอ่ยออกมาเบาๆพลางหันมาสบตาฉัน ใบหน้าหล่อค่อยๆเลื่อนเข้ามาใกล้ๆจนฉันรู้สึกอึดอัดขึ้นมานิดๆ
“ไม่ต้องใกล้ขนาดนั้น - -+++” ฉันพูดแกมประชดเพื่อให้เขาถอยห่างออกไปหน่อย
ฉันก็หวั่นไหวเป็นเหมือนกันนะ ใกล้ขนาดนั้นน่ะ
“ตกลงเป็นแฟนกันนะ” เขาหันมายิ้มบางๆให้ก่อนคว้ามือฉันไปจับอย่างรวดเร็ว ฉันเลยตีมือเขาไปแรงๆหนึ่งที แต่เขาก็ไม่ได้สะทกสะท้านใดๆ
ฉวยโอกาสที่สุดเลย!!!!
ฉันได้แต่นั่งมองหน้าเขาโดยที่ไม่ปริปากพูดอะไรออกมาสักคำ ใบหน้าหล่อนั่นทำให้ฉันรู้สึกว่ามองเท่าไหร่ก็ไม่เคยเบื่อ
ใครจะไปเชื่อว่าจากวันนึงที่ฉันกับเขาเจอกันโดยบังเอิญ(หรือพรหมลิขิตก็ไม่รู้) แถมเขายังด่าฉันตลอดว่าโรคจิตอย่างนู้นอย่างนี้ เล่นบทโหดกับฉันสารพัด ฉันก็ทั้งเกลียดทั้งหมั่นไส้เขาเอามากๆ
แต่พอมาวันนี้เขากลับมาขอฉันเป็นแฟน ฉันก็ไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไง แต่ที่แน่ๆรู้สึกตกใจเอามากๆเลยตอนที่อ่านป้ายนั้น อยากจะกรี๊ดออกไปดังๆเลยล่ะ
สายตาและท่าทางนิ่งๆของเขารวมไปถึงวาจาที่แสนคมคายและทิ่มแทงนั่นก็ทำให้ฉันรู้สึกโกรธอยู่เสมอๆ แต่ทุกครั้งที่เขาพูดหรือทำอะไรให้ฉันโกรธ เขาก็ตามมาขอโทษฉันตลอด
คำพูดบางคำของเขาก็แสนจะทำร้ายจิตใจและเยือกเย็นแต่มันแฝงไปด้วยความอบอุ่นและห่วงใยเอามากๆแต่น้อยครั้งที่คนอย่างฉันจะสัมผัสมันได้ = =^
ก็ฉันเล่นโกรธแล้วเหวี่ยงใส่เขาไปซะก่อนยังไงล่ะ ถึงบอกว่าสัมผัสได้น้อยมาก
“นี่…บอกไว้ก่อนเลยนะว่า ต่อไปนี้ถ้าเธอโกรธ ฉันจะไม่ง้อแล้ว ” เสียงทุ้มเอ่ยขึ้นแล้วหันมายิ้มให้ฉัน
“=[]=” ฉันเพิ่งยกยอปอปั้นเขาไปหยกๆ แล้วคำพูดเมื่อกี๊นี้มันอะไรกัน อีตาบ้าเอ๊ย!
“งั้นถ้านายโกรธ ฉันก็ไม่ง้อ -3-” ว่าแล้วก็เริ่มเหวี่ยงใส่ไปนิดๆ เขาอมยิ้มเล็กๆก่อนพูดออกมาว่า
“พูดผิดพูดใหม่ได้นะ”
“-o-” ฉันอ้าปากเหวอเมื่อเจอคำพูดของเขา
“พูดผิดพูดใหม่ได้นะ” นั่นหมายความว่า ฉันไม่เคยง้อเขาเลย ฉะนั้นก็ไม่ต้องพูด อย่างนั้นใช่มั๊ย? เอาหมอนี่ไปเก็บทีเถอะ!
“นายมัน โหด มาก!!!” ฉันจงใจพูดใส่เขาไปเต็มๆ แต่หมอนี่กลับยิ้มรับแถมตอบกลับด้วยวาจาที่ฟังแล้วอยากจะกรี๊ด!!!
“ก็เป็นแบบนี้อยู่แล้ว เธอก็ชอบแบบนี้ไม่ใช่เหรอ?”
“หลงตัวเองที่สุด!!!” พูดจบฉันก็พลักเขาไปเต็มแรง แต่เขากลับไม่สะทกสะท้าน กรี๊ด! ฉันเกลียดหมอนี่!!!!
“อย่าให้ฉันง้อเธอด้วยวิธีของฉันก็แล้วกัน” เขาพูดกลั้วหัวเราะพลางหันมามองหน้าฉัน หน้าฉันตอนนี้คงไม่ต้องบอกก็รู้ว่ากำลังโกรธ!
“จะทำอะไรล่ะคะ~ ไหนบอกจะไม่ง้อไง”
“ก็จะทำแบบนี้แหละ” พูดจบเขาก็โน้มหน้ามาประทับริมฝีปากลงบนริมฝีปากนิ่มของฉันอย่างรวดเร็ว ฉันพยายามพลักเขาออกแต่มันก็ไม่เป็นผล จนเมื่อเขาพอใจเขาก็ค่อยๆถอนริมฝีปากออกจากฉันแล้วกระตุกยิ้มเล็กๆก่อนพูดออกมาเบาๆว่า
“ถ้าอยากโดนแบบนี้ก็โกรธบ่อยๆนะ ;)”
กรี๊ดดดด~~!!!!!!
เอาหมอนี่ไปถ่วงน้ำหรืออะไรก็เอาไปเลยเถอะ! อยากจะกรี๊ดร้อง!!!!
ต่อไปนี้ฉันต้องเข้าวัดเข้าวาไหมจะได้ไม่โกรธเขา เขาก็ปากสุนัขพอที่จะทำให้ฉันโกรธได้ง่ายๆซะด้วย!!!!
“นายมันนิสัยเสียที่สุดเลย!” ฉันพูดใส่เขาแล้วสะบัดหน้าใส่ทันที
“ก็เตือนแล้วไง”
“เตือนอะไร นายมันชอบฉวยโอกาสตลอด!!”
“ขอเตือนครั้งที่ 1…”
“พูดอะไรของนาย?” ฉันเลิกคิ้วมองเขาอย่างสงสัย มาเตือนอะไรครั้งที่ 1 ไม่เข้าใจ~
“ขอเตือนครั้งที่ 2…”
“ถ้าไม่หยุดพูดฉันกลับห้องแล้วนะ!” ฉันวีนใส่เขาไปเบาๆ แต่ใบหน้าหล่อเหลาก็ยังคงเรียบเฉย
“เตือนครั้งสุดท้าย”
และวินาทีนั้นฉันก็รู้เลยว่า เขาเตือนเรื่องอะไร!? เขาค่อยๆโน้มหน้าเข้ามาใกล้ๆจนฉันรีบเอี้ยวตัวหนีเขาทันที
ถ้าจะให้พูดกันง่ายๆเลยก็คือ ถ้าฉันโกรธเขา เขาจะจูบ!!!!! อีตาปากสุนัขนี่คิดมาได้ยังไง!!!!!
“เห็นมั๊ยว่าฉันเตือนเธอแล้ว เมื่อเธอไม่เชื่อก็ต้องพิสูจน์ให้ดู” เขากระซิบเบาๆที่ข้างหูของฉันก่อนประทับริมฝีปากลงมาอีกครั้ง
โอ๊ย!!! ริโกะอยากจะบ้า~ >o<
Writer Talk :)
ครบ 100% แล้ว ><
อิจฉาริโกะแบบสุดๆ >o< ชักอยากเป็นนางเอก(?)
ใครอยากได้วิธีง้อแบบหนุ่มไนท์บ้าง 555
อ๊ะๆ! อ่านแล้วอย่าลืมเม้นต์ๆๆๆๆ แอด Fav. ด้วยจะดีมากค่ะ ^^
ความคิดเห็น