คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #12 : Chapter 10 Again พบกันอีกครั้ง [100%]
Chapter 10
Again
พบกันอีกครั้ง
“ยิ่งได้รู้จักกันมากเท่าไหร่ ก็ยิ่งรู้สึกชอบมากขึ้นเท่านั้น”
“ริโกะ เจ๊โทรมาบอกว่าวันนี้หยุด” เรนะเดินออกมาจากห้องด้วยท่างทางสะลึมสะลือก่อนจะทิ้งตัวลงบนโซฟากลางห้อง ท่าทางจะพึ่งตื่นซะด้วย - -^
“งั้นเหรอ จะออกไปเที่ยวไหนมั๊ย?” ฉันเอ่ยปากถามเพราะรู้นิสัยเพื่อนรักดีว่า ถ้าวันหยุดเธอจะอยู่ไม่ติดบ้านแน่นอน
“ไม่รู้สิ คิดไม่ออก อื้ม….หิวแล้วอ่ะ มีไรกินมั๊ย?” เรนะทำท่าคิดเล็กน้อยก่อนจะเบะปากเป็นเชิงว่าหิวมากแล้ว โธ่~ เรนะ -*-
“งั้นลงไปซื้อดิ” ฉันเสนอ อันที่จริงฉันจะให้เรนะลงไปซื้อคนเดียวเพราะฉันขี้เกียจน่ะ–o-
“ลงไปชุดนอนเนี่ยนะ - -^”
“เปลี่ยนชุดก่อนก็ได้นะ ฉันรู้ว่าเธอห่วงสวย ^^;”
“อ๋า…ริโกะก็พูดไป ไม่ได้ห่วงขนาดนั้น แต่เดี๋ยวไปทาครีมก่อนนะ ^^” เรนะยิ้มบางๆก่อนหันหลังหายเข้าห้องไป ปากบอกไม่ห่วงสวยขนาดนั้นแต่พฤติกรรมมันไม่ใช่เลยนะ = =;
“ไปแล้วนะ เดี๋ยวซื้อขนมมาฝาก ^^” เรนะเดินยิ้มร่ามาหาฉันก่อนเปิดประตูห้องออกไป มาเร็วไปเร็วจริงๆ
ฉันก็คงต้องนั่งกร่อยรอเรนะไปอีกสักชั่วโมงสองชั่วโมง เพราะเรนะไม่เคยเลือกของได้เสร็จเร็วภายใน 1 ชั่วโมงหรอกถึงแม้จะจดรายการไปดิบดี เธอก็ยังต้องไปยืนพิจารณาอยู่นานสองนานเหมือนเดิม
[Reina’s part]
ฮัดชิ้ว~
ใครนินทาฉันล่ะเนี่ย จามอีกแล้ว T^T ต้องเป็นริโกะแน่ๆเลย ชอบว่าฉันซื้อของช้าตลอด เชอะ!
ฉันเดินวนในร้านค้านี้ประมาณ 2-3 รอบได้แล้วมั้ง ก็เพราะไม่รู้จะซื้ออะไรดีน่ะสิ หิวก็หิว จะซื้ออันนั้นก็เบื่อ อันนี้ก็ไม่ชอบ เฮ้อ~ ทำไมมันไม่มีอะไรถูกใจเลยนะ
“อุ้ย…ขอโทษนะคะ” ฉันกล่าวขอโทษทันทีเมื่อเซไปชนคนที่ยืนเลือกของอยู่ข้างๆ เขาหันมามองหน้าฉันแล้วยิ้มบางๆให้
เอ๊ะ! นั่นมันไลท์นี่
“เจอกันอีกแล้วนะครับ” เขาเป็นคนเอ่ยทักฉันก่อน ฉันพยักหน้าแล้วยิ้มให้ อะไรจะบังเอิญขนาดนั้นเนี่ย~
“ค่ะ เจอกันอีกแล้วนะคะ”
“เอ้อ…ผมยังไม่ถามชื่อคุณเลยวันนั้น คุณชื่ออะไรครับ?” ใบหน้าหล่อฉีกยิ้มกว้าง รวมไปถึงดวงตาของเขาที่กำลังยิ้มภายใต้กรอบแว่นสีดำนั่น
วันนี้เขาใส่แว่นด้วยเหรอ?
“ฉันชื่อ เรนะ ค่ะ” ฉันพูดอ้อมแอ้ม หมอนี่จ้องหน้าฉันจนเหมือนจะกินฉันเข้าไปได้แล้วมั้ง ทำไมต้องจ้องขนาดนั้นด้วยนะ
“ยินดีที่ได้รู้จักนะครับ”
“ค่ะ เอ…วันนี้คุณใส่แว่นด้วย” ฉันเอียงคอถามแล้วจ้องหน้าเขาด้วยความสงสัย
“ฮ่าๆ ใส่เฉยๆนี่แหละครับ มันแนวดี” เขาตอบแล้วลูบท้ายทอยไปมา เหมือนว่าเขากำลังเขินอย่างงั้นแหละ
“อ่อค่ะ แหะๆ” ฉันหัวเราะแห้งๆ หมอนี่พิลึกชะมัด -[]-
“ครับ”
“ค่ะ” ฉันได้แต่ยิ้มแหยๆ ฉันว่าเขาคงไม่รู้จะพูดอะไรต่อ และฉันก็ไม่มีอะไรจะพูดต่อด้วย
“ถ้าไม่รังเกียจ วันนี้ไปทานข้าวกับผมนะครับ”
“o_O”
ร่างสูงพูดยิ้มๆ ใจฉันตอนนี้มันเต้นตึกตักๆอย่างตื่นเต้น นี่เขาชวนฉันไปกินข้าวเหรอ!? ร้อยวันพันปีไม่เคยมีใครชวนฉันแบบนี้เลย O_O!!!
---------------------------------------[50%]---------------------------------------
และด้วยความใจอ่อน(หรือโรคแพ้ผู้ชายกำเริบ)ทำให้ฉันตอบตกลงไปทันที และดูเหมือนว่ามันหลุดปากออกไปซะมากกว่า
ฉันก็แค่เผลอพูดออกไปว่า “แน่นอนค่ะ” แค่นั้นเองนะ - -;
และคำตอบของฉันก็ทำให้เขายิ้มไม่หยุดจนถึงตอนนี้ เขายังคงมองหน้าฉันแล้วก็ยิ้มออกมาเงียบๆคนเดียว หมอนี่ทำให้ฉันรู้สึกเขินๆยังไงก็ไม่รู้ >o<
“งั้นไปกันเลยมั๊ยครับ?” ร่างสูงเอ่ยปากถามก่อนฉวยโอกาสคว้ามือฉันไปจับไว้ -////- ฉันชักไม่แน่ใจว่าเขาจงใจหรือลืมตัวกันแน่?
“ค่ะ ^^; ” ฉันยิ้มแหยๆ รู้สึกแปลกๆชะมัดที่เขาจับมือแบบนี้ ><
ทำไมมือเขาทั้งนิ่มทั้งอุ่นแบบนี้นะ ><
“เอ..ทำไมเรนะหน้าแดงแบบนั้นล่ะครับ เขินผมเหรอ?” เขาหยุดเดินแล้วหันมามองหน้าฉัน
ยิ่งเขาทักฉันแบบนี้ฉันยิ่งก้มหน้าลงทันที จะให้ตอบว่าเขินรึไงเล่า!? -////-
“เปล่าค่ะ เอ่อ…ปล่อยมือเรนะก่อนดีกว่านะคะ” ฉันตอบด้วยใบหน้าแดงก่ำ รู้สึกหน้าร้อนผ่าวไปทั้งหน้าอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อน
“ฮ่ะๆ ครับ ขอโทษทีนะครับ” เขายิ้มเขินแล้วลูบท้ายทอยแก้เก้อ ตกลงนี่เขาจงใจใช่รึเปล่า?
“ไม่เป็นไรค่ะ” ฉันพูดแล้วเดินนำเขาลิ่วๆด้วยความเขิน โอ๊ย~ ให้ตายเหอะ ใจเต้นเหมือนจะหลุดออกมาข้างนอกอยู่แล้ว!
[END]
“โอ๊ย~ หิวจัง” ฉันโอดครวญอยู่ในห้องคนเดียว ก็เรนะออกไปซื้อเกือบจะ 2 ชั่วโมงได้แล้วมั้ง ไม่สงสารกันบ้างเลยรึไง ;(
ถ้ารอเรนะก็คงไม่ได้กินข้าวกันพอดี งั้นลงไปซื้อเองก็ได้!
เมื่อคิดได้ดังนั้น ฉันก็คว้าเสื้อคลุมที่แขวนอยู่หน้าตู้มาสวมทับเสื้อยืดตัวบางๆกับกางเกงยีนส์ขาสั้นตัวเก่าๆเอาไว้ทันที อย่างน้อยมันก็ดูไม่เหมือนชุดนอนเท่าไหร่หรอกมั้ง - -^
ฉันก้าวฉับๆเข้าร้านค้าที่อยู่ตรงหน้าทันที แล้วเมื่อก้าวเข้าไปภายในร้าน ฉันก็หยิบขนมแบบไม่ต้องเลือกกันให้วุ่นวาย ก็คนมันหิวอ่ะ –[]-
เมื่อได้ของที่ต้องการแล้วฉันก็เดินมาหยุดอยู่ที่สนามบาสร้างๆข้างๆอพาร์ทเมนท์และกวาดสายตามองดูรอบๆแต่ก็ไม่เห็นใครเลย
วันนี้เขาไม่มาเหรอ?
ฉันเดินเข้าไปนั่งที่ม้านั่งข้างๆสนาม ในใจพลางคิดไปว่า ไม่มาก็ดีแล้วจะได้ไม่ต้องมีคนกวน
แต่ว่า! ฟ้าดินคงจะกลั่นแกล้งฉันแน่ๆ
ฉันเห็นเขาเดินลิ่วๆมานู้นแล้ว ท่าทางจะเดินตรงมาหาฉันซะด้วยสิ
แย่แล้วๆ!!! อยากจะเอาหน้ามุดดิน!!!
“ไง ^^” ฉันเอ่ยทักไปด้วยคำที่แสนจะธรรมดา ในเมื่อหลบเขาไม่ทันก็ปั้นหน้ายิ้มสู้อย่างเดียว
ฉันยังไม่หายเขินเลยนะ!!
ร่างสูงปรายตามองหน้าฉันเล็กน้อยก่อนนั่งลงตรงที่ว่างข้างๆฉัน เขาก้มหน้าลงเหมือนกำลังครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ฉันได้แต่ลอบมองเขาเงียบๆ ใบหน้าหล่อเหลาก็ยังคงทำให้ฉันใจเต้นแรงได้เสมอ
“นี่…” หลังจากที่เขานั่งเงียบไปนาน ในที่สุดเขาก็ยอมปริปากพูดสักที แต่น้ำเสียงนิ่งๆทำให้ฉันเริ่มรู้สึกหวั่นๆ
“อะไร?” ฉันหันหน้าไปมองเขาแต่ก็เจอเขาจ้องหน้าด้วยสายตานิ่งๆอยู่ก่อนแล้ว ทำให้ฉันรีบก้มหน้างุดทันที
“โรคจิตอย่างเธอรู้สึกแปลกๆมั๊ย?”
“-_-+++ แปลกๆแบบไหน?” ฉันจิกตาใส่เขาทันทีเมื่อได้ยินคำว่าโรคจิต ปากหมอนี่ไม่เคยสงบสุขจริงๆ - -
“ยิ่งรู้จักก็ยิ่งชอบและอยากเจอไปทุกวันน่ะ” เขาก้มหน้าลงเล็กน้อยแล้วพูดออกมาเบาๆ
“ฉันไม่รู้หรอก - -^” ฉันส่ายหน้าหงึกหงัก อยู่ๆก็ถามอะไรก็ไม่รู้ ฉันล่ะไม่รู้จะตอบว่ายังไง -*-
“เหรอ…แต่ฉันรู้สึกอยากเจอเธอทุกวันน่ะสิ” เขาพูดด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาจนเหมือนจะลอยหายไปในอากาศ แต่ฉันกลับได้ยินมันอย่างชัดเจน o_O
ที่เขาพูดหมายความว่ายังไงกัน? ที่เขาอยากเจอฉันไปทุกวันน่ะ ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าประโยคนี้มันหลุดจะออกมาจากปากของเขา!
คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกว่าหน้าตัวเองร้อนผ่าวไปหมด บางทีฉันอาจจะรู้สึกแบบเดียวกับที่เขาพูดก็ได้...
Writer Talk ;)
อั๊ยย่ะ! หนุ่มๆทำให้หัวใจคุณเต้นแรงรึเปล่า?
จะเลือกใครดีนะ?
ใจหนึ่งก็รัก ไนท์ จัง อีกใจก็ยกให้ ไลท์ไปซะแล้ว 5555
อ่านแล้วเม้นต์ๆๆๆค่า ^^
ความคิดเห็น