คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : Passionate Game EP.08 :: Nobody can hurt you [100%]
Passionate game episode o8.
“Nobody can hurt you”
ฉันไม่ใช่คนดีอะไรมากมาย
แต่ฉันจะไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอทั้งนั้น
เพียงแค่เธออยู่กับฉัน…อยู่กับฉัน
เพราะฉันไม่รู้จะปฎิเสธเร็นไปอย่างไร เลยได้แต่ปล่อยให้เป็นไปแบบนั้น เพราะยังไงฉันก็ต้องใช้เขาเป็นเครื่องมืออยู่แล้วนี่นะ…
เร็นกลับไปได้สักพักแล้วเพราะเห็นว่าฉันหลับไปแล้วน่ะ ที่จริงฉันไม่ได้หลับเลยแม้แต่นิดเดียวฉันยังรู้สึกตัว ฉันยังรับรู้ว่าเขากุมมือฉันไว้หลวมๆ เขาซบหน้าลงมือหลังมือฉันเหมือนคนเหนื่อยอ่อน ฉันแอบลืมตามองเขาอยู่หลายครั้งเลยล่ะ
บางทีฉันก็รู้สึกว่าไม่อยากทำร้ายเขาเลย…
แต่ก็ไม่รู้ว่าเพราะอะไรที่อีกใจก็อยากจะทำเพื่อให้ได้แก้แค้นใครบางคน
ทุกอย่างวนเวียนตีกันอยู่ในสมองของฉันจนรู้สึกปวดหัวจี๊ดขึ้นมา… อีกแล้วสินะ
เมื่อไหร่ที่คิดมากฉันก็มักจะปวดหัวแบบนี้ทุกที
ฉันค่อยๆลุกจากเตียงผ่านความมืดลงมาชั้นล่างของบ้าน เงียบสงบดีนะเวลาแบบนี้ บ้านที่ไม่มีใครเลยแบบนี้น่ะ ฉันพาตัวเองเดินออกมาถึงหน้าประตูรั้ว ไฟข้างถนนส่องแสงสลัวๆให้ฉันพอมองเห็นทาง
ฉันกำลังจะไปไหนกันนะ?
หรือฉันอาจจะแค่หิว? ฉันถึงอยากออกมาหาซื้ออะไรกินซักหน่อย
ก็คงจะเป็นอย่างนั้นล่ะมั้ง J
ฉันเดินไปเรื่อยๆอย่างไร้จุดหมาย อยากเดินไปเรื่อยๆ เรื่อยๆ จนหายไปเลยล่ะ…
“มิกิ!” เสียงทุ้มคุ้นหูดังมาจากทางด้านหลังทำให้ฉันชะงักฝีท้าว โดยที่ไม่ได้หันกลับไปยังต้นเสียง
พรึ่บ!
ความอบอุ่นโอบรอบตัวฉัน…
ร่างบอบบางของฉันถูกโอบกอดด้วยอ้อมแขนแข็งแกร่ง เพียงแค่เท่านี้น้ำตาฉันมันก็ไหลออกมา
“ออกมาทำอะไรคนเดียว” เขาถามเสียงอ่อน
“ขอโทษนะ…ขอโทษนะยู” ฉันเช็ดน้ำตาออกจากใบหน้าตัวเองลวกๆก่อนหันกลับไปประจันหน้ากับเขา
ใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรเต็มไปด้วยรอยช้ำ มุมปากแตกมีเลือดซิบออกมา… เพราะฉันสินะ เพราะฉันเองนั่นแหละที่ทำให้เขาเป็นแบบนี้
“อย่าทำอะไรแบบนี้อีก รักตัวเองหน่อยจะได้ไหม” เขาพูดก่อนดึงตัวฉันเข้าไปกอดไว้อีกครั้ง ท่ามกลางความเงียบงันฉันได้ยินเสียงหัวใจของเขา
“ขอโทษนะขอโทษ”
ทุกครั้งไปที่ฉันโดนเขาทำหน้าดุๆใส่ก็ต้องรู้สึกผิดแบบนี้ เรารู้จักกันแค่ไม่นานแท้ๆแต่ทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยกันอย่างประหลาด
“กลับบ้านได้แล้ว” เขาออกแรงฉุดข้อมือฉันให้ก้าวตามฝีท้าวยาวๆของเขา
“ยู…ฉันไม่อยากกลับบ้าน!” ฉันกลั้นใจตะโกนออกไป ไม่รู้เหมือนกันว่าในใจฉันกำลังคิดอะไรอยู่ แค่รู้สึกเหงา…เดียวดาย หรืออะไรก็ตามแต่ มันทำให้ฉันไม่อยากกลับไปที่นั่น
ยังไงก็ไม่อยากจะกลับไป เหมือนกับว่าบนโลกนี้มันไม่มีใครแล้ว… นอกจากตัวฉันเองที่นั่งร้องไห้อยู่ในห้องนอนตัวเองที่บ้านหลังนั้น
ร้องไห้เงียบๆ….ในห้องมืดๆ
อยู่กับตัวเองคนเดียว…จนลืมไปแล้วว่ายังมีสังคมภายนอก
ฉันอยู่แบบนั้นมานานเท่าไหร่แล้วนะ จำไม่เห็นได้เลย J
“ทำไม?”
“ฉัน…ไม่อยากกลับ” ฉันตอบอ้อมแอ้ม
“ถ้าไม่กลับก็ไปกับฉันแล้วกัน เธออยู่คนเดียวไม่ได้หรอกมิกิ”
“นั่นสินะ”
“งั้นไปอยู่กับฉันเหมือนเดิม ตกลงไหม?”
“อื้ม” ฉันพยักหน้าให้เขาเบาๆ
“ขอโทษที่รบกวนนายนะยู” จบประโยคนั้นร่างของฉันก็ถูกช้อนตัวไว้ในอ้อมแขนของเขา ก่อนที่ฉันจะไม่รับรู้อะไรอีกเลย
---------------------------------[50%]---------------------------------
(Yudai’s part)
ผมวางร่างบางลงบนเตียงอย่างเบามือ กลัวว่าเจ้าตัวจะรู้สึกตัวเอาเสียก่อน เธอดูบอบบางจนผมไม่กล้าทำอะไรรุนแรง
ดูสภาพเธอตอนนี้สิ… ตาคู่สวยหลับพริ้ม ริมฝีปากเล็กเผยอขึ้นร่างน้อย ใบหน้าขาวซีด
ช่างบอบบางเหลือเกิน…
บางทีผมก็ไม่เข้าใจนะว่าทำไมไอ้หมอนั่นมันถึงได้แต่ทำร้ายมิกิ ทั้งๆที่เธอก็น่าทะนุถนอมเสียขนาดนี้
สุดท้ายแล้วอาจจะเป็นผมเองก็ได้ที่ทำให้เธอเป็นแบบนี้…
“อื้อ~” ร่างบางส่งเสียงอู้อี้ในลำคอเบาๆ สองมือปัดป่ายไปมาเหมือนกำลังจะคว้าอะไรบางอย่าง
“โช…อย่า..อย่าไป” มิกิพูดออกมาเบาๆ แต่ผมก็ได้ยินมันชัดเจน ผมมองภาพนั้นอยู่ครู่หนึ่ง... มันเหมือนมีบางอย่างบีบรัดหัวใจผม
บางอย่างในอดีต…ที่ผมไม่เคยลืม
ผมตัดสินใจรวบแขนทั้งสองข้างของมิกิเอาไว้ ก่อนดึงตัวเธอเข้ามาอยู่ในอ้อมแขน เธอดิ้นไปมาอยู่สักพักก่อนจะสงบลง
ผมกอดเธอเอาไว้แน่น ผมกลัว… กลัวว่าผมปล่อยเธอไปแล้วผมจะไม่ได้เธอกลับคืนมาอีกเหมือนในวันนั้น
“อย่าทิ้งฉันไป…อย่า…” ร่างบางในอ้อมกอดพึมพำอีกครั้ง ผมกอดเธอแน่นขึ้นกว่าเดิมเพื่อให้เธอรู้ว่าตรงนี้ยังมีผม ผมยังคงกอดเธอไว้ ผมไม่ได้ทิ้งเธอไปไหน…
“เธอเป็นไข้รึเปล่าเนี่ย” ผมพึมพำออกมาอย่างหัวเสีย เมื่อรู้สึกว่าคนในอ้อมกอดตัวร้อนผิดปกติ
หมอนั่นพาตัวมิกิไปทำอะไรมิกิถึงได้ไม่สบายกลับมาแบบนี้!
“มิกิ ตื่นสิ” ผมเขย่าตัวเธอเบา แต่เหมือนเธอจะไม่รู้สึกตัวเลย ผมค่อยๆวางเธอลงบนเตียงแล้วค่อยๆขยับออกมาอย่างแผ่วเบา
ผมเดินวนรอบๆห้องพลางกวาดสายตามองหายาลดไข้ที่ผมเหมือนจะเคยมี… ผมไม่ใช่คนป่วยง่ายน่ะ ผมเลยไม่มียาพวกนั้นติดไว้
ผมเริ่มกังวลอีกครั้งเมื่อหายาลดไข้ไม่เจอ ผมเอาไปเก็บไว้ที่ไหนกันนะ! ถ้าจะลงไปซื้อตอนนี้มิกิจะอยู่ยังไง? ผมล่ะหงุดหงิดตัวเองจริงๆ
และเมื่อผมกำลังจะถอดใจ ผมก็เหลือบไปเห็นกระปุกยาลดไข้อยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง! ผมเดินไปหยิบมันมาก่อนเดินหายเข้าไปในครัวเพื่อเตรียมน้ำ
ผมเดินถือยาลดไข้กับแก้วน้ำมาหยุดอยู่ข้างๆเตียงก่อนจ้องมองร่างบางที่นอนหลับไม่รู้เรื่อง
ผมจะให้เธอกินยายังไงกันนะ?
“มิกิๆ ตื่นมากินยาก่อน” ผมเรียกเธอหลายๆครั้ง แต่ร่างบางก็เอาแต่ส่งเสียงอู้อี้
“อย่าดื้อหน่า…” ผมวางยากับแก้วน้ำลงที่โต๊ะข้างหัวเตียง ก่อนนั่งลงข้างๆร่างบาง ผมช้อนตัวเธอขึ้นมาในอ้อมแขนอีกครั้ง
“กินยานะ” ผมบอกเธอเบาๆ เธอปรือตาขึ้นมามองผมเล็กน้อยก่อนส่ายหน้าหงึกหงัก ผมคว้ากระปุกยามาไว้ในมือก่อนเทมันออกมาเม็ดหนึ่ง
“หรือจะให้ฉันป้อน?”
“…” เธอไม่ได้ตอบผมเพราะเธอหลับไปแล้วเพราะพิษไข้
“งั้นต้องป้อนด้วยวิธีฉันแล้วสิ ไม่งั้นไข้เธอไม่ลดแน่” ผมพึมพำก่อนจะกระตุกยิ้มเล็กๆ
ผมคิดอะไรดีๆได้พอดีเลย… ถ้าหากผมจะใช้วิธีนี้ผมคงจะไม่ผิดใช่ไหมครับ?
“อื้อ~” ร่างบางส่งเสียงประท้วงเมื่อผมฉวยโอกาสป้อนยาเธอด้วยปากของผมเอง ถึงเธอจะขัดขืนจากการรุกรานของผมอยู่สักหน่อยแต่เธอก็ยอมกลืนยาและดื่มน้ำตามแต่โดยดี
ว่าง่ายอย่างงี้สิครับเด็กดีของผม : )
“ไม่เอามันขม” มิกิส่งเสียงอู้อี้ก่อนจะผลักอกผมด้วยแรงอันน้อยนิด ไม่รู้จะงอแงไปถึงไหน ยาก็ไม่ยอมกิน ถ้าผมไม่ป้อนด้วยวิธีนี้เธอก็คงไม่ได้กินยา
“กินยาจะได้หายไง”
“….ไม่เอา”
“ขม…” เธอยังคงงอแงก่อนซุกหน้ามาที่อกผมแล้วก็เงียบไป หลับไปแล้วสินะ…
ถ้ามันไม่เกิดเหตุการณ์ใน “วันนั้น” อะไรๆหลายๆอย่างคงจะดีกว่านี้รึเปล่านะ…?
ถ้าในวันนั้นผมไม่ตัดสินใจแบบนั้น คงจะไม่ต้องมานั่งเสียใจแบบนี้
ผมก้มมองใบหน้าสวยที่หลับตาพริ้มอยู่ในอ้อมแขน มันทำให้ผมนึกถึงอะไรหลายๆอย่าง…
หลายๆอย่างที่เริ่มทำให้ผมเจ็บจนหายใจไม่ออก…
“แค่เธออยู่กับฉัน แค่นี้ฉันก็ไม่ยอมให้ใครมาทำร้ายเธอได้อีกมิกิ…” ผมพึมพำก่อนจุมพิตที่หน้าผากเธออย่างอ่อนโยน
มันคงจะดีนะครับถ้าผมได้เฝ้ามองเธอหลับอยู่ในอ้อมแขนแบบนี้…
ในทุกๆวัน…
ขอเพียงเท่านี้ได้รึเปล่ามิกิ…?
Talk with writer :)
มาแล้ว เค้ากลับมาแล้ววว ฟินมั้ย? ยูไดอ่อนโยนพอรึเปล่า? -////-
ยูไดเริ่มพูดถึงปมของตัวเองแล้วนะ สังเกตกันรึเปล่า?
เอ๊ะอะไรยังไง...ติดตามต่อเน้อ จุ๊บๆ
ชาร์ปนี้ขอให้ถึง 136 เม้นต์ได้หรือเปล่า ต้อนรับหนุ่มยูไดกันหน่อย
ชาร์ปต่อไปอยากเจอใคร? เม้นต์จองด่วนๆ
ความคิดเห็น