นิยาย Dek-D
พบกับประสบการณ์อ่านที่ดียิ่งขึ้น
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
แบบไม่มีโฆษณา ที่แอปนิยาย Dek-D
Caligynephobia "โรคกลัวคนสวย'' I BNIOR
'ความสวยเป็นสิ่งที่ควรได้รับการชื่นชมและเป็นที่ปรารถนาของใครๆ ไม่ใช่กลับกลายเป็นฝันร้ายของบางคน' จินยองได้กล่าวไว้
ผู้เข้าชมรวม
291
ผู้เข้าชมเดือนนี้
1
ผู้เข้าชมรวม
291
หมวด : แฟนฟิคเกาหลี
อัปเดตล่าสุด : 27 ม.ค. 62 / 11:58 น.
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ข้อมูลเบื้องต้น
Caligynephobia
------------------------
โรคกลัวคนสวย
26.01.19
''ความสวยเป็นสิ่งที่ควรได้รับการชื่นชมและเป็นที่ปรารถนาของใครๆ ไม่ใช่กลับกลายเป็นฝันร้ายของ
บางคน หากแต่ Caligynephobia หรือ โรคกลัวคนสวย ไม่ได้หมายถึงสิ่งแรก โฟเบียประเภทนี้ คือ การ
กลัวผู้หญิงสวยอย่างไม่เหตุผล''
#สวัสดีรีดเดอร์ทุกคนน้าาาา ฝากติดตามกันด้วยนะ
เป็นฟิคสั้นจบในตอนเดียวนะจ้าา
เนื้อเรื่อง
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ีใที่มีเธอ
“ทาเรารับุเ้าทำานแล้วนะรับ! ผมมีทาเลือใหุ้สอทาเลือนะรับ ือุะเลือเป็นเลาอุีฮยอนหรือุแมบอม”
เสียทุ้มอหนุ่มวัยลานเลยึ้น านั้นเา็ลเสียลและระิบเบาๆ “ถ้าเป็นผมผมะเลือุีฮยอนนะรับ
เพราะเธอสวยมา”
“.......” ผมสั้นไปแปวิ ‘เธอสวยมา’ ำๆนี้ผุึ้นในหัวอผม ำว่า วามสวย สำหรับนอื่น ือ สิ่ที่วรไ้รับารื่นมและเป็นที่ปรารถนาอใรๆ
ไม่ใ่ลับลายเป็นฝันร้ายอบาน อย่าเ่นผม!! วามสวย สำหรับผมนั้นหรอ ือ สิ่ที่ผมลัวที่สุผม็ไม่รู้เหมือนันว่าทำไมผม้อลัวนสวย
ผมไม่บ้านะแ่พอเ้าใล้พวเธอที่ไรผมรู้สึอึอั หัวใเ้น เหื่อออ หายใออ ทำอะไรไม่ไ้เลย
ถ้าหาเลือทีุ่ีฮยอนละ็มีหวัไม่เป็นอันทำอะไรแน่!!
“เอออ....ผมเลือุแมบอมรับ”
“ห้ะ....ผมใหุ้เลือใหม่”
“ุแบอมรับ”
“โอเรับ โีนะรับ”และเาพู่อว่า“อให้อยู่นานว่าเลานเ่านะรับ”
ารพูุยบลเา็พาผมไปที่โ๊ะทำาน
ผมไ้เริ่มทำานเลยระหว่าที่ผมไปเิน็เหล่าพนัานผู้หิ็้อมอผม ผมเอ็เริ่มเิอาารเหื่อแ
หัวใเ้นแร เริ่มหายใไม่ออ ผมึรีบเริ่มฝีเท้ามาึ้นในที่สุผม็ถึสัที
“ถึแล้วนะรับ”
“รับ”
“เออ...ร้อนหรอ?”
“ป่าวรับ”
“รับ”
“เี๋ยวุ้อไปแนะนำัวับุแบอมนะรับ”
เาพูบ็เินเปิประูเ้าไปผมเอ็ามเาไปิๆ และภาพผมือผู้บริหารำลัเล่นเมในมือถืออย่าิั
พร้อมเอาาพาโ๊ะ ั้เป็นผู้บริหารที่เป็นันเอสุๆ
“ุแบอมรับ ุินยอเลานใหม่มาแล้วรับ”
“......”
“ผมอัว่อนนะรับ”
เาพูบ็เินออไปทิ้ให้ผมยืนเียบๆอยู่ับนรหน้าสอน และนหน้าเริ่มยับัวมานั่พร้อมวามือถือที่พึ่เล่นบ
เยหน้ามอผม้วยสายาที่ิั พรายืนึ้นพร้อมหยิบแฟ้มประวัิอผมึ้นมาเปิและเินเ้าหาผม
“ประสบาร์ทำาน 8 ปี อายุ 30 ประวัิุีนะเอาเป็นว่าเราไม่ไ้้อใ้มันหรอ”พูบเา็วาแฟ้มลแล้วหันหน้ามอผม
พราเินเ้ามาใล้ๆ
“ุมีแฟนหรือยั”
“อันนี้ผม้ออบ้วยหรอรับ”
“อบมาสิรับ”
“ยัรับ”
“หึ....ี!”
“.......”
“ผมแบอม เป็นเลาผมไม่มีอะไรมาแ่
ห้ามมีแฟน ใส่ใแ่ผม ูแลแ่ผม เอาใแ่ผม ้อบอว่าอยู่ที่ไหน ทำอะไร
อยู่ับใรลอ อะเร”
“รับ -.-” ไม่มาเลย
“.....”
เาไม่พูอะแ่ส่ยิ้มว้ามาให้ผมเท่านั้น
“ผมไปทำาน่อนนะรับ”ผม้าวเินไปโ๊ะทำาน
แ่็สะุับำพูอน้านหลั
“ุรู้ัวป่ะว่าเวลาุน่านิ่อ่ะ ‘น่ารั’ี”
ผมรีบสาวท้าวเินออมาอย่าไว ไม่ริเาพูเล่นินอยอ
เฮ้ย!! สิ
วัน่อมา..........
วันนี้ผม็ทำานอย่าเมื่อวาน
แ่วันนี้ผมยัไม่เห็นุแบอมเลยสสัยเ้าบาย ีแล้วล่ะะไม่้อนึถึำนั้นอีนบ้าอะไรมผู้าย
Rrrrrrrrrrrrr!
“ฮัลโหลรับ”
“ุินยอ่วยมาหาผมที่บ้านหน่อยสิรับ”เสียแหบอนในสายเอ่ย
“ุแบอมหรอรับ?”
“อือ”
“โอเรับ เี๋ยวผมไปหา”
บสนทนาผม็เปิสถานที่ทีุ่แบอมส่มาให้ในที่สุ็มาถึบ้าน
ไม่ใ่สิ! ฤหาสน์ บ้านระูลอิม ผมมอมือถือที่นไ้รับ้อวาม
ิ้วเ็มมวเ้าหาันนแทบะนัน
สลับับมอป้ายัวอัษรที่ิอยู่ับรั้วอฤหาสน์นาให่
มันใ่ที่นี่ริๆ....................
ริ่ ริ่!!
มือเรียวริ่เสียัลั่นในที่สุ็มานเินมาเปิประู
“่า มาแล้ว่ะ
ใุ่ินยอหรือป่าว่ะ”
“เออ....รับ”
“เิเลย่ะ” พอเาพูบ เาเินเ้าประูไป
โยที่ผมเอ็ๆ และเินามเาอย่าเียบสบ ในที่สุ็เินมาถึประูฤหาสน์
แ่ประหลาฤหาสน์หลันี้ภายนอว่าสวยแล้วภายในสวยว่าอี
สาวใ้พาผมเินพาผมึ้นบันไไปั้นสอและพาเ้าไปในห้อหนึ่ที่แ่สวยาม
“ุแบอมรออยู่่ะ”
แล้วเธอ็เินออไป
ผม้าวเท้าไปในห้อแ่ เอ้! นั้นมันห้อนอนนิ
ไม่เป็นไรินยอมึเป็นผู้ายไม่มีอะไรเิึ้นหรอน่ามั้ ผมวาสายาไปที่เียนอนและเอเ้าับร่าสูที่ำลัห่มผ้าปิหน้าปิา
ผม่อยๆเินไปหาเาอย่า้าๆพร้อม เอามือเย่าและึผ้าเพื่อะเรียร่าสู
“ุแบอม”
ฟรึ่บ!!
ผมโนมือนรหน้าึผมลไปนอนพร้อมอ้อมแนที่รัผมไว้
ัวเาร้อนมา
“ุแบอมปล่อยผมนะรับ”
“.....”
“ุแบ....”
“ันหนาวออยู่แบบนี้ สัพันะ”
3 ั่วโมผ่านไป......
ผม่อยๆลืมาึ้นพร้อมยับัวออาแนอเา
ผมเินไปหยิบผ้าและน้ำอุ่นมาเ็ัว เฮ้ย!! อย่าิลึนะ
เาเป็นเ้านายถ้าเาเป็นไรไปผม็ไม่ไ้เินิ เ็ัวเสร็ผมเพ้อหลับไป
นอนนี้เป็นเวลาเย็นผมวรลับมาบ้านไ้แล้ว แ่....เาไปไหนแล้วอ่ะ
ผมมอไปที่เียไร้ร่าอนบนเีย เาไปไหน?
ปล่อยเาเหอะไม่สบายนานั้นยัไปไหนอี ไปไหน็ไม่บอเี๋ยวเหอะ เฮ้ย! ิเหี้ยไรเนี่ยลับบ้านีว่าิไ้อย่าั้น็ำลัเินไป แ่.....
“เี๋ยวสิ! ินยอ”
“......”ผมหันไปมอ
“อบุ เี๋ยวผมไปส่”พูบเา็ส่ยิ้มมาให้
“หายแล้วหรอรับ
ไม่เป็นไรรับเี๋ยวผมเินไปเอุพัผ่อน่อเถอะรับ บ่ายรับ”
“แ่.....”
“พรุ่นีุ้้อไปประุมอน 8 โมเ้านะรับ ผมไปละ”
วัน่อมา......
หลัาประุมเสร็ผม็โล้อทีุ่ีฮยออยู่ห่าอนที่ประุม
อนนี้อยู่ในห้อับุแบอมสอน
๊อ! ๊อ! ๊อ!
“เบี่ะ นานะมารับเบีไปทาน้าว่ะ”เสียหวานอหิปริศนาเอ่ยึ้นะเินเ้ามา
“อ้าว.....นานะมาไ้ไ”
“นานะพึ่ลเรื่อมาเมื่อเ้านะ่ะ”
“อ้อ”
อนนี้ผมทำอะไม่ถูไ้แ่ยืนนิ่เพราะอนทีุ่นานะยืน้าผม
ผมเริ่มน่าีหายใไม่ออ รู้สึไม่ี
ึอัวออมามีโทรศัพท์โทรมาบอให้มาเอาอ้านผมึเินลมาเอาอ ผมำลั้าวเิน้ามถนนู่ๆ็รถมาาไหนไม่รู้พพุ่รยัผม
ผมาล
ฟรึ่บ!!
ทำไมรถนไม่เ็บว่ะ! ผมลืมาึ้นมอไป้านหลัเอร่าสูที่รอร่าผมอยู่ผมพยุัวเอึ้นพร้อมพยุร่าสูึ้น
“เป็นไรไหมรับ”
“นายมันบ้า อยาายหรือไฮ่ะ” เสียุอร่าสูัึ้น
“......”
“เป็นไร็บอิโว้ย!! ทำแบบนี้ทำไม”
“ผมอโทษรับ”
“.......”
“ผมแ่ะไปเอาอเท่านั้นรับ”
“มานี่”พร้อมึแนไปนั่
“.......”
“นายเป็นไรบอันสิ เฮ้อ!! เป็นหวนะเว้ย! ันเห็นนายหน้าีั้แ่นานะเ้ามาล่ะ”
เาสัเผม้วย...........
“ือผม......เป็นโรลัวนสวย
ผมถึหน้าีแบบนั้น อันที่ิผม็เป็นแบบนี้ับุีฮยอ้วย”
“ห้ะ.....”
“.......”
“ฮ่าๆ....ิหรอ” าที่ร่าสูิ้วมวและเสียุ็ล้ายเป็นยิ้มว้า
“ำไร”
“ป่าว”
“.......”
“แล้วทำไมไม่บอ”
“็มันป็นเรื่อส่วนัวไ”
“ทีหลั็บอ ันเพิ่มอี้อละันมีอะไรห้ามปิบั
แม้ะเป็นเรื่อส่วนัว็ามอะเร”พราเอามือลูบหัวอีน
“รับ”
“แล้วมีโรลัวนหล่อไหม?”
“วนีน”ผมยับปาแบบไม่ออเสีย
“อ้าว!! อยาโนหัเินหรา”
“ั้นผมลาออ”
“อโทรับ555+”
The end
#บแล้วน้า ผิพลาออัย
ผลงานอื่นๆ ของ Milemonth ดูทั้งหมด
ผลงานอื่นๆ ของ Milemonth
กำลังโหลด...
ความคิดเห็น