Hi! My little slave

              "แง่มมมมมมมม.." เสียงขู่ฟอดแฟดดังลอดผ่านมาจากร่องฟันอันแหลมคม บวกกับน้ำลายยืดย้อยไหลลงช้าๆ แววตาจ้องมองมาด้วยความโทสะ สองเท้าหน้าย่องเข้ามา สองเท้าหลังตามติดๆ ขนสีดำสนิททั่วทั้งตัว ร่างกายกำลังสั่นเพราะโกรธจัดและพร้อมจะกระโจนเข้ามาได้ทุกเมื่อ

              "=_=^" ขาของฉันสั่นราว 8.9 ริกเตอร์ เหงื่อไหลปานน้ำป่าไหลหลาก ทำใจไม่ถูกเมื่อต้องอยู่ในสถานการณ์กลืนไม่เข้า คายไม่ออก บอกหมอแพนด้า 

              "กร๊อดด..ด.ดด.." มันยังขู่ฟอดๆเป็นระยะ ฟันอันแหลมคมขบกรอด มันกำลังก้าวมาเรื่อยๆ แววตาของมันยังไม่ละไปจากฉัน 

              ไม่ได้การละ! ถ้าอยู่อย่างนี้เราอาจจะไม่รอด สิ่งเดียวที่ทำได้คือการหาอะไรสักอย่างมาสู้ให้มันพ่ายแพ้ไป!! 

              คิดไม่ทันจะจบ มือและขาก็ค่อยๆเคลื่อนไปหยิบไม้ที่อยู่ใกล้ๆ แต่สายตานั้นยังคงจ้องไปที่ศัตรูตัวฉกาจตรงหน้า 

              "งั่งงงงงง!!!" 

              "กรี๊ดดดดดดดดด" ดูเหมือนศัตรูมันจะไหวตัวทัน เพราะทันทีที่มือฉันกำลังจะเอื้อมแตะอาวุธได้แล้วนั้น มันก็พุ่งตัวมาเต็มสปีด พระเจ้าเหาคะ จ้วยลูกโตยยยยยยยยยยย !!! TOT ~~

              "เอ๋ง~" 

              "กลับบ้านไปไอ้พุดดิ้ง ทำนักเลงอีกแล้วนะ" แล้วพระเจ้าเหาก็มาช่วยจริงๆ ท่านผู้นั้นเตะศัตรูตัวฉกาจจนนอนกลิ้งไปกับพื้น! 

              "O[]O" ชิ้งงง! ยกมือให้ในความเก่งกาจของท่าน "มันอย่างนี้แหละหนู ไอ้ชิวาว่าตัวนี้มันขาใหญ่ ชอบทำเป็นนักเลงคุมซอย" ป้าเหา (ย่อมาจากป้าพระเจ้าเหา) ยิ้มแฉ่งมาให้ ก่อนที่จะเตะไอ้ตัวร้ายอีกสามป้าบ แล้วมันก็วิ่งหนีหางจุกตูดเข้าบ้านไป 

              "ฮู่วว.. -3-" ฉันทาบอกด้วยความโล่งใจ เกือบจะได้เกิดสงครามกลางซอยซะละ 

            ???? รับหน่อยนะ ไม่รับไม่ได้นะ ไม่รับเสียใจนะ ไม่รับไม่รู้นะ ????

             เสียงสายเรียกเข้าอันคุ้นเคยดังแทรกขึ้นมา 

             "ฮัลโหล~" 

             [ถึงไหนละแก] เสียงเพื่อนสนิทชิดเชื้อมีนามว่าอะไรค่อยบอก 

             "ถึงแล้ว กำลังเดินเข้าไป"

             [อยู่สุดซอยเลย คฤหาสน์ใหญ่ๆหลังสีขาวล้วน สวนหน้าบ้านกว้างๆ กับน้ำพุรูปคิวปิดใหญ่ๆอ่ะ] 

             อืมมมมม.. ฉันกวาดสายตามองไปรอบๆ สิ่งที่เห็นก็มีบ้านไม้สองชั้นหลังสีขาวที่ป้าเหาเตะหมาเข้าไปเมื่อกี้ นอกนั้นก็มีป่าสนที่เรียงกันเป็นระเบียบ ราวกับถูกจัดวางไว้ และถนนคอนกรีตสีดำที่ถูกตัดขวางด้วยเส้นแบ่งเลนสีเหลืองตรงกลางพาดยาวไปยังคฤหาสน์สีขาวใหญ่ ดูสะอาดตา แต่ความรู้สึกที่ได้มา กลับคือความรู้สึกขนลุกไปทั่วร่างกาย หรือนี่จะคือบ้านผีสิง!!

             "นี่แกแน่ใจละเหรอ ว่าบริษัทนัดเดตแกมันจะไว้ใจได้" ต้องถามย้ำเพื่อนรักอีกทีเพื่อความแน่ใจ เพราะตั้งแต่ก้าวพ้นรั้วสีขาวสูงพะเนินเทินทึกมา บรรยากาศข้างในนี้มันช่างเย็นยะเยือก ต่างจากข้างนอกเหลือเกิน 

             [ไว้ใจได้สิ ฉันมากับบริษัทที่มีชื่อเสียงนะยะ เขาคงไม่ทำอะไรให้บริษัทเขาเสียหายหรอก!]

             "โอเคๆ"

             [รีบๆเข้ามาล่ะ งานจะเริ่มแล้ว] 

             ตู้ดๆๆๆ.. หลังจากวางสาย ลมแรงก็พากันกระหน่ำซัมเมอร์เซลล์เหมือนในหนังสยองขวัญที่เพิ่งดูมาเมื่อคืน 

             ฟิ้ว! 

             "เฮือก! O.O!!" ลมอาจจะพัดแรงเกินไป หรือฉันอาจจะเกิดอาการหลอน จนคิดไปเองว่าลมวูบหนึ่งเมื่อกี้ มันคือสัมผัสอันเย็นยะเยือกผ่านต้นคอของฉัน มีความรู้สึกเสียววาบจนตัวร้อนฉ่าขึ้นมาทันใด.. 

              เย้ววววววววว! ผ่านไปแล้วกับออเดิร์ฟเสิร์ฟนิดหน่อย มีความตลกขบขันบวกความลึกลับ (ตรงไหน) ปะปนอยู่เล็กน้อย 5555555 

              รูปก็ไม่รู้จะลงยังไง ไม่มีความรู้อะไรเลย งูๆปลาๆมาก ขออภัยอย่างสูงถึงชั้นดาวดึงส์ ดึงดาว (ตึ่งโป๊ะ!) ด้วยนะคะ T^T

             นี่เป็นเรื่องแรกที่ลงเด็กดีนะคะ (ลงผ่านแอปด้วย) ถ้าเกิดมีข้อผิดพลาดตรงไหน ก็ขออภัยไว้ด้วยเด้อ จะพยายามนำคำติชมมาพัฒนาฝีมือต่อไปนะคะ -3-

 #แมวอ้วน