คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ตอนที่ 8
อึดอัด หายใจไม่ออก คือสิ่งแรกที่เพโรกรินรู้สึกหลังจากเริ่มฟื้นคืนสติ มันทรมานเสียยิ่งกว่าอยู่ในน้ำระหว่างรอความเป็นความตายสามนาทีนั่นอีก เขาอยู่ที่ไหน เพโรกรินพยายามจะลืมเปลือกตาที่หนักอึ้งเพื่อดูสถานที่โดยรอบ ลืมตาไม่ขึ้น? เรี่ยวแรงก็ไม่มี จะตาย…จะตายให้ได้ ทำไมเจ็บหน้าอกขนาดนี้ เจ้าคุมะบ้านั่นมันต่อยหน้าอกเขารึไง นี่เขาถูกส่งมาตายหรอ เพโรกรินมีสตินึกคิด แต่ทำไมละ ทำไมถึงทำอะไรไม่ได้เลย สิ่งสุดท้ายที่ได้ยินนั่นหมายความว่าไง บ้านของเขา ปราสาทของโมเรีย ไม่มีอยู่แล้วจริงหรือ อาบุซารอมถึงไม่มาตามหาเขาใช่มั้ย เพราะไม่อยู่แล้ว พี่เพโรน่าละ พี่อยู่ที่ไหน พี่ครับ…ช่วยผม
“บังอาจมาสร้างรอยประหลาดบนสถานที่ศักดิ์สิทธิ์เหรอะไอหนู”
เสียงใคร นั่นใคร!?
“โห ยังไม่ตาย น่าประหลาดจริงๆ พอดีเลย ข้ากำลังหาของเล่นแก้เบื่อ”
ร่างของเพโรกรินรู้สึกวูบโหวงราวกับเขาลอยอยู่เหนือพื้น เพโรกรินถูกอุ้มท่าเจ้าสาวโดยใครบางคน
“มนุษย์ปกติคงจะตายไปแล้วด้วยซ้ำหลังจากมาเหยียบที่นี่”
หมายความว่าไง ตอนนี้ในหัวเพโรกรินมีแต่คำถามเต็มไปหมด แต่ไม่มีใครให้คำตอบแก่เขา เพโรกรินถูกพามายังอีกสถานที่หนึ่ง ความอึดอัดหายไปแล้ว เขาเริ่มได้รับอากาศหายใจ ร่างของเขาถูกวางลงที่นุ่มราวกับปุยเมฆ มันนิ่มเสียจนเพโรกรินเคลิบเคลิ้ม ง่วงงุนจนอยากจะหลับ
“เฮือก!?”
เพโรกรินสะดุ้งลุกขึ้นนั่ง เขาหันมองสำรวจรอบตัว จำได้ว่าเขาถูกใครบางคนพามา
!!!
ทำไมมีแต่ทองคำแบบนี้ล่ะ รอบห้องที่เพโรกรินอยู่ ไม่ว่าจะกำแพง ประตู เพดาน ตู้ โต๊ะ เก้าอี้ เสาข้างเตียง ของประดับตกแต่ง ล้วนมีสีทอง เพโรกรินไม่ต้องจับดูก็รู้เลยว่ามันคือทองแท้แน่ๆ ดูความส่องประกายที่มันแยงตาเขาสิ คงจะยกเว้นเตียงนอนที่มีสีขาวล่ะนะ มือของเพโรกรินจมลงไปกับเตียง
“อ๊ะ”
นุ่มเหมือนอยู่ในน้ำแต่ก็ไม่ใช่ เพโรกรินลุกขึ้นจะออกไปข้างนอก
เกร้ง
เพโรกรินหันมองตามเสียง เขาเลิกผ้าห่มดู ข้อเท้าของเขาถูกล่าม ด้วยโซ่สีทอง!
“ฮิ ของแค่นี้ทำอะไรผมไม่ได้หรอกนะ”
เพโรกรินไม่เห็นสิ่งใดมีค่ามากกว่าขนมหวานหรอก เขาเอื้อมสองมือแตะที่โซ่เส้นนั้นทันที มันกลายเป็นน้ำตาลไอซิ่ง เพโรกรินก็กระชากออกได้อย่างง่ายดาย เพโรกรินเดินไปเปิดประตูห้อง มองออกไปที่ทางเดินเขาก็ต้องยกมือบังตาทันที
“โว้ย มันจะทองอะไรขนาดนี้วะเนี่ย”
ขอแว่นกันแดดให้เขาทีสิ มีมั้ย! คนอะไรมันจะต้องอวดรวยขนาดนี้ เขาเดินไปตามทาง น่าแปลกที่ในนี้ไม่มีหน้าต่างสักบานทำให้เขาไม่เห็นข้างนอก ไม่รู้ว่าตอนนี้กลางวันหรือกลางคืน
ทำไมมันเงียบวังเวงขนาดนี้ คนในนี้ไม่มีเลยรึไง มันต้องมีคนหนึ่งล่ะ คนที่พาเขามาที่นี่ไง เพโรกรินชักจะอดรนทนรอไม่ไหวที่จะต้องตามหาใครไม่รู้ด้วยความสงบ
“ออกมานะไอคนบ้าทอง!”
เพโรกรินตะโกนด้วยเสียงอันดังก้องทั้งหมดของตัวเองที่มี เสียงเขาสะท้อนไปมา แสดงให้เห็นว่าในนี้เป็นพื้นที่กว้างมาก
“ไม่คิดว่าจะเป็นคนที่ปากเสียขนาดนี้”
ที่จริงเขาเห็นทุกการเคลื่อนไหวของเด็กตัวกะเปี๊ยกนี่ แค่รอดูว่ามันจะทำอย่างไร ถ้าเป็นพวกโลภมากที่คิดจะขโมยทองของเขาละก็… มันผู้นั้นจะไม่มีคอตั้งบนบ่าอีก แต่นอกจากจะทำลายทองของเขาแล้ว ยังมาว่าเขาเป็นคนบ้าทองอีก มันไม่รู้รึไงวะว่าทองมีค่า
เสียงปริศนาดังมาจากข้างหลังเพโรกริน เขาหันไปมอง ไม่มี?
“ฉันจะให้โอกาสนายในการเคารพเทพเจ้า”
เพโรกรินหันไปมองตามเสียง ไม่มีอีกแล้ว เพโรกรินไม่กลัวผีหรอกนะ เพราะอยู่กับสิ่งที่คล้ายผีมาทั้งชีวิต ถ้าคนนั้นพยายามจะหลอกเพโรกริน บอกเลยว่าเสียใจด้วย
“หาญกล้าดีนี่”
บุคคลหนึ่งปรากฏตัวเบื้องหน้าเพโรกรินพร้อมประกายสายฟ้าแลบๆ รอบตัว เพโรกรินไม่รู้จักคนนี้ เขามีสีผิวขาวซีด ติ่งหูยาว ข้างหลังมีกลองสายฟ้าประดับ ร่างนั้นกำลังลอยปลายเท้าเหนือพื้น
“ที่นี่คือที่ไหน”
เขามองเด็กน้อยตรงหน้า แววตาไม่มีความหวั่นกลัว ทั้งที่เผชิญหน้ากับเขา ไม่ยอมก้มหัว นิสัยหยิ่งผยองเช่นนี้ ช่างไม่สบอารมณ์เขานัก เขาชอบคนที่หัวอ่อนยอมทำตามอย่างว่าง่าย ซื่อสัตย์และจงรักภักดี ถ้าเด็กนี้ไม่มีค่าพอให้เขาประเมิน เขาจะค่ามันทิ้งซะ บนดินแดนศักดิ์สิทธิ์เช่นนี้ ไม่ควรมีมนุษย์ผู้โสโครกจากทะเลสีฟ้าเหยียบย่าง
“ที่พำนักของข้า”
“อยู่คนเดียวหรอ”
“อืม”
สถานการณ์อะไรวะเนี่ย
“ผมเพโรกริน”
ปกติแล้วเวลาเพโรกรินเจอคนท่าทางไม่เป็นมิตรจะต้องประกาศชื่อเสียงเรียงนามของกัปตันตน แต่ตอนนี้ไม่มั่นใจแล้วว่าที่คุมะพูดมีความจริงอยู่กี่ส่วน ถ้ามันเป็นความจริงละ เขาจะทำยังไง
“ก็อด เอเนลู”
“พระเจ้า?”
“สำนึกไว้เถอะว่าข้าไม่เคยลดตัวไปคุยกับมนุษย์เช่นเจ้า ผู้ที่ได้สบตาข้ามีแต่ความตายรออยู่เท่านั้น”
“เหอะ กลัวตายแหละ”
เพโรกรินกรอกตาเป็นวงกลม
เปรี้ยง!
“เฮ้ย เล่นงี้เลยหรอ”
เพโรกรินกระโดดหลบสายฟ้าที่มาอย่างไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ย แขนเสื้อเขาถลอก ฮือออ เสื้อตัวโปรดเขา
“ข้าไม่เคยปราณีใคร บอกจุดประสงค์ที่เจ้ารุกรานดินแดนศักดิ์สิทธิ์นี้มา”
กระบองทองถูกชี้ใส่หน้าเพโรกริน
“ผมก็ไม่อยากจะมาหรอก อยากจะกลับบ้าน! แต่คุมะมันส่งผมมาทีนี้”
“คุมะ? เจ็ดเทพโจรสลัดน่ะหรอ ก็เคยได้ยินมาบ้าง”
“เสียใจด้วยนะ ไม่มีวิธีกลับไปหรอก แต่ถ้าเจ้ายอมมาเป็นทาสข้าก็ไม่แน่”
“ผมไม่เป็นทาสใครทั้งนั้น”
เพโรกรินจ้องเอเนลูด้วยแววตาแข็งกร้าว เขาเกลียดนัก พวกที่มองเขาเป็นเด็กแล้วคิดจะเอาเปรียบ
“อ่อ งั้นหาทางกลับไปเองนะ”
เอเนลูชี้ไปทางประตูบานใหญ่ ซึ่งสามารถออกไปจากที่นี่ได้ เพโรกรินวิ่งออกไปทันที เมื่อรู้ตัวว่าคู่ต่อสู้ไม่ใช่คนที่เราจะรับมือได้มีแต่ต้องหนีเท่านั้น เพโรกรินผลักบานประตู สิ่งที่ปรากฏคือพื้นไม้ของดาดฟ้าเรือและท้องฟ้ายามกลางคืนที่มีดาวนับล้าน เป็นภาพที่สวยงามแต่…
“อ่อก แค่กๆ!”
เพโรกรินทรุดลงคุกเข่ากับพื้น มือยกกุมคอตัวเองอย่างทรมาน มันกลับมาอีกแล้ว หายใจไม่ออก เจ็บหน้าอก คืออะไรกัน
ตึก ตึก
เอเนลูเดินตามหลังเพโรกรินมา เขายืนพิงประตูมองเด็กน้อยที่ออกไปได้ไม่ไกลเกินสิบก้าว
“ขาดอากาศใช่มั้ยล่ะ มีแต่พวกชาวสกายเปี้ยนที่ทนอยู่ในสภาพแวดล้อมแบบนี้ได้”
มันเกิดอะไรขึ้น
เพโรกรินหันมามองเอเนลู หน้าของเขาซีดเผือก น้ำลายไหลออกจากปาก ดูทรมานอย่างควบคุมไม่ได้
“ช่วยไม่ได้นะ ที่มีออกซิเจนคือห้องที่เจ้าเพิ่งออกมาและในตัวเรือ แต่เล่นเปิดประตูแบบนี้อากาศมันก็ออกหมดแล้วล่ะ ดูท่าที่นี่จะอากาศน้อยกว่าเกาะท้องฟ้าเสียอีก”
เอเนลูพูดยืดยาว ใจดีอธิบายกับเหยื่อตัวน้อยที่ใกล้ตายของเขา สายตาของเพโรกรินพร่าเบลอ เขากำลังจะหมดสติอีกรอบ สองมือยันกับพื้นไม้ ด้วยขีดจำกัดของสภาพอากาศ ทำให้พลังของเพโรกรินเป็นไปอย่างเชื่องช้า
“เจ้าทำอะไร!?”
เพโรกรินถูกหิ้วปีกคอ พื้นบางส่วนกลายเป็นน้ำตาลไอซิ่ง สาบานได้ว่าเขาไม่ได้ตั้งใจจะใช้พลังกับเรือ มันเหนื่อยล้าไม่ไหว เขาแค่ต้องการพยุงตัวเอง ไม่อยากล้มลง เพโรกรินถูกพากลับเขาไปในห้องเดิม เอเนลูทำอะไรบางอย่าง ทำให้ท้องเรือกลับมามีอากาศหายใจ
“อย่าหนีไปอย่างเปล่าประโยชน์ เจ้าไม่มีวันหนีไปจากที่นี่ได้”
เอเนลูพูดจบก็ปิดประตูเดินออกไป เพโรกรินอยู่ในห้องคนเดียว เขาล้มตัวลงนอนกอดเข่าและหลับไป
Talk
คาดไม่ถึงกันใช่มั้ยล่าาา จากการที่ไรท์ดูอนิเมะมา ตอนนั้นเอเนลูมันหนีไปได้พร้อมกันเรือที่โดนโจมตีเกือบพังยับแต่ก็ยังสามารถแล่นไปสู่ท้องฟ้าที่สูงกว่าเกาะท้องฟ้าได้ คิดไว้นานแล้วว่าจะให้น้องมาฝึกกับเจ้านี่เนี่ยแหละ ไรท์ชอบการใช้มันโทร่าหรือที่เรียกว่าฮาคิมากเลย ให้น้องมาเรียนรู้ฮาคิดีกว่าแล้วก็มีเหตุผลที่น้องต้องฝึกกับเจ้านี่เพื่อในอนาคตด้วย เรื่องการใช้พลังผลปีศาจน้องไม่จำเป็นต้องฝึกขนาดนั้นเพราะมันมีความสามารถแค่ทำให้สิ่งที่ถูกสัมผัสกลายเป็นน้ำตาลไอซิ่ง ส่วนใครเดาว่าน้องจะไปหาบิ๊กมัมก็ต้องเสียใจด้วย อย่างที่เคยเขียนไว้ในเรื่องว่าเพโรกรินไปป่วนบิ๊กมัมจนเจ๊แกหมายหัว ขืนเจอโดนฆ่าตุยทันทีแน่ แม้ว่าพลังของน้อง บิ๊กมัมจะชอบมากแต่เจ้าของพลังกวนประสาทก็ไม่ไหวเด้อ และการฝึกของพวกลูฟี่ คุมะจะไม่มีทางส่งไปที่เดียวกันเด็ดขาด ไม่แน่ใจว่านี่เป็นการสปอยล์เนื้อเรื่องในอนาคตรึเปล่า เพราะไรท์ก็มโนขึ้นมารวมกับการอ่านพันทิปว่าเอเนลูมันน่าจะอยู่ที่นี่ ยังไงก็ฝากติดตามและเอาใจช่วยน้องกันด้วยนะคะ
21/11/65
ความคิดเห็น