คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ตอนที่ 1
ทริลเลอร์บาร์ค คือเรือขนาดใหญ่ยักษ์ที่ล่องตามแถบทะเลฟลอเรี่ยนไทรแองเกิ้ล เราเรียกว่าสามเหลี่ยมปีศาจ เพราะผู้ใดที่หลงเข้ามาในน่านน้ำนี้จะไม่มีวันได้กลับออกไป หลงเวียนวนอยู่ในหมอกหนา ทริลเลอร์บาร์คมีตัวเรือที่มองดูเหมือนปราสาทเก่าแก่ที่ตั้งอยู่กลางเกาะ ผู้ที่ลงเข้ามาจะต้องเผชิญกับป่าดิบชื้นสุดแสนอันตรายที่มีต้นไม้ประหลาด สุสานซอมบี้ สุนัขเฝ้ายามสามหัว หากมีชีวิตรอดเข้าไปถึงในตัวปราสาทได้ก็ยังต้องเจอกับซอมบี้สาวเกลียดจานที่จะขว้างจานใส่ผู้บุกรุก บรรดาปีศาจนานาชนิดที่น่ากลัวโดยฝีมือผู้สร้างของด็อกเตอร์ฮ๊อกแบ็ค นอกจากนี้ปราการด่านสุดท้ายคือเหล่าผู้บัญชาการกองทัพซอมบี้ ราชสีห์ อาบุซารอม โกสต์ปริ๊นเซส เพโรน่า
และ ซูก้าปริ๊น เพโรกริน หนึ่งในหน่วยทหารของเพโรน่า ตำแหน่งองครักษ์พิทักษ์เจ้าหญิง เพโรกรินเป็นน้องชายฝาแฝดของเพโรน่า มีนิสัยที่ค่อนข้างจะเป็นเอกลักษณ์ เขาไม่แยแสชีวิตของมนุษย์และชอบเล่นแบบเด็กๆ ไม่รู้จักคิด ถ้านับการฆ่าโดยทางอ้อม มีผู้เป็นเหยื่อของเพโรกรินไปแล้ว 78 ราย ซึ่ง 90% ถูกเปลี่ยนให้เป็นน้ำตาลไอซิ่ง โดยฝีมือของเพโรกริน จากผลปีศาจ ซูกะ ซูกะ ที่จะทำให้ผู้ถูกสัมผัสด้วยสองมือกลายเป็นตุ๊กตาน้ำตาลไอซิ่งและเพโรกรินได้หม่ำพวกเขาทั้งหมดไปแล้ว แม้ 100% จะมีแต่พวกโจรสลัดชั่วช้าที่หมายอาจเข้ามาปล้นทริลเลอร์บาร์คก็ตาม แน่นอนว่าเพโรกรินยังไม่เคยกินผู้บริสุทธิ์
ไอดอลของเขาก็คือบิ๊กมัม หนึ่งในสี่จักรพรรดิผู้ครอบครองดินแดนขนมหวาน เขาอยากจะฝากตัวเป็นลูกสมุนของบิ๊กมัม ติดตรงที่เขาชอบไปแทะบรรดาลูกๆ ของเธอ จนถูกตั้งค่าหัวใต้ดิน เขาจะถูกไล่ล่าทุกครั้งที่เข้าใกล้ลูกของบิ๊กมัม คงไม่มีใครอยากนึกหรอกว่ามันหรรษาแค่ไหน แต่เพโรกรินรักสนุก เมื่อแหย่บิ๊กมัมจนพอใจแล้วเขาจะกลับมาที่ทริลเลอร์บาร์ค สถานที่ที่เข้าออกยากที่สุดแต่เพโรกรินดันทำเหมือนมันเป็นสนามเด็กเล่นที่จะไปมาตอนไหนก็ได้
หนึ่งวันในทริลเลอร์บาร์ค เหล่าผู้บัญชาการส่วนใหญ่จะนอนหลับพักผ่อนในตอนกลางวัน ซึ่งพวกเขาตื่นในตอนกลางคืน ถ้าไม่มีอะไรผิดปกติ ก็จะแค่กินข้าว เข้าห้องน้ำ และนอนหลับต่อเหมือนจำศีล เหตุผลที่พวกเขาดำเนินกิจวัตรเช่นนี้ เพราะพลังของพวกเขาจะใช้ได้ดีในตอนกลางคืน ทำให้บรรดาลูกสมุนที่คอยรับใช้ต้องดำเนินชีวิตตามเจ้านาย ทั่วทั้งปราสาทจึงเงียบสงบ นอกจากเสียงสุนัขหอนเป็นประจำแล้วก็ไม่มีเสียงสิ่งอื่นใดอีก ยกเว้นว่าจะมีผู้บุกรุกก่อกวน ด็อกเตอร์ฮ๊อกแบ็คที่ทำการทดลองทั้งวันทั้งคืน
และเพโรกริน ใช่ เพโรกรินเป็นเด็กที่รักสนุก ช่วงเวลาที่ทุกคนต้องการพักผ่อนนี่แหละ เป็นการเล่นที่ดีเลยว่ามั้ย อะไรจะสนุกเท่ากับการแกล้งคนที่กำลังนอนหลับอยู่ล่ะ ถ้าวันไหนเพโรกรินนึกพิเรนทร์อะไรขึ้นมา ไม่เว้นแม้แต่โมเรีย ทุกคนจะถูกปลุกให้ตื่นทันทีในเวลาเที่ยงวัน ถามว่าเพโรกรินทำยังไงน่ะเหรอ จุดระเบิดเล่นน่ะสิ
ตู้มมม!!
และจุดที่หน้าห้องโมเรีย บานประตูห้องห้อยร่องแร่ง เผยให้เห็นร่างยักษ์ดำมืดที่ลุกนั่งบนเตียงนอน ซอมบี้วิ่งเข้าออกห้องเจ้านายกันจ้าละหวั่น หวังทำให้นายเหนือหัวสงบลง
"อ๊ากกก ไอเด็กบ้า เพโรน่า อาบุซารอม ฮ๊อกแบ็ค มาลากน้องของแกหรือเด็กนรกนี่ไปเก็บที!!!"
ทุกคนถูกปลุกด้วยเสียงอันดังก้องของโมเรีย เพโรน่าสะดุ้งจนกลิ้งตกจากเตียง อาบุซารอมกำลังฝันหวานก็สะดุ้งตื่นจนหัวโขกฝาโลง ส่วนฮ๊อกแบ็คตกใจจนทำการทดลองระเบิดซ้ำอีกรอบ
"โง่เง่าจริงๆ"
วิกตอเรีย ซินดี้ ซอมบี้สาวเกลียดจานสบถให้กับความซุ่มซ่ามของฮ๊อกแบ็ค
"คิกๆๆ สนุกจังเลย ต่อไปจุดที่ไหนดีน้า~"
ทำไมเพโรกรินถึงยังมีชีวิตรอดมาได้จนถึงป่านนี้น่ะเหรอ ต้องขอบคุณพ่อแม่ของเขานะ ที่ให้หน้าตาที่แสนจะน่ารักและดวงตากลมโตทำให้ใครๆ ก็เอ็นดูเขายังไงล่ะ อันที่จริงต้องบอกว่าถึงพาหัวเพโรกรินไปวางบนเครื่องกิโยตินเขาก็ไม่กลัวอยู่ดี เขาจะหัวเราะชอบใจและโมเลียคงสงสารนรกมากถ้าต้องต้อนรับเด็กนี่ เอาเป็นว่าพวกเขาชินแล้วล่ะ
ถึงแม้ว่าเพโรกรินจะเอาแต่ใจไปสักหน่อย แต่งานไหนที่มอบหมายให้เขาทำแล้วละก็จะไม่มีทางล้มเหลว เพโรกรินเกลียดความพ่ายแพ้ ยิ่งเป็นงานที่จะได้ค่าตอบแทนเป็นขนมหวานแสนอร่อย เพโรกรินจะตั้งใจทำงานมาก
ตู้มมม!!
เสียงระเบิดยังคงดังต่อเนื่องจนซอมบี้หนีตายกันแทบไม่ทัน เพโรกรินจะเลิกเล่นเมื่อไหร่น่ะหรอ ก็จนกว่าระเบิดในมือเขาจะหมดหรือมีงานให้ทำนั่นแหละ โมเรียรีบสั่งลูกสมุนให้เอาระเบิดทั้งหมดไปซ่อนอย่าให้เพโรกรินหาเจออีกโดยเร็ว
"อ้าว วันนี้ไม่มีระเบิดแล้วแหะ"
ซอมบิ้ที่เฝ้าสังเกตการณ์หลังพุ่มไม้ลอบปาดเหงื่อ โชคดีที่มันเอาระเบิดไปซ่อนได้ทันทั้งหมดก่อนเพโรกรินจะมาแค่แป๊บเดียว
ปัง!
เด็กชายปิดบานประตูห้องที่มีแต่ความมืดทึบ ว่างเปล่า ด้วยความหงุดหงิด
"แล้วจะเล่นอะไรดีล่ะเนี่ย"
เพโรกรินหยิบอมยิ้มในกระเป๋ากางเกงขึ้นมา เขาแกะพลาสติกออกโยนลงพื้นแล้วส่งไม้อมยิ้มเข้าปาก สองมือล้วงกระเป๋ากางเกง
"ช่างเถอะ กลับไปนอนดีกว่า"
บรรดาซอมบี้ถอนหายใจโล่งอก อย่างน้อยพวกมันจะได้นอนสักที ซะที่ไหนละ!? เพโรกรินวิ่งไปห้องเก็บสเบียงแล้ว น่าตื่นตกใจว่าเขาจะเล่นอะไรอีกกันแน่ เป็นอีกวันที่เหล่าซอมบี้ต้องหนีตายกันจ้าละหวั่น เหตุเกิดเพราะเพโรกรินเอาเกลือมาปาใส่พวกเขา ใครโชคร้ายเกลือกระเด็นเข้าปากก็ขอให้ไปสู่สุขคติ ในขณะที่โจรสลัดบางส่วนบนเกาะที่หลบซ่อนเพราะถูกชิงเงาไปต่างโหร้องยินดีเมื่อบางคนได้เงากลับคืน
อนิจจาถามว่าหลังจากโดนโมเรียกักบริเวณ 3 วันแล้วสลดมั้ย แค่ครึ่งชั่วโมงเพโรกรินก็ปีนหน้าต่างห้องหนีออกไปแล้ว
"วันนี้ผมอยากกินปะการังแหละคิงดอม"
เพโรกรินหันไปพูดเสียงหวานกับเจ้าปลาโลมาสีชมพูที่ชูคออยู่เหนือน้ำข้างชายเกาะทริลเลอร์บาร์ค
"รีบไปเก็บมาสิ"
เจ้าโลมาพยักหน้ารับแล้วดำดิ่งสู่ใต้ทะเล เพโรกรินทิ้งตัวลงนอนกับพื้นหญ้า ปลายเท้าเปล่าถูกน้ำทะเลซัดเบาๆ จนเขาอ่อนระโหยโรยแรงอยากนอนตรงนี้ตลอดไปเลย รองเท้าเพโรกรินหายไปไหน เขาเพิ่งถอดเขวี้ยงใส่เจ้าทะเลที่เห็นอยู่นอกทริลเลอร์บาร์ค ข้างแรกไม่โดน ส่วนข้างที่สองโยนให้มันไปคู่กันเฉยๆ
"น่าเบื่อจังเลยแหะ"
เพโรกรินยกสองมือรองหัว เหม่อมองท้องฟ้าสีเทา มีเพียงหมู่เมฆที่ลอยผ่านในยามกลางวัน ส่วนกลางคืนก็มีแค่พระจันทร์เพิ่มเข้ามา เพโรกรินรู้ว่าชีวิตมันน่าเบื่อขนาดนี้ ทำไมถึงไม่ออกไปจากทริลเลอร์บาร์ค หนึ่ง พี่สาวเขาอยู่ที่นี่ และไม่มีใครทำให้ความฝันของเธอเกือบจะเป็นจริงได้นอกจากด็อกเตอร์ฮ๊อกแบ็ค
สอง จะมีที่ไหนที่เขาสามารถเล่นสนุกโดยไม่ต้องกลัวว่าจะถูกลงโทษร้ายแรงนอกจากที่นี่ ทุกคนที่นี่ตามใจเขา ถึงโมเรียจะหัวเสียบ่อยๆ ก็ไม่เคยสั่งห้ามเขา (ห้ามแล้วไม่ฟัง) อีกอย่าง ซินดี้ก็ทำขนมหวานอร่อยที่สุดแล้วสำหรับเขา ทั้งชีวิตยังไม่เคยกินฝีมือใครอื่นเลย
ซ่า
คิงด้อมกลับขึ้นมาจากใต้น้ำ มันคาบปะการังหลายสีมาวางที่ข้างเท้าเพโรกริน เขารีบสะบัดเท้าที่มีน้ำทะเลออกแล้วใช้พลังของผลปีศาจ สองมือแตะไปที่ปะการังทีละอัน
"แท่น แท่น แท้นนน ปะการังน้ำตาลไอซิ่ง"
เพโรกรินชูสิ่งที่อยู่ในมือขึ้นฟ้า ประหนึ่งว่าเขากำลังทำการแสดงโชว์
กรอบ
เขาเคี้ยวปะการังที่บัดนี้ถูกเปลี่ยนสภาพให้กลายเป็นน้ำตาลไอซิ่ง ซึ่งสามารถกินได้จริงจากพลังผลปีศาจของเขา ผลซูกะ ซูกะ จะเปลี่ยนสิ่งที่ถูกสัมผัสด้วยสองมือให้กลายเป็นน้ำตาลไอซิ่ง ใช้ได้ทั้งกับสิ่งไม่มีชีวิตหรือมีชีวิต และอะไรแปลกๆ ที่ไม่น่าจะกินได้ แน่นอนว่าบนเกาะทริลเลอร์บาร์คหรือเรือขนาดยักษ์ มีต้นไม้อยู่น้อยมาก เพราะเพโรกรินหม่ำมันไปยังไงล่ะ เดือดร้อนเหล่าโจรสลัดต้องรีบปลูกต้นไม้เพิ่มเพื่อใช้บังแดดเพราะพวกเขาไม่มีเงา เมื่อร่างโดนแสงแดดจะทำให้สลายกลายเป็นฝุ่น
เพโรกรินนอนเล่นเคี้ยวปะการังจนหมด เขาลุกขึ้นปัดเศษดินตามตัว โบกมือลาสัตว์เลี้ยงคู่ใจ (เลี้ยงตามธรรมชาติให้มันหากินเอง) เขาจะกลับไปกินมื้อเที่ยงที่ปราสาท จากนั้นพอพระอาทิตย์ตกขอบทะเล ก็จะได้เวลานอนของเขา แน่นอนว่าวิถีชีวิตของเพโรกรินปกติเหมือนมนุษย์ที่สุด มีแต่นิสัยเขานี่แหละที่ไม่ปกติ
02/11/65
ความคิดเห็น