คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #18 : ตอนที่ 17
“แค่กๆ หนาวชะมัด แล้วมันจะห้อยพวกเราอีกนานแค่ไหน”
เพโรกรินไอออกมา ดูเหมือนเขาจะเป็นหวัด หลังจากพวกลูฟี่ออกไปก็มีตัวประหลาดตัวใหญ่บุกมาบอกว่าจะฆ่าหนวดน้ำตาลซึ่งเป็นคำสั่งจากมาสเตอร์ที่จระเข้นั่นมันเคารพนักหนาไงล่ะ วิถีของพวกโจรสลัดน่ะ ชีวิตจะมีค่าก็ต่อเมื่อทำประโยชน์ให้กัปตันต่างหาก จากนั้นก็โจมตีพวกเขา พาพวกเด็กๆ ไป ทุกคนต่างสลบกันหมดเมื่อเจอเจ้านั่น ซีซาร์ มีเพียงเขาคนเดียวที่ยืนหยัดอยู่แล้วก็ได้รู้ว่าเป็นความสามารถของเจ้านั่น มันลบออกซิเจนออกไป เขาคนเดียวต่อกรกับสาม ปกติคงไหว ถ้าไม่ใช่ป่วยและร่างกายทื่อลงจากน้ำหนักเพิ่มขึ้น แถมก่อนหน้านี้ก็บาดเจ็บตอนพวกเด็กๆ คลุ้มคลั่งอีก
จึงโดนลักพาตัวมาอย่างที่เห็น มันจับพวกเขาห้อยกลางอากาศที่สูงจากพื้นด้วยโซ่ที่ทำจากหินไคโร เหมือนเหยื่อล่อที่ใช้ตกปลา เพราะอย่างนั้นพวกเขาจึงตากอากาศหนาวมานานเกินไปแล้ว ถึงจะมีเสื้อกันหนาวมันก็คงไม่ช่วยถ้าพวกเขาอยู่ท่ามกลางอากาศหนาวจัดโดยที่ขยับตัวไปไหนไม่ได้ เพโรกรินถูกมัดหลังชนกับนามิในร่างแฟรงกี้ อุซปและช็อปเปอร์ในร่างซันจิถูกมัดติดกันที่ด้านข้างของเขา ที่หลังภูเขาน้ำแข็ง สูงจากที่พวกเขาอยู่นั้นมีตัวประหลาดสองตัวที่โจมตีพวกเขากำลังนั่งเช็ดสิ่งที่ดูเหมือนปืนขนาดใหญ่ จะว่าไปแล้วพวกนี้มันคล้ายคนเผ่ายักษ์มาก ติดที่ว่ามีขนปกคลุมทั้งร่างและดูผอมไปหน่อย ดูไม่ค่อยจะมีกล้ามเนื้อน่ะ
“นี่พวกบ้า จะจับพวกเราห้อยอย่างนี้อีกนานมั้ยย่ะ”
นามิตะโกนโวยวาย การฝืนขยับตัวทีก็ทำให้โซ่ที่ห้อยพวกเราไว้อยู่ส่ายไปมาจนชวนหวาดเสียว นับว่าพวกมันฉลาดมากที่ใช้หินไคโร ทั้งที่ตรงนี้คนที่มีพลังผลปีศาจมีแค่เขาแต่พวกนามิก็โดนไปด้วย
“อย่าคิดจะทำอะไรเชียวพวกแก เห็นแหลมน้ำแข็งข้างล่างนั่นมั้ย”
“กรี๊ดดด!?”
นามิที่กำลังจะใช้ร่างของแฟรงกี้ยิงปืนระเบิดออกมาก็ต้องร้องอย่างตกใจ ใต้เท้าของพวกเขาเป็นน้ำแข็งแหลมคมหลายแท่ง ถ้าตกลงไปคงตายทันทีแน่นอน เว้นแต่ว่าโซ่หลุดแล้วพวกเขาจะลอยกลางอากาศบินไปอีกฝั่งได้ ถึงจะใช้พลังผลปีศาจของเขาแต่ก็คงช่วยคนอื่นไม่ทัน เว้นแต่เขาจะทำให้พื้นที่ตรงนี้กลายเป็นน้ำตาลไอซิ่งให้หมดเลย ซึ่งเขาไม่มั่นใจว่าจะคุมพลังใหม่ที่เพิ่งตื่นได้มั้ย ถ้าต้องใช้พลังขนาดนั้นเขาอาจจะสลบไปเลยก็ได้ หรือแย่กว่านั่นคือคลั่ง
ทำไมเขาถึงคลั่ง ถ้าเขาไม่เคยฝืนใช้พลังมากไปจนสติหลุดคงไม่รู้ ครั้งหนึ่งตอนที่กลุ่มโจรสลัดภายนอกบุกเข้ามาในทริลเลอร์บาร์ค ตอนนั้นเพโรกรินอายุได้ 12 ปี พวกโจรสลัดมันก็มาเยอะเป็นปกติของทุกครั้งอยู่แล้ว ถึงแม้ความทรงจำตอนนั้นจะไม่ชัดนักว่าเกิดอะไรขึ้น แต่สิ่งหนึ่งที่รู้สึกได้ ตอนที่เขาคลั่ง เขาจะไม่มีสติ แยกฝ่ายไม่ออก รู้สึกเพียงแค่หิวเท่านั้น เขาถึงกินทุกอย่างที่ขวางหน้าหลังจากถูกเปลี่ยนให้เป็นน้ำตาลไอซิ่งแล้ว ตอนนั้นหยุดได้ก็เพราะโดนกัปตันโมเรียกระชากเงาออกไป เขาถึงสลบไปพักหนึ่งแล้วตื่นขึ้นมา ทุกอย่างก็เข้าสู่สภาวะปกติ
มีเพียงสีหน้าของพี่เพโรน่าที่นั่งเฝ้าเขาอยู่ข้างเตียง เธอเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นให้เขาฟัง เพโรกรินไม่ได้ปล่อยไปเฉยๆ การมีจุดอ่อนจะทำให้เขาทำงานได้ไม่เต็มประสิทธิภาพ เขาอ่านหนังสือทุกเล่มที่มีเพื่อศึกษาเกี่ยวกับพลังผลปีศาจและสิ่งที่เขาเป็นอยู่จนไปเจอข่าวของบิ๊กมัม แม่ตัวใหญ่ยักษ์นั่นมีอาการหิวตลอดเวลา เขาเลยคิดว่าอาจจะคล้ายกัน จึงจะลองไปพบเพื่อขอคำปรึกษา ครั้งแรกที่เขาไปเยือนเกาะโฮลเค้กก็…แค่เห็นเกาะเขาก็ลืมเป้าหมายแล้วว่าไปทำไม นั่นแหละ บิ๊กมัมถึงหมายหัวเขาอย่างทุกวันนี้
นี่เพโรกรินคิดถึงอดีตนานขนาดนี้ ยังไม่มีใครมาช่วยพวกเขาอีกหรอ อ๊ะ นั่นไง มาแล้ว
“เฮ้ พวกนาย ยังอยู่ดีกันใช่มั้ย!”
เด็กหนุ่มผู้สวมหมวกฟางวิ่งเข้ามาหาพวกเรา พร้อมกับโรบินที่วิ่งตามหลังกัปตันเรือมา ในอ้อมแขนเธออุ้มร่างของช็อปเปอร์ เจ้าของร่างเห็นอย่างนั้นก็ร้องไห้ใหญ่เลยล่ะ ไม่แน่ใจว่าเป็นห่วงเพื่อนหรือร่างตัวเองกันแน่
“ลูฟี่ มาสักทีนะกัปตันบ้า!”
นามิตะโกนเรียกทั้งน้ำตาที่เห็นพวกพ้องมาช่วยตน ดูเหมือนเธอจะว่าทุกคนเวลาเธอสติแตกนะ
“เหอะ ก็มาจนได้”
ถ้าเพโรกรินไม่เห็นว่ากลุ่มหมวกฟางเปรียบเสมือนเพื่อนแล้วละก็ เขาคงยอมเสี่ยงระเบิดพลังตัวเองแล้วรีบหนีเอาตัวรอดดีกว่า ไม่ทนห้อยหนาวอยู่กลางอากาศแบบนี้หรอก นี่นับว่าพวกลูฟี่โชคดีมากเลยนะที่เขาเห็นเป็นเพื่อน คิดในใจกับตัวเองเสร็จสรรพ ระหว่างนั้นทั้งสองคนก็เข้าสู่กับตัวประหลาดตัวยักษ์ เห็นว่าน่าจะชื่อ สองพี่น้องเยติสก็อต ร็อค เออ จะชื่ออะไรก็ช่างเถอะ รีบล้มพวกมันแล้วมาปลดโซ่ได้แล้ว
“ฮัดชิ้ว!”
“เหวอ รอแป๊บนะเพรานิน”
“ชื่อเพโรกรินต่างหาก! ลิงทะโมนอย่างนายไม่จำเลย”
“ฮิๆๆ งั้นหรอ”
ลูฟี่จับหมวกฟางของเขาที่จะปลิวไปตามลมจากแรงต่อสู้ หันมายกนิ้วให้แล้วบอกว่าจะช่วยเดี๋ยวนี้แหละ ส่วนโรบินใช้พลังผลปีศาจขัดขวางพวกก็อต ร็อคไว้จนลูฟี่จัดการได้ไปหนึ่ง เธอวิ่งมาทางพวกเขา โรบินตั้งท่า เดี๋ยวๆๆ นั่นเธอจะทำอะไรน่ะ
“สแล็ป”
ส่วนยื่นของสิ่งก่อสร้างที่เป็นแท่งเหล็กขนาดสูงใหญ่ที่เป็นเสาห้อยพวกเรากับโซ่ถูกโรบินใช้มือยักษ์ตบละเอียดจนแหลก และแน่นอนว่ามันกำลังพังครื่นลงมา ซึ่งข้างล่างเป็นหลุมแท่งน้ำแข็งแหลม! ยังไม่ได้ปลดโซ่หินไคโรออกเลย เขาใช้พลังไม่ได้
“กรี๊ดดด!?” นามิ
“สไปเดอร์เน็ต”
พรึบ
เพโรกรินหลับตาปี๋ ไม่เจ็บแหะ ที่จริงเขาเตีรยมใจยอมรับความเจ็บปวดแล้ว แค่ถูกทิ่มนิดหน่อยไม่เป็นไรหรอก ตอนลงก็เอาหัวหลบไม่ให้โดนส่วนสำคัญก็พอ สมัยสู้กับพวกบุกรุกทริลเลอร์บาร์คยังเจ็บกว่านี้ตั้งเยอะ แต่โรบินใช้พลังกางตาข่ายมือมาช่วยพวกเราไว้ได้ ทุกคนทยอยลงจากตาข่ายไปยืนบนพื้น หลบลูฟี่ที่กำลังรับมือกับสองพี่น้องยักษ์จนแรงจากการโจมตีกระจายไปทั่ว เนื่องจากคนที่มีพละกำลังส่วนใหญ่เป็นผู้ใช้ผลปีศาจจึงไม่อาจปลดโซ่หินไคโรที่พันรอบตัวพวกเขาได้ เว้นแต่จะรอโซโล ซันจิ หรือคนที่มีฮาคิมาปลดออก เช่น ลูฟี่ที่กำลังพลาดท่าแล้วนั่นไง
“ว๊ากกก”
“อุก!”
ลูฟี่ถูกแรงระเบิดจากลูกกระสุนจนตัวปลิวมาชนเพโรกรินซึ่งพ่วงด้วยนามิ อุซป ช็อปเปอร์ เพราะโซ่ยังพันติดกันอยู่จนล้มลงเป็นโดมิโน่
“อ้าว พวกนาย ลงมาแล้วทำไมยังไม่เอาโซ่ออกล่ะ”
ลูฟี่จับที่โซ่พยายามจะดึงออกให้
“อ๋อยยย ทำไมฉันหมดแรงอย่างนี้”
“นี่นายจะบ้ารึไง มันเป็นหินไคโร อย่าจับตรงๆ สิ!”
เพโรกรินว้ากใส่ลูฟี่ซึ่งก็ไม่ทันแล้ว เขาบาดเจ็บนิดหน่อยจากการต่อสู้แถมมาหมดแรงกับเรื่องโง่ๆ อีก ตัวประหลาดยักษ์ก็ใกล้เข้ามา แทบยังดูแค้นสุดๆ ที่ล้มพี่น้องของมันได้ มันยกเท้าเตรียมจะเหยียบพวกเราที่อยู่ตรงนี้ โรบินกำลังจะใช้พลังของเธอ ซึ่งดูติดขัดนิดหน่อยเพราะเธออุ้มร่างช็อปเปอร์ไว้ตลอด พวกเขาต้องประสานจังหวะกันเพื่อวิ่งหนีแถมต้องลากลูฟี่ไปด้วย
“พวกเรานับจังหวะตามฉันนะ หนึ่ง สอง สาม วิ่ง!” อุซป
“กรี๊ดดด จะแบนแล้ว!” นามิ
“แงงงง พ่อจ๋า แม่จ๋า”
ช็อปเปอร์ร่างซันจิใช้มือเอื้อมเกี่ยวคอเสื้อของลูฟี่ลากอย่างทุลักทุเล ถึงจะวิ่งพร้อมกันแต่คงหลบไม่ทันแน่
“รูม แชมเบิลส์”
เสียงที่ดังขึ้นอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย อยู่ๆ พวกเขาก็มาโผล่บนเนินหิมะ ซึ่งพ้นจากฝ่าเท้าแล้ว
“รอดแล้วสินะ” โรบิน
“อ๊ะ หมอนั่นมัน” นามิ
“ทราฟาลกร้า ลอว์ที่มาอาศัยอยู่ด้วยกันเองหรอ”
ไม่รู้ก็อตหรือร็อคเป็นคนพูด มันทักทายลอว์อย่างคนเป็นกันเอง เพโรกรินเลิกคิ้วนิดหน่อย
“จะ เจ็ดเทพโจรสลัดจอมโฉดคนนั้นน่ะหรอ!” ช็อปเปอร์
“โฮ้ โทราโอะ” ลูฟี่
ลูฟี่หายเหนื่อยจากหินไคโรแล้วเขาลุกขึ้นยืน ทำท่าจะวิ่งเข้าไปหาลอว์
“มาพอดีเลย ช่วยจัดการเจ้าพวกนั้นได้พอดี”
“พอดีฉันไม่ได้มีธุระกับแก เคาน์เตอร์ช็อก”
“อะ อ๊ากกก!?”
ตึง
เจ้าตัวยักษ์นั่นล้มตึงและร่วงลงหลุมไป เพโรกรินหันมาจ้องที่ลอว์ หมอนั่นเคลือบฮาคิที่ดาบและฟันใส่พวกเขา
เกร้ง เกร้ง
โซ่ขาดร่วงลงบนพื้นอย่างง่ายดาย เพโรกรินแทบล้มไปนอนกับพื้นแต่โดนจับคอเสื้อไว้ เหมือนเห็นพี่แกเส้นเลือดขึ้นที่มือ ถ้ามันหนักก็ปล่อยเถอะ เขาหน้าคว่ำใส่หิมะได้ ลอว์ไม่สนใจ เขาหันไปพูดคุยกับลูฟี่
“นายสุดยอดมากเลยโทราโอะ นายมาแล้วเราก็ไปกันได้เลยใช่มั้ย หายาช่วยพวกเด็กๆ แล้วก็รักษาเพโรกรินด้วย”
“ไปหาที่กบดานกันก่อน ระหว่างนั้นฉันจะรักษาเพโรกรินแล้วก็บอกแผนให้พวกของนายด้วย เกรงว่านายคงจะเล่าไม่ครบ”
“นี่พวกนายพูดรื่องอะไรกันเนี่ย นายไปวางแผนอะไรกับเจ้าหมอนี่ แล้วนายทำตามแผนได้ด้วยเหรอะ!”
นามิโวยวายแล้วชี้หน้าลอว์
“ก่อนอื่นเลย สลับร่างพวกเราคืนเดี๋ยวนี้”
“ได้นะ แต่เหมือนคนจะไม่ครบ รูม แชมเบิลส์”
ทุกคนกลับมาที่ถ้ำที่หนวดน้ำตาลอยู่ ช็อปเปอร์ได้ร่างคืนแล้วก็รีบรักษาตัวเองทั้งน้ำตาก่อนจะใจดีไปช่วยทำแผลให้หนวดน้ำตาล นามิยังคงร่ำไห้ในร่างซันจิ
“ว่าแล้วเชียว ร่างตัวเองนี่มันซุปเปอร์ที่สุดแล้ว” แฟรงกี้
“ตื่นมาก็เสียงดังเชียวนะ ไม่ได้ช่วยอะไรแท้ๆ”
เพโรกรินบ่นให้แฟรงกี้ ดูเหมือนเขาจะสนิทกับพวกหมวกฟางขึ้นมาอีกนิดหน่อย
“นอนลง”
ลอว์จับหัวเขากดให้นอนราบบนแผ่นหินที่เหมือนเตียง เพโรกรินที่กำลังมองบรรยากาศของพวกหมวกฟางส่งสายตาหงุดหงิดให้หมอเถื่อน
“ไม่มียาสลบแต่ไม่เป็นไร ฉันทำไม่เจ็บหรอก”
“เฮ้ย!”
ลอว์ลงมือผ่าตัดและรักษาให้เพโรกริน ที่สำคัญคือเขาผ่าตัดเอาไขมันส่วนเกินออกเพราะรับสภาพไม่ได้ นี่ถ้าเมื่อกี้เขาไม่ใช้แรงฮึดก็ไม่มั่นใจว่าจะยกร่างย้ายเพโรกรินกับพวกลูกเรือหมวกฟางหนีออกมาทันจากก็อต ร็อครึเปล่า ส่วนลูฟี่ยะมันเป็นยางก็ปล่อยมันไปเถอะ ผ่านไปเกือบชั่วโมงเพโรกรินก็ผ่าตัดเสร็จ ลอว์เลิกกางรูมเพโรกรินก็กระโดดหนีไปเกาะแขนลูฟี่อย่างหาที่กำบัง
“โอ้ว เหมือนเดิมแล้วเปนยานี ว่าแต่นายไม่สูงขึ้นเลยนะ”
ลูฟี่ยกมือเทียบหัวตัวเองกับหัวเขา เพโรกรินแยกเขี้ยวใส่
“สมองนายก็ไม่โตขึ้นแหละ เรียกร้อยครั้งถูกแค่ครั้งเดียวเนี่ย”
ลอว์ยิ้มเหยาะก่อนจะเริ่มเล่าแผนการอย่างจริงจังให้พวกลูฟี่ ซึ่งลูฟี่ลืมไปแล้วว่าเขาตกลงอะไรกับลอว์ รู้แค่ว่าเป็นพันธมิตรกันนั่นแหละ จนลอว์ต้องกุมขมับ
แต่ว่านะ มันมีคนที่กำลังผ่าตัดคนไข้แล้วยิ้มสยองราวกับกำลังรังสรรค์ผลงานที่น่าอถิรมย์อยู่อย่างนั้นแหละด้วยหรอ เขาต้องทนมองร่างตัวเองถูกแยกชิ้นส่วนโดยมีไอหน้าหมอโรคจิตมันมองทุกอณูของเขา คิดแล้วก็ขนลุก จะหลับตาก็กลัวว่าหมอเถื่อนจะทำอะไรแผลงๆ กับร่างเขา นี่ไม่ได้สมยอมนะแต่เรียกว่าขัดขืนไม่ได้ดีกว่า ฮือออ ร่างกายของเขา เห็นไปถึงไส้ถึงพุงกันหมดแล้ว เขาจะไม่ขอบใจที่ทำให้กลับมาผอมหรอกนะ เพโรกรินจะไม่เข้าใกล้ผู้ชายโรคจิตนี่อีก!
Talk
คอสอาหารพี่ซันจิแพ้ไปแล้วเพราะคอสพี่หมอเขาลดเร็วไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง
เด็กดีมีระบบส่งของขวัญเปย์นักเขียนแล้วนะ แต่ตอนนี้เหมือนจะมีแค่ในเว็บ แต่ในแอปไรท์ไม่รู้ ปกติก็อัปช้าอยู่แล้ว แต่อาจจะช้าได้อีก ไรท์จะบอกว่าเดี๋ยวจะมีงานปัจฉิมแล้วก็หลังจากนี้คงเข้าสู่ช่วงหางานทำ ไม่รู้จะเรียบร้อยเมื่อไหร่ ไรท์หายไปคือกำลังทำงานอยู่เด้อ
09/03/66
ความคิดเห็น