คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : ตอนที่ 16
ณ เกาะพังค์ฮาซาร์ดที่ถูกแบ่งเป็นครึ่งลาวาและครึ่งน้ำแข็ง สภาพอากาศตรงข้ามกันแบบสุดขั้ว จากการปะทะกันของพลเรือเอกอาคาอินุและพลเรือเอกอาโอคิยิ พวกลูฟี่ได้เดินทางมาจนถึงเกาะแห่งนี้และได้พบกับเพโรกรินหลังจากผ่านไป 2 ปี ย้อนกลับไปเล็กน้อยก่อนที่ซันจิ โซโล บรู๊ค และคินเอม่อนที่มีอยู่ครึ่งตัวจะออกไปตามหาส่วนบนของร่างซามูไร โรบินได้พูดเปิดประเด็นขึ้นมาอย่างจริงจังถึงเหตุการณ์ที่ทำให้พวกเขาต้องแวะที่เกาะนี้ คินเอม่อนที่บอกเล่าเรื่องราวของตัวเอง โจรสลัดหนวดน้ำตาลเล่าเรื่องที่เขาถูกช่วยชีวิตโดยมาสเตอร์
ทำเอาเพโรกรินเบ้ปาก เรื่องที่ทำให้เพโรกรินหูผึ่งมากที่สุด คือการพูดถึงเจ็ดเทพโจรสลัดคนใหม่ ทราฟาลก้า ลอว์ ที่เข้าเป็นสมาชิกหลังจากผ่านไป 2 ปี จากการขอร้องของคินเอม่อน พวกลูฟี่จึงจะช่วยตามหาลูกชายของเขา นามิเองก็อยากที่จะหาทางรักษาเด็กๆ ไม่มีวิธีอื่นนอกจากต้องให้ช็อปเปอร์ได้รู้ส่วนผสมของยาที่พวกเด็กๆ กินเข้าไปซะก่อนถึงจะหาทางแก้ได้
กลับมาที่ปัจจุบัน
หลังจากเล่นหิมะน้ำตาลไอซิ่งกันจนอิ่มหนำ ลูฟี่ที่กำลังจะนอนรอพวกซันจิกลับมาก็ต้องสะดุ้ง เมื่อเด็กตัวโตคนหนึ่งเกิดอาละวาดขึ้นมา
“นี่! เป็นอะไรไปน่ะ หรือว่าหิวข้าว”
ลูฟี่เข้าไปประคองเด็กชายที่นั่งกุมหัวอยู่ที่พื้น ท่าทางเจ็บปวดมาก จากนั้นก็มีเด็กหลายคนออกอาการเดียวกันตามมาติดๆ เพโรกรินลุกขึ้นยืน มองเหล่าเด็กอย่างวิตกกังวล
“หรือว่าเด็กพวกนี้จะอยากยา ทนมาได้ขนาดนี้ก็ถือว่าปฏิหาริย์แล้วนะ พลังของผมไม่ได้ล้างสารผิดที่ตกค้าง”
เพโรกรินหันไปพูดกับช็อปเปอร์ในร่างซันจิ หมอกวางน้อยที่ได้ยินดังนั้นก็เร่งปรุงยาบรรเทาอาการเบื้องต้น เพราะเขาไม่รู้ส่วนผสมของยาทั้งหมด จึงไม่อาจทำยาแก้ที่สมบูรณ์ได้ พวกเด็กอาละวาดพังข้าวของเมื่อไม่ได้กินลูกอมตามที่ต้องการจนถ้ำแทบจะถล่มลงมา เพโรกรินแตะท่อนเหล็กที่อยู่ตามพื้นโดยใช้พลังเปลี่ยนให้มันเป็นน้ำตาลไอซิ่งแล้วยื่นส่งให้กับเด็กที่อยู่ใกล้เขาที่สุด ที่ตอนนี้กำลังคลุ้มคลั่งมากๆ เขาหวังว่ามันจะแทนกันได้แล้วให้เด็กพวกนี้โมโหน้อยลง แต่ผิดคาด นอกจากไม่รับของจากเพโรกรินเหมือนอย่างเคยแล้ว เด็กคนนั้นยังสติขาด เขาปัดตัวเพโรกรินจนร่างของเด็กหนุ่มลอยไปกระแทกกำแพง
“อุก!”
เพโรกรินทรุดลงกับพื้น มือกุมท้องอย่างเจ็บปวด เขาสำลักเลือดออกมาหนึ่งคำ
“เพโรกริน!”
ลูฟี่ตะโกนอย่างตกใจ มือเขาก็พันรอบตัวเด็กชายตัวใหญ่ยักษ์จนไม่สามารถไปหาเพโรกรินได้
“พวกเด็กๆ หยุดนะ พวกเธอจะกลับไปกินลูกอมนั่นอีกไม่ได้!” ช็อปเปอร์
นามิร้องวี้ดว้ายแต่ก็ยังพยายามใช้ร่างของไซบอร์กที่มีพละกำลังนิดหน่อยเมื่อเธออยู่ในร่างของแฟรงกี้กอดรั้งตัวพวกเด็กๆ ไว้ โรบินใช้พลังของผลฮานะฮานะสกัดการเคลื่อนไหวของพวกเด็กๆ และพยายามเคลื่อนตัวเขาหาเพโรกรินเพื่อดูอาการเขาแต่มันกินแรงของเธอมาก และแฟรงกี้ที่ดูสะเปะสะปะในร่างเล็กๆ ของช็อปเปอร์ เขากระโดดไปเกะเด็กตัวใหญ่ อุซปที่ล่กอยู่นานในที่สุดก็หาเมล็ดพันธุ์ที่เขาต้องการเจอ เขายิงมันออกไป ทำให้เด็กทุกคนหลับสนิท ช็อปเปอร์ร้องไห้ ในร่างของซันจิเขาไม่สามารถช่วยอะไรใครได้เลย โรบินจับเพโรกรินนอนตักเธอ ช็อปเปอร์ตรวจเขาทั้งที่ยังร้องไม่หยุด ลูฟี่ก็รีบมานั่งยองดูเขาอยู่ข้างๆ
“ฮือออ แงงง อวัยวะภายในช้ำนิดหน่อย ฉันจะรักษาให้ แต่จะดีมากเลยถ้าได้ผ่าตัดน่ะ แต่ตอนนี้เราไม่มีเครื่องมือ กินยานี่นะ”
ช็อปเปอร์นำยาละลายน้ำใส่หลอดแก้ว โรบินช่วยประคองเพื่อให้เขาดื่มยา
“ปล่อยไว้อย่างนี้ไม่ได้การล่ะ ไปจับตัวซีซาร์มากันเถอะ!”
ลูฟี่ตะโกนขึ้นมา
“นายจะบ้าหรอ!”
“ใช่แล้วลูฟี่ ไอหมอนั่นมันน่ากลัวมากนะ” อุซป
“คราวนี้ฉันเห็นด้วยกับนามินะ แถมพวกเราบางคนยังเป็นอย่างนี้อีก”
แฟรงกี้ชี้ให้ดูสภาพตัวเอง
“เพราะแบบนั้นถึงยิ่งต้องไปจับมันมาไม่ใช่รึไง”
ลูฟี่มองมาที่เพโรกรินด้วยแววตาอ่านยาก ดูเหมือนเขากำลังโกรธ?
“แต่จะปล่อยพวกเด็กๆ ไว้แบบนี้ก็ไม่ได้ ไม่แน่ใจว่าตื่นขึ้นมาจะอาละวาดอีกมั้ย” โรบิน
“จรึ๋ย ฉันคงใช้เมล็ดควันสลบเกิน 3 ครั้งไม่ได้ มันจะไม่ได้ผลเอาน่ะ”
“เอาอย่างนี้นะ ยังไงพวกเราก็รออยู่ที่นี่เฉยๆ ไม่ได้ ลูฟี่ นายจะออกไปตามหามาสเตอร์อะไรนั่นใช่มั้ย ให้คนหนึ่งไปกับเขา ส่วนอุซป ช็อปเปอร์ ต้องคอยอยู่ดูเด็กๆ ที่นี่ ถ้าเกิดตื่นขึ้นมาอาละวาดอีกครั้งก็ให้จัดการยิงควันสลบได้เลย”
“แล้วเธอละนามิ”
อุซปถามอย่างสงสัย
“แน่นอนว่าฉันต้องอยู่ที่นี่น่ะสิ ข้างนอกอันตรายจะตายไป”
“อะโถ่ว”
อุซปกะไว้แล้วว่าต้องเป็นอย่างนี้ สรุปแล้วว่าคนที่จะออกไปกับลูฟี่คือโรบิน อีกด้านหนึ่งฝั่งซันจิ พวกเขาถูกโจมตีโดยใครบางคน ทั้งสี่คนนอนสลบอยู่ใต้หน้าผา โชคยังดีที่ก่อนจะสลบไปโซโลได้ใช้ดาบฟันลิ่มน้ำแข็งแหลมที่ใต้ผาออกไปอย่างหวุดหวิด ระหว่างนั้นซีซาร์ได้สั่งการให้ลูกน้องไปทำบางอย่าง อีกไม่นานจะมีสิ่งมีชีวิตประหลาดจากเกาะครึ่งลาวามา พวกซันจิจะเอาตัวรอดไปได้หรือไม่
เพโรกรินนอนหอบหายใจ ทั้งอากาศหนาวแถมตัวยังมาบาดเจ็บอีก ปกติเขาก็ไม่ใช่คนที่จะโดนโจมตีได้ง่ายๆ แต่น้ำหนักที่มากขึ้นตอนนี้ของเขาทำให้เคลื่อนไหวได้ลำบาก ออกไปจากเกาะนี้ได้เมื่อไหร่คงจะต้องลดอย่างเร่งด่วนแล้ว เสียชื่อองครักษ์แห่งทริลเลอร์บาร์คหมด ถึงตอนนี้มันจะเป็นอดีตไปแล้วก็เถอะ ตอนนี้ในถ้ำน้ำแข็งจึงเหลือแค่เพโรกริน นามิ อุซป ช็อปเปอร์ แฟรงกี้ โจรสลัดหนวดน้ำตาล และพวกเด็กๆ ระหว่างที่เขากำลังนอนพักผ่อน เพโรกรินสัมผัสได้ถึงการสั่นสะเทือนที่แปลกประหลาดของพื้นดิน เขาพยุงตัวขึ้นนั่งอย่างลำบาก เพโรกรินจิ๊ปาก
“นายยังบาดเจ็บอยู่นะ! นอนพักเถอะ”
ช็อปเปอร์ละมือจากการปรุงยามากดตัวเพโรกรินให้นอนต่อทันทีเมื่อเขาสัมผัสได้ถึงการเคลื่อนไหวจากด้านหลัง เพโรกรินจับมือช็อปเปอร์ที่กำลังประคองเขา แสดงสีหน้าเคร่งเครียด
“มีบางอย่างกำลังมา”
“อะไรนะ!?”
นามิเผยสีหน้าหวาดกลัวเมื่อความสั่นสะเทือนมันแรงขึ้นจนพวกเขาสัมผัสได้
“เย้ยๆ แผ่นดินไหวหรอ!” อุซป
“ความรู้สึกแบบนี้… หรือว่าสองพี่น้องนั่น!”
“เฮ้ย เจ้าจระเข้แกพูดว่าอะไร” อุซป
โจรสลัดหนวดน้ำตาลแสดงความยินดีจนรู้สึกว่าน่าหมั่นไส้มาก เขาเริ่มเล่าเรื่องของสัตว์ประหลาด คู่หู ผู้ช่วยของซีซาร์ที่เก่งที่สุด
“พวกเขาคือพี่น้องเยติสก็อต ร็อค ตัวสูงใหญ่เหมือนเผ่ายักษ์ มีขนปกคลุมทั่วร่างกาย พวกเขาทนต่ออากาศหนาว ทุกที่ที่เขาไปจะทิ้งรอยเท้าที่ใหญ่กว่าผู้ใหญ่ห้าคนต่อกัน มาสเตอร์ต้องส่งพวกเขามาช่วยฉันแน่ พวกแกไม่รอดแล้ว!”
ปั้ง!
โจรสลัดหนวดน้ำตาลใบหน้าซีดเผือด เขาเหลือบมองข้างหัวของตัวเอง ท่อแป๊ปเหล็กยังคงถูกปักค้างอยู่อย่างนั้น เขาหันมองเด็กหนุ่มตัวอ้วนกลมที่นั่งอยู่ที่พื้น แขนยังอยู่ในท่ายืดค้างเหมือนเพิ่งเขวี้ยงอะไรออกไป และสิ่งนั่นมันคือท่อแป๊ปที่ผ่านหน้าเขาไปเมื่อไหร่ไม่รู้
“ถ้าพวกฉันตายแกก็ต้องตายด้วย”
เพโรกรินพูดด้วยเสียงเย็น เขารู้สึกรำคาญกับการโม้และยึดมั่นของหนวดน้ำตาลมาก สภาพขนาดนั้นแล้วยังเชื่ออยู่ได้ว่าจะมีคนมาช่วย ขนาดเขาที่เป็นลูกน้องคนสำคัญของโมเรีย หัวหน้ายังไม่เคยออกตามหาเมื่อเขาหายไป มีแต่พวกอาบุซารอมเท่านั้นแหละที่ออกมาตามหาด้วยตัวเอง ลูกน้องของพวกโจรสลัดน่ะ ไม่มีใครมาสนหรอกว่าจะอยู่หรือตาย พวกที่ช่วยเหลือตัวเองไม่ได้มีแต่ต้องตายในโลกนี้เท่านั้น พวกนามิยังอึ้งไม่ทันหายกับบรรยากาศแปลกๆ รอบตัวเพโรกริน พวกเขาก็ต้องตกใจอีกครั้งเมื่อมีเงายักษ์ทาบลงมาจนถ้ำแห่งนี้มืดมิด
“ย๊าาา ถ้าพวกแกกล้าเข้ามาละก็ฉันจะเล่นงานพวกแกซะ” แฟรงกี้
ลูฟี่ที่กำลังมุ่งหน้าไปจับซีซาร์ได้บังเอิญเจอกับลอว์ เหล่าทหารเรือหน่วย G5 และลูกสมุนของซีซาร์ที่กำลังปะทะกันอยู่ ลูฟี่ช่วยลอว์ต่อสู้ เมื่อจัดการพวกนั้นได้โดยที่เหล่าทหารเรือแบกร่างของสโมคเกอร์และทาชิงิที่ข้างในถูกสลับวิญญาณกันถอยไปตั้งหลัก ส่วนพวกลูกกระจ๊อกก็ถูกจัดการจนหมด ลูฟี่เกิดความสงสัย
“พวกนี้ไม่ใช่พวกเดียวกับนายงั้นหรอ”
“ไม่ล่ะ ว่าแต่ลูฟี่ยะ สบายดีขึ้นนะ”
“อื้ม ตอนนี้ฉันกำลังจะไปจับซีซาร์ล่ะ!”
“ลูฟี่ บอกเขาหมดอย่างนั้นมันจะดีหรอ”
โรบินวิตกกังวล เธอไม่ไว้ใจผู้ชายคนนี้อย่างแรง
“ไม่ต้องห่วง หมอนี่ไว้ใจได้ เขาเคยช่วยรักษาฉันด้วยนะ”
“…” ลูฟี่ หมอนั่นคือเจ็ดเทพโจรสลัดนะ
โรบินหมดคำจะพูด เธอไม่สามารถห้ามลูฟี่ที่กำลังอารมณ์ดีได้
“โอ้ว จะไปจับซีซาร์งั้นหรอ นายไม่น่าใช่คนที่สนใจเรื่องพวกนี้นี่”
“มันมารังแกเพื่อนฉัน มันทำเปโรกรินบาดเจ็บ”
“เพโรกรินลูฟี่” โรบิน
“นั่นแหละๆ”
“บาดเจ็บงั้นหรอ”
ลอว์เผยสีหน้าเคร่งเครียดอย่างเห็นได้ยาก ในใจลอว์ซีซาร์ถูกจับหั่นเป็นชิ้นๆ แล้ว ใจจริงเขาอยากจะไปดูอาการเจ้าเด็กนั่นตอนนี้เลย แต่ว่าแผนใกล้จะสำเร็จแล้ว
“ลูฟี่ยะ ฉันมีข้อเสนอ”
“อะไรหรอ”
“…” นายจะฟังเขาทุกอย่างไม่ได้ลูฟี่
“ทุกคนนน ฉันมีความคิดดีๆ ล่ะ”
ลูฟี่ตะโกนตั้งแต่ยังไม่ถึงปากถ้ำ เขาร้องเรียกทุกคนซึ่งไม่มีเสียงตอบรับกลับมา
“นั่นมันความคิดของทราฟาลก้าลูฟี่”
โรบินรู้สึกปวดหัวมากแม้เธอจะไม่ได้ทำอะไรเยอะก็ตาม หรือเธอจะเป็นวันนั้นของเดือนกันนะ เอาเป็นว่าเธอขอนั่งพักสักหน่อย ทั้งที่คิดแบบนั้น
!!
“ช็อปเปอร์! เป็นอะไรมากรึเปล่า ไม่ใช่ ต้องแฟรงกี้สิ”
ลูฟี่เข้าไปประคองร่างเล็กของช็อปเปอร์ให้นอนดีๆ
“มันเกิดอะไรขึ้นแฟรงกี้”
สภาพถ้ำที่ดูจะเละเทะกว่าก่อนหน้าพวกเธอออกไป พวกเด็กหายไปแล้ว แม้แต่พวกพ้องของเธอก็ไม่มี ลูฟี่เข้าไปกระชากคอของหนวดน้ำตาลที่สภาพบาดเจ็บหนักกว่าเดิม เขาแทบจะวิญญาณไปสู่สุขคติอยู่แล้วถ้าไม่ได้ลูฟี่ตบหน้าเรียกสติ
“เฮ้ย ตาลุงจระเข้เพื่อนของฉันหายไปไหน ทำไมที่นี่ถึงเป็นงี้!”
“แค่ก พี่น้อง..ซีซาร์..มันมาแล้ว”
“เดี๋ยวดิลุงอย่าเพิ่งหลับ!”
“ลูฟี่ ดูเหมือนซีซาร์จะมาที่นี่ตอนเราไม่อยู่”
โรบินมองไปรอบๆ ก่อนจะเห็นสิ่งสะท้อนแสงแปลกๆ เธอก้มลงไปสัมผัสผงที่อยู่บนพื้นหิมะ
“นี่ดูเหมือนจะเป็นขนมของเพโรกริน มันลากยาวเป็นทางออกไป เขาทิ้งรอยให้เรา”
“จริงหรอ งั้นเรารีบตามไปกัน!”
“เดี๋ยวลูฟี่! ฉันว่าเราควรจะ…..”
กัปตันหมวกฟางวิ่งออกไปไกลแล้ว
“รอพวกโซโลก่อน ช่วยไม่ได้นะ”
โรบินใช้หินขูดไปบนกำแพงข้างหนวดน้ำตาลที่สลบอยู่ หวังว่าพวกสมาชิกที่เหลือจะสังเกตเห็นและตามไปได้ ก่อนเธอจะอุ้มร่างของช็อปเปอร์วิ่งตามลูฟี่ไป
Talk
ตอนนี้เหมือนแกงเน้นๆ โดนกันหมด แม้แต่โรบินก็ต้องมารับมือกับลูฟี่ ชวนปวดหัวกันเลยทีเดียว เมนผู้หญิงวันพีชนี่ไรท์ชอบเจ้โรบินมาก so cool! หลังจากนี้เนื้อหาจะเรียบเรียงไม่ค่อยเหมือนในอนิเมะแล้ว เหตุการณ์จะสลับกันไป หวังว่าจะอ่านรู้เรื่องกันนะทุกคน เป็นกำลังใจให้ไรท์กับสมองน้อยๆ ด้วย
10/02/66
ความคิดเห็น