คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #16 : ตอนที่ 15
ก่อนหน้านี้กลุ่มโจรสลัดหมวกฟาง ได้รับสัญญาณขอความช่วยเหลือจากเบอร์หอยทากปริศนา ประมาณได้ว่าสภาพอากาศบนเกาะนั่นมันหนาวมาก จากคำพูดของคนปริศนาแตกต่างจากภาพตรงหน้าที่พวกลูฟี่เห็นมาก เกาะเต็มไปด้วยลาวา หินไฟ และความร้อนสูง กลุ่มหมวกฟางจึงตัดสินใจแบ่งเป็นสองทีม หนึ่งคือออกไปสำรวจเพื่อตรวจสอบเกาะร้างที่มีสภาพอากาศแปรปรวนและช่วยเหลือบุคคลปริศนา สองคือทีมเฝ้าเรือ ในสถานการณ์ที่ไม่สามารถคาดเดาได้พวกเขาต้องระวังตัว แต่ความจริงแล้วคือกัปตันต้องการไปเที่ยวเล่นแล้วพวกเขาต้องหาเหตุผลที่ดูดีบ้าง การมีกัปตันนิสัยเหมือนเด็กก็น่าหนักใจอย่างนี้แหละ แต่จะว่าอะไรลูฟี่ก็ไม่ได้ เพราะพวกเขาก็แอบตามใจกัปตันเหมือนกัน สรุปแล้ว โซโล อูซป โรบิน และลูฟี่ เป็นทีมหนึ่ง นามิ ซันจิ ช็อปเปอร์ แฟรงกี้ บรู๊ค เป็นทีมสอง ซึ่งระหว่างนั้นพลเรือโทสโมคเกอร์ก็ได้ดักฟังหอยทากของพวกเขา และได้ทำการขึ้นไปที่เกาะเพื่อจับกุมกลุ่มหมวกฟาง
พวกลูฟี่ได้บังเอิญเจอกับขาซามูไรพูดได้ที่ติดอยู่กับมังกร และได้เจอพวกโจรสลัดหนวดแดงที่ฝั่งตรงข้ามของแม่น้ำ ทำให้พวกเขาพบกับเกาะอีกครึ่งหนึ่งที่มีสภาพอากาศหนาวเย็นจัด พวกเขาข้ามแม่น้ำอย่างทุลักทุเลเพื่อไปที่อีกฝั่งด้วยเรือกล้วยของอูซป เพราะมีพวกโจรสลัดโจมตีพวกเขาจากบนบก พวกลูฟี่ที่ทนกับความหนาวไม่ไหวก็ฮึดสู้เพื่อแย่งชิงเสื้อโค้ทกันหนาวที่อยู่บนตัวพวกนั้น ส่วนพวกทีมสองที่อยู่บนเรือได้ถูกพวกคนที่อยู่บนเกาะลักลอบขึ้นเรือและมอมยาสลบ กว่าจะมีใครรู้ตัว พวกเขาก็โดนจับไปหมดแล้วยกเว้นบรู๊คที่พวกนั้นคิดว่าเป็นศพที่ตายแล้ว บรู๊คตื่นขึ้นและต้องการไปหาพวกลูฟี่เพื่อแจ้งข่าวแต่ระหว่างทางดันเจอกับลำตัวของซามูไรและเข้าต่อสู้กัน ถึงอย่างไรก็ตึงมือเกินไป บรู๊คจึงวิ่งหนีออกมาจนเจอกับลูฟี่
ปัจจุบันพวกกลุ่มหมวกฟางได้กลับมาสบทบกันอีกครั้ง และแลกเปลี่ยนข้อมูลที่ได้รู้มา และตอนนี้ลูฟี่ก็ลงไปนอนกลิ้งขำจนหมดแรงที่เห็นพวกนามิสลับร่าง
“โอ้ย ฮ่าๆๆ หมอนั่นมันเก่งจริงๆ นะเนี่ย”
คนที่ลูฟี่พูดถึงคือ ทราฟาลก้า ลอว์ เมื่อครั้งสงครามมารีนฟอร์ด ลูฟี่ได้ลอว์ช่วยรักษาในตอนท้าย จึงรู้สึกว่าหมอนั่นเป็นคนดี และไม่ถือโทษโกรธเคืองสักนิด ก็หมอนั่นไม่ได้ฆ่าพวกผองเขานี่เนาะ ถ้าเป็นแบบนั้นจริงถึงจะเป็นผู้มีพระคุณ ลูฟี่ก็จะโกรธมาก ถึงลูฟี่จะยังไม่เคยโกรธใครจริงๆ จังๆ ลูฟี่ยกนิ้วขึ้นนับ นอกจากพวกอารองที่มาทำร้ายนามิและความฝันของเธอ เขาเคยโกรธพวกแฟรงกี้ที่มาทำร้ายอูซปด้วย อ๋อ แล้วก็พวกโฮดี้ แต่ลูกผู้ชายมันก็คุยกันด้วยหมัดอยู่แล้วอ่ะนะ นับไปนับมาก็ดูเหมือนจะมีเยอะกว่าที่คิดนะเนี่ย แถมเขายังจำไม่ค่อยได้แล้วด้วย ฮิๆๆ ตอนนี้เขาให้อภัยหมดแล้วกัน
ลูฟี่กระโดดไปเกาะเพโรกริน หมอนี่ไม่เจอกันนาน รู้สึกจะโตขึ้นเยอะเลยนะ ลูฟี่ยิ้มและเกาะแกะเพโรกริน อยู่กับเพโรกรินแล้วอุ่นมาก ลูฟี่เลยนั่งกอดหลังเพโรกรินอยู่อย่างนั้น เพโรกรินก็เลยนอนพิงอกลูฟี่ซะเลย
เพโรกรินกึ่งนั่งกึ่งนอนฟังเรื่องเล่าจากปากของลุงจระเข้ที่พูดถึงมาสเตอร์ของพวกเขาว่าเป็นคนดีเหลือหลายจน ช็อปเปอร์ในร่างซันจิร้องไห้ขี้มูกโปง มันทำเอาเขานึกว่าถ้าเป็นซันจิจริงๆ จะทำหน้ายังไง แฟรงกี้ในร่างช็อปเปอร์ก็ร้องไห้ได้น่าเกลียดมาก หมายถึงเขาทำให้หน้าของช็อปเปอร์น่าเกลียด ก่อนหน้านี้ก็เห็นว่าโรบินดุหมอนั่นไปหลายทีแล้วที่ทำนิสัยหยาบคายด้วยใบหน้าของช็อปเปอร์ เป็นเขาก็เห็นด้วยกับพี่โรบินนะ และอีกคนที่เพโรกรินขยาดจนต้องถอยห่างไปนั่งข้างนามิแทน ซึ่งตอนนี้คือซันจิที่อยู่ในร่าง
บรู๊ค ไอตัวโครงกระดูกเดินได้ เขาจำมันได้แม่นเลยแหละ มันเคยมาป่วนที่ทริลเลอร์บาร์คจนเขาไม่ได้หลับได้นอนเพราะต้องไปรองรับอารมณ์ของโมเรียที่หัวเสีย พวกซอมบี้ถูกชิงเงาไป แล้วบรู๊ครู้วิธีแก้ ถึงจะจับเงาบรู๊คมาได้ครั้งหนึ่ง แต่เพโรกรินก็ต้องออกไปตามล่าบรู๊คอยู่นานตามคำสั่งของโมเรีย สภาพเขาตอนนั้นยิ่งกว่าซอมบี้อีก สุดท้ายก็ต้องปล่อยไปเพราะดันสู้กันจนตกทะเลทั้งคู่ แน่นอนว่าเขาอุตส่าห์ไปช่วยมันขึ้นมาไว้ ก็จะจับกลับไปให้โมเรียสำเร็จโทษนั่นแหละ แต่ว่า…ช็อกโกแลตแท่งมันอร่อยจริงๆ นะ ไม่ใช่ว่าเขายอมปล่อยมันไปเพราะสินบนหรอก!
สุดท้ายเขากลับไปก็โดนโมเรียถอดเงาแล้วกักบริเวณ ทำให้เขาออกไปไหนไม่ได้ตั้งสัปดาห์หนึ่งเชียวนะ ถึงอย่างนั้นเขาก็ไม่อยากจะเป็นมิตรกับมันอีกหรอก เป็นสิ่งมีชีวิตที่ไม่มีแฟชั่นเอาซะเลย
ซันจิมองเพโรกรินอย่างสงสัยเมื่อเห็นเด็กชายเขยิบเข้ามาใกล้เขาโดยมีลูฟี่นอนน้ำลายยืดเกาะอยู่ที่หลัง หนาวหรอ หรือจะรำคาญลูฟี่กัน เขาเอื้อมไปแกะกัปตันออกแล้วโยนไปทางเจ้าดาบตาเดียว
“เฮ้!”
โซโลที่นั่งพักอยู่ดีๆ โดนลูฟี่ตกใส่จนจุก ส่วนคนโดนโยนยังนอนพาดขาโซโลอย่างไม่รู้เรื่องรู้ราว โซโลจัดท่านอนลูฟี่ดีๆ ให้นอนหนุนขาเขาข้างหนึ่ง มือตบอกกัปตันเบาๆ เชิงกล่อมก่อนจะมองค้อนกุ๊กคิ้วม้วนที่ยืนสูบบุหรี่อยู่ ซันจิก็ไม่ยอมแพ้โดยการชูนิ้วกลางไปให้งามๆ พวกเขาไม่ต้องมีเรื่องก็ทะเลาะกันเป็นปกติอยู่แล้ว เพโรกรินเงยหน้ามองซันจิอย่างมึนงง ซันจิจึงจัดการตบหัวเพโรกรินปุๆ
“ถ้าหนาวก็บอก ฉันจะไปให้คินเอม่อนทำเสื้อเพิ่มให้ ว่าแต่มันอยู่ไหนวะเนี่ย”
“ออกไปตามหาร่างตัวเองมั้งครับ เมื่อกี้เห็นเข้ามาถาม ผมก็บอกไปว่าอยู่แถวแม่น้ำ”
บรู๊คเดินเข้ามาคลายความสงสัยของซันจิ นั่นยิ่งทำให้เพโรกรินเกาะหนึบขานามิเข้าไปอีก
“เวรละ เฮ้ยกัปตัน! ฉันออกไปข้างนอกก่อนนะ”
“หุๆๆ จะลงน้ำหรอครับ ภาพนี้ผมต้องตามไปถ่ายไว้แล้ว”
“เดี๋ยวก่อนสิย่ะ! พวกนายจะไปไหน” นามิ
“แล้วแกจะตามมาด้วยทำไมวะ”
“ก็ยัยนั่นสั่งให้ฉันมานี่ ถ้าเกิดว่าแกไม่คิดอกุศลกับร่างกายนามิฉันคงไม่ต้องตามมาหรอก”
“หน็อย…แกว่าฉันเป็นไอโรคจิตหรอ”
“นั่นแกว่าตัวเองเฟ้ย”
“โยะโฮะๆๆ น่าสนุกดีนะครับเนี่ย”
ถ้าให้โซโลไปด้วย ซันจิก็จะอยู่ในโหมดชวนทะเลาะ ไม่มีเวลามาลวนลามร่างกายเธอแน่นอน อื้ม เอาแบบนี้แหละ
สิ่งที่นามิไม่รู้คือ ถึงจะไม่มีโซโลตามมาด้วย ซันจิก็จะมุ่งตามหาแต่คินเอม่อนจนไม่สนใจร่างเธอนั่นแหละ เพราะเขาต้องเอาผ้าห่มไปให้เพโรกริน
“อ๊ะ!”
แต่เพราะว่าร่างของนามิใส่ส้นสูงและวิ่งบนพื้นหิมะ ทำให้ซันจิสะดุดจะล้มแต่โชคดีที่โซโลรับไว้ทัน ทั้งสองคนสบตากันครู่หนึ่ง
“หัดระวังตัวหน่อยสิเจ้าบ้า”
“ขอบใจ”
“เหมือนคู่รักเลยนะครับเนี่ย”
บรู๊คพูดขึ้นมาแบบนั้นโซโลก็รีบปล่อยร่างนามิร่วงทันที
“โอ้ย ไอหัวมอสนี่!”
‘ทำอย่างกับฉันพิศวาสในตัวแกนักแหละ’ ซันจิ
‘ทำอย่างกับฉันพิศวาสในตัวแกนักแหละ’ โซโล
พอโซโลไปแล้ว ลูฟี่ถึงได้กลับมาเกาะแกะเพโรกรินเหมือนเดิม
“ไม่มีหนมกินหรอเพโรกรินอ่า”
อ๋อ ที่แท้ก็จะมาอ้อนเอาของกินนี่เอง ลูฟี่นอกจากเรื่องกินแล้วเขาไม่ค่อยสนใจอย่างอื่น เรื่องรองคือเล่น
“นายจะกินหิมะมั้ยละ”
“กินได้หรอ!”
เพโรกรินถอดแหวนที่นิ้วออก เขาฝากให้ลูฟี่ถือ ลูฟี่รับไปอย่างใสซื่อก็โดนฤทธิ์หินไคโรทำให้อ่อนเปลี่ยไร้เรี่ยวแรง ลูฟี่ลงไปนอนคว่ำหน้าลิ้นห้อยบนพื้น เพโรกรินขำคิกคัก ใช่แล้ว ลูฟี่โดนเพโรกรินแกล้งนั่นเอง เพโรกรินวางมือบนกองหิมะ หิมะที่อยู่รอบๆ ตัวเขากลายเป็นน้ำตาลไอซิ่ง จากสีขาวเหมือนกลายเป็นสีรุ้งอ่อนๆ เมื่อกระทบกับแสงแดด พวกเด็กในห้องวิจัยหันมาเห็นพอดีก็ร้องว้าวแล้ววิ่งเข้ามารุมล้อมเขา เพราะรู้กันว่าเป็นความสามารถของเพโรกริน เขาเอาแหวนกลับมาสวมที่นิ้วเดิม ลูฟี่กลับมามีแรงแล้วก็ตาวาวพอกันกับพวกเด็กๆ เพโรกรินกวาดหิมะแล้วกอบใส่มือส่งให้ลูฟี่ เด็กๆ เห็นที่เพโรกรินทำก็ทำตามอย่างรู้ดี กลายเป็นว่าพวกเขามานั่งกอบโกยหิมะเข้าปาก ช็อปเปอร์ที่เห็นแต่ข้างหลังร้องว้าก นึกว่าพวกเด็กหิวจนกินหิมะกันแล้ว แต่ก็ต้องตกใจเมื่อหิมะรอบๆ ตัวเพโรกรินมันสีสวยกว่าปกติ แล้วเจ้าตัวก็นั่งกินอยู่ด้วย ช็อปเปอร์แทบจะหน้าซีดเป็นลม หรือพวกเด็กกำลังหลอนจากยา
“ฮิๆๆ ใจเย็นสิช็อปเปอร์ ไอนี่มันหวานน้า”
ลูฟี่แบมือไปทางช็อปเปอร์ที่ข้างในมีน้ำตาลไอซิ่งรูปหิมะอันเล็กๆ อยู่เต็มไปหมด คุณหมอกวางน้อยรับมาตรวจสอบดู เห็นลูฟี่กินได้ก็แปลว่ามันไม่มีพิษ เขาแตะๆ ชิม
“หวาน!”
แล้วช็อปเปอร์ก็ไปร่วมวงกับพวกเด็กๆ ลูฟี่คึกคะนองก็จับหิมะโยนโปรยไปในอากาศแล้วพวกเขาก็อ้าปากแลบลิ้นรอน้ำตาลไอซิ่งตกลงในอากาศ
“นายทำได้ยังไงน่ะ”
นามิเดินเข้ามาใกล้
“เป็นพลังของผลปีศาจน่ะ”
“ไม่ใช่ว่านายโดดลงทะเลไปช่วยลูฟี่หรอตอนนั้น”
เพโรกรินยกมือแนบอกก่อนจะตอบคำถามนามิ
“ร่างกายของผมพิเศษนิดหน่อย”
นามิไม่ได้ถามเพิ่มอีก ขืนรู้เรื่องคนอื่นมากๆ มีแต่ปัญหาจะตามมาทั้งนั้น ประสบการณ์มันสอนเธอน่ะ แล้วทุกครั้งพวกเธอก็ต้องเข้าไปแก้ปัญหาโดยมีลูฟี่เป็นคนนำไง นั่นแหละ คนชอบปัญหาเลยล่ะ ตอนนี้พวกลูฟี่อาจจะยังไม่รู้ เพราะคงคิดว่าเพโรกรินกินผลไม้ปีศาจหลังจากพบกับพวกเขา เพราะตอนนั้นเด็กชายก็ไม่ได้แสดงพลังอะไรเลย การที่เขายอมบอกว่าร่างกายพิเศษแทนที่จะบอกว่าเพิ่งกินผลไม้ปีศาจเข้าไป แปลได้ว่าเพโรกรินอาจจะไว้ใจพวกเธอมากๆ หรือดูไม่แยแสต่ออะไรดีล่ะ อืม…เหมือนจะมีเรื่องที่ต้องนึกให้ออก เพโรกรินมาจากทริลเลอร์บาร์ค เคยเป็นลูกน้องของโมเรียที่พวกเราไปถล่มเกาะเขาซะราบคาบ
“อ่า!”
“อะไรหรอนามิ” ลูฟี่
“เปล่าๆ”
นามิโบกมือบอกปัดพลางเหงื่อตก เพโรกรินรู้เรื่องที่พวกเธอทำที่ทริลเลอร์บอร์ครึยังน่ะ นามิมองเพโรกรินอย่างหวาดๆ คำพูดสุดท้ายของโมเรียก็ลอยเข้ามา
“จำเอาไว้เลยนะพวกหมวกฟาง เพราะตอนนี้กองกำลังของฉันอยู่ไม่ครบ ถ้าพวกแกได้เจอเด็กเปร- แค่ก องครักษ์ของฉัน พวกแกไม่มีแม้แต่โอกาสได้ขึ้นเรือนี้ด้วยซ้ำ แอ่ก…”
เพโรกริน ยังมีอะไรที่เธอไม่รู้รึเปล่า
Talk
ตอนนี้มีเรือหลายลำกำลังลอยกันเยอะมาก จิ้นไม่ถูก แต่แน่นอนว่าพระเอกของเรามีเพียงหนึ่งเดียวนั่นก็คือ…
นามิจะระแวงลูกไรท์ก็ไม่แปลก เพราะไม่มีใครรู้จักน้องดีนอกจากคนอ่าน อย่าลืมว่าน้องเป็นมือสังหารของโมเรีย แล้วตอนแรกโรบินก็เคยระแวง คล้ายเจอคนองค์กรเดียวกัน เอาจริงๆ น้องก็โหด เราได้เห็นสเต็ปของน้องกันไปแล้วตอนที่หนีออกมาจากห้องในตึกวิจัย แต่นั่นแหละ น้องดันติดเล่น(เยอะ)ไปหน่อย
12/01/66
ความคิดเห็น