คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #15 : ตอนที่ 14
เพโรกรินกำลังคิดว่าเขาทำบาปอะไรไว้รึเปล่า พระเจ้าถึงได้ลงโทษในรูปแบบนี้ (อันที่จริงก็เยอะอยู่ ตามสามัญสำนึกของคนปกติอ่ะนะ) แต่ถามว่าเพโรกรินสำนึกมั้ย?
เอเนลูจามแล้วหันมองรอบตัวอย่างงุนงง ใครนินทาเขาวะ ก่อนเขาจะตั้งใจแกะสลักหุ่นไม้ต่อไป อันที่ 13 กำลังตั้งใจทำอะไรอยู่กันนะ?
หลงตัวเอง ไอพระเจ้าเก๊!
แน่นอนถ้าเพโรกรินได้ยินความคิดของเอเนลูก็คงจะด่าเขาอย่างนี้
กลับมาที่เรื่องของเพโรกริน เขาแค่อยากจะพูดว่าช่วยพาไปห้องน้ำก็ยังทำไม่ได้เพราะมันมาจุกอยู่ที่คอแล้วเนี่ย ขืนพูดไปเตรียมโบกมือทักทายสายรุ้งได้เลย เพโรกรินจึงได้แต่ส่งสัญญาณมือ แต่คนพวกนี้ก็เอาแต่ยืนเถียงกันข้ามหัวเขาไปมา คือ…พวกนาย ผมจะอ้วกแล้ว เพโรกรินมองซ้ายทีขวาทีสลับหาคนช่วย หน้าตาสิ้นหวังอย่างมาก สลบไปเลยได้มั้ย แอ่ก
“ได้รับสารเสพติดมากไป เขาต้องได้รับการรักษาโดยด่วน ไม่งั้นร่างกายจะแย่เอา ฉันต้องหาห้องรักษาเขา”
“แต่เราไม่มีเวลาแล้ว พวกลูฟี่อยู่ที่ไหนก็ไม่รู้” แฟรงกี้
“เอาอย่างนี้ กลับไปที่เรือซันนี่กันก่อน” นามิ
“แล้วเรืออยู่ไหนหรือขอรับ พวกเจ้าถูกจับตอนอยู่บนเรือหนิ”
“นั่นสิ”
นามิยกมือกุมคางระหว่างนั้นซันจิที่นิ่งเงียบอยู่นานข้างเธอก็โพล่งขึ้นมา เขากำลังคิดจะทำ ในสิ่งที่ไม่น่าใช่ตัวเขาเลย บางทีเขาอาจจะเป็นพ่อพระที่สงสารเด็กมากเกินไป เขาทนเห็นเพโรกรินนอนทรมานอย่างนี้ไม่ได้
“ยังไงเพโรกรินก็ต้องได้รับการรักษาโดยด่วนใช่มั้ย นามิซังเราแยกทีมกันเถอะครับ ให้ผมกับช็อปเปอร์พาเพโรกรินไปห้องพยาบาล ส่วนนามิซังกับแฟรงกี้แล้วก็หัวซามูไรพาเด็กๆ ล่วงหน้าไปก่อน”
นามิมองซันจิด้วยความแปลกใจ ปกติเขาไม่ใช่คนที่จะทิ้งเลดี้ หากให้เลือกโดยทั่วไป แน่นอนว่าเขาจะต้องตามไปกับเธอหรือโรบินก่อนเสมอ แต่ครั้งนี้เขากลับบอกให้เธอแยกกลุ่มไปโดยไม่มีเขา ซึ่งมันน่าแปลกใจมาก นามิมองเพโรกรินสลับกับซันจิ เธอมีความคิดที่แปลกมากถึงจะอยากแซวแค่ไหน แต่ตอนนี้อยู่ในสถานการณ์ตึงเครียด เอาไว้ค่อยไปจี้ทีหลัง นามิพยักหน้า ถึงเธอจะกลัวมากเมื่อไม่มีเขาไปด้วย แต่ชีวิตของเด็กย่อมสำคัญกว่า
“หนูจะไปกับพี่เพย์ด้วย”
โมฉะพูดอย่างขึงขัง เธอจะไม่ทิ้งพี่เพย์เด็ดขาด
“หนูก็จะไปด้วยค่ะ ก่อนหน้านี้พี่เพโรกรินพาหนูออกไปสำรวจบ่อยๆ หนูพอรู้ทาง”
“ผมก็ด้วย ผมก็เคยแอบออกไปกับพี่ชาย”
เด็กหญิง เด็กชายต่างยกมือเสนอตัว
ตอนแรกซันจิไม่เห็นด้วย แต่เพื่อเป็นการลดเวลาในการหาห้องพยาบาลก็คงต้องเสี่ยงให้เด็กๆ พวกนี้นำทางเขา
“ฉันจะนำหน้าเอง พวกเธอคอยหลบอยู่ข้างหลังแล้วบอกทางก็พอ เข้าใจมั้ย”
“อื้อ”
สมาชิกกลุ่มโจรสลัดหมวกฟางที่ถูกจับเข้ามาในอาคารแยกออกเป็นสองทีม เผอิญว่าพวกนามิวิ่งไปถึงที่หน้าประตูแล้วแต่ดันเจอกับหนึ่งในเจ็ดเทพโจรสลัด ทราฟาลก้า ลอว์ และกลุ่มทหารเรือ G5 พลเรือโทสโมคเกอร์ ทำให้พวกเขาวิ่งหันหลังกลับไปทางซันจิแทน
ว่าแล้วถ้าแยกตัวมันไม่ดีจริงๆ ด้วย เสียงร่ำไห้ภายในใจของนามิ
“รูม แชมเบิลส์”
เสียงนั้นดังขึ้นเหนือหัวของพวกนามิก่อนจะเกิดการเปลี่ยนแปลง
ทางฝั่งพวกซันจิ ก่อนที่จะถึงห้องพยาบาล เพโรกรินรีบเร่งตีมือคนที่จับเตียงเขาเข็นอยู่อย่างแรงจนมือขาวของกุ๊กขาดำแดงเถือก เขาบอกอย่างร้อนรนทันที
"อดทนไว้เจ้าหนู จะถึงแล้ว"
"หยุด...ก่อน..."
จะเลยห้องน้ำแล้ว!
เพโรกรินไม่สนใจ กระเสือกกระสนกลิ้งลงจากเตียงจนซันจิเบรกแทบไม่ทัน เพโรกรินคลานเข่าเข้าไปในห้องน้ำกอดคอโถส้วมได้ก็ปล่อยของทันที โมฉะที่ตัวใหญ่เกินเข้าไปไม่ได้ พวกคนที่เหลือก็ตามเข้ามาดูอาการเพโรกริน ช็อปเปอร์วิ่งเข้ามาลูบหลังให้ เพโรกรินหันมามองทางซันจิทั้งหน้าซีดปากสั่น ซันจิมองเด็กชายด้วยหน้าตาเหลอหลามาก ท่าทางอย่างคนทำอะไรไม่ถูก ก่อนเพโรกรินจะเอ่ยออกมา
"อะ..ไอ..พวกบ้า อ้วกกก"
แล้วก็กลับไปอ้วกต่อ
สถานการณ์คงที่ ช็อปเปอร์ยื่นแก้วน้ำให้เพโรกรินดื่มหลังจากพักหายใจหายคอ เด็กหนุ่มนั่งพิงกำแพงอย่างหมดแรง หยอดน้ำข้าวต้มได้เลยตอนนี้ พร้อมมาก ไม่เคยทรมานอะไรเท่านี้ ฝึกกับเอเนลูเกือบตายก็จริง สงสัยรอบนี้เท้าจะได้แตะประตูนรกอีกรอบ แหวะ ขมคออ่ะ เพโรกรินล้วงหยิบหาลูกอมในกระเป๋าสะพาย เหลือเม็ดสุดท้าย เขาแกะโยนมันเข้าปากทันที รสอะไรวะเนี่ย
"นายไม่เป็นอะไรแน่นะ"
เพโรกรินยกมือทำท่าโอเค โดยมีโมฉะโบกมือพัดลมให้อยู่ข้างๆ ช็อปเปอร์วัดไข้และตรวจอาการเบื้องต้น พบว่าเพโรกรินปกติดี เขาเคาะหัวตัวเอง
"แหะ ฉันนี่สะเพร่าจัง ตื่นตูมไปหน่อย ใช้ไม่ได้ๆ ตกลงว่าไม่ได้ติดพิษเนาะ"
“ยาเสพติดทำอะไรผมไม่ได้หรอก”
เด็กดีทั้งหลาย ยาเสพติดเป็นสิ่งไม่ดี ห้ามกระทำการเสพหรือขายเด็ดขาด มากินขนมหวานกันดีกว่า แต่ห้ามมาแย่งเขากินนะ
"ไม่เป็นอะไรก็ดีแล้ว ไม่เจอกันสองปี เปลี่ยนไปเยอะเลยนะ"
ซันจิมองสำรวจร่างกายเพโรกรินขึ้นลง เพโรกรินกอดอกหน้าบึ้ง
"เดี๋ยวก็กลับเป็นเหมือนเดิมน่า"
"ไม่ต้องห่วง ฉันมีคอร์สลดน้ำหนักเยอะเลยแหละ"
ซันจิโน้มตัวลงมา สองมือล้วงกระเป๋ากางเกง แย้มยิ้มตรงหน้าเพโรกริน เขาทำหน้านิ่ง อะไรกันวะ ตาฟาด เหมือนเห็นพระอาทิตย์แวบๆ ซันจิกลับไปยืนตรงแล้วพ่นควันออกจากปาก นี่สูบตลอดเวลาเลยหรอ
"ยังไงเราก็กลับไปรวมกับพวกนามิก่อนเถอะ ฉันสังหรณ์ใจไม่ดียังไงไม่รู้"
เมื่อคุณหมอกวางว่าอย่างนั้น โมฉะอุ้มร่างที่ดูตุ้ยนุ้ยของเพโรกริน เด็กๆ วิ่งตามพวกซันจิจนมาเจอกับพวกนามิพอดี
"ทุกคน! ดีใจที่ได้เจอ"
"นามิซัง~"
แฟรงกี้วิ่งตรงเข้ามาหาซันจิ
"ไปข้างหน้าไม่ได้แล้วแหละ มีพวกทหารเรือกับเจ็ดเทพโจรสลัด"
"ทำไมแกเสียงแหลมงี้" ซันจิ
"อะเร๊ะ เอ๋!!"
แฟรงกี้กับนามิ ทั้งสองมองตัวเองสลับไปมา
"นั่นร่างฉันนี่" นามิในร่างแฟรงกี้
"เฮ้ย ทำไมมีส่วนเกินอย่างนี้" แฟรงกี้ในร่างนามิ
"เขาเรียกหน้าอกย่ะ!"
"พวกพี่สาวแปลกๆ ตั้งแต่เมื่อกี้แล้ว น่าขนลุก"
เหล่าเด็กข้างหลังออกความเห็น เด็กเล็กบางคนถึงกับร้องไห้
"ก็นึกว่าใคร พวกหมวกฟางนี่เอง"
"กรี๊ดดดด มันตามเรามาถึงที่นี่แล้ว"
การปรากฏตัวของเจ็ดเทพโจรสลัด ผู้ได้รับสมญานามว่า ศัลยแพทย์แห่งความตาย รุกกี้ที่น่ากลัวที่สุด โดยการบังคับขู่เข็ญรัฐบาล ส่งหัวใจโจรสลัด 100 คน ให้เป็นสินบน ลอว์มองมาทางเพโรกริน มาอยู่ที่นี่เอง ทำไมเขาถึงหาไม่เจอกันนะ พวกหมากฟางเป็นคนได้ตัวไปอีกแล้วหรอ
"ฮิ"
"ขำอะไรยะ นายใช่มั้ยที่ทำให้ฉันเป็นแบบนี้" นามิในร่างแฟรงกี้
"ฉันไม่อยากให้พวกนายก่อปัญหาน่ะ งั้นก็ช่วยไม่ได้ล่ะนะ รูม"
"เด็กๆ วิ่ง!" ซันจิ
"แชมเบิลส์ พลาดแหะ"
ลอว์มองฝ่ามือที่ว่างเปล่า น้ำหนักมากไปเลยเคลื่อนย้ายไม่ไหวหรอ เกี่ยวกันที่ไหน อย่าลืมว่าเขายกเรือรบได้
พวกหมวกฟางวิ่งหนีออกมาจนมาเจอถ้ำน้ำแข็ง เมื่อหันหลังไปก็ไม่เห็นลอว์ตามมาแล้ว พวกเขาพาเด็กๆ ไปหลบลมหนาวจนไม่ทันสังเกตตัวเอง คิดแต่ว่าหนีพ้นแล้ว
"ทำไมมีแค่ฉันคนเดียวที่ไม่ได้สลับร่างที่ดีกว่านี้ห๊ะ!?"
นามิโวยวายขึ้นมา พวกเขาถึงรู้ว่า… อนึ่ง เธอยังอยู่ในร่างแฟรงกี้ แต่แฟรงกี้อยู่ในร่างช็อปเปอร์แทน ช็อปเปอร์อยู่ในร่างซันจิ และซันจิอยู่ในร่างนามิ
"นี่มันบ้ามาก เอาล่ะทุกคนตั้งสติ"
"บอกตัวเองก่อนเลยนามิ" แฟรงกี้
“โอเค หมอนั่นต้องทำอะไรบางอย่างให้พวกเราสลับร่างกันแน่ ดีที่รอดปลอดภัยกันมาได้ทุกคนนะเด็กๆ พวกเธอไม่เป็นไรใช่มั้ย”
เด็กๆ ขานรับอย่างอารมณ์ดี เป็นอันหายห่วง
“ว่าแต่พวกลูฟี่จะเป็นยังไงกันบ้างละเนี่ย”
ซันจิในร่างนามิจุดบุหรี่ขึ้นสูบใหม่ เนื่องจากอันเก่ามันอยู่ที่ปากเขาแล้วช็อปเปอร์ก็เขวี้ยงทิ้งไปแล้ว (หมอไม่ควรสูบบุหรี่) และเขาก็ดีใจม้ากมาก ทั้งยังนึกขอบคุณเจ้าเคราแพะนั่นที่สลับร่างของเขากับนามิซัง เขารู้แหละว่าตอนนี้มันไม่ควรจะมาดีใจกับอะไรอย่างนี้แต่ ซันจิสูบบุหรี่พลางกอดอกตัวเองแน่น ท่าทางระริกระรี้จนโดนมือของไซบอร์กตีหัวโน
“อย่ามาทะลึ่งกับร่างของฉันนะย่ะ!”
เพโรกรินที่นอนแอ้งแม้งอยู่บนสองมือประคองของโมฉะ เขาดันตัวเองลุกขึ้นนั่ง โชคดีที่ไม่ต้องวิ่งเอง ไม่งั้นคงได้กลิ้งมาแทน เขามองความวุ่นวายข้างล่าง หมอนั่นมีพลังสลับร่างด้วยหรอนี่ ดีนะที่เขาไม่โดน หรือคิดอีกที อาจจะดีตอนนี้ก็ได้ อย่างน้อยร่างคนอื่นก็เคลื่อนไหวสะดวกกว่าเขาแน่นอน สัญญาเลยว่าหลังจากนี้เพโรกรินจะลดของหวาน เอาเป็น 5 มื้อต่อวันแทน! แล้วปกติกินเท่าไหร่กันเนี่ย แหะ ไม่ได้นับ
"อันดับแรกเราควรหาอะไรกันหนาวกันก่อนเถอะ"
เพโรกรินเอ่ยขัด เขาเพิ่งรู้สึกได้พลางลูบแขนทั้งสองข้างของตัวเองขึ้นลง เริ่มตัวสั่น
"พอหยุดวิ่งก็เริ่มหนาวแล้วแหะ"
นามิมองไปที่พวกเด็ก
"จะทำยังไงกันดีละ"
“ไม่ต้องห่วงขอรับ ข้าน้อยมีวิชาแปลงร่าง”
“นี่ยังอยู่อีกเหรอะ” แฟรงกี้
“ฮึ่ม เอาล่ะ หาใบไม้หรือก้อนหินมาวางบนหัวสิขอรับ”
“อย่างนี้หรอ แล้วมันจะได้อะไร”
เพโรกรินทำตามอย่างว่าง่าย คินเอม่อน ซึ่งก็คือชื่อของซามูไรที่มีแต่หัว ทำหน้าอะไรสักอย่างแล้วก็ ปุ้ง ทุกคนมีเสื้อโค้ทตัวหนาสวมใส่ เสื้อโค้ทของเพโรกรินเป็นสีครีม ยิ่งทำให้ที่กลมอยู่แล้วกลมบ็อกเข้าไปใหญ่ กลายเป็นก้อนสำลีไปแล้ว
“อุ๊บ โทษทีๆ ไม่ได้จะขำนะ แต่นายน่ารักดี” ซันจิ
“ใช่ๆ พี่เพโรกรินกลมดิ๊กน่ารักมากเลย” โมฉะ
เขาจะถือว่าเป็นคำชมละกันนะ
Talk
น่านนน ใครๆ ก็หลงความน่ารักของน้อง ภาคพังค์ฮาซาร์ดอาจจะเฉื่อยนิดนึง คือเนื้อเรื่องมันยาวอ่ะนะ ยังตัดบทไม่ถูกเลย เพราะรอบนี้น้องลงมามีส่วนร่วมจริงๆ ใครกังวลว่าน้องจะอ้วนตลอดไม่ต้องห่วง จบภาคนี้น้องก็ผอมเหมือนเดิมแล้ว
ช่วงนี้มาช้าหน่อย เพราะว่าตอนที่สต็อกไว้หมดแล้วน่ะ แล้วไรท์เพิ่งผ่าตัดหัวเข่ามา กว่าจะดันตัวเองมาลุกขึ้นนั่งหน้าโน้ตบุ๊กได้ จะปีใหม่แล้วอย่าลืมรักษาสุขภาพกันนะ ส่วนไรท์นอนอยู่บ้านข้ามปี T_T
29/12/65
ความคิดเห็น